Αγαπητή «Α, μπα»: Μου φαίνεται περίεργο που πλέον η μόνη κολλητή φίλη που έχω είναι ο άντρας μου

Α μπα, σου φαίνεται εσένα η φιλία δυσκολη; Κοντεύω 40, έχω 2 παιδιά, έναν πολύ καλό σύζυγο και μια πολύ απαιτητική δουλειά και αυτά μου καταναλώνουν όλες μου τις μέρες και τις ώρες. Η μια εβδομάδα περνάει και έρχεται η άλλη και δεν προλαβαίνω να το καταλάβω. Έχω φίλες, κάποιες από παλιά κάποιες καινούργιες αλλά δεν έχω πια αυτό που θα έλεγα “κολλητη” φίλη ή παρέα. Παρέα δηλαδη δεν είχα ποτέ. Ενω παντοτε την επιθυμουσα οσες φορες βρεθηκα σε μια ειδα σταδιακα οτι ηταν δυσλειτουργική. Φίλες κολλητές ομως ειχα παλιά πολλές. Τώρα όχι. Και μου λείπει αυτό, μου φαίνεται περίεργο η μόνη παρέα κολλητή μου να είναι ο άντρας μου. Δεν μου φαίνεται πια εύκολο να διατηρείς φιλίες. Και δεν μιλαω για την χ φιλη μου.που μιλαω μια φορα το μηνα στο τηλ και δυο φορες το χρονο συναντιομαστε να τα πουμε. Μιλαω για κολλητους φιλους, η ακομα καλυτερα παρεα, που θα σε παρουν το πρωι να σου πουν καλημερα και που ξερουν πχ πως την προηγουμενη εβδομαδα ταλαιπωρηθηκες απο συναχι. Η κάποτε κολλητή μου τώρα πια σηκώνει σπάνια το τηλέφωνο να με πάρει. Ενώ όταν μιλάμε ή συναντιόμαστε είναι πάντα ζεστές οι σχέσεις μας, είναι μονίμως απασχολημένη με τα παιδιά της (ίσα σε αριθμό και σε ηλικία με τα δικά μου) ή πάει βόλτα με τη μαμά της ή κάνει παρέα με τις αδελφές της ή τη βγάζει κάτω απ το σπίτι της με τους άσχετους γείτονες που κάνουν ποδηλατο τα παιδιά της. Και δείχνει ικανοποιημένη δεν ψάχνεται περισσότερο. Μια άλλη κολλητή και συμφοιτητρια ολη μερα με τους γονεις των συμμαθητων του γιου της, ζουν σε μια γειτονιά όλοι πολύ κοντά κ κάνουν παρέα. Βλεπω πολυ κοσμο που βολευεται στην κατάσταση αλλα εγω οσο μεγαλωνω τοσο πιο κοινωνικη μου φαινεται πως γινομαι. Εβλεπα φωτο τωρα στην καραντινα με ανθρωπους που εγραφαν κατεβατα για τους φιλους τους και πόσο τους έχουν λείψει και για τις βραδιές που θα έχουν τώρα που έληξε και για την χ κούπα που της χάρισε η κολλητή φίλη που τόσο πολύ την καταλαβαίνει και εγώ δεν έχω κανέναν άνθρωπό να νιώθω και να με νιώθει τόσο κολλητό, παρά τις αρκετές, παλιές και αγαπημένες φίλες που έχω. Μήπως στο άγχος μου αυτό παίζει ρόλο πως εχω διακόψει τελείως σχέσεις με την μάνα και αδερφή μου; και η έλλειψη οικογένειας με κάνει να θέλω να αναπληρωσω το κενό με φιλους; ή αυτο που σου λεω το βρισκεις συνηθισμενο; τι πιστεύεις εσύ για τη φιλία σε ηλικίες όπως οι δικές μας;

Όσο και αν καταλαβαίνω την αγωνία της ερώτησης «είναι συνηθισμένο αυτό που νιώθω», δεν ξέρω σε τι θα σε ωφελούσε η απάντηση «ναι, είναι», ή «όχι, δεν είναι». Ούτε θα σε βοηθούσε σε κάτι αν σου έλεγα τι πιστεύω εγώ για την φιλία σε ηλικίες όπως οι δικές μας.

Εσύ, νιώθεις όπως νιώθεις. Νιώθεις ότι δεν καλύπτεσαι στο θέμα. Οι φίλες σου φαίνεται ότι καλύπτονται με τους γείτονες και την οικογένεια τους. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η παρατήρηση σου ότι μπορεί να υπάρχει σχέση με την διακοπή των σχέσεών σου με την αδερφή σου και την μητέρα σου, για να πω την αλήθεια, μου φαίνεται απίθανο να μην σχετίζεται, οπότε ιδού: δεν σε ενδιαφέρει τι πιστεύω εγώ, γιατί η δική σου ζωή έχει αυτό το δεδομένο με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, η δική σου και μόνο η δική σου. Είτε είναι συνηθισμένο αυτό που λες, είτε όχι, παραμένεις με την δική σου, προσωπική απορία.

Αν δεν ξέρεις την απάντηση για την δική σου ζωή, και θέλεις να την βρεις, πρέπει να κάνεις θεραπεία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News