Αγαπητή «Α, μπα»: Τώρα θυμήθηκε ότι είναι ερωτευμένος με άλλη;

Αγαπητή Α, μπα, Σε διαβάζω τακτικά και μαθαίνω από τις εμπειρίες όλων. Είμαι 16 χρονών, μόλις χώρισα από την πρώτη μου σχέση και είμαι γεμάτη απορίες. Τον γνώρισα αυτό το καλοκαίρι τυχαία (φίλος φίλου) στο νησί που παραθερίζω, ήταν λίγο μεγαλύτερος. Αν με ρωτούσες τότε αν ήθελα ή έψαχνα αγόρι θα σου έλεγα όχι, μια σχέση δεν ήταν κάτι που είχα στο μυαλό μου. Το απόγευμα τον πρωτοείδα, το ίδιο βράδυ μου έδινε το πρώτο μου φιλί. Περάσαμε όμορφα όλοι μαζί σαν παρέα στο νησί και γυρνώντας στην Αθήνα είπαμε να το συνεχίσουμε οι δυο μας. Ξεκίνησε τις σπουδές του στη Σχολή που είχε περάσει και του πρότεινα αν θέλει να το σταματήσουμε για να είναι ελεύθερος να γνωρίσει νέο κόσμο, σκέφτηκα τι να κάνει ο φοιτητής με εμένα τη μαθήτρια. Μου είπε πως όχι, του αρέσω πολύ και θέλει εμένα και το συνεχίσαμε. Δεδομένου ότι μένει σε άλλο προάστιο, τηλεφωνιόμασταν καθημερινά και βρισκόμασταν μία, ίσως και δύο φορές την εβδομάδα (αν μπορούσα εγώ ως πιο περιορισμένη). Σιγά σιγά χαλάρωσα κ εγώ, άρχισε να μου αρέσει πολύ, όποτε βρισκόμασταν ήμασταν κυριολεκτικά κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Στους δύο-τρεις μήνες ένιωθα πλέον πράγματα, τον ερωτεύτηκα, του είπα ότι τον αγαπούσα και μου είπε ότι κ αυτός πως ένιωθε έτσι. Και μια μέρα, εντελώς μα εντελώς ξαφνικά μου ανακοινώνει ότι θέλει να χωρίσουμε (που πριν από τρεις μέρες που είχαμε συναντηθεί πάλι δεν ξεκολλούσε από πάνω μου)! Συναντιόμαστε σε πολύ κακή διάθεση και οι δύο, μου λέει πως περνάει πολύ ωραία και με αγαπάει, αλλά είναι ερωτευμένος με ένα κορίτσι από μικρό παιδί (που ήταν μαζί για λίγο κάποια στιγμή στο παρελθόν) και θα προσπαθήσει να την διεκδικήσει. Και έρχονται τώρα οι απορίες μου: Έκανα κάτι λάθος? Δεν έπρεπε να του πω πως νιώθω, τον πίεσα με τα συναισθήματα μου? Ποιά η διαφορά ανάμεσα στο αγαπώ και στο είμαι ερωτευμένος, γιατί για εμένα δεν υπάρχει κάποια… Τώρα το θυμήθηκε ότι είναι ερωτευμένος με μία άλλη? Δεν έπρεπε να μου το έχει πει από την αρχή, να μην πέσω κ εγώ με τα μούτρα? Είναι χάλια μαύρα να χωρίζεις, πραγματικά αναρωτιέμαι, εσείς που το έχετε πάθει πολλές φορές, αξίζει τον κόπο? Αντισταθμίζει η χαρά τον πόνο (γιατί στην συγκεκριμένη νομίζω πως θα έδινα χαλαρά πίσω τις όμορφες στιγμές για να μην υποφέρω τώρα)? Τέλος ενώ είχαμε πει να κρατήσουμε φιλική επαφή, το αγόρι είναι άφαντο…

– Νίκη

Όλο αυτό αξίζει, ναι. Όχι επειδή οι καλές στιγμές είναι περισσότερες από τις κακές, όχι επειδή ο πόνος γίνεται πιο εύκολος (δεν γίνεται) ή επειδή στο τέλος σε περιμένει κάποια σπουδαία ανταμοιβή, αλλά γιατί μέσα από όλη αυτή τη στενοχώρια καταφέρνεις να έρχεσαι σε επαφή με τον εαυτό σου, με τις ανάγκες σου, αλλά το πιο σημαντικό από όλα: μαθαίνεις να κρατάς μικρό καλάθι με τους ανθρώπους.

Ακούγεται πεσιμιστικό, αλλά δεν είναι. Όταν κρατάς μικρό καλάθι, δίνεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να γνωρίσεις κάποιον καλύτερα, πριν πηδήξεις με τα δυο πόδια στην λίμνη της ευτυχίας. Δυο – τρεις μήνες τώρα σου φαίνονται αιώνας, νομίζεις ότι η ζωή σου έκανε νόημα να χαλαρώσεις, αλλά μετά από τρεις ακόμα χυλόπιτες θα θεωρείς αυτονόητο ότι στους τρεις μήνες με αυτή τη συχνότητα επαφής δεν έχεις ακόμα ιδέα ποιος είναι ο άλλος. Μπορεί να σου αρέσει κάποιος από την αρχή, να σου αρέσει πάρα πολύ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον έχεις ερωτευτεί, δεν σημαίνει ότι τον αγαπάς, δεν σημαίνει ότι «αυτά τα πράγματα» που νιώθεις είναι βαθιά, ή σημαντικά, ή ότι πρέπει οπωσδήποτε να τα μοιραστείς. Μπορεί να είναι πόθος, κάτι που δεν έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου να σκεφτεί ότι μπορεί να νιώθει.

Είναι καλύτερα που είναι άφαντος. Μην τον ψάχνεις και μην επιμένεις. Μην περιμένεις να αλλάξει γνώμη. Δεν ξέρω γιατί σου φέρθηκε σκάρτα, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το τι έκανες ή δεν έκανες. Δεν δικαιολογείται η αναισθησία του, με κανέναν τρόπο, σίγουρα όχι μέσα από σένα.,

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News