- Αυτό το θέμα έχει 269 απαντήσεις, 49 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 2 έτη, 6 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Μόλις διάβασα την ερώτηση της κοπέλας που δεν χωρίζει για τα παιδιά και ένα σωρό σχόλια από κάτω που συμπάσχουν (κι εγώ μέσα). Δεν έχω ζητήσει διαζύγιο ακόμη αλλά θέλω. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου για να είμαι οικονομικά έτοιμη για κάτι τέτοιο και πολλές φορες, στις καλές μέρες του συζύγου, κλονιζομαι. Δεν είμαι πάντα σίγουρη ότι θα αξίζει όλον αυτόν τον κόπο και την ταλαιπωρια και το βασικότερο, τη στενοχώρια που θα προξενήσω στο παιδί μου. Γιατί προφανώς όταν μεγαλώσει θα καταλάβει αλλά τώρα, τώρα άμεσα, θα του σκίσω την καρδούλα.
Πηγαίνω σε ψυχολόγο καποιους μηνες και με βοηθά πολύ, αλλά συχνά νιώθω πολύ πολύ μόνη σ’αυτή τη διαδρομή. Εξεπλάγην όταν διάβασα παραπλήσιες ιστορίες στα σχόλια γιατί συχνά σκέφτομαι ποσο ηλιθια μπορεί να είμαι και πώς έμπλεξα έτσι και πώς κανένας άλλος δεν τα έχει κάνει τόσο σκατα στη ζωή του. Θα με βοηθούσε πολύ να έχω ανθρώπους να συζητήσω που περνούν, σκέφτονται να περάσουν, ή έχουν περάσει από την ίδια φάση.
Αύριο το βράδυ που θα έχω χρόνο θα γράψω την ιστορία μου επιγραμματικά και τους προβληματισμούς μου αναλυτικά. Εύχομαι να μπουν στη συζήτηση όσες (και όσοι) πιστεύουν ότι μπορεί να βοηθηθούν ή να βοηθήσουν.Γβρμ, είμαι κι εγώ στην ίδια διαδικασία, δεν έχω παιδάκια και οικονομικά μπορώ να στηριξω τον εαυτό μου, αλλά δεν παύει να είναι δύσκολη απόφαση.
Με τον σύζυγό μου είμαστε μαζί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σήμερα 34, και είναι καλός άνθρωπος. Μόνο που δεν ερωτευτήκαμε ποτέ, το έχουμε πια παραδεχτεί και οι δύο, για πολύ καιρό ένιωθα ότι παρόλο τον σεβασμό και την αγάπη που του έχω ως άνθρωπο, κάτι μέσα μου θέλει να ζήσει άλλα πράγματα. Εγώ το επικοινώνησα σε εκείνον μέσα στις γιορτές, το δέχτηκε πολύ ήρεμα και είπαμε να μην πάρουμε βιαστικές αποφάσεις αλλά να πάρουμε λίγο χρόνο χωριστά να αξιολογήσουμε την κατάσταση. Μάλλον καταλήγω στο διαζύγιο, ήταν λάθος μας να παντρευτούμε τελικά.
Είμαι αρκετά ήρεμη με την απόφαση, προς το παρόν δεν έχω αισθανθεί ακραία θλίψη, προβληματίζομαι όμως μήπως αυτό οφείλεται στο ότι έχουμε ακόμα καλή επικοινωνία και δεν το έχω συνειδητοποιήσει ότι θα τον χάσω από τη ζωή μου. Μπορεί όταν οριστικοποιηθούν τα πράγματα να φάω κατραπακιά, θα το αντιμετωπίσω τότε. Και βέβαια πολλές φορές έχω φόβους για το μέλλον. Αλλά δεν μπορώ να μένω σε έναν γάμο ενώ είμαι με το ένα πόδι έξω, αργά ή γρήγορα, εφόσον άνοιξα τον εαυτό μου σε κάτι άλλο, θα μου συμβεί και αυτό δεν είναι ωραίο για κανέναν.
Θα προχωρήσω λοιπόν και ο Θεός βοηθός. Σου εύχομαι, ο,τι αποφασίσεις εσύ, να είναι το καλύτερο για σένα.
Γβρμ μία μεγάλη αγκαλιά από μένα! Δεν είμαι παντρεμένη αλλά είμαι παιδί γονέων που έπρεπε να έχουν χωρίσει πριν παντρευτούν καν! Είμαι εδώ να σου σταθώ όπως μπορώ και περιμένω να διαβάσω και να συζητήσουμε τους προβληματισμούς οσυ!
