Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1

Διαβάζω εδώ και καιρό τους προβληματισμούς πολλών και είπα να γράψω και εγώ το δικό μου. Είμαι 25 χρονών και έχω ένα χάος μέσα στο κεφάλι μου. Τα παράτησα όλα για να κάνω αυτό που θέλω ή ενα ακόμη πρέπει. Απο τα 18 μου μένω μόνη μου και εργάζομαι για να ζώ τον ευατό μου. Ήμουν παιδί και ζούσα με το φόβο να μην αντιδράσω , να μην μιλήσω, να μην υπερσπιστώ τον ευατό μου για να μην χάσω το σπίτι μου, την τροφή μου την ηρεμία μου. Αλλα για ποιά ηρεμία μιλάω , αυτή που δεν είχα ποτέ. Ξυπνάς με ενα άγχος κοιμάσαι με ένα άγχος. Κάνεις λάθη , λάθη που τώρα τα πληρώνω. Είμαι σε μια σχολή και ακόμη να την τελειώσω εφόσον πάντα η προταιρεοτητά μου ήταν η δουλεία μου και έπειτα οι ψεύτικοι εραστές μου. Σήμερα που τα παράτησα όλα δεν έχω διάθεση να διαβάσω το μυαλό μου όλο τρέχει σε πράγματα που θέλω να κάνω και δεν κάνω ποτέ .Ειμαι κλεισμένη σπίτι αποφεύγω να βλέπω κόσμο, όταν είμαι ανάμεσα σε κόσμο μερικές φορές με κανεί να νίωθω αμήχανα, αλλα σίγουρα ντρέπομαι να φάω μπροστα σε κόσμο για να μην σχολίασουν το πόσο θα φάω, ντρέπομαι να μιλήσω να πω την άποψη μου για ένα ζήτημα μήπως με χλευάσουν ή διαφωνήσουμε, δεν θέλω να βγαίνω βράδυ με αγχώνομαι στην ιδέα να ψάξω να βρώ τι θα βάλω και εαν είμαι αποδεκτή και αρεστή , ντρέπομαι να μιλήσω στο φροντιστήριο μήπως κάνω κάποιο λάθος και γελάσει καποιος και φανώ χαζή, δεν πάω φροντιστήριο εάν δεν έχω διαβάσει γιατί νίωθω ότι θα γίνω ρεζίλι, αποφεύγω με κάθε τρόπο τις συναναστροφή με αγνώστους . Αλλα απο την άλλη θέλω να απελευθερωθώ απο αυτό που μου συμβαίνει και να είμαι ο ευατός μου. Να πω πάντως πως δεν ήμουν πάντα έτσι. Αλλά δε ξέρω πως να μην είμαι κι έτσι πλέον. Κάποιες φορές με αποδέχομαι και άλλες όχι. Είμαι νευρική και οξύθυμη. Δίωχνω απο δίπλα μου ανθρώπους χωρίς να το θέλω απλα ζω με έναν φόβο. Εχω παέι σε ψυχολογό . Πλέον όμως δεν έχω χρήματα για να πάω. Ειμαι σε αδιέξοδο.

– Μια ζωντανή σκιά

2

Ειμαι αντρας στα 24 και δεν εχω κανει ουτε μια (συντομη εστω) σχεση στη ζωη μου. Καπου στο δρομο να δημιουργησω την ασπιδα μου στην ευαισθησια και τον πονο (που ειδικα ως εφηβο με βασανιζαν), εγινα ανεξαρτητος σε σημειο που ΔΕΝ νιωθω την αναγκη… εστω και αν καποιες φορες με στενοχωρει, κυριως οταν βλεπω αλλα ζευγαρια. Δυο-τρεις φορες που ενιωσα οτι ισως υπηρχε κατι περισσοτερο απο ενα σεξ εγιναν λαθη απο μενα ή την κοπελα και για αλλη μια φορα στο τιποτα. Το σεξ πλεον το εχω υποβαθμισει τοσο που δεν το αναζητω καν.. Νιωθω οτι εξαναγκαζω τον εαυτο μου καθε φορα που προσπαθω να νιωσω κατι παραπανω και οτι δεν ειναι αυτο που ψαχνω και απλα φλερταρω για να φλερταρω. Ειναι χοντρο θεμα αυτο και μου σκοτωνει και την αυτοπεποιθηση. Ακομα και στον φιλικο τομεα δυσκολευομαι να ανοιχτω… Πολλες φορες καταλαβαινω οτι κανει τους φιλους μου και ειδικα τις νεους μου φιλους να νιωθουν οτι τους κραταω παντα σε αποσταση και φυσικα δεν νιωθουν ανετα να ανοιχτουν ουτε αυτοι. Με πληγωνει μιας και το να ακουω και να μαθαινω για φιλους ειναι απο τα αγαπημενα μου πραγματα. Προσπαθω να χαλαρωσω λιγο, συνηθως αποφευγω να το σκεφτομαι ολο αυτο αλλά μου χτυπαει την πορτα ξανα και ξανα. Τι κανω λάθος

