Αγαπητή «Α, μπα»: Είναι γιατρός και είμαι συνοδός ασθενή

Αγαπητή Α,μπα και μέλη του πάνελ. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και εύχομαι αυτός ο χώρος να σας προσφέρει ασφάλεια και μέσα να εξελιχθείτε, όπως κάνει και σε εμένα. Και γι αυτό τον λόγο, σας ευχαριστώ όλους. Πριν 5 μήνες, 2 μέρες πριν κλείσω τα 30, γύρισα στη πόλη που ζω. Ως τότε, ζούσα και σπούδαζα στο εξωτερικό. Γύρισα ξαφνικά, καθώς η μητέρα μου μπήκε στο νοσοκομείο, με σοβαρό πρόβλημα υγείας και χρειάστηκε να νοσηλευτεί για 2 περίπου μήνες. Η υγεία της είναι εύθραυστη και το πρόβλημα τόσο σοβαρό ώστε αποφάσισα να τα αφήσω όλα και να γυρίσω πίσω για να επιμελούμαι τη φροντίδα της. Τα βάρη που μου ήρθαν ξαφνικά είναι δυσβάσταχτα. Ο πόνος του να βλέπεις τον άνθρωπό σου να ταλαιπωρείται, μεγάλος. Η ψυχολογία μου, δεν είναι η καλύτερη. Μέσα σε όλα τα άσχημα και τον πόνο γύρω μου, συνέβη κάτι όμορφο. Συνάντησα κάποιον άνθρωπο που αισθάνθηκα κάτι ξεχωριστό. Το πρόβλημα; Ανήκε στη θεραπευτική ομάδα του νοσοκομείου που βρισκόταν η μητέρα μου. Δυστυχώς, δεν βρήκα κατάλληλη στιγμή να κάνω κάποια κίνηση για να εκδηλώσω το ενδιαφέρον μου. Συν τοις άλλοις, δεν ήθελα να τον φέρω σε δύσκολη θέση. Οι μέρες πέρασαν, η μητέρα μου πήρε εξιτήριο. Οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Life happened και ενώ τον είχα στο μυαλό μου, δεν έκανα κάποια κίνηση. Ώσπου η μητέρα μου χρειάστηκε να ξανανοσηλευτεί. Και τον ξαναείδα. Και να σου πάλι το banter και για μένα η λιακάδα μέσα στη καταιγίδα. Η νοσηλεία ήταν σύντομη και εμένα με έπνιγε το άγχος να κάνω κάποια κίνηση. Την οποία και δεν έκανα, καθώς δεν είχα την ευκαιρία. Πόσο θεμιτό είναι να τον προσεγγίσω ενώ μας ενώνει κάτι τέτοιο; Είναι γιατρός και είμαι συνοδός ασθενή. Πως μπορώ να τον προσεγγίσω χωρίς να πατήσω σε ευαίσθητα όρια μεταξύ επαγγελματικού και προσωπικού;

Επειδή είσαι σε πολύ ευαίσθητη φάση, θα σου πω όσο πιο προσεκτικά μπορώ ένα πιθανό σενάριο, που δεν είναι το πιο πιθανό απαραίτητα, αλλά είναι το πιο επικίνδυνο, γιατί όλα τα άλλα δεν είναι.

Όταν βρίσκεσαι σε μια ξεκρέμαστη κατάσταση, η οποία περιλαμβάνει αρρώστια, νοσοκομεία, άρα και τον θάνατο, είναι πολύ ανθρώπινο και σχεδόν ζήτημα επιβίωσης να βρεις ένα φως στο τούνελ. Ειδικά όταν κάποιος αναλαμβάνει να σώσει κάποιον αγαπημένο σου άνθρωπο, αυτός φωτίζεται με διαφορετικό φως από κάποιον που γνωρίζεις ένα βράδι σε κάτι γενέθλια όταν η ζωή σου έχει μια ευχάριστη καθημερινότητα.

Είναι πολύ δελεαστικό να πιστεύεις ότι όλα ήταν στο χέρι σου και δεν έγινε τίποτα επειδή δεν ήθελες να τον φέρεις σε δύσκολη θέση. Μπορεί και να είναι έτσι. Αλλά πες μου, ή μάλλον, σκέψου. Σκέψου πόσες φορές έχεις ακούσει για έρωτες μεταξύ ανθρώπων που θεωρητικά έχουν κάποια σχέση που δεν θα τους επέτρεπε έρωτα. Σκέψου πόσο πιθανό είναι να μην έχεις λάβει ούτε το παραμικρό σημάδι ότι υπάρχει ανταπόκριση ή ενδιαφέρον από τον άλλον, επειδή είναι τόσο κύριος που δεν θέλει να πατήσει μεταξύ επαγγελματικού και προσωπικού. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάποιο σημαντικό εμπόδιο να γίνει κάτι μεταξύ σας. Δεν είναι ο γιατρός της μητέρας σου πια. Γιατί δεν είχες την ευκαιρία να κάνεις κάτι; Υπάρχει περίπτωση να μην σου άφησε το περιθώριο να την κάνεις; Μπορείς να κάνεις ένα βήμα προς τα πίσω και να το δεις όσο πιο αντικειμενικά μπορείς;

Είμαι της άποψης ότι εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων – που κυρίως βρίσκονται σε μυθιστορήματα, ρομ κομ και φαντασιώσεις – όταν δυο άνθρωποι που δεν έχουν άλλου είδους δεσμεύσεις γουστάρονται, δεν μπορούν να το κρύψουν. Δεν γίνεται, πώς να το κάνουμε, δεν το ελέγχεις. Μπορεί να μην καταλάβεις ότι σε γουστάρουν αν δεν έχεις το νου σου, ίσως (αν κι αυτό δύσκολο) αλλά όταν γουστάρεις, παρατηρήσεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να δεις αν υπάρχει ελπίδα, αν υπάρχει ανταπόκριση. Τα πάντα. Μη μου πεις ότι δεν ισχύει αυτό. Αν παρακολουθείς τα πάντα, πώς σε κοιτάει, πώς σου μιλάει, πώς σε πλησιάζει, πόσο πολύ σε πλησιάζει, και δεν υπάρχει ούτε ένα, μα ούτε μισό αμφισβητούμενο βλέμμα, μια παραπάνω κίνηση, ένα παραπάνω χαμόγελο που κράτησε λίγο περισσότερο από όσο δικαιολογείται στη σχέση γιατρού-συνοδού, ε, τότε… πώς να σου το πω; Δεν ήταν στο χέρι σου έτσι κι αλλιώς.

Τώρα, αν τα κατάλαβα όλα λάθος και υπήρξε φλερτ και εσύ δεν έδωσες το πράσινο φως, μην διστάσεις να το δώσεις τώρα. Βρες μια δικαιολογία για να τον πάρεις τηλέφωνο στη δουλειά, ή να τον δεις εκεί. Όχι μόνο κάνουν σχέσεις οι γιατροί με τους συνοδούς, εδώ με τους ασθενείς κάνουν αν προκύψει αίσθημα. Φτάνει να είναι αμοιβαίο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News