Άλλη μια τόσο συνηθισμένη, κοινότυπη και θλιβερή ιστορία θα σας διηγηθώ σήμερα. Αθήνα 8.30 το πρωί στο λεωφορείο. Πήγαινα στη δουλειά και φορούσα ενα μαύρο φόρεμα μέχρι το γόνατο και χοντρό μαύρο καλσόν. Γελοίο υποκείμενο δίπλα μου γύρω στα 45 καθόταν όρθιο πάνω από την θέση μου και από την στιγμή που εκατσα με κοιτούσε με ενα αηδιαστικό βλέμμα και επικεντρωμένος στο “γυμνό” πόδι που φαινόταν από το γόνατο και κάτω, και μέσα από ενα χοντρό μαύρο καλσόν. Έπιανε συνέχεια τα γεννητικά του όργανα, σε σημείο που ήθελα να κάνω εμετό. Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού και σταμάτησα να τον κοιτάζω, βλέποντας τον όμως (καθώς βρισκόταν στο οπτικό μου πεδίο) να πιάνει συνεχώς τα γεννητικά του όργανα. Κατεβαίνει δυο στάσεις πριν από εμένα, και καθώς είναι ήδη έξω από το λεωφορείο και αυτό τον προσπερνάει, με κοιτάζει και μου λέει πουτάνα (διάβασα τα χείλη του) και με κοιτούσε με ύφος απειλητικό σαν να μου λέει (πουτάνα) δεν θα σε πετύχω θα δεις. Δεν έπαθα σοκ. Έχει ξαναγίνει παρόμοιο περιστατικό που φορούσα πάλι φούστα και μαύρο καλσόν και άκουσα τετοια σχόλια από εναν γέρο. Δεν περιμένω απάντηση, τι άλλο να ειπωθεί πια. Απλά ότι και να λέμε εμείς εδώ αυτό εκεί έξω υπάρχει και πάντα θα υπάρχει και πάντα θα νιώθω εγώ όπω και πολλές άλλες γυναίκες τυχερή που ζω. Δηλαδή ζω κατά τύχη, γιατί αν αυτό το ζώο με είχε πετύχει αλλού και του απαντούσα και του επέτρεπαν οι συνθήκες θα με είχε βιάσει στην καλύτερη, και βιάσει και σκοτώσει στην χειρότερη. Νιώθω τόσο θυμό που δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω να ζω σε αυτή την κοινωνία και να ακούω από τους άντρες φίλους μου οτι δεν υπάρχει σεξισμός το 2020 κ οτι είμαι υπερβολική και ότι απλά αυτός είναι ένας τρελός. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΜΑΛΟΣ. Είναι ένας φυσιολογικός άντρας που έχει οικογένεια, παιδιά, και το πρωί πάει στη δουλειά του. Αλλά όσο δυνατά και να το φωνάξω κι εγω, κι εσύ, και όλες μας αυτό δεν θα αλλάξει. Δεν θα αλλάξει το οτι ζω κατά τύχη, προς το παρόν, και πρέπει να φυλάγομαι για να μην υπάρχει κόσμος να με λέει πουτάνα επειδή είδε τη γάμπα μου. Και είναι μέρες που προτιμώ να μην ζω καθόλου από το να είμαι υποχρεωμένη να ανέχομαι όλα αυτά. Σιχαίνομαι όλο τον κόσμο γύρω μου πια. Και άντε εγώ ζω. Τόσες γυναίκες που έχουν θυσιαστεί για τις καύλες ενός άντρα; Γι΄αυτές τις γυναίκες έκλαψε ποτέ κανείς; Ή μόνο κλαίμε όταν πεθαίνει ένας διάσημος στιχουργός που έχει γράψει ιστορία με τα τραγούδια του; Ποιος θα πάρει δικαίωση γι αυτές τις γυναίκες; Πως μπορώ να ζήσω εγώ ξέροντας οτι κάποια γυναίκα ξύπνησε το πρωί έβαλε την φόρμα της να πάει για τρέξιμο και βρέθηκε βιασμένη και δολοφονημένη σε ενα χαντάκι; Το αγνοώ και συνεχίζω τη ζωή μου; Μέχρι να τύχει και σε μένα φυσικά. Μέχρι να βρεθεί αυτό το ζώο που σας προανέφερα ή καποιο άλλο από τα πολλά, να έχει τη δυνατότητα πέρα από το να με αποκαλέσει πουτάνα, να με βιάσει. Δεν έχω βρει τρόπο να το διαχειριστώ. Εννοώ μέσα μου. Γιατί το να απαντήσω στο πουτάνα μπορώ να το κάνω. Μόνο που μάντεψε, δεν θα αλλάξει τίποτα πέρα από το να κινδυνευσει πιο πολύ η ζωή σου ή στη καλύτερη να προκαλέσει και άλλους τέτοιους χαρακτηρισμούς λόγω του ότι βγάζεις γλώσσα. Γιατί γι αυτούς αυτό ειμαστε. Πουτάνες, χαζές και αν αντιδρούμε είμαστε πουτάνες με γλώσσα.