– Αλεξανδρος

3

Αγαπητή Α, μπα, Είμαι 29 χρονών, λεσβία (δεν έχω ιδέα αν έχει σημασία), με επιθυμία μόνιμης σχέσης που όμως ποτέ δεν κάθεται (ξέρω πολύ καλά ότι πολλοί θα διαμαρτυρηθούν, αλλά ναι, οι γκέι σχέσεις είναι ακόμη δυσκολότερες στην Ελλάδα και η μονιμότητα είναι γελοία για όλες τις άλλες κοπέλες, παρ’ ότι για εμένα τόσο επιθυμητή). Και θέλω την πραγματικά τετράγωνη, αποστασιοποιημένη απάντησή σου: ΈΧΩ ΠΡΌΒΛΗΜΑ; Χώρισα πριν κάποιον καιρό και είμαι κυριολεκτικά, χάλια. Στα όρια της κατάθλιψης. Μερικές φορές, αναλογιζόμενη παλιές σχέσεις, με καθησυχάζω πως έπειτα από 1-2 μήνες τίποτα δεν θα θυμίζει τα τωρινά μου συναισθήματα. Ωστόσο, αυτή η σκέψη, ότι θα γίνω καλά, έρχεται να με ταράξει πολύ περισσότερο από την προηγούμενη, ότι δηλαδή δεν θα γίνω καλά! Τι σημαίνει θα γίνω καλά; Σημαίνει θα επιστρέψω στη μίζερη καθημερινότητά μου. Σημαίνει θα επιστρέψω σ’ ένα πεδίο σχέσεων που ούτε μου αρέσουν ιδιαίτερα ούτε μπορώ/θέλω να τις διαχειριστώ. Θα επιστρέψω στη διάδραση με τους γονείς, στην επίμονη ενασχόληση με τα επαγγελματικά, στις βαρετές εξόδους με φίλους, στις μέρες εκείνες που δεν τελειώνουν με τίποτα. Σ’ εκείνες τις μέρες που ρωτάς επιτακτικά: πότε θα έρθει κάτι στη ζωή μου; Πότε, επιτέλους, θα έρθει κάτι καλό στη ζωή μου; Γιατί λοιπόν η απουσία του έρωτα με τρελαίνει τόσο; Γιατί δεν είμαι καλά μόνη. Γιατί η ζωή μου μόνη μου μοιάζει απίστευτα βαρετή, ανούσια, δίχως έρμα, δίχως στόχο, δίχως τίποτα. Δεν έχει τίποτα που να μου αρέσει ιδιαίτερα. Όλα είναι «κάπως». Κάνω μια «κάπως» ικανοποιητική δουλειά, έχω μια «κάπως» εντάξει οικογένεια, περνάω «κάπως» καλά με τους φίλους μου, ζω μια «κάπως» καλή ζωή. Με υγεία, όχι φτώχεια και κάποιες όμορφες στιγμές. Αυτό. Η ζωή χωρίς τον άνθρωπό μου, τον εκάστοτε άνθρωπο στον οποίο προβάλλω το ιδανικό του ανθρώπου μου (για να είμαι πιο ορθά τοποθετημένη), μου μοιάζει φρικτά κενή. Αυτό είναι. Μια κενή, ανούσια ζωή που απλά πρέπει να ζήσω. Και να με πείσω πως αφού πηγαίνω Pilates, έχω ενδιαφέροντα και κάνω κάτι που τουλάχιστον δεν μου προκαλεί αποστροφή επαγγελματικά, είμαι χαρούμενη και μόνη. Ε, όχι, δεν είμαι χαρούμενη και μόνη. Θέλω γυναίκα και οικογένεια (ναι, ναι παιδιά στην Ελλάδα από 2 λεσβίες!) για να είμαι χαρούμενη. Έχω πρόβλημα;

– a great big loser

4

Γιατί μερικές φορές νιώθω ένας απολύτως μίζερος άνθρωπος; Θα ήθελα να είμαι περισσότερο δραστήρια, να διαβάζω πιο πολύ, να κινούμαι περισσότερο, να μαθαίνω καινούρια πράγματα… Μέσα στο μυαλό μου έχω φοβερή όρεξη για ζωή! Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να περάσω ατέλειωτες ώρες scrollάροντας στο facebook ή βλέποντας βίντεο στο youtube με ζωές ανθρώπων που δε με αφορούν, με θέματα που δε μου προσφέρουν απολύτως τίποτα. Και αποβλακώνομαι, και νιώθω τα εγκεφαλικά τα κύτταρα να την κάνουν με ελαφρά από το κεφάλι μου, αλλά συνεχίζω και κάθομαι σα ζόμπι. Κι αφού χαθούν ώρες και μέρες της ζωής πολύτιμες, έρχονται οι αγαπημένες μου τύψεις (γιατί είμαι και τρομερά ενοχική). Γιατί δεν έκανα πάλι αυτά που ήθελα αυτή τη μέρα, αυτή τη βδομάδα, αυτό το μήνα, αυτή τη χρονιά; Γιατί ποτέ δεν μπορώ να δεσμευτώ ότι θα πειθαρχήσω σε κάτι, γιατί βαλτώνω, γιατί νιώθω να μην εξελίσσομαι σε αυτή τη ζωή; Θέλω να αλλάξω. Μπορώ; Πώς θα βρω όρεξη για ζωή; Πώς θα με σπρώξω; Πώς θα σταματήσω να είμαι τεμπέλα και να υπεραναλύω τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου;

-Ονειροχαμένη

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News