Λένα μου θα ήθελα να γραφούν προσωπικες ιστορίες από ανθρώπους που έκαναν παιδί και το μετάνιωσαν. Όχι από αυτούς που τα μωρά είναι ακόμα πολύ μικρά και “σε λίγο καιρό θα καλυτερέψουν τα πράγματα και θα γεμίσει η καρδιά τους αγάπη”. Αλλά από αυτούς που έχουν πιο μεγάλα παιδια κι αισθάνονται ότι εχουν κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής τους. Που αναπολούν για χρόνια ολόκληρα την παλιά ζωή τους και τη θέλουν πίσω με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Που τα αγαπάνε παρ’ όλα αυτά κι αυτό κάνει την όλη εμπειρία οδυνηρή… Ας είναι και ανωνυμες…
–Ειμαι μόνη;
Σίγουρα δεν είσαι μόνη. Είναι πολύ πιο κοινό από όσο φαντάζεσαι. Γιατί δεν μας γράφεις εσύ την δική σου;
Είναι πολύ καλή πρόταση, και την μεταφέρω σε όποιον θέλει να μοιραστεί τις σκέψεις του μαζί μας. Αν θέλει να το κάνει ανώνυμα, μπορεί να την υποβάλει όπως στέλνονται οι ερωτήσεις γενικώς, ή να μου το ζητήσει στο μέιλ, αν στείλει μέιλ (που μπορεί να είναι ανώνυμο μέιλ εξ’ορισμού άλλωστε).
Υπενθυμίζω ότι υπάρχει και το φόρουμ αν κάποιος ψάχνει τις αδελφές ψυχές του για οποιοδήποτε θέμα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Να σου πω κάτι; εγω και τ’αδέρφια μου για τη μαμά μου είμαστε η ζωή της το ξέρουμε όλοι καλά. Αλλά νομίζω πως ο λόγος που δε θέλω να κανω παιδιά οφείλεται στα ανείπωτά της. Πάντα ένιωθα πως ένα παιδί θα μου στερήσει οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται πιο σημαντικό. Γιατί έβλεπα την μάνα μου να πνίγεται. Κάθε μέρα πνιγόταν. Δε θέλω να είμαι σκληρή αλλά νομίζω πως θα είμαι. Σε καταλαβαίνω πως δεν ήθελες κι έκανες αλλά δεδομένου πως τώρα δεν έχεις άλλη επιλογή προσπάθησε σε παρακαλώ να μην το δείξεις στο παιδί. Γιατί ούτε αυτό είχε επιλογή. Γεννήθηκε και… Διαβάστε περισσότερα »
Πωπω ρε luckystrike μέσα στην καρδιά μου μίλησες. Νομίζω ότι ο ατελείωτος αγώνας της δικής μου μητέρας ήταν πολύ σημαντικός παράγοντας για τη δική μου απόφαση να μην κάνω παιδιά. Παρόλα αυτά δεν νομίζω ότι είναι κάτι που μπορείς να κρύψεις όσο και να το θες. Κι εγώ ειλικρινά πλέον καταλαβαίνω και δικαιολογώ τη μητέρα μου για πολλά. Δεν θα με πλήγωνε ακόμα κι αν μου έλεγε ότι μετάνιωσε. Ίσα ίσα που θα τη συμπονουσα απεριόριστα.
Κι εγώ δεν της έχω καθόλου θυμό. Τη μαμά μου την είχα πολλά χρόνια σε θρόνο. Πάνε πολύ λίγα χρόνια που την κατέβασα. Δεν της θύμωσα ποτέ γιατί μάλλον κατάλαβα σε μεγάλη ηλικία πόσο καθόρισε τις ζωές μας. Πόσο όλες οι επιλογές μας για τις οποίες μας κατηγορεί οφείλονται σ’αυτήν. Αλλά, δεν της επιτρέπω καθόλου να μ’επηρεάζει πια. Την αγαπώ, αλλά έχω σταματήσει να τη βλέπω σαν θύμα και βλέπω πόσο συχνά υπήρξε θύτης. Τη δικαιολογώ γιατί καταλαβαίνω πως έγινε ο άνθρωπος που έγινε. Ένας ψυχολόγος θα είχε βοηθήσει πολύ τη δική μου μαμά αλλά ουτε η εποχές, ούτε η… Διαβάστε περισσότερα »
Μα, αν όντως πνίγεται, πώς να το κρύψει; Απλώς δε γίνεται.
