Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 15

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

4

Καλησπέρα.Στην αυγή των 47 μου χρόνων,προσπαθώ να ανταποκριθώ στις “απαιτήσεις”μιας μισογυνιστικής κοινωνίας(της ευρύτερης αλλά και της μικρής μέσα στην οποία κατά βάση ζω και κινούμαι).Χρησιμοποιώ α ενικό,περιλαμβάνω όμως μια μεγάλη μερίδα γυναικών που το βιώνουν.Η…ανταπόκριση αφορά στο “σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν”..κουράστηκα και βαρέθηκα να αντιμετωπιζόμαστε οι γυναίκες που ,σύμφωνα με τις κοινωνικές νόρμες.μεγαλώσαμε για να το θέσω κομψά,ως υποκείμενα ανάξια λόγου κυρίως στο θέμα της προσωπικής ζωής.Μια γυναίκα άνω των 40,ειδικά αν δεν έχει κάνει οικογένεια,αντιμετωπίζεται αυτομάτως ως καημένη,ως προβληματική,ως ανύπαρκτη σαν θηλυκό.Όσο δυνατή κ αν είμαι μέσα μου και γύρω μου για να αντιμετωπίζω αυτές τις νοοτροπίες,υπάρχουν στιγμές που λυγίζω.Στιγμές που δε ξέρω τι να κάνω όταν ενώ εχω αναγκη συντροφικοτητας ,σεξ,ερωτα,διαπιστωνω οτι δεν υπαρχω η δε μπαινω στην προτιμηση ενος αντρα λόγω…ηλικίας.Είμαι πολύ δυνατή και ανεξάρτητη γυναίκα,όμως τωρα τελευταία σπαω,γιατι οσο περναει ο καιρος τοσο πιο πολυ φοβαμαι για το πως και αν θα μπορω να αντιμετωπισω αυτη την κατασταση και στα επομενα χρόνια κ πως ισως δε μπορεσω να ειμαι με εναν ανθρωπο στη ζωη μου λόγω των παραπάνω δοξασιών που καλα κρατουν.Αντιμετωπίζεται αυτό ή απλά μαθαίνει κανείς να ζει με αυτό; Ευχαριστώ