Κι όμως, αλλάζει. Αλλάζει, όσο μιλάμε, ακόμα και όσο μιλάμε μεταξύ μας. Αυτό μόνο μπορώ να πω, γιατί για όλα τα άλλα μόνο ένα βάρος στο στήθος νιώθω, πολύ γνώριμο.
Προτείνω να μην στρέφεις αλλού το βλέμμα. Προτείνω να φεύγεις, να αλλάζεις θέση, να κατεβαίνεις και από το λεωφορείο τελευταία στιγμή, αν μπορείς. Μην κάθεσαι να το υπομένεις σιωπηλά. Μην του δίνεις ευκαιρία να το συνεχίζει.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Είμαστε το 50% του πληθυσμού.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
https://youtu.be/vlFbQ76XUGQ
Εγώ έχω κάνει αυτό, σε λιγότερο hard-core εκδοχή, απλά τους έκανα ρόμπα και κατέβηκαν μόνοι τους από το λεωφορείο. Μάλιστα στη μία περίπτωση, όλες οι γυναίκες που ήταν στο λεωφορείο τάχθηκαν με μένα. Δεν έχω γουστάρει ποτέ τόσο συμπεριφορά όχλου.
ΘΕΑ! 💪🏼
Μπράβο σου!!! Ήσουν τυχερή γιατί είχες και υποστήριξη. Σε παρόμοιο περιστατικό που μου έτυχε όμως, αφενός ο τύπος με έβρισε, αφετέρου οι υπόλοιποι κοιτούσαν έξω από το παράθυρο. Και νομίζω ότι αισθάνθηκε χειρότερα με την αδιαφορία παρά με την επίθεση…
εγω μια φορα που εκανα κατι παρομοιο κανεις απ’τους αλλος επιβατες δεν ασχοληθηκε κ αυτος απλα γελαγε μαζι μου χωρις ν’αλλαξει κατι 🙁
Και εξαιρετικά έπραξες. Ειδικά στα μέσα μεταφοράς είναι απίστευτα συχνό το φαινόμενο. Εμετός πραγματικά.
Εγώ πάντως που δυο φορές στο παρελθόν έβαλα τις φωνές δυνατά μέσα στο λεωφορείο κατέβηκαν στην πρώτη στάση. Ο ένας με κυνηγούσε για να ακουμπήσει το γιακουμή του στο μπούτι μου ενώ φορούσα φούστα και του είπα να μαζέψει το… χέρι του, δεν τολμούσα να πιστέψω αυτό που ένιωθα, ότι δεν ήταν χέρι. Ο άλλος μου έβαζε χέρι κι εγώ του το έπιασα απότομα το σήκωσα και κρατώντας το επιδεικτικά του είπα να μαζευτεί. Αρχές 90s κανείς δεν μίλησε από τους άλλους επιβάτες. Ελπίζω τώρα όντως να αλλάζουν τα πράγματα, εγώ πάντως σίγουρα αν δω να συμβαίνει μπροστά μου σε… Διαβάστε περισσότερα »
Δυστυχώς μου έχουν τύχει 3 περιστατικά σε διάστημα ενός καλοκαιριού και παρ’ ότι μίλησα, έβρισα, απαίτησα να κατέβει κάτω, κανένας δεν έκανε τίποτα. Και στο τέλος αυτό ήταν που μου έμενε, δεν ξέρω αν ακούγομαι σαν ντράμα κουίν ή παραπονιάρα, αλλά πολλοί κοίταξαν, κανένας δε μίλησε, κανένας δεν αντέδρασε.
