Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1

Αγαπητή Α,μπά, πριν 2 χρόνια χώρισα μετά από 10 χρόνια σχέσης με έναν τύπο που είχα ερωτευθεί παράφορα. Ήμουν τόσο σίγουρη ότι ήταν ο άντρας της ζωής μου που θεωρούσα ότι έπρεπε να αντέξω την μίζερη καθημερινότητας μαζί του, την συνεχή αβεβαιότητα για το αν όντως ήθελε να είναι το ταίρι μου και την έλλειψη οποιουδήποτε κοινού προγραμματισμού για το μέλλον. Μου πήρε 5 χρόνια ψυχανάλυσης για να καταφέρω να τον παρατήσω, αλλά τελικά το έκανα κ χαίρομαι πολύ για αυτή την απόφαση. Λίγους μήνες μετά τον χωρισμό, άρχισα να βγαίνω με τον τωρινό μου σύντροφο, έναν γλυκύτατο αγόρι, με τον οποίο γνωριζόμασταν (κ ψιλοφλερτάραμε) καιρό. Στην αρχή ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν ένα ανέμελο φλερτ κ όχι η ιστορία της ζωής μου. Ηρθαμε όμως πολύ κοντά πολύ γρήγορα (ή τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ δεδομένου του σοκ που περνούσα με την διάλυση του προηγούμενου σπιτιού μου). Εκείνος μου δήλωσε εξ αρχής ότι με θέλει κ ότι με βλέπει σοβαρά, εγώ του είπα να το πάμε σιγά σιγά γιατί έχω πολλά να χωνέψω. Είδα πώς μπορεί να είναι μια σχέση επικοινωνίας, αλληλοκατανόησης κ σεβασμού κ τον ερωτεύτηκα. Μένουμε μαζί εδώ και λίγους μήνες κ περνάμε πολύ καλά, είμαι ήρεμη κ χαρούμενη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να εμπιστευθώ την επιλογή μου. Σαν να μου χει μείνει φοβία με την επιλογή συντρόφου, αφού η προηγούμενη βγήκε τόσο λάθος κ τώρα μετανιώνω τα χρόνια. Κ απ’την άλλη αναρωτιέμαι, μήπως φταίει η σχέση; Αν ήταν ο άντρας της ζωής μου θα αμφέβαλλα; Το ζήτημα μάλιστα εντείνεται επειδή ονειρεύομαι να κάνω οικογένεια αλλά τρέμω στη σκέψη ενός πιθανού χωρισμού με παιδί στη μέση… Τί λες για όλα αυτά; Σ’ευχαριστώ