– Όταν οι καουμπόισες μελαγχολούν

5

Αγαπητή α,μπα ήθελα να σε ρωτήσω πως μπορείς να ξεπεράσεις την απώλεια του μωρού σου; Είναι 30 ετών και παντρεμένη 4 χρόνια.Ο άνδρας μου έχει ένα κοριτσάκι 10 ετών από προηγούμενη σχέση όμως απλά είχε αναγνωρίσει το παιδί και δεν έζησε ποτέ ως σύζυγος ή σύντροφος με την πρώην του,καθότι εκείνος ήταν αντίθετος με την γέννηση του παιδιού αλλά σεβάστηκε την αποφαση της κοπέλας και το αναγνώρισε καθώς και δεινει ένα ποσό για τα έξοδα του παιδιού.Πριν με γνωρίσει και με παντρευτεί η εν λόγο κύρια δεν ήθελε τίποτα από κεινον.Μετα τον γάμο μας άρχισε να ζητά διάφορα σχετικά με το παιδί κ κυρίως χρήματα αλλά το θεωρώ λογικό και φυσικά είμαι σύμφωνη στο ν στα δεινουμε.Πριν 1 χρόνο έμεινα έγκυος,είχαμε πολύ χαρά στο σπίτι μας.Εγω κ εκείνος συγουρα και οι δικοί μου άνθρωποι.Οι δικοί του (γονείς,αδέρφια)δεν χάρηκαν ιδιαίτερα,ήταν απλά αμετοχοι σε ολα.Το μόνο που ήξεραν να ρωτήσουν ήταν το όνομα του παιδιού και το φύλο.Ηταν κοριτσάκι..Η εγκυμοσύνη μου μια περίοδο απαίσια.Εκλαιγα συνεχώς χωρίς ιδιαίτερους λόγους,δεν ήθελα να σηκωνομαι απ’ το κρεβάτι δεν ήθελα να τρώω,όταν έτρωγα έκανα εμετους,μια ψυχολογία πολύ άσχημη και ένα κακο προαίσθημα.Ειχα και μια έντονη ζήλια προς την πρώην του γιατί έκανα συχνά την εμφάνιση της στα τηλέφωνα εκείνη την περίοδο χωρίς όμως ο άνδρας μου να της δεινει δικαιώματα για παραπάνω κουβεντα,εγώ όμως ζήλευαν.Εφτασα 7 μηνών και δεν ένιωθα καλά και το έλεγα συνεχώς όμως μου λέγανε της εγκυμοσύνης είναι βαραίνεις.Πηγα για τον υπέρηχο μου και ο γιατρός βγήκε έξω και μιλούσε στον άνδρα μου ανυσηχα.Εβαλα τα κλάματα,το αισθανομουν.Εκλαμψια μου είπαν.. Λητώ μου είπαν.Προχωρημενο στάδιο και επικυνδινο μου είπαν.Πεσανε οι γιατροί πάνω μου αλλά τελικά δεν με ενλαβε κάνεις.Με έστειλαν στο Έλενα γιατί δεν επερνε κάνεις την ευθύνη στην κατάσταση μου.Εκει ήταν μια φρίκη.Δεν άφηναν κανέναν να με δει.Ο άνδρας μου ράκος αλλά να προσπαθεί για μένα,οι δικοί μου το ίδιο.Πι δικοί του δεν ήρθαν ούτε στο νοσοκομείο και εκεί τελείωσαν για μένα σαν άνθρωποι.Μου πήραν το μωρό.Μου έκαναν τεχνική διαστολή με χάπια.Ειχα πόνους γέννας 2,5 μέρες χωρίς να έχω διαστολή και όσο δεν είχα πάλι χάπια και πόνους.Οταν πια με έπιασαν τα χάπια με άφησαν μόνη στο δωμάτιο του νοσοκομείου να καίγομαι στον πυρετό και να σφαδαζω από τους πόνους της γέννας χωρίς επισκληριδιο και χωρίς κάποια παυσίπονη ένεση.Πατουσα το κουδούνι να έρθει κάποια μαία όταν έσπασαν τα νερά πλεον,ήρθε αλλά με κοίταξε και μου είπε:Έσπασαν τα νερά τώρα γέννας,αν βγει κάτι μην κοιτάξεις. Και μου έκλεισε την πόρτα του δωματίου και έφυγε.Γεννησα μόνη μου πάνω στο κρεβάτι του δωματίου.Το μόνο που θυμάμαι είναι ενα κλάμα ανεπεστητο σαν νιαούρισμα και τα πατουσακια της μικρής μου να με ακουμπούν στα πόδια αλλά να καίνε πολύ καθότι και εγώ είχα πολύ πυρετό για μέρες..Μετά τη γέννα με καθάρισαν και με άφησαν να φύγω μετά από 2 εβδομάδες.Ο πρώτος καιρός ήταν πολύ δύσκολος,κλάμα εγώ..ήθελα να κλάψω το παιδάκι μου,το κοριτσάκι μου.Με έβλεπαν να κλαίω και με παρηγορουσαν σαν να μην έγινε τίποτα.Ομως έγινε,πέθανε το παιδί μας,δεν γίνεται να προσποιουμε ότι όλα ήταν καλά..Αφού δεν ήταν..Ήθελα να κλάψει μαζί μου,και όσο δεν το έκανε τόσο θυμωνα και απαμακρυνομουν..Μετά ηρεμούσε και πάλι απ’ την αρχή όλα.Τωρα είμαι καλύτερα ψυχολογικά.Τουλαχιστον δεν κλαίω πια όμως,βλέπω εφιάλτες,δεν θέλω να ξαναπροσπαθησω,φοβάμαι..Δεν θέλω επαφές με τους δικούς του,δεν θέλω να βλέπω την κόρη του ούτε να την φέρνει σπίτι μας,ούτε να έχει επαφές με την πρώην του έστω κ αυτές τις μηδαμινές που εχει.θέλω ένα παιδάκι με τον άνδρα μου γιατί αγαπιομαστε παρά τις διαφορές μας.αλλά κυρίως θέλω να συμφιλιωθω με την ψυχή μου να βρω τον εαυτό μου,γιατί δεν ήμουν ετσι.Ξερω ότι το να μη θέλω το παιδί του είναι πολύ καλό και άδικο αλλά έτσι νιώθω από τότε και προσπαθώ να το ξεπερασω αλλά δεν τα καταφέρνω..Πως μπορώ να ‘προσπεράσω’ όλο αυτό που πέρασα και να φύγουν όλα αυτά τα ‘δεν θέλω’ από μέσα μου..;;

Έζησες κάτι πάρα πολύ τραυματικό. Χρειάζεσαι θεραπεία. Σου προτείνω να απευθυνθείς στην εταιρεία ψυχικής υγείας της γυναίκας, αλλά υπάρχουν κι άλλα κέντρα που ειδικεύονται σε αυτό το θέμα. Πήγαινε το γρηγορότερο δυνατό, σήμερα κι όλας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News