Θα σου πώ τη δική μου ιστορία η οποία συνέβη πριν 6 μήνες…λεωφορείο 608 ένας τύπος έρχεται πίσω μου, προσπαθώ να τον αποφύγω, αυτός συνεχίζει.Κάποια στιγμή του λέω αν συνεχίσεις θα σου σπάσω το κεφάλι.Με ακούνε δίπλα μου κάτι κοπέλες και αρχίζουν και αυτές να φωνάζουν.Τελικά κατέβηκε άρον άρον.Μη φοβάσαι να μιλήσεις, είμαστε μαζί σου και θα μιλήσουμε όλες.Όπως έγινε με εμένα έτσι θα γίνει και με εσένα.Δεν είναι εύκολα τα πράγματα αλλά αλλάζουν.Είμαστε πιο δυνατές τώρα.
Λυπαμαι πολυ γι αυτο που σου συνεβη. Τα πραγματα ειναι ακριβως οπως τα λες. Διαφωνω μονο στο οτι ειναι ενας κατα τ αλλα «φυσιολογικος ανθρωπος», οικογενειαρχης και λοιπα. Πιστευω οτι τετοιου ειδους ανθρωποι εχουν σοβαρα προβληματα με θυμο και βια, και ο σεξισμος τους δινει ενα πανευκολο θυμα, τη γυναικα. Μην τους αντιμετωπιζεις ως «απλως» σεξιστες, να τους φοβασαι και να τους αποφευγεις, δε δινεις ιδεολογικες μαχες με εν δυναμει εγκληματιες.
Αλλάζει, σιγά σιγά αλλά αλλάζει. Δεν είσαι μόνη σου, είμαστε πολλές. Έχεις δίκιο που είσαι πληγωμένη και θυμωμένη, όλες είμαστε. Αλλά έχουμε πετύχει πολλά τα τελευταία 50 χρόνια και θα πετύχουμε ακόμα περισσότερα. Όταν βρέθηκα στην θέση σου μια από τις πολλές με υπερασπίστηκε και κατέβηκε αυτός ντροπιασμένος από το λεωφορείο. Δεν μπορώ να αλλάξω τον σεξισμό που κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του, θα κάνω ότι μπορώ για να μην το λούζομαι, αφού φροντίσω να είμαι ασφαλής. Για να μάθει ότι δε θα το βουλώνω γιατί είναι το αφεντικό, ο θείος, ο φίλος, ο οποιοσδήποτε ή γιατί απλά εγώ… Διαβάστε περισσότερα »
Εμένα μου χουν πει ότι σε μένα συμβαίνουν, γιατί κουνιέμαι όταν ακούω μουσική απο τα ακουστικά (όταν λεώ κουνιέμαι…μετατόπιση του βάρους απο το ένα πόδι στο άλλο, μη φανταστείς κανέναν έξαλλο χορό, πιο πολύ απο βαρεμάρα και όχι γιατί ‘νιώθω’ τη μουσική)
Αλλά φυσικά και αυτό είναι άτυπη πρόσκληση σε κάθε ανώμαλο…όπως και το μαύρο καλσόν της κοπέλας, όπως και η δική σου ‘αθωότητα’….
Και μόνο το ότι μπαίνεις στη διαδικασία να προσδιορίσεις το πώς ακριβώς κουνιέσαι, λες κι αν κουνιόσουν παραπάνω θα δικαιολογούνταν για κάποιους ως “πρόσκληση”, δείχνει σε τι σκατένια κατάσταση βρισκόμαστε. Αγκαλιές γαμώ, αγκαλιές, η μία στην άλλη. Υποστήριξη. Τίποτ’άλλο δεν έχουμε.
<3
Διοτι οταν λεμε οχι ειναι επειδη το παιζουμε δυσκολες. Οτι δεν γουσταρουμε δεν τους περναει απο το μυαλο.
Σήμερα νιώθεις παραβιασμένη και νικημένη. Οκ. Μέσα στη ζωή είναι.
Αύριο να απαντήσεις στον εκάστοτε γλυώδη γυμνοσάλιαγκα και να επιτρέψεις σ΄αυτό το συναίσθημα να κάνει τη δουλειά του. Έχει κι αυτό το νόημα το να αντιδράς.
Δεν είσαι μόνη σου.