2

Α,μπα γεια! δεν πιστεύω πως εσύ μπορείς να μου δώσεις μια ικανοποιητική απάντηση, αλλά γιατί να μην δοκιμάσω και αυτό? Είμαι 28, γεννήθηκα στην Πάτρα και με εξαίρεση κάποια διαλείμματα έχω ζήσει εδώ την ζωή μου. Από μικρός είχα καταλάβει πως μου άρεσαν άτομα του ίδιου φύλλου. Μεγαλώνοντας το πίεζα μέσα μου και έξω μου και το έβλεπα σαν κάτι που αν του αρνηθώ την ύπαρξη θα περάσει μεγαλώνοντας, σαν κάτι που θα φτιάξει μόνο του. Τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια πέρασαν πάρα πολύ δύσκολα. Δεν θα μιλήσω για όλους τους εξωτερικούς παράγοντες αλλά για τους εσωτερικούς. Ένιωθα πάντοτε ότι δεν ανήκα πουθενά αν και είχα φίλους, αισθήματα τεράστιας ενοχής προς την οικογένεια μου, αίσθημα πως δεν είμαι φυσιολογικός, πως είμαι κάτι “σπασμένο¨και άλλα πολλά. Το 2010 πέρασα σε μια σχολή στην Αθήνα, “μετακόμισα” εκεί για δύο χρόνια (συνέχεια στην πόλη μου ήμουνα γιατί ένιωθα πως χάνω όλα αυτά που θα μπορούσα να έχω με τους φίλους μου συν το ότι ήμουν πολύ ντροπαλός και δεν με άφηνα να γνωρίσω παρέες στην Αθήνα) και μετά επέστρεψα στην πόλη μου. Το 10 γνώρισα τυχαία ένα παιδί και έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ένιωσα μαζί όλα όσα καταπίεζα και σκότωνα μέσα μου όλη μου την ζωή. Δεν έγινε τίποτα με αυτό το παιδί γιατί ήταν straight και δεν είχαμε ποτέ επαφή πέρα από το ότι εγώ ¨τον ήξερα¨από τα σοσιαλ που είχα γίνει η σκιά του. Έτσι πέρασα 5 χρόνια να κλαίω και να θρηνώ έναν έρωτα που δεν με ήξερε και δεν τον έζησα ποτέ και όλα ολομόναχος. Μετά από καιρό, τσουπ μια ίδια ιστορία ακριβώς. Μέχρι που δεν άντεξα και έκανα το coming out μου στα 24 μου, πρώτα στην ήδη 2 ετών ψυχοθεραπεύτρια μου και μετά στους φίλους μου, στην μάνα μου και τον αδερφό μου. Ο πατέρας μου δεν το έμαθε ποτέ και πριν από έναν χρόνο πέθανε. Μ’όλους όλα τέλεια ακόμα και με την μάνα μου που μπορεί να μην το συζητάμε και στην αρχή δεν το πήρε καλά (δηλαδή μέχρι και σε “γιατρό” πήγαμε επειδή ήθελε να βρει “θεραπεία”, εγώ πήγα μπας και καταλάβει ότι δεν είναι αρρώστια). Αλλά ρε συ Α, μπα έχουν περάσει 4 χρόνια από το coming out μου, το έχω πει και σε πιο πολλά δικά μου άτομα (μου φαίνεται κιόλας) αλλά ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα. Πέρα από 2 – 3 ραντεβού μέσα από apps δεν είχα ποτέ τίποτα άλλο και αντικειμενικά είμαι ωραίο παιδί και με πολύ χιούμορ. Εγώ έχω καταντήσει να πιστεύω πως πραγματικά είμαι καταραμένος να μην αγαπηθώ ποτέ. Και μην ακούσω βλακείες τύπου “πρώτα πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου” γιατί αυτό είναι έργο μιας ολόκληρης ζωής και ήδη τον έχω αγαπήσει μεγαλώνοντας. Πλέον μένω ακόμα στην Πάτρα με την μάνα μου, στην ίδια καφετέρια δουλεύω τόσα χρόνια και το μόνο που έχω σκεφτεί είναι πως μόνο αν ξεκολλήσω από εδώ και πάω στο εξωτερικό που ήδη έχω πλάνα για το μακρινό μέλλον θα βρω την υγειά μου. Πάντως τα 2 προηγούμενα χρόνια που έμενα Αθήνα πάλι δεν έκανα τίποτα. Και αν δεν φταίει όμως η κατάστασή εδώ και φταίω εγώ ? Ή φταίει κάτι άλλο? Δεν μπορώ να βλέπω όλους μου τους φίλους να προχωράνε και να φτιάχνουν τη ζωή τους και εγώ συναισθηματικά να μαι ακόμα στα 15. Δεν έχω νιώσει ποτέ την συντροφικότητα, δεν είχα ποτέ ούτε ένα φιλί από το ίδιο φύλλο και δεν έζησα ποτέ όλα αυτά που τόσα χρόνια βλέπω γύρω μου. Το resolution μου για το 20 είναι πως θα τολμάω και δεν θα υπερ-αναλύω και ήδη με έχω εντυπωσιάσει πάρα πολύ με κινησούλες που έχω κάνει (και δεν απέδωσαν και πάλι), αλλά έχω κουραστεί πραγματικά ρε Α,μπα!! Τι έχεις να πεις?

