Χαιρετώ σας! Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά σε εργασιακό περιβάλλον δεν πήγαινα για lunch break με τους υπόλοιπους για τον απλό λόγο ότι δεν πεινούσα (είμαι intuitive eater, δηλαδή ακούω τον οργανισμό πότε πεινάει και δεν τρώω επειδή “πρέπει”). Στην πορεία, κι ύστερα από συνεχείς παροτρύνσεις, ξεκίνησα να συμμετέχω στα διαλείμματα, είτε με γεύμα ή κάποιο σνακ, καθώς όπως αναφέρθηκε “είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς”. Από τη μία κατανοώ ότι είναι μια ευκαιρία να έρθω πιο κοντά με συναδέλφους και να μην αποξενωθω, απ την άλλη βαριέμαι αυτό το small talk και δε μπορώ να πιέζομαι στο θέμα φαγητού. Έρχομαι και ρωτώ όμως, είναι πιο συνετό να κάνω αυτό που πρέπει, δηλαδή να προσποιουμαι κάποιες φορές ώστε να κρατώ μία ισορροπία κι ας νιώθω δυσφορία, ή να κάνω αυτό που οφείλω στον εαυτό μου, δηλαδή να τρώω μόνη όταν θέλω και είμαι άνετα;
– shushu
Δεν είχα ξανακούσει το “intuitive eater”, μοιάζει με μιλένιαλ μετάφραση του «πεινάω».
Ξέρεις, οι περισσότεροι έτσι κάνουμε, δεν τρώμε επειδή πρέπει, αντιθέτως κάνουμε αμάν για να σταματήσουμε να πεινάμε επιτέλους, αλλά έχουμε ρυθμίσει την ζωή μας έτσι ώστε να τρώμε το μεσημέρι, επειδή ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες και προσπαθούμε να σεβόμαστε τον χρόνο των συνανθρώπων μας.
Τώρα, αν δεν πεινάς ΠΟΤΕ την ώρα που τρώνε οι άλλοι, θα έλεγα να μην καταπιέζεσαι, αν φτάνεις σε σημείο να νιώθεις δυσφορία. Οφείλεις στους άλλους να μην είσαι μουτρωμένη, και να μην τους κάνεις παρέα από λύπηση. Αν ποτέ γίνει το απίθανο και πεινάσεις την ώρα που τρώνε οι υπόλοιποι, για δες μήπως αισθάνεσαι διαφορετικά.
Αν αποξενωθείς, εσύ θα υποστείς τις συνέπειες. Δεν κάνεις χάρη σε κανέναν με την κοινωνικοποίηση, για τον εαυτό σου το κάνεις. Αυτό ως σχόλιο για το «δεν μπορώ να πιέζομαι», για οποιοδήποτε θέμα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Λοιπόν, θα σας πω! 🤓 Το Intuitive Eating είναι μία διατροφολογική προσέγγιση που χρησιμοποιούμε στους ανθρώπους που έχουν ταλαιπωρηθεί με χρόνιες δίαιτες και ουσιαστικά είναι ένας τρόπος να τους εκπαιδεύσουμε εξ’ αρχής να καταλαβαίνουν τα σημάδια της πείνας κ του κορεσμού, ώστε να απεγκλωβιστούν από την ανάγκη να ακολουθούν μια ”δίαιτα” κ αυστηρούς διατροφικούς κανόνες. Συμπεριλαμβάνει επίσης και την απενοχοποίηση ορισμένων τροφίμων, όπως πχ τα γλυκά. Εννοείται φυσικά ότι το πήραν κ αυτό και το έκαναν μόδα, το τράβηξαν από δω, το τράβηξαν από κει και αναμένεται να γίνει το επόμενο must στην κουλτούρα της δίαιτας, χάνοντας φοβάμαι την ουσιαστική… Διαβάστε περισσότερα »
Ευχαριστούμε Ευαγγελία. Μάθαμε και κάτι καινούριο σήμερα 🙂
Ω, ας αγνοήσει το σχόλιο μου η γράφουσα, αν ακολουθεί οδηγίες ειδικού και δεν αυτοσχεδιάζει. Και να με συγχωρήσει, αλλά είναι τόσο συχνό φαινόμενο ο αυτοσχεδιασμός που ξεχνάω καμιά φορά ότι δεν είναι πια και υπό εξαφάνιση οι λογικοί άνθρωποι.
Ωστόσο, επιμένω, το να νιώθουμε δυσφορία δεν είναι συνετό. Πρέπει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, και όταν είμαστε μόνοι και όταν είμαστε με άλλους, αυτός είναι ένας καλός στόχος.
Μας έχεις λείψει αξιολάτρευτη Ευαγγελία μας!
Νομίζω πως είμαι intuitive eater 24/7
Το ηξερα πως το πρόβλημά μου είχε όνομα.