Κι εμένα ο πατέρας μου μετάνιωσε κι το εξέφρασε όχι με κρυψιμο, αλλά με αδιαφορία και λεκτική βία προς τις κόρες του.
Δυστυχώς τα παιδιά και οι γονείς αυτών των περιπτώσεων ειναι καταδικασμένοι να βιώσουν αυτή τη δύσκολη σχέση. Και τα παιδιά αυτών των περιπτώσεων, παρόλο που δε φταίνε, θα αναγκαστούν κάποια στιγμη να σηκώσουν το μεγάλο βάρος της συγχώρεσης του γονέα που “δε φταίει, τόσος ήτανε” (ειναι της μόδας η φράση τελευταία).
Αν κάνει τον κόπο ο γονιός να κάνει τη δύσκολη δουλειά της κατανόησης, της αποδοχής και της συγχώρεσης του εαυτού του, τότε σχεδόν απαλλάσσει το παιδί του από την επίπονη διαδικασία να το κάνει εκείνο. Αλλά προϋποθέτει να το αγαπάει όντως περισσότερο απ’το εαυτό του.
Χτύπησες διάνα Ποντια! Δυστυχώς όμως η αγάπη μόνο δε φτάνει. Θέλει και νοημοσύνη, ωριμότητα, επιμονή και άλλα πολλά.
Είναι πολύ δύσκολο το θέμα αυτό και φοβάμαι οτι θα πλατιάσω. Μπορώ να πω ονως ότι μετά από πολλά χρόνια θυμού, κατάλαβα ότι ο άνθρωπος που με έβλαψε, δεν το ήθελε. Το έκανε γιατί κι ο ίδιος πονούσε.
Τέλος πάντων, εις άλλα με υγεία!
Δεν βίωσα καμία αδιαφορία ή λεκτική βία από τη μητέρα μου. Ποτέ. Την κατηγόρησα για πολλά λάθη που θα έκανε οποιοσδήποτε γονιός και μεγαλώνοντας την κατάλαβα πολύ καλύτερα. Δεν είναι απαραίτητο ο άνθρωπος που έχει μετανιώσει να είναι κακός γονέας.
Όντως, δεν ειναι απαραίτητο. Οι κακοί γονείς είναι συνήθως άτομα έτσι κι αλλιώς προβληματικά. Απλώς, όταν είσαι προβληματικός και γίνεσαι γονιός συνειδητά, ίσως έχεις κίνητρο να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και, κατά συνέπεια, καλύτερος γονιός.
Έχεις δίκιο δεν κρύβεται. Νομίζω πως το μόνο που μπορεί να κάνει, ενώ η δική μου μαμά δε γινόταν να το κάνει, είναι να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας ή αφού το έχει αναλύσει και καταλάβει πως το μετάνιωσε αλλά δεν γίνεται να το πάρει πίσω, να δει τι πραγματικά της στέρησε το παιδί και τι μπορεί να κάνει ώστε να καταλαγιάσει αυτό το αίσθημα της στέρησης. Ποια πράγματα μπορεί να κάνει, τι μπορεί να της προσφέρει η ζωή με το παιδί που η ζωή των άτεκνων δεν της προσφέρει. Τις επιλογές που της προσφέρει η ζωή με παιδί… Διαβάστε περισσότερα »
Παιδιά η γράφουσα αγαπάει τα παιδιά της. Δεν τίθεται αυτό το θέμα. Μπορεί να υπομένει και να καταπιέζεται για χάρη τους, ίσως και περισσότερο από άλλους που δε μετάνοιωσαν επειδή ακριβώς έχει αυτή την ενοχή μέσα της.
Γράφουσα τα παιδιά είναι δύσκολα και σε φτάνουν στα όρια σου. Και εγω πολλές φορές αν δεν ήταν τα δικά μου μπορεί και να τα έπνιγα. Αυτό σου βγάζουν τα παιδιά ώρες ώρες όσο ζεν και να είσαι.