Στο τέλος της δεκαετίας του 80 αρχές 90 ζούσα στην Αθήνα πήγαινα γυμνάσιο κ κυκλοφορούσα πάρα πολύ με τα πόδια σε περιοχές του κέντρου γύρω από το Μουσείο, Πατησίων, πεδίο Αρεως, πλ Βικτωρίας. Η παρενόχληση μου ήταν καθημερινή χωρίς υπερβολή! Δε θα ξεχάσω μια φορά που για να γλιτώσω ανέβηκα τα σκαλιά μιας τυχαίας πολυκατοικίας στη Στουρνάρη, έβαλα το κλειδί μου στην είσοδο και…. Θαύμα! Η πόρτα άνοιξε! Μπήκα μέσα ζαλισμένη, όσο ζω δεν έχω λύσει ακόμα αυτό το μυστήριο…
Μην απογοητεύεσαι τόσο. Η κοινωνία και έχει αλλάξει και αλλάζει συνέχεια. Όσο για τον “οικογενειάρχη με τα παιδιά”, έχω πολλές αμφιβολίες και για το εαν έχει πράγματι κάνει οικογένεια ένας τέτοιος τύπος και για το εαν έχει μπορέσει να την κρατήσει, σε περίπτωση που κάποια στραβώθηκε και τον φορτώθηκε. Κάτι τέτοιοι έχουν γενικότερα προβλήματα, δεν είναι και τόσο λογικό να βλέπει ο άλλος μια κοπέλα στο λεωφορείο και να χαϊδεύεται, ανώμαλος είναι και παλαβός.Αν του έκανες παρατήρηση π.χ. θα του “επιτίθεντο” και οι γυναίκες και οι υπόλοιποι άνδρες.
Εμένα ακριβώς αυτό είναι που με ανησυχεί περισσότερο. Πως όντως από τον οικογενειάρχη (ότι αντιπροσωπεύει τελοσπάντων αυτός ο χαρακτηρισμός), από τον καθωσπρέπει, από τον τύπο που δεν πάει το μυαλό σου όταν τον δεις, πρέπει να προστατεύεσαι. Αυτός είναι ο πιο επικίνδυνος. Δυο φορές όταν ήμουν φοιτήτρια κινδύνεψα στον δρόμο και τις δυο ήταν από τέτοιους τύπους.
Νιώθω πολλές φορές το ίδιο. Αλλά όλες μαζί θα τα καταφέρουμε. Και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ όλες όσες χάθηκαν, βιάστηκαν, υπέφεραν. Ποτέ. Θα είναι πάντα μέσα μας και θα ουρλιάζουμε την απώλεια τους και τον θάνατο τους και την κακοποίηση τους μέχρι να εξαφανιστεί ο σεξισμός, η κακοποίηση, ο βιασμός. Όλες μαζί.
Ούτε κι εγώ αντέχω. Δεν θέλω καθόλου να κυκλοφορώ και με πιάνει αηδία κάθε φορά που με παρενοχλούν. Αντιδρώ πάντα, αλλά μέσα σε 3 δευτερόλεπτα μπορεί να έχω πάει από ήρεμη στο “βράζει το αίμα μου” με αποτέλεσμα να χαλιέμαι. Σκοπεύω να αρχίσω κάποια στιγμή μια πολεμική τέχνη να παίζω ξύλο μαζί τους. Το βιώνω ως πόλεμο αυτό που μας συμβαίνει. Ζω απομονωτικά και αποφεύγω να βγαίνω από το σπίτι μου. Ενώ θέλω να ντύνομαι ντίβα συνέχεια, τελικά φοράω αθλητικό γιατί αλλιώς τσακώνομαι με ανώμαλους 10 φορές τη μέρα. Μου είναι απίστευτα δύσκολο να συγχρωτίζομαι με αυτόν τον κόσμο, έχει… Διαβάστε περισσότερα »
❤️
Αυτό με την πολεμική το σκέφτομαι κι εγώ. Και δεν είναι για καθαρή άμυνα. Είναι για να νιώθω ότι μπορώ να αντιδράσω, έστω σε κάποιους. Και το ότι δε ντύνεσαι όσο ντίβα νιώθεις, με πονάει ΤΟΣΟ πολύ, γαμώτο. Μπορούμε να φανταστούμε ένα 24ωρο στο οποίο να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, να κυκλοφορούμε σε όποιο σημείο θέλουμε, να μιλάμε και να στεκόμαστε και να χορεύουμε όπως θέλουμε, χωρίς να κινδυνεύουμε; Σκατά. Αγκαλιά αδερφή μου.
Αχ άργησα να τα δω. Ευχαριστώ και ανταποδίδω τις αγκαλιές αδερφές μου! <3