Αγαπητή «Α, μπα»: Πάλι δεν αντέδρασα, έπαθα σοκ

Αγαπητη Α, μπα και αναγνωστες, Δε φοβάμαι να γίνω δυσάρεστη. Είμαι αρκετά δυναμική, αντιλαμβάνομαι το δίκιο και το άδικο, είτε προέρχεται απο εμένα ή τους άλλους και δε φοβάμαι να λέω την άποψη μου. Δε μου αρέσουν όμως οι εντάσεις και οι αντιπαραθέσεις με άγνωστα άτομα ή άτομα που δε γνωρίζω καλά. Με την οικογένεια μου, τους καλούς μου φίλους και το σύντροφό μου, ή στη δουλειά είμαι πάντα ο εαυτός μου, αλλά μόλις βγώ λίγο από αυτόν τον κύκλο, μου είναι αδύνατο να αντιδράσω όπως πρέπει. Και αυτό με εξοργίζει και με κάνει να ντρέπομαι. Μου έχει τύχει περιστατικό με έναν άγνωστο 60αρη, σε ένα μπαρ όπου βρισκόμουν με φίλους και το σύντροφό μου, που με φίλησε αιφνιδίως και εγώ απλώς τον έσπρωξα αλλά κατα τάλλα έμεινα παγωμένη στη θέση μου, μη μπορώντας να αντιληφθώ τι είχε μόλις συμβει. Μου έχει τύχει δημόσιος υπάλληλος, σε τηλεφωνική επικοινωνία και ενώ εξηγούσα ένα διαδικαστικό θεμα να μου πει να σκάσω εν ολίγοις (σταμάτα να μιλας μωρή για την ακρίβεια, στη μέση της πρώτης μου πρότασης). Πάλι δεν αντέδρασα, έπαθα σοκ. Σε αυτά, και κάποια άλλα περιστατικά καθημερινής τρέλας, που φαντάζομαι μπορεί να συμβαίνουν σε όλους μας, εγώ μένω στήλη άλατος και όλα τα συναισθήματα του θυμού έρχονται μετα: τι έπρεπε να πω, τι επρεπε να κάνω, τι θα κανω εάν μου ξανασυμβεί. Αλλά ποτέ δε συμβαίνει το ίδιο και σε κάθε καινούργιο περιστατικό, εγώ πάλι παγωτό μη μπορώντας να πιστέψω το θράσος κάποιου και οτι ειναι αδύνατο να συμβαίνει αυτο-οχι δε μπορει, κατι άλλο είναι. Τους φίλους τους διαλέγω με σωστά κριτήρια, η οικογένεια μου είναι εκπληκτική, το εργασιακό μου περιβάλλον σωστό αλλά ενίοτε, υπάρχουν εντάσεις στις οποίες ειλικρινά είμαι ετοιμόλογη και δεν φοβάμαι να πω τα πράγματα όπως έχουν. Μήπως τελικά φοβάμαι να γίνω δυσάρεστη, επιλεκτικα? Ανήκω σε μια υποκατηγορία του “φοβάμαι να γίνω δυσάρεστη”? Υπάρχει λύση στο να συγχρονίζω τα όσα σκέφτομαι μετά, με την ώρα που μου συμβαίνει κάτι? Ευχαριστώ πολύ, πολύ.

–– Ιf not now when

Αν ήσουν σε θέση ετοιμότητας σε αυτού του είδος το θράσος, τότε θα ήσουν σαν κι αυτούς.

Να μη σε στενοχωρεί που παγώνεις όταν ένας άγνωστος σου κάνει τόσο μεγάλη, αναίτια επίθεση. Αυτά τα περιστατικά ανήκουν στην κατηγορία αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν σοβαρό πρόβλημα. Δεν είσαι ούτε ψυχίατρος σε κλινική, ούτε αστυνομικός σε βάρδια για να έχεις τέτοιου είδους ετοιμότητα. Δεν περιμένεις να ακούσεις «σταμάτα να μιλάς μωρή» στα καλά καθούμενα από άγνωστο, αλλά ούτε και θα έπρεπε να το περιμένεις. Ορθώς δεν το περιμένεις.

Αν σταματήσεις να πιστεύεις ότι το πρόβλημα το έχεις εσύ, που δεν έχεις την βρισιά και το ξύλο στο τσεπάκι σου, και συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχεις αυτόματες αντιδράσεις τέτοιου τύπου επειδή είσαι πολιτισμένος άνθρωπος, τότε ίσως την επόμενη φορά που μείνεις παγωτό, τουλάχιστον μετά δεν θα κατηγορήσεις τον εαυτό σου που δεν είχε ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ κάτω από το σκαμπό στο μπαρ. Εφόσον οι φίλοι, η οικογένεια και το εργασιακό σου περιβάλλον είναι οκ, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, παρά να έχεις υπόψη σου ότι υπάρχουν γύρω μας επικίνδυνοι άνθρωποι, που δεν μπορείς να τους αποφύγεις παρά μόνο με τύχη.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News