Όλοι αυτό γράφουμε. Ότι οι μαμάδες μας μας αγαπούν. Έτερον εκάτερον. Κανείς δεν της αμφισβήτησε την αγάπη της. Αλλιώς θα της μιλούσαμε διαφορετικά
Μπορεί να μην κατάλαβα καλά luckystrike απλά η προτροπή να πάει στον ψυχολόγο, να αλλάξει κλπ κάτι τέτοιο μου έβγαλε. Ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερη μητέρα για τα παιδιά της. Αυτό νομίζω επιβαρύνει τα ενοχικά συναισθήματα που την διακατέχουν. Ήθελα απλά να πω πως είναι ανθρώπινο αυτό που αισθάνεται και να καταθέσω την δίκη μου εμπειρία.
Αν δεν αγαπούσε το παιδί της κανένας ψυχολόγος νομίζω δε θα τη βοηθούσε.
Μια απο τα ίδια κι εγω.
Η μητέρα μου μας αγαπά και τους τρεις, αλλα “σταυρωθηκε”. Δεν ήταν ζωη αυτη, οχι. Γι αυτο τον λόγο δεν θέλω κι εγω παιδια.
Απο την άλλη δεν σημαίνει, οτι θα ζήσουμε κι εμεις τα ίδια βέβαια.
Έγινα μάνα στα 24 και στα 26. Είμαι 38. Νιώθω τεράστιο ογκο πάνω μου τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από τα παιδιά. Πολλές φορές νιώθω ότι έχασα τη ζωή μου. Ιδίως τώρα στην εφηβεία που νιώθω οτι όλες μου οι θυσίες δεν έχουν αντίκρυσμα. Το ενα μου παιδί είναι χαρακτήρας πλέον αντιπαθεστατος. Απο την άλλη, πιστεύω οτι αν δεν ειχα παιδιά, στην ηλικία μου θα ενιωθα κενή. Ουφ, ορίστε, τα ομολογήσα…
Είναι πολυ σημαντικό να λέγονται αυτά, σε ευχαριστώ πολυ γιαυτο!
Τεράστιο δώρο που υπάρχει το ίντερνετ και μπορούμε να λέμε ελεύθερα και ανώνυμα τις ιστορίες μας, να εξομολογούμαστε τους πόνους και τις μύχιες σκέψεις μας. Εμένα το να τα γράφω, με βοηθάει να τα πω και προφορικά, συχνά, γράφοντας τα συνειδητοποιώ, τα βάζω σε τάξη. Μπορεί να αρέσουν αυτά που γράφω, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι προσφέρουν κάτι παραπάνω από μια στιγμιαία ανακούφιση σε μια αναγνώστρια που θα ταυτιστεί με κάτι που λέω. Δεν είμαι της προσωρινής ανακούφισης βέβαια εγώ η ίδια. Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα, το καταλαβαίνω, και ο χαρακτήρας διαμορφώνεται από χίλια δυο. Η αδερφή μου αντιθέτως, ποτέ… Διαβάστε περισσότερα »
εισαι recruiter ρε πόντια, εμένα με έπεισες να γράψω αλλά δεν ξέρω τί.
Όταν θα’χεις κάτι να πεις, θα το γράψεις.
Πάντως έχω διαβάσει την ιστορία σου με τον εργοδότη που σου έκλεψε την ιδέα. Τη διάβασα καιρό μετά που την έγραψες και από το κινητό. Οπότε σου λέω τώρα ΕΙΣΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ, ΕΙΣΑΙ ΘΕΑ, ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΤΥΠΟ. Διάβαζα και έκανα χειρονομίες, μόνο που δε σηκώθηκα να κάνω τη χαρακτηριστική κίνηση με τη λεκάνη μπρος πίσω.
Δε θυμάμαι καθόλου πού βρισκόταν, για να βάλω το λινκ. Αν εσένα σου είναι εύκολο, θα με υποχρεώσεις.
