Αγαπητή «Α, μπα»: Ίσως τελικά να μου αρέσει η ιδέα του γάμου και οι συμβάσεις που κάποτε απέρριπτα

Γεια σου Α μπα! Παρακολουθώ το site κάποιο καιρό τώρα και έχω λίγο mixed feelings για κάποιες από τις απαντήσεις ή τα σχόλια που ακολουθούν τις ερωτήσεις. Όμως, όπως και να έχει, νιώθω ότι είναι thought provoking και αυτό είναι που μετράει, όχι να συμφωνούμε. Πήρα την απόφαση να σου γράψω για να πάρω λίγο μπρος στη σκέψη μου πάνω σε ένα από τα θέματα που με απασχολούν. Εν συντομία, είμαι με τον άνθρωπό μου 8 χρόνια τώρα και τα τελευταία ζούμε σε μια μυστηριώδη χώρα του εξωτερικού. Εγώ μέχρι τώρα πάντα έλεγα ότι δεν με ενδιαφέρουν οι γάμοι. Τι να σου προσφέρει παραπάνω ο γάμος αν έχεις τον άνθρωπό σου και είστε καλά? Όσον αφορά τα παιδιά πάντα έλεγα ότι θέλω αλλά μόνο αν συνθήκες στην ζωή μου είναι τέτοιες που να νιώθω ασφάλεια ότι μπορώ να ανταποκριθώ σε κάθε του ανάγκη, οικονομική, συναισθηματική και ότι άλλο. Και ο σύντροφός το βλέπει επίσης έτσι. Το θέμα μου είναι ότι τον τελευταίο χρόνο συχνά σκέφτομαι ότι τελικά θέλω να παντρευτώ. Ίσως είναι που όλοι γύρω μου -εδώ στο εξωτερικό, γιατί στην Ελλάδα οι φίλοι μου διατηρούν τις απόψεις που είπα ότι είχα κι εγώ- ή παντρεύονται ή είναι σε διαδικασία σοβαρής σκέψης. Το θέμα μου είναι το θέλω όντως να παντρευτώ? Είναι εσωτερική ανάγκη, είναι που βλέπω τους άλλους γύρω μου ή είναι που βλέπω ότι ο δικός μου σύντροφος δεν το σκέφτεται καν και με πιάνει πείσμα? Και δικαίως δεν το σκέφτεται βέβαια ο άνθρωπος γιατί δεν του έχω πει ποτέ ότι κάτι άλλαξε μέσα μου. Η μήπως είναι η ηλικία -πολύ πρόσφατα μπήκα στα αντα- και συνειδητοποιώ ότι σταδιακά τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Όπως και να έχει μέχρι τώρα που σου γράφω δεν το έχω παραδεχτεί σε κανέναν ότι ίσως τελικά και να μου αρέσουν οι γάμοι και συμβάσεις που κάποτε απέρριπτα. Για παιδί βέβαια συνεχίζω να πιστεύω ότι πρέπει να έρθει μόνο όταν είναι η ώρα του και προς το παρόν για εμάς και την αβεβαιότητα στην οποία ζούμε αυτό δεν θα είναι άμεσα (δλδ στα επόμενα 2 χρόνια). Ίσως να σου είναι χρήσιμη πληροφορία τι στάση κρατά ο σύντροφός μου. όπως είπα δεν δείχνει να το σκέφτεται και προσωπικά εγώ πιστεύω ότι δεν είναι και έτοιμος κιόλας, με δεδομένο ότι γι αυτόν γάμος έχει νόημα αν είναι να προκύψουν άμεσα παιδιά.

–ongoing process

Ααα, βέβαια, ο γάμος είναι «σύμβαση». Ναι, ναι, αυτά ισχύουν στο κοινόβιο που ζούμε όλοι μας, σε κάποιο δάσος έξω από το Σαν Φρανσίσκο, εκεί γύρω στο 1969. Κάπως καταλαβαίνω γιατί έχεις mixed feelings για τις απαντήσεις μου. Που να δεις πώς θα σου φανεί αυτή εδώ.

(Κι όμως, εγώ πιστεύω ότι το νόημα είναι τελικά να συμφωνήσουμε, και όχι να είναι thought provoking το μήνυμα. Είναι αναγκαίο να συμφωνήσουμε ότι οι γυναίκες δεν είναι φτιαγμένες μόνο για μητρότητα. Δεν αρκεί να τα συζητάμε φιλοσοφικά και να μένουμε στο «μμμ, ενδιαφέρουσα θεωρία». Αλλά τέλος πάντων.)

Επειδή το θέμα «ο γάμος είναι ένα χαρτί για μένα την ανεξάρτητη γυναίκα και δεν τον έχω ανάγκη», εξηγούμαι με μια απάντηση που έγραψα πολλά χρόνια πριν, αλλά δεν χρειάζεται να τα ξαναγράψω από την αρχή.

Ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο, ένα πάρα πολύ δεσμευτικό και με τις περισσότερες ισόβιες επιπτώσεις, από τα πιο δεσμευτικά συμβόλαια που θα υπογράψεις ποτέ στη ζωή σου, οπότε μην το βλέπεις ανέμελα και υπεράνω. Τον γάμο τον κάνουμε μεγάλο θέμα γιατί ΕΙΝΑΙ μεγάλο θέμα. Με τον γάμο υπογράφεις, αποδέχεσαι αλλά και δηλώνεις ευθαρσώς και μετά από δική σου απόφαση και χωρίς καμία εξωτερική πίεση (τουλάχιστον έτσι ελπίζουμε), τα εξής: ότι πέρα από την άμεση οικογένεια που έχεις κληρονομήσει θες δε θες, η οποία έχει δικαιώματα πάνω σου (κληρονομικά, θεσμικά, κοινωνικά) διαλέγεις ΕΝΑΝ άνθρωπο –έναν τη φορά – ο οποίος θα είναι πιο κοντινός και από την οικογένειά σου ακόμα. Αυτός ο άνθρωπος θα έχει κληρονομικά, θεσμικά και κοινωνικά προνόμια πάνω σου, όπως και εσύ πάνω του. Αυτό είναι μια ευκαιρία να δημιουργήσεις μια νέα φυσαλίδα ασφάλειας, είτε παράλληλα με αυτή που είχες, είτε από την αρχή. Αν αγαπάς ή όχι, το κράτος αδιαφορεί, αλλά αν αγαπάς, είναι πιθανότερο να επιβιώσει η συμφωνία.

Ο λόγος που χρειάζεται «ένα χαρτί» που λένε «τι είναι ο γάμος, ένα χαρτί» είναι ότι αν δεν δεσμευτείς για τον ποιον διαλέγεις και γίνει η ζημιά και μας αφήσεις απότομα, σε ποιον να δώσει την περιουσία σου το κράτος; Στον αδερφό σου, που έχεις να του μιλήσεις χρόνια; Στον τελευταίο σου σύντροφο; Κι αν είχες δύο γκόμενους παράλληλα τι γίνεται; Ο θάνατος δεν είναι ο μοναδικός λόγος, υπάρχουν και νοσοκομεία, δάνεια, αγορές αυτοκινήτων, όλα αυτά χρειάζονται “ένα χαρτί”. Όσοι δηλώνουν υπεράνω και λένε «δεν χρειάζομαι χαρτί για να δείξω ποιον αγαπάω» είναι ακόμα νέοι, υγιείς, με οικογένεια που στηρίζει, στρέιτ και κυρίως, στην κοσμάρα τους (υποψιάζομαι ότι έχουν και μια σχετική οικονομική άνεση). Αν ζούσαμε με τους Ινδιάνους δεν θα ήταν χαρτί, θα ήταν ένα ωραίο φτερό ή ένα τατουάζ. Επειδή ζούμε εδώ που ζούμε δεν είναι τατουάζ, είναι ένα χαρτί, γιατί έτσι κάνουμε τώρα. Για να δεσμευτούμε αλλά και για να δεσμευτούν οι άλλοι απέναντί μας, υπογράφουμε χαρτιά, και το κράτος τα αποθηκεύει για να μην μπορεί να τα αμφισβητήσει κανείς. Όσοι έχουν αρρωστήσει, θέλησαν να πάρουν σπίτι, έκαναν αίτηση στον ΑΣΕΠ, χρειάστηκε να πάρουν την ασφάλεια υγείας του άλλου, έκαναν παιδιά, έχασαν τους γονείς τους πολύ νωρίς ή είναι γκέι, ξέρουν πολύ καλά τη σημασία αυτού του χαρτιού.

Σε μια οικονομικά προηγμένη χώρα που οι δύο είναι εξασφαλισμένοι οικονομικά και δεν τους αφορούν οι κληρονομιές και τα λοιπά, το ζευγάρι δεν έχει λόγο να παντρευτεί, εφόσον η χώρα αυτή είναι τόσο προηγμένη ώστε να μην υπάρχει κοινωνική πίεση για γάμο και δήλωση σταθερότητας, και δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια χώρα στην πραγματικότητα.

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς ρωτάς, όμως. Ρωτάς γιατί άλλαξες γνώμη; Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα, κυρίως γιατί το «ο γάμος είναι σύμβαση στην οποία δεν πιστεύω» είναι κάτι που εγώ δεν πιστεύω, και όταν το ακούω αυτό, καταλαβαίνω ότι μιλάω με άνθρωπο που δεν τα έχει σκεφτεί αρκετά καλά τα πράγματα, κυρίως επειδή έχει ζήσει αρκετά προστατευμένα. Πιθανολογώ ότι η αβεβαιότητα που αρχίζει και γίνεται πιο έκδηλη στη ζωή σου σε έκανε να καταλάβεις ποιος είναι ο λόγος που ο κόσμος συνεχίζει να παντρεύεται. Τουλάχιστον το ελπίζω.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News