Αγαπητή Α.μπα, Όχι και πολύ σύντομη ερώτηση – αλλά σίγουρα πιο μικρή από το σεντόνι χιλίων πεντακοσίων λέξεων που έγραψα και έσβησα – Πόσο “ύποπτο” μπορεί να θεωρηθεί, και μη ειλικρινές, το να αλλάξει κάποιος γνώμη για τα παιδιά, μετά από μια ζωή που ήταν αντίθετος; Δεν υπάρχει αυτό το δικαίωμα/αυτή η πιθανότητα; Χώρισα πριν περίπου ένα χρόνο από μια δεκαετή σχέση και επταετή συγκατοίκηση. Από “πάντα” όλοι ήξεραν, σε σημείο που να είναι αστείο στη παρέα, ότι δεν θέλω παιδιά. Το είχα επικοινωνήσει και στη σύντροφο μου. Ήταν από τα πράγματα που είχαμε συζητήσει σχετικά νωρίς στη σχέση μας. Αυτή κάποια στιγμή θα ήθελε παιδιά αλλά όχι ακόμα, τότε που ήμασταν στις αρχές των 30. Είχαμε, όμως, επίσης πει, ότι εφόσον η σχέση προχωρήσει, να το ξανασυζητήσουμε και είχα επικοινωνήσει πολύ καθαρά στη τότε σύντροφό μου, ότι εάν αποφασίσει ότι ήρθε η στιγμή να σκεφτεί πιο συγκεκριμένα τα της οικογένειας να μου δώσει λίγο χρόνο για να ανταποκριθώ με τα τότε δεδομένα. Ομολογώ, ότι από τη δική μου πλευρά, και λόγω δικών μου ανασφαλειών, δεν ήμουν πολύ επικοινωνιακός στις εσωτερικές μου ανησυχίες γύρω από το θέμα, και εξωτερικά συνέχιζα να παρουσιάζω το “δε θέλω παιδιά” με την ίδια θέρμη. Λάθος, αλλά αυτό το μαθαίνεις μετά δυστυχώς. Κάποια στιγμή υπήρξε το deadline από τη σύντροφο. Της είπα ότι δεν έχω αλλάξει γνώμη, αλλά σε παρακαλώ, τώρα που υπήρχε μπροστά μας, και μετά από τόσα χρόνια σχέση η προοπτική ορατά και συγκεκριμένα, να μου έδινε το χρόνο μέχρι το deadline που έθεσε ώστε να της απαντήσω, γιατί είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση για μένα, και ήθελα να το δω από όλες τις πλευρές – γιατί έκανα ξεκάθαρο, ότι ήθελα να είμαστε μαζί, αλλά προφανώς αυτό δε θα μπορούσε να γίνει, εάν το τίμημα για την ίδια θα ήταν να μη κάνει παιδιά, ή το δικό μου τίμημα να έχω παιδιά όταν δεν ήθελα. Αυτό που έγινε είναι, ότι μαζί με αποφάσεις για το που θα ζούσαμε και τι θα κάναμε με τις δουλειές μας, μετά από χρόνια εξωτερικό, χωρίσαμε. Υπήρχαν πολλοί λόγοι, πολύπλοκοι λόγοι, άγνωστοι και γνωστοί. Όλα αυτά όμως δε τα γράφω για το χωρισμό, που είναι άλλο κεφάλαιο. Είναι για κάποια πράγματα που ειπώθηκαν εκείνη τη περίοδο, και όχι μόνο από τη πρώην σύντροφό μου αλλά και από αρκετά άτομα του πρώην κύκλου μας – συμπεριλαμβανομένης και της πρώην κολλητής μου που ήμασταν φίλοι 35 χρόνια πριν διακόψουμε τις σχέσεις μας με δική μου απόφαση. Είναι το εξής λοιπόν: Εγώ μετά από μηνών αγωνία, άγχος, ενδοσκόπηση, πολύ σκέψη και σταδιακή μετάλλαξη της σκέψης μου -την οποία να σημειώσω ότι ΔΕΝ μοιράστηκα ανοικτά με τη σύντροφό μου, παρά το γεγονός ότι έκανα νύξεις (Μέγα Λάθος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να σχολιάσω, ήμουν λάθος τελεία). – αποφάσισα ότι μόλις βρισκόμασταν μετά από ένα ταξίδι που είχα για δουλειά να της πως ότι παρότι δεν βίωσα πριν την ανάγκη να κάνω παιδιά στη ζωή μου, νιώθω ότι μαζί θα ήθελα να κάνουμε οικογένεια. Θα έχανα κάποια πράγματα από το πώς είχα φανταστεί τη ζωή μου και τις επιθυμίες μου, αλλά θα κέρδιζα κάποια άλλα. Και τελικά, ότι με ευχαριστούσε μέσα μου πιο πολύ από τη καριέρα που ήθελα να κάνω, να είμαστε μαζί να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ίσως λίγο λιγότερο αυτόνομοι και ελεύθεροι. Όταν λοιπόν εξέφρασα αυτές μου τις σκέψεις και επιθυμίες κρίθηκαν ως μη σοβαρές. Ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει, και ότι το να θες παιδιά πρέπει να σου βγαίνει πηγαία, και αυτόματα, και με χαρά μόνο, και επιθυμία, και όνειρα, και χωρίς να πρέπει να πιεστείς τόσο πολύ να το αποφασίσεις. Και αυτό μου το είπε η πρώην μου – που εντάξει, ήταν και εν μέρη και δικαιολογία για να κρυφτούν από πίσω και άλλοι λόγοι για τους οποίους έπρεπε/ήθελε να χωρίσουμε και η οποία είχε ήδη αποφασίσει ότι δε θέλει να κάνουμε μαζί οικογένεια. Αλλά αυτό υποστήριξαν και οι γνωστοί που ανέφερα πιο πάνω. Δηλαδή, ότι δεν άλλαξα γνώμη, απλώς το έκανα γιατί ήθελα να ήμαστε μαζί, και ότι μετά θα το μετάνιωνα. Απόδειξη για αυτούς, ότι μετά τον χωρισμό, πάλι όταν με ρωτάει κάποιος, τι θα κάνω με οικογένεια, αναφέρω ότι δεν είναι στις άμεσες προτεραιότητες, και ας είμαστε στα 40 πλέον, διότι δεν υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος στη ζωή μου και τα παιδιά από μόνα τους δεν ήταν αυτοσκοπός για μένα ποτέ. Όμως, έχοντας φανταστεί τόσο πολύ, τη ζωή μας με παιδιά, ένιωσα πραγματικά σαν τα τα χάνω, όταν τελικά χωρίσαμε. Είναι τόσο ανειλικρινές ως απάντηση, το γενικώς δε θέλω παιδιά, αλλά με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο θέλω/ήθελα, και ότι ναι ήταν αγωνία για μένα να καταλήξω σε αυτό, αλλά εκεί με έβγαλε ο δρόμος και αυτό ήταν το μέλλον που ήθελα; Ευχαριστώ και συγνώμη για την έκταση..
– Οι φίλοι μας λεν…
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η επιθυμία για παιδιά βγαίνει πηγαία και αυθόρμητα μόνο. Πιστεύω ότι ο καθένας παίρνει ή δεν παίρνει αυτή την απόφαση σε συνάφεια με τον χαρακτήρα του. Αν κάποιος άνθρωπος θέλει να εξετάζει πρώτα όλες τις παραμέτρους, θα το κάνει και με το θέμα των παιδιών. Ένας πιο παρορμητικός και ενστικτώδης, θα φερθεί ανάλογα και με το θέμα των παιδιών. Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν και πώς το θέλουν και γιατί το θέλουν, κι άλλοι που χρειάζονται χρόνο για όλες τις αποφάσεις. Δεν πιστεύω ότι λειτουργούν οι αφορισμοί και οι ρετσέτες για όλους τους ανθρώπους.
Επίσης, πιστεύω ότι ο άνθρωπος αλλάζει, αν αναγκαστεί να αλλάξει, όταν φοβηθεί κάτι. Εσύ φοβήθηκες την εναλλακτική, και άλλαξες. Το «άλλαξα» δεν είναι απαραίτητα «έγινα άλλος άνθρωπος».
Οι γνωστοί είπαν μια αποψάρα βιαστική για να σε ακυρώσουν διότι αυτό είναι πιο εύκολο από το να κάτσουν να αναλογιστούν το περίπλοκο του πράγματος, κι επειδή, ως συνήθως, πιστεύουν ότι με αυτή την στάση δικαιώνουν τις δικές τους αποφάσεις για το θέμα. Δεν έχει σχέση με σένα ο συντηρητισμός τους, που προκύπτει από την περιορισμένη τους εμπειρία. Εσύ ξέρεις τα λάθη σου, και τα τονίζεις, τώρα δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, πέρα από το να μην τα επαναλάβεις.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Όσο εμείς φιλοσοφούμε για το τι θέλουμε σε αυτή τη ζωή, ο άλλος μπορεί κάλλιστα να ξενερώνει.