Maggie ναι να τη γράψεις αυτή την ιστορία, για να μην υπάρχει μόνο σε κάποιο ξεχασμένο σχόλιο. Πόντια ακόμα περιμένω τη στήλη με “Ιστορίες της Πόντιας”, δε σου λέω κάτι άλλο ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΚΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ
Φούστα το έχω στο μυαλό μου, όμως είναι τόσα πολλά και δύσκολα που πρέπει να ανασύρω από τη μνήμη που λίγο το αποφεύγω κιόλας. Θα τα βάλω όλα κάτω στη σειρά μια μέρα να το γράψω όμως.
Vote for Pontia’s column!
Χαχα να ‘σαι καλά ρε πόντια!
Σου χαλάω χατίρι; Είναι ο Καζουαλ Σεξισμός της Ημερας: Mansplaining
https://ampa.lifo.gr/koinotita/o-kazoyal-sexismos-tis-imeras-45/#comment-46574
❤❤❤
Αχ το διαβάζω και δεν το χορταίνω. Και σκάω που δεν μπορώ να σκεφτώ πώς να βρω το μπλογκ γμτ. (έλα ψιθύρισέ το μουυυυυυ).
Ας ευχηθούμε με όλη μας τη δύναμη, κάποτε να πάρω την απόφαση και να γράψω και να πω, όλα όσα θέλω να πω. Και να τα διαβάσετε και να σας αρέσουν όντως. ❤
Πόντια στο ξαναλέω, κάνε την χάρη στην κοινωνία να γράψεις ένα βιβλίο αν το επιτρέπει το πρόγραμμα σου και οι χρόνοι σου. Τα σχόλια σου είναι μία όαση, από νόημα, από σύνταξη, από ενσυναίσθηση, από ευστοχία, μόνο μπράβο έχω να πω.
Άμα σου πω ότι εμένα πάντα χαοτικά μου φαίνονται; Το μόνο που μπορώ να επιβεβαιώσω είναι ότι πραγματικά μπαίνω στη θέση του άλλου, χωρίς να το προσπαθώ και ίσα ίσα που νομίζω ότι στο τέλος δε βοηθάω κανέναν, άρα τα σχόλια μου είναι απλά η επιτομή του εγωισμού. Αλλά δεν μπορώ να μη γράφω.
Πόντια έχω την εντύπωση ότι γράφεις συνειρμικά και αυτό είναι ένα χάρισμα που θα το ζήλευαν και οι πιο μεγάλοι συγγραφείς. Δεν είναι οργανωμένα τα σχόλιά σου, αλλά όχι χαοτικά – αν βγάζει αυτό νόημα. Καμιά φορά μου φαίνεται ότι ξεκινάς να γράφεις κάτι και δεν ξέρεις ούτε εσύ η ίδια πού θα καταλήξεις, αλλά εμένα τουλάχιστον μου αρέσει αυτό το ταξίδι στο άγνωστο
Σε παρακαλώ πήγαινε σε έναν ψυχολόγο. Εμένα με βοήθησε απίστευτα η δική μου. Ετρωγα την πίεση από το περιβάλλον και νόμιζα ότι μου έφταιγε το παιδί. ΕΥΤΥΧΩΣ ζητησα βοήθεια νωρίς και θυμάμαι μια μέρα που έκλαιγα στη συνεδρία λέγοντας ότι νιώθω ότι μου κλέψανε σχεδόν 3 χρόνια από το παιδί μου και μου απάντησε οτι είμαι τυχερή γιατι οι περισσότερες χάνουν 30 χρόνια πριν το καταλάβουν. Οι νέες μαμάδες τρώμε συνεχές ύπουλο, αόρατο μπουλινγκ με αποτέλεσμα να νιώθουμε διαρκώς ανεπαρκείς αλλά κυρίως να καταναλώνουμε ενέργεια στους άλλους και να μην μας μένουν ψυχικά αποθέματα για να παίξουμε ανέμελα με το… Διαβάστε περισσότερα »