Εγώ πάλι είμαι intuitive sleeper αλλα η ρημάδα η κενωνία δε μ’ αφήνει…
Ιαπωνια η λύση σου.
Shots fired από τη Λένα! Shushu, όπως στα περισσότερα εργασιακά ζητήματα η λύση είναι συνήθως ένας συμβιβασμός που θα σου είναι ανεκτός. Αν τρως όταν πεινάς, και δεν εννοείς ότι ξεχνάς το μεσημεριανό μέχρι που πεινάς σα ναυαγός σε ηφαιστειακό νησί και μετά τρως ό,τι βρεις, αλλά εννοείς ότι τρως λίγο ή τόσο ώστε να σταματήσεις να πεινάς αλλά πιο πολλές φορές μέσα στη μέρα, τότε ο συμβιβασμός σου είναι απλός. Περνάς από την κουζίνα στο lunch break των υπολοίπων και τρως ένα σνακ ή σπας το μεσημεριανό σου στα δύο. Αν δεν πεινάς καθόλου, φτιάχνεις έναν καφέ ή ένα… Διαβάστε περισσότερα »
Περιμένεις να ακούσεις αυτό το ΓΚΡΑΟΥ από το στομάχι ε;
Λοιπόν, τα χα με μια τέτοια τύπισσα,
“θα πάμε για φαϊ;”
“Δεν πεινάω”
“άρα να φάω”
“ναι”
-βρισκόμαστε-
-μετά από 5 λεπτά-
“πείνασα”
ΤΩΝ ΦΡΟΝΙΜΩΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΙΝ ΠΕΙΝΑΣΟΥΝ ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ (Ή ΚΑΝΟΝΙΖΟΥΝ ΝΑ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΦΑΪ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ)
Κι όσον αφορά την κοινωνικοποίηση, εδώ η Rachel κάπνιζε για να συμμετέχει, για κάποιους είναι σημαντικό, αν για σένα δεν είναι, δεν χρειάζεται, έχει κορονοϊό, για να περιοριζόμαστε σιγά-σιγά.
Μου έκατσε στο λαιμό κι εμένα αυτο το ιντουτέτοιο ιτερ.
Όλοι τρώμε όταν πεινάμε καλή μου.
Δεν το έθεσε κομψά αλλά νομίζω εννοεί ότι δεν τρώει π.χ. στις 2 προγραμματισμένα. Σε αρκετά γραφεία το lunch break προγραμματίζεται βάσει ώρας με βάρδιες ή απλώς έχουν μάθει από συνήθεια να τρώνε πάντα συγκεκριμένη ώρα. Κι αυτό βέβαια έχει να κάνει με την πείνα… Κάποιοι όντως πεινάνε συγκεκριμένη ώρα. Τους ζηλεύω.
χαχαχαχαχαχαχα…. πραγματικά η κατάσταση με τους αγγλισμούς και τις νέες ‘ορολογίες’ μάλλον έχει ξεφύγει. Δεν ξέρω, μπορεί βέβαια να φταίει που είμαι fourties-plus-in-denial και δεν καταλαβαίνω
Υπάρχουμε βέβαια και μεις, που δεν είμαστε “intuitive eater” και τρώμε, να όπως εγώ τώρα καλή ώρα, επειδή η συνάδελφος έψησε ένα τοστ, και χύθηκε και το τυρί, καταλαβαίνετε τώρα, κόλαση από μυρωδιά ψημένου τυριού…ε και τι να έκανα κι εγώ, να πάθω συμφόρηση από την επιθυμία, έβγαλα το φαγάκι μου και τρώω. Μα κόντεψα να λιποθυμίσω από τη μυρωδιά….
ΥΓ είμαι δίπλα στην κουζίνα….
Και μετά έψησε και άλλος τοστ και πάλι τα ίδια; Σε νιώθω!
Αν ήμουν intuitive eater θα ήμουνα 200 κιλά.
Δεν είναι απαραίτητο να μπουκωθείς όταν δεν πεινάς για να κάνεις παρέα με κάποιους. Πηγαίνεις για την παρέα και παίρνεις ένα τσάι, ένα ποτήρι κρασί, μία σόδα, δεν έχει σημασία. Αν χρειαστεί για να αποφύγεις τα σχόλια ενημερώνεις ότι έχεις άλλες ώρες φαγητού και ξεμπερδεύεις. Αυτό, αν σου αρέσει η παρέα. Αν δεν σου αρέσει, είτε τρως είτε δεν τρως καταπιεσμένη θα νιώσεις. Και καταπιεσμένοι θα νιώσουν και αυτοί από εσένα έχοντας στο τραπέζι τους κάποιον που δεν θέλει να είναι εκεί.
Εσενα δηλαδή όποτε σου ρθει η πείνα ακόμα και την ώρα της δουλειάς θα σταματήσεις ότι κανεις και θα τρέξεις να φας;; Αυτό θα ήταν οκ την εποχή των σπηλαίων τώρα λέγεται κοσμαρα.