Αυτός είναι ο ορισμός της αποψάρας
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που έχει αναλύσει το θέμα ο φίλος μας. Διαβάζοντας την ερώτηση ένιωσα ένα πνιξιμο και πίεση στο θέμα της απόφασης και του deadline. Αλλά εν γένει συμφωνώ ότι γίνεται να αλλάξεις γνώμη έχεις κάθε δικαίωμα να αλλάξεις γνώμη, γούστο σου και καπέλο σου, δεν χρειάζεται τέτοια ακύρωση από τον περίγυρο, όχι δηλαδή ότι τους πέφτει λόγος.
Κάπως σαν να σου είπαν ότι τα συμπεράσματα στα οποία φτάνεις μετά από προσωπική αναζήτηση, συνειδητά, είναι χαμηλότερης ποιότητας από τα πηγαία και αυθόρμητα.
Δεν ξέρω από ποιό σημείο ασφάλειας μιλάνε, αλλά εγώ αν ένιωθα ότι δεν έχω εξελιχθεί, εστώ και αγωνιώντας όπως περιγράφεις κι εσύ, ή ότι δεν υπάρχει περιθώριο να εξελιχθώ κι άλλο, θα απογοητευόμουν οικτρά.
Εγώ πάλι βλέπω από την περιγραφή σου ότι αυτό το «θέλω παιδιά (μαζί της)» βγαίνει σχεδόν αγκομαχώντας και με ένα μεγάλο ναι μεν αλλά. Βέβαια, σίγουρα εσύ ξέρεις καλύτερα τι θέλεις και τι όχι. Σε ένα πράγμα θα συμφωνήσω μαζί σου: η πρώην σε χώρισε και για άλλους λόγους.
Ε ναι, πρέπει να έπαιξαν και άλλοι λόγοι γιατι φάνηκε ότι το τελεσίγραφο δεν είχε κανένα νόημα, η απόφαση ήταν ειλημμένη.
Να δεις που και στην αντίθετη περίπτωση, που αποφάσιζες πως δεν ήθελες παιδιά, και πάλι θα σου έλεγαν πως “καταβάθος” θέλεις.
ενδοσκόπηση, πολύ σκέψη, στάθμισμα του τι έχω, τι θα χάσω, τι θα κερδίσω, συνειδητή απόφαση να κάνω παιδιά με το συγκεκριμένο άτομο ή το αντίθετο, να μην κάνω παιδιά με το συγκεκριμένο άτομο, ή κ με κανένα άτομο ποτέ. Αυτό το πηγαίο που ανέφερε η πρώην σύντροφος κ οι υπόλοιποι φίλοι, για μία σοβαρή απόφαση όπως το να φέρεις στον κόσμο καινούργιους ανθρώπους για τους οποίους θα είσαι απόλυτα υπεύθυνος ως κάποια ηλικία (κ αρκετά υπεύθυνος για κάποια χρόνια μετά) δεν είναι κ η καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο κ να αγαπάς τα παιδιά, όσο κ να θέλεις να κάνεις παιδιά αυθόρμητα… Διαβάστε περισσότερα »
Ισως και η απαντηση “γενικώς δε θέλω παιδιά, αλλά με έναν συγκεκριμένο άνθρωπο θέλω/ήθελα” να ειναι πιο ειλικρινης απ οτι οι περισσοτεροι εχουν συνηθισει.. ΕΙναι πολυ δυσκολη η απαντηση αυτη οταν την παρει κανεις σοβαρα. Παντως στεναχωρηθηκα με αυτη την ερωτηση και την αντιμετωπιση των φιλων.. απ την αλλη οι κοντινοι μας ανθρωποι μας βλεπουν συνολικα και βλεπουν και τις πραξεις μας στο χρονο, οχι μονο τα λογια μας σε μια δεδομενη στιγμη οποτε σκεψου πως δεν ειναι τοσο ευκολο να στεγανοποιησουν καταστασεις.. ισως αξιζει να αναρωτηθεις γιατι διαλεξες να θες να κανεις οικογενεια μετα το ντεντλαιν με αυτην που… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάντως φίλε μαζί σου είμαι. Αυτό.
Καλέ πόσοι από αυτούς που έχουν κάνει παιδιά το έχουν σκεφτεί τόσο?? Εγώ λέω ότι οι περισσότεροι κάνουν οικογένεια και παιδιά έτσι απλά επειδή πρέπει, επειδή τι άλλο να κάνουν? Οπότε πολύ καλά έκανες και το σκέφτηκες τόσο και κατέληξες στα συμπεράσματα σου απλά όπως είπε και άλλη φίλη εδώ, όταν χρειάζεσαι τόσο χρόνο για να καταλήξεις υπάρχει ο κίνδυνος να έχει ήδη φύγει ο άλλος..