3

Αγαπητή μου Α, μπα, Πάω Γυμνάσιο και νομίζω ότι έχω OCD. Οι άλλοι με θεωρούν γενικά πολύ περίεργη γι’ αυτό δεν έχω και πολλές παρέες γιατί προτιμώ να διαβάζω βιβλία, να περνάω χρόνο μόνη μου, να κάνω έρευνες για τον φεμινισμό, τον αθεϊσμό, την αμφιφυλοφιλία και να γράφω δικά μου πράγματα. Γενικά στα πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ψυχαναγκαστικοί δεν είμαι. Για παράδειγμα τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας μου αγχώνονται για τα μαθήματα, άλλα έχουν θέμα με την καθαριότητα, εμένα ποτέ δεν με απασχολούσε ιδιαίτερα κανένα από τα δύο. Αλλά είναι ορισμένα πράγματα τα οποία αν δεν γίνουν ακριβώς έτσι όπως τα θέλω αγχώνομαι πάρα πολύ, με πιάνει το στομάχι μου και παθαίνω κρίσεις πανικού. Το πιο μεγάλο μου τέτοιο θέμα είναι ο ψυχαναγκασμός μου με τον ύπνο, στον οποίο πρέπει να τελώ ένα συγκεκριμένο τελετουργικό αλλιώς νιώθω να χάνω το μυαλό μου. Για να κοιμηθώ τα βράδια που έχω σχολείο πρέπει 9:30 η ώρα να είμαι στο κρεβάτι. Πρέπει το πάπλωμα με το σεντόνι να εντελώς ευθυγραμισμένα και η ηλεκτρική κουβέρτα στο σωστό σημείο. Πρέπει να διαβάσω το βιβλίο μου για περίπου μισή ώρα κι έπειτα να κοιμηθώ με ωτοασπίδες με απόλυτη ησυχία. Όλο αυτό δεν με πιέζει να το κάνω κανείς, παρά μόνο ο εαυτός μου, και προσπαθώ να το σπάσω, π.χ. τώρα με την καραντίνα προσπαθώ να αλλάξω ωράρια, αλλά και πάλι δεν μπορώ αν δεν τηρήσω όλα τα προηγούμενα, παθαίνω τρομερό άγχος! Το ίδιο ισχύει και για το πρόγραμμα της ημέρας, το οποίο λίγο πολύ θα είναι πάντα συγκεκριμένο. Άλλοι ψυχαναγκασμοί είναι τα ίσια νύχια, αναστατώνομαι όταν δεν τα κόβω καλά, η ακατάστατη τσάντα η οποία πρέπει πάντα να έχει τα βιβλία και τα τετράδια σε ξεχωριστές θήκες με τη σειρά. Αυτές είναι οι πιο κύριες πηγές άγχους μου και μου δημιουργούν συχνά προβλήματα στην καθημερινότητα μου. Γι’ αυτό το λόγο πολλές φορές είμαι η περίεργη της οικογένειας, γιατί παθαίνω υστερία, και προσπαθώ να μην είμαι τόσο απόλυτη, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Η αλλαγή προγράμματος και παραστάσεων που δημιουργεί ψυχοσωματικά προβλήματα. Σχολείο κινούμαι γύρω από συγκεκριμένα πλαίσια ώστε να μην γίνει κάτι ασήμαντο για τους άλλους που εμένα θα με αγχώσει υπερβολικά και να μην πάθω πανικό μπροστά τους! Μέχρι και στις εκδρομές αγχώνομαι, λόγω του ότι το πρόγραμμα της ημέρας αλλάζει ξαφνικά και είναι πολύ φλου, και αυτό εμένα με πανικοβάλει. Έψαξα στο ίντερνετ και ανακάλυψα ότι μία πάθηση με τέτοια χαρακτηριστικά ονομάζεται OCD η οποία συνοδεύεται από άσχημες επαναλαμβανόμενες σκέψεις, κάτι το οποίο που και που μου συμβαίνει. Όταν βρισκόμουν στο μηχανάκι της μητέρας με υπερβολικό αέρα κι εκείνη να τρέχει, φοβόμουν μην πέσω με το πλάι του κεφαλιού στο πεζοδρομίου και μου σκιστεί, κι αυτή η εικόνα δεν έλεγε να φύγει από το μυαλό μου για πολλή ώρα μετά αφότου επιστρέψαμε σπίτι. Ξέρω ότι θα μου προτείνεις έναν ψυχολόγο, αλλά αυτό δεν είναι τόσο εύκολο για μένα. Μένω σε νησί, οπότε το θέμα είναι λίγο πολύ ταμπού, όπως και στην οικογένεια μου, οπότε πιστεύω ότι θα ντρέπομαι υπερβολικά και δεν θα μπορέσει να με βοηθήσει κάποιος. Επίσης κάποιος σαν κι εμένα ο οποίος έχει τέτοια θέματα τον αντιμετωπίζουν σαν ψυχάκια, και δεν νομίζω ποτέ να το παραδεχτεί η οικογένεια μου ότι μπορεί να έχω κάτι τέτοιο. Εσένα ποια είναι η γνώμη σου για όλα αυτά;

Ένα σχόλιο μόνο, επειδή είσαι μικρή: μπορείς να κάνεις θεραπεία με βιντεοκλήση. Δεν υπάρχει άλλη λύση για σένα. Σου το λέω σοβαρά και υπεύθυνα: δεν έχεις άλλη λύση. Κάνε το όσο πιο γρήγορα γίνεται, μην το αφήσεις. Μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος, όσο κι αν ντρέπεσαι. Αν πιστεύεις ότι δεν θα στηρίξει η οικογένεια σου, μην τους το λες.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News