Evil αυτό που λες το καταλαβαίνω απόλυτα το “αόρατο μπουλινγκ” που κλείνεις το τηλέφωνο και είσαι να σε πάρουν τα κλάματα και δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί. Χαίρομαι για την συνειδητοποίηση σου ότι δεν φταίει το παιδί αλλά λυπάμαι για όλες αυτές τις γυναίκες που βασανίστηκαν όλη τους τη ζωή και για όλα αυτά τα παιδιά που αισθάνθηκαν ανεπαρκή. Αυτή η ερώτηση σημερα πολύ με προβλημάτισε. Καταλαβαίνω όταν τα παιδιά είναι μικρά,καταλαβαίνω όταν οι μαμάδες υφίστανται μπουλινγκ ή όταν δεν βρίσκονται σε υποστηρικτικό περιβάλλον και τους φταίνε βασικά αλλα. Αλλά δεν το χωρα ο νους μου να αγαπάς το παιδί… Διαβάστε περισσότερα »
Πιστεύω ότι το “μετανιώνω” είναι πολύ ιδιαίτερο σ αυτο το θέμα. Δεν ειναι πχ σαν το μετανιώνω που παντρευτηκα. Δεν είναι τόσο απόλυτο. Δεν υπάρχει μάνα που να μην αγαπά μέχρι θανάτου το παιδί της. Μετανιώνει που έμπλεξε σε κάτι που δεν μπορεί τελικά να διαχειριστεί. Το παιδί ειναι ας πούμε το κλειδί μιας φυλακής . Το αν το περιβάλλον σου θα κάνει ότι μπορεί για να σε κλείσει εκεί μέσα είναι άλλο θέμα. Ειναι όμως τοσο λεπτές οι γραμμές που μπορεί να νομίζεις ότι το παιδί ειναι η ίδια η φυλακή. Δεν είναι. Έχω πολύ δικό μου άνθρωπο που… Διαβάστε περισσότερα »
Τότε, αφού έγινε, να φροντίσεις να κάνεις το πιο δυνατό και ανεξάρτητο παιδί που στα 18 και ένα να ανοίξει τα δικά του πανιά και να φύγει από τη φωλιά. Ίσως αυτό σου δώσει χώρο να ανακαλύψεις και πάλι τη ζωή σου. Ελπίζω να έχεις φίλους κι ενδιαφέροντα, χόμπι κι εκδρομές, όλα θα μπουν σε μια σειρά σιγά σιγά και ίσως μια μέρα να γουστάρεις και πάλι τη ζωή σου.
Θεωρώ ότι ο αριθμός των γυναικών που νιώθουν έτσι είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που υποψιαζόμαστε. Μακάρι οι γυναίκες να ένιωθαν την ασφάλεια να το εκφράσουν και να λάμβαναν τη στήριξη και την κατανόηση που αξίζει μια τέτοια παραδοχή.
Τι θεματαρα ταμπου εθεσες. Βρισκω τη μητροτητα τοσο δυσκολη και τοσο μεγαλη ευθυνη που καθε μερα σκεφτομαι ποσοι εκει εξω το μετανιωσαν και δεν το λενε. Προσωπικα μου περασε απο το μυαλο, αφουγκραστηκα τον εαυτο μου, ειδα οτι ειναι τα ζορια της μικρης ηλικιας και οτι εν τελει οχι απλα δεν το μετανιωσα αλλα σκεφτομαι μηπως στο μελλον μετανιωσω την αποφαση μου να μην κανω τριτο. Ομως οταν φιλες μου ελευθερες με ρωτανε για τη μητροτητα κρατιεμαι με το ζορι να μην πω ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Κ οταν βλεπω εγκυο στο πρωτο της παιδι λιγο τη λυπαμαι, του τυπου αχ… Διαβάστε περισσότερα »
Κάνοντας παιδί κατάλαβα γιατι στη εγκυμοσύνη στο δρομο μου χαμογελούσαν γλυκά άλλες γυναίκες! χαχα. Ειναι αγγούρι!
Σκεφτηκα να μην απαντήσω γιατί η ερώτηση με πόνεσε καθώς είχα νιωσει πολλές φορές έτσι.Ξερω όμως ότι ίσως σε βοηθήσει να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη σε αυτές τις σκεψεις. Έκανα πολύ συνειδητά παιδιά χωρίς όμως να αντιληφθώ πλήρως τι σήμαινε αυτό εξ αρχής. Έχουν υπάρξει φορές που έχω κλάψει από τύψεις που ενιωθα κακή μητέρα. Ένιωθα ότι δεν έπρεπε να είχα κάνει παιδιά και έπρεπε να κυνηγήσω και άλλο τα όνειρα μου. Ένιωθα ότι η ανεξαρτησία μου τελείωσε και πλέον θα έχω πάντα μια έγνοια μέσα μου να με προστάζει και να μου στερεί την ελευθερία. Καθως όμως τα… Διαβάστε περισσότερα »
Σίγουρα δεν είσαι η μόνη, τουλάχιστον εγώ ξέρω άλλο ένα ζευγάρι. Το λένε καθαρά και φωναχτά (και οι δύο) πως δεν έπρεπε να γίνουν γονείς. Το πρόβλημα είναι πως το λένε μπροστά στα παιδιά τους, το ένα 8 και το άλλο 3 χρονών. Τα αγαπάνε, φυσικά και τα αγαπάνε, αλλά θα ήθελαν να μην είχαν ακολουθήσει την επιταγή της κοινωνίας και να μην τα είχαν κάνει. Θέλουν πίσω την παλιά τους ζωή και πιστεύουν πως ποτέ δεν θα την πάρουν, γιατί μεγαλώνοντας τα παιδιά μεγαλώνουν και οι ευθύνες και όταν μεγαλώσουν πολύ τα παιδιά θα είναι πολύ μεγάλοι και οι… Διαβάστε περισσότερα »
Μπροστά στα παιδιά; αυτό το θεωρώ τραγικό! δεν σου ζήτησαν αυτά να τα φέρεις στον κόσμο.. Δηλαδή ας γίνουμε λίγο ρεαλιστές.. Είναι πόνος ναι, είναι τεράστια ευθύνη συμφωνώ.. και είναι κάτι που σχεδόν κανείς από τις προηγούμενες γενιές δεν σου το έλεγε κατάμουτρα και να στο εξηγήσει με παραδείγματα. Αλλά πλέον, αν έχεις γίνει γονιός, γίνεσαι ρεαλιστής και προσπαθείς να απολαύσεις τη ζωή σου.. Ξοδεύοντας χρόνο και με την οικογένεια και φροντίζοντας να έχεις και προσωπικό χρόνο για να ηρεμείς.. Κι αν δεν υπάρχουν άνθρωποι να τους βοηθάνε, βοηθάει το ζευγάρι ο ένας τον άλλον.. Μια ο ένας με τους… Διαβάστε περισσότερα »
Τραγικό, όπως το λες not today, αυτό είναι το θέμα, ότι το κάνουν σαφές στα παιδιά ότι δεν έπρεπε να τα κάνουν. Όχι ότι δεν τα θέλουν τώρα, αλλά ότι δεν έπρεπε να τα κάνουν εξαρχής. Φαντάζεσαι το ψυχολογικό φορτίο ειδικά του μεγάλου παιδιού (που είναι και φίλη μου), από τώρα τους λέει πως όταν πάει 18 θα φύγει από το σπίτι. Πέρα από αυτό, όμως, τους καταλαβαίνω. Το βάρος πρέπει να είναι τεράστιο. Δεν είναι ότι απλά αντιμετώπισαν δυσκολίες που δεν είχαν φανταστεί, είναι ότι το μετάνιωσαν εντελώς, λένε “εμείς δεν έπρεπε να γίνουμε γονείς”. Αυτό είναι ένας εγκλωβισμός… Διαβάστε περισσότερα »
Όντως δεν έπρεπε να γίνουν γονείς, μπράβο τους που το συνειδητοποίησαν, αλλά το να το λένε ΜΠΡΟΣΤΑ στα παιδιά τους, δεν είναι απόδειξη της ειλικρίνειας τους, είναι σχεδόν κακοποίηση, αν όχι ξεκάθαρη κακοποίηση. Μου ανέβηκε η πίεση. Ελπίζω να γίνεις φάρος αυτού του κοριτσιού no_roots, που υπήρξε τόσο άτυχο στη ζωή του, γιατί ή που θα γίνει βράχος, ή που θα βολοδέρνει με τα κύματα μια ζωή και θα ψάχνει να κρατηθεί από σάπια ξύλα.
Κακοποίηση είναι και δεν είναι η μόνης μορφής που δέχεται, δυστυχώς (όχι πάντως σεξουαλική, ευτυχώς). Δεν ήθελα να γράψω λεπτομέρειες γιατί άλλο είναι το θέμα και δεν θέλω να υπονοηθεί πως το ότι μπορεί να μετανιώσει κάποιος, οδηγεί απαραίτητα σε συμπεριφορές σαν αυτές. Η αλήθεια είναι Πόντια πως καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να συνεχίσω να κάνω παρέα μαζί τους (αλλά όχι επειδή μετάνιωσαν), ώστε να συνεχίσω να έχω επαφή με το κοριτσάκι αυτό. Η σχέση ξεκίνησε πρώτα με το παιδί και μετά “αναγκαστικά” με τη μαμά και η μαμά δεν μου πάει γενικά σαν άνθρωπος, πόσο μάλλον για τον τρόπο που… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι αλλα σε μια τετοια δυσκολη σχεση , την δικαιη αγανακτηση την εχουν τα παιδια και οχι οι μετανιωμενοι γονεις. Συγγνωμη αλλα σε τί βοηθα να πιασεις ενα παιδι ( μικρο ή μεγαλο ) που δεν επελεξε να γεννηθει απο εσενα και να του πεις: ξερεις παιδι μου μετανιωσα που σε εκανα. Ησουν ενα λαθος αλλα κατα τα αλλα σε αγαπαω .Αγαπη μονο. Η αγαπη ειναι πραξεις και οχι λογια. Οι ενοχες που δημιουργουνται στο παιδι ειναι μεγαλο βαρος που δεν αποβαλλεται ευκολα. Πολλες φορες και ας μην το πεις το καταλαβαινει το παιδι. Εξισου ασχημο. Αν δεν ειναι σιγουρος… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν το λένε ΣΤΑ παιδιά, το λένε μπροστά στα παιδιά όταν μιλάνε στο τηλέφωνο ή όταν συζητάνε με φίλους. Νομίζουν πως τα παιδιά είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν ή δεν θα το θυμούνται αργότερα.
Το πρώτο παιδί, εντάξει, δεν ήξεραν καλύτερα, το ΔΕΥΤΕΡΟ, 5 χρόνια αργότερα, γιατί δι@ολο το έκαναν;
Για όλους τους λάθος λόγους που μπορείς να φανταστείς Eva.
Νο roots αν θυμάμαι καλά έχεις αναφερθεί και πιο παλιά σ αυτή τη μικρή σου φίλη, τουλάχιστον μέσα στην ατυχία της στάθηκε τυχερή που έχει εσένα στη ζωή της!
Ευχαριστώ Εντελβάις 🙂
«Νομίζουν πως τα παιδιά είναι μικρά και δεν καταλαβαίνουν ή δεν θα το θυμούνται αργότερα.» Όντως δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει γονείς! Συγνώμη που είμαι τόσο επικριτική με τους αγνώστους μου ανθρώπους, αλλά δεν μπορώ, συγχυζομαι!
την οποία ωραία παλιά ζωή δε θα την είχαν απολαύσει αν και οι δικοί τους γονείς είχαν πει να μην κάνουν παιδιά. Θα μου πεις αν δεν είχαν γεννηθεί, δε θα τους ένοιαζε. Μήπως εντέλει όμως μιλάμε για ένα δίπολο μεταξύ απαξίωσης και ειδωλοποίησης της ανθρώπινης ζωής; Φιλοσοφικοί στοχασμοί περί ζωής και νοηματος.
Γιατί άμα το έκανε άνδρας πιστεύεις ότι θα ήταν καλύτερα τα πράγματα; Έχουμε διδαχτεί πως οι γονείς αγαπάνε τα παιδιά τους ό,τι κι αν συμβαίνει. Ένα μεγάλο πρέπει.