Αγαπητή «Α, μπα»: Δεν αντέχω την μητέρα μου

Αγαπητή α μπα, το πρόβλημά μου είναι ότι εκνευρίζομαι υπερβολικά με τη μητέρα μου. Δεν μπορώ να συζητήσω μαζί της ούτε τα στοιχειώδη. Τι εννοώ: η μητέρα μου είναι μια μορφωμένη γυναίκα, 60 χρόνων σήμερα, που όμως παντρεύτηκε στα 25 της και έκτοτε έμεινε κλεισμένη στο σπίτι και τα παιδιά της με λίγη ουσιαστικά επαφή με τον έξω κόσμο. Είναι η πολύ στερεοτυπική μαμά της γενιάς της, ή ίσως της λίγο πιο πίσω: πολύ νοικοκυρά, πολύ μαγείρισσα, κουτσομπολιό με τις φιλενάδες, πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα και τούρκικα στην τηλεόραση, παλαιών αρχών και αντιλήψεων με αποτέλεσμα ενώ είναι καλόκαρδη να πετάει και μια μισογυνιστική χοντράδα ας πούμε. Αν και τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει αρκετά το μυαλό της, ίσως επειδή εγώ και τα αδέλφια μου έχουμε μεγαλώσει και φύγει από το σπίτι οπότε μέσω ημών έχει εκτεθεί και σε άλλες ιδέες. Αυτό που με ενοχλεί όμως στην αλληλεπίδρασή μας δεν είναι τόσο η προσωπικότητά της, όσο αυτό που εγώ λέω ο τρόπος της. Πράγματα όπως: όταν συζητάω με κάποιον, πετάγεται να πει κάτι άσχετο. Ρωτάει τα ίδια πράγματα πολλές φορές χωρίς να δίνει σημασία στην απάντηση. Όταν τρώμε κάθεται και ασχολείται τι τρώει ο καθένας και αρχίζει “πάρε κι απ’ αυτό” “γιατί δεν έβαλες από κείνο” “να σου καθαρίσω το ψάρι” κτλ.. Είναι πολύ αδιάκριτη π.χ. να ρωτάει φίλους μας αν έχουν σχέση, πράγματα για την οικογένειά τους, ή επίσης είναι πάρα πολύ άκομψη π.χ. την άλλη φορά ρώτησε την κοπέλα του αδερφού μου (με την οποία τα έχουν πολύ λίγο καιρό) “αυτό το κόσμημα που φοράς είναι πολύ ακριβό ε;” Καταλαβαίνω ότι δεν έχει την έκθεση που έχουμε εμείς στην κοινωνία αλλά ξέρω ότι δεν είναι χαζή, και δεν μπορώ να πιστέψω ότι είναι δυνατόν να είναι τόσο απροσάρμοστη κοινωνικά. Επιπλέον μοιάζει να γίνεται όλο και χειρότερη, ή ίσως όσο μεγαλώνω εγώ μου φαίνεται πιο έντονα επειδή καταλαβαίνω περισσότερα. Οι σχέσεις μας ειδικά από την εφηβεία ήταν αυτό το κλασικό σ’ αγαπάω αλλά μου τη σπας κιόλας, πότε να της λέω τους καημούς μου, πότε να της φωνάζω ότι δε με καταλαβαίνει. Γενικά από τότε ό,τι δε μου αρέσει πάνω της το υποδεικνύω, δυστυχώς όχι με ωραίο τρόπο, και όσο το συνειδητοποιώ καταλαβαίνω ότι το να της φωνάζω ή να τη μειώνω δεν είναι καθόλου ωραίο. Από την άλλη επειδή της τα έχω πει χιλιάδες φορές και δεν καταλαβαίνει, κι επειδή ακόμα χειρότερα τα κάνει και μπροστά σε κόσμο, νιώθω ότι αναγκάζομαι να τη μαλώσω, π.χ. από τη στιγμή που διακόπτει συνεχώς κάθε συζήτηση που λαμβάνει χώρα, δεν μπορεί κανείς να την αγνοεί συνέχεια, αναγκαστικά θα ειπωθεί (συνήθως από εμένα ή τον πατέρα μου, μερικές φορές από τον αδερφό μου) “καλά δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις είναι αγένεια;” Εδώ να πω ότι επειδή μοιάζει σαν να μην την ακούμε ή να μην την αφήνουμε να συμμετέχει στις συζητήσεις, δεν είναι έτσι, αλλά πραγματικά το κάνει τόσο συχνά που η κανονική της συνεισφορά σε κουβέντες μοιάζει εντυπωσιακά λίγη συγκριτικά. Σε άσχετες στιγμές έχω προσπαθήσει να της πω όμορφα ότι δεν είναι ωραία η συμπεριφορά της αλλά δεν έχω καταφέρει κάτι. Οι απαντήσεις της είναι κάπως μοιρολατρικές τύπου “αχ βρε παιδί μου σας εκνευρίζω το ξέρω”. Τι άλλο μπορώ να κάνω; Δε θέλω να της μιλάω άσχημα ούτε να είμαι δύστροπη αλλά δεν αντέχεται αυτό το πράγμα. Ήδη η επικοινωνία μας είναι αραιή επειδή εγώ το έχω επιβάλει έτσι, δηλαδή μιλάμε μια φορά την εβδομάδα και βρισκόμαστε λιγότερο συχνά από αυτό. Θα ήθελα όμως αυτές τις μια στο τόσο φορές που βρισκόμαστε να μη φεύγω με πονοκέφαλο από τα νεύρα, ζητάω πολλά; Έχω και τύψεις ότι μεγαλώνει και καταλαβαίνεις…
-Μεγαλη κορη

Δεν γίνεται να προχωρήσεις αυτή τη σχέση αν δεν την αποδεχτείς. Μοιάζει σα να την περνάς εσύ και όλοι από τη μεγγένη για να σταματήσει να είναι αυτό που είναι, χωρίς να προσπαθείτε να τη δεχτείτε. Η μαμά σου δεν είναι αξεσουάρ ή εξαρτώμενο μέλος για να επεμβαίνεις όταν μιλάει με άλλους, ούτε χρειάζεται να ντρέπεσαι επειδή κατά τη γνώμη σου λέει κάτι ντροπιαστικό.

Αν σας διακόπτει, ίσως θέλει κάτι να πει. Κάνε μια παύση και δώσε της χώρο. Αν θέλει να μιλήσει για το φαγητό, μίλησε της για το φαγητό. Ακριβώς επειδή μεγαλώνει, και μεγαλώνεις κι εσύ, υπάρχει ο κίνδυνος να μην τη γνωρίσεις ποτέ σε βάθος. Τώρα μοιάζει με καρικατούρα.

Φαίνεσαι πολύ σίγουρη ότι την αφήνετε να συμμετέχει και την ακούτε, αλλά δεν θα ήμουν τόσο σίγουρη. Η αντίδραση σου περιορίζεται στο να την περιορίζει. Έχω την αίσθηση ότι πιστεύετε ότι αυτά που έχει να πει είναι ασήμαντα έτσι κι αλλιώς, με τα «πρωινάδικα, τα τούρκικα σήριαλ» και τα λοιπά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News