Γεια σου Γβρμ! Σου γράφω για να μην νιώθεις μόνη. Καλά εκανες και άνοιξες αυτήν την συζήτηση. Δεν εισαι η μόνη που σκέφτεσαι ότι τα έχεις κάνει σκατά. For sure..Περιμένω να διαβάσω την ιστορία σου.
Nobiles chief τι καθαρή σκέψη! Πόσο σε θαυμάζω. Ακούγεται σαν να τα έχεις σκεφτεί τόσο καλά. Ελπίζω να μου επιτρέψεις την ερώτηση: μόνη σου;;; Σε βοήθησε κάποιος, φίλες, συγγενείς, ψυχολόγος, βιβλία, κάτι άλλο; Αυτό είναι άλλο ένα πράγμα για το οποίο ντρέπομαι. Πώς δεν κατάφερα να εντοπίσω τις παθογένειες νωρίτερα. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολη απόφαση παρολο που δεν είναι δύσκολη πρακτικά πάντως. Νομίζω ότι το πρακτικό αποτελεί βολική δικαιολογία σε πολλές περιπτώσεις, γι’αυτό σε θαυμάζω που κατάλαβες ότι κάτι πάει στραβά παρολο που στα χαρτιά είναι όλα εντάξει. Μεγάλη υπόθεση.
Αχ με πήραν τα ζουμιά ρε παιδιά! Ειλικρινά νομίζω η μοναξιά είναι το μεγαλύτερο θέμα. Η ιστορία μου είναι ότι δεν είμαι σίγουρη γιατί το πήρα τόσο πατριωτικά και παντρεύτηκα έναν άνθρωπο βασικά επειδή μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη. Τα είχαμε φτιάξει αμεσως αφού είχα χωρίσει από μια μεγάλη και σοβαρή σχέση που πήγε στραβά χωρίς να το περιμένει κανεις από τους δυο μας (νιάτα, ανωριμότητα, συγκυρίες αλλά και διαφορετικά θέλω σε ορίζοντα τριετίας) και ο νυν σύζυγος μίλησε για γάμο σχεδόν κατευθείαν. Αν διάβαζα Α,μπα τότε νομίζω δεν θα ήμουν εδώ, ειλικρινά…είχα προσγειωθεί τόσο αποτομα που είχε λήξει η προηγούμενη που θυμάμαι να λέω «μπορεί να μην έχουμε πολλά κοινά αλλά είναι σοβαρος άνθρωπος και τον εμπιστεύομαι και αυτό είναι πιο σημαντικό, δες οι έρωτες πού μας έβγαλαν». Τέλος παντων νομίζω το βασικό σημείο που μας αποξενωσε τελείως ήταν το σεξ. Δεν είχα τεράστια εμπειρία αλλά τώρα με το βλέμμα της σαραντάρας (παρολο που την ίδια εμπειρία έχω με τότε) βλέπω ότι ποτέ δεν κάναμε καλό σεξ, ποτέ δεν θέλαμε τα ίδια πράγματα στο σεξ και εν παση περιπτώσει, πολύ γρήγορα σταματήσαμε να κάνουμε σεξ. Με δική του πρωτοβουλία. Σε λίγο καιρό κλείνουμε δυο χρόνια άνευ. Δεν έχω πει ποτέ όχι, αλλά έχει κάποια χρόνια που σταμάτησα να τον παρακαλάω κιόλας. Κατάλαβα ότι πραγματικά κάτι δεν πάει καθόλου καλά όταν είδα στον υπνο μου ότι μου ανακοίνωσε ότι έχει γκομενα και πετούσα στα ουράνια. Ξύπνησα μετά από πολύ καιρό με χαμόγελο μέχρι τ’αυτια. Έχω αρκετους λόγους να πιστεύω ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο (δυστυχώς). Και πραγματικά δεν με απασχολεί πια, καθόλου, μακάρι να μην με ξαναγγιξει, έχω φάει τόση απόρριψη που δεν μπορώ να με φανταστώ να κάνω σεξ ξανά, τόσα κόμπλεξ…
Το θέμα είναι ότι μουτζωνομαι κάθε μέρα που κατάντησα έτσι. Οι γονείς μου οκ τερμα προβληματική σχέση, αλλά είχα πρότυπο μια μάνα που έφερνε τα περισσότερα στο σπίτι και μάλιστα μετράει πολύ τους ανθρώπους με τα λεφτά τους. Ήμουν καλή μαθήτρια, σπούδασα, σπούδασα κι άλλο, είχα όνειρα για καριέρες εδώ, εκεί, κάποια τα ξεκίνησα κιόλας, όταν έκανα παιδί τα άφησα στην άκρη γιατί όντως ένιωσα πολύ ειλικρινά ότι δεν θα ήθελα να μου μεγαλώσει άλλος το παιδί μου και ήμαστε όλοι οκ μ’αυτο. Αλλά το αποτέλεσμα είναι ότι ντρέπομαι για τον εαυτό μου, είμαι μεγάλη γυναίκα και δεν έχω ζήσει ποτέ ουσιαστικά ανεξάρτητα, πάντα κάποιος αλλος μου κάλυπτε τα βασικά μου έξοδα κι εγώ συμπλήρωνα, δεν είναι απίστευτο; Δεν ξέρω κανέναν άλλον σαν εμένα, όλες μου οι φίλες είναι πετυχημένες, δυναμικές, άλλες με οικογένεια άλλες όχι, και απ’ολες εγώ κατέληξα νοικοκυρά που θέλει να φύγει και δεν μπορεί;! Με κάποιες πολύ στενές φίλες το έχω συζητήσει και ομολόγησαν κι αυτές ότι δεν μου το’χαν να κάνω τέτοιες επιλογές (χωρίς να τις κρίνουν) αλλά θεωρούσαν ότι είμαι συνειδητοποιημένη και ευτυχισμένη. Ντρέπομαι πολύ. Και για μένα και για τον άνθρωπο που οκ δεν φέρεται απολύτως ενταξει αλλά σε υλικό επίπεδο κάνει τα πάντα για την οικογένειά μας κι εγώ ένα χρόνο τώρα έχω βάλει μπρος να χτίσω οικονομική ανεξαρτησία, με τη στήριξή του, για να του διαλύσω αυτό που ήθελε από μικρός. Τις καλές μέρες νιώθω ότι θα τα καταφέρω όλα σιγά σιγά και θα το κάνω όσο πιο ανώδυνο γίνεται για όλους μας. Τις κακές μέρες θέλω απλά να με πατήσει κανενα φορτηγό να τελειώνουμε ρε παιδιά, πραγματικά, ποσο μπλέξιμο από το πουθενά…
Γεια σας κι από μένα! Γρβμ, περιμένω κ εγώ την ιστορία σου! Nobiles, χαίρομαι που όλα κυλούν ήρεμα, μπορεί να γίνει πολύ εφιαλτική αυτή η διαδικασία!
Γρβμ, όπα όπα, κάτσε γιατί ο σύζυγος έχει ανέβει σε έναν θρόνο επειδή βάζει τα λεφτά. Το πιο εύκολο δηλ, ουσιαστικά, και το πιο επισφαλές, θα μπορούσε να μείνει άνεργος ή να πεθάνει αύριο ξέρω γω. Το να βάζεις ψυχή κοστίζει, όχι το χρήμα, κι ας το θεοποιούμε στις μέρες μας. Εσύ μεγαλώνεις το παιδί (γεγονός πολύ αξιέπαινο και πανδύσκολο), εσύ εξαρτάσαι από αυτόν οικονομικά (φοβερά ψυχοφθόρο από μόνο του), εσύ τρως σεξουαλική απόρριψη (απ’τα χειρότερα σε μια σχέση, δεν είστε φίλοι ή αδέρφια, γκόμενοι είστε!) και ψέγεις τον εαυτό σου; Ξέρεις τι βλέπω; Εχεις μεγάλη καρδιά και πίστεψες και στήριξες την οικογένεια σου, μόνο μπράβο σου αξίζουν. Ο καλός πατέρας δεν είναι καλός ως επιβράβευση στο ότι σ’έχει πατήσει κάτω κ το παίζει γαμάτος οικογενειάρχης στα συντρίμμια του εαυτού σου, αν αξίζει θα είναι κ μετά καλός. Για το παιδί του κ για τον εαυτό του. Και εν πάση περιπτώσει, τα όνειρά του είναι δικό του θέμα, ήρθε η ώρα να κοιτάξεις κι εσύ τον εαυτό σου. Σ’έχει ψήσει ότι μέχρι εκεί είσαι, γι’αυτό διστάζεις να σηκωθείς, να ξεσκονιστείς κ να αποχωρήσεις κυρία. Αυτά είναι τα δήθεν καλά παιδιά, σε κατατροπώνουν μεθοδικά μέχρι να μη μείνει τίποτα (γκούγκλαρε το gaslighting). Μπορείς, όμως, και θα τα καταφέρεις! Λίγο έμεινε! Και μετά ελευθερία! ❣❣❣
Αυτά για μένα, όσον αφορά εσένα Γβρμ, νομίζω ότι δεν θα ήταν άσχημο να μιλήσεις με κάποιον δικηγόρο, να σου εξηγήσει τη διαδικασία και ποια είναι τα δικαιώματά σου, για να έχεις μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του ποιες είναι οι επιλογές σου. Δεν ξέρω αν έχεις κάποιο κοντινό πρόσωπο που μπορεί να σε στηρίξει, ηθικά κυρίως, γιατί θα περάσεις δύσκολα, αλλά και οικονομικά.
Πάντως το θέμα του σεξ είναι πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Πολλές φορές, ειδικά αν είμαστε με κάποιον από μικρή ηλικία και δεν έχουμε πολλές εμπειρίες “μαθαίνουμε” να αρκούμαστε σε αυτό που μας δίνεται. Κι εγώ πέρασα διαστήματα που δεν είχα σεξουαλική διάθεση για τον άνθρωπό μου, και μετά το γάμο ανακάλυψα ότι είχα άλλου τύπου ανάγκες, που προσπάθησε, αλλά δεν του έβγαινε να τις καλύψει. Είχαμε απλώς άλλα γούστα. Δεν το κόψαμε ποτέ, αλλά κάναμε σεξ για την εγγύτητα και τη συντροφικότητα, χωρίς πάθος και χωρίς οργασμό.
Έκανες πολύ καλά που άνοιξες αυτό το thread, θα χαρώ να μάθω κι άλλες από τις σκέψεις σου, και των άλλων φίλων, είναι ωραία να έχουμε έναν ασφαλή τόπο να τις μοιραζόμαστε…Γβρμ, σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Ναι, δεν είναι εύκολη απόφαση για κανέναν, πόσο μάλλον όταν αισθάνεσαι ότι έχεις μείνει τόσο καιρό “εκτός παιχνιδιού” που έχεις και την ανασφάλεια μήπως “έχασες το τρένο”… Ναι, από τον σύντροφό μου δεν έχω κανένα παράπονο, μου φέρεται με σεβασμό και κατανόηση παρόλο που στην περίπτωσή μας εκείνος είναι που έμεινε οικονομικά ξεκρέμαστος. καθώς μέναμε σε δικό μου σπίτι και είχε βασίσει κάποια επιχειρηματικά πλάνα του πάνω σε αυτό.
Δεν με βοήθησε κάποιος να φτάσω στην απόφαση, είχα χάσει τον ύπνο μου πολύ καιρό, το έβλεπε κι εκείνος ότι δεν ήμουν καλά, κάτι μου έφταιγε και δεν ήξερα τι. Ώσπου ένα βράδυ κάθησα δίπλα του στον καναπέ, με έπιασε ένα υστερικό κλάμα και του τα είπα όλα. Μετά από αυτό όμως, και στην προσπάθειά μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται, ξεκίνησα γνωσιακή ψυχοθεραπεία και με βοήθησε πολύ.
Αυτό που μου ζήτησε η ψυχολόγος και κάνει δουλίτσα είναι να σημειώνω κάπου κάθε σκέψη που έχω πάνω σε αυτό το θέμα, θετική ή αρνητική, έστω με μία πρόταση. Και διαβάζοντάς τες μόνη μου όταν είμαι σε πιο ήρεμη κατάσταση καταλήγω ότι όλες οι σκέψεις μου που αφορούν στο να γυρίσω, βασίζονται στο φόβο και την ανασφάλεια.
Χθες ήρθε ο σύντροφος από δω να πάρει κάποια πράγματα, είχαμε κόψει επαφή για 1 μήνα γιατί κάπως πηγαίναμε να τα ξαναβρούμε από κεκτημένη ταχύτητα, όπως από κεκτημένη ταχύτητα παντρευτήκαμε (ήμασταν ήδη 11 ήρεμα χρόνια μαζί). Καθήσαμε και είπαμε τα νέα μας, σαν παλαίμαχοι σύντροφοι, την άλλη βδομάδα που λήγει ο μήνας αποχής θα βρω το κουράγιο να του μιλήσω για το διαζύγιο.
Αυτό που με δυσκολεύει εμένα προσωπικά είναι ότι χωρίζω έναν πραγματικά αξιόλογο άνθρωπο. Και σε βάζει σε σκέψεις, ότι μπορεί να μην είστε εσείς το πρόβλημα, αλλά εσύ η ίδια. Αλλά θα ψάξω τον εαυτό μου περαιτέρω και θα το αντιμετωπίσω. Αυτό που νιώθω ότι μου λείπει είναι η αυτογνωσία.
Neverlander σ’ευχαριστώ πολύ για την πάντα καθαρή σου σκέψη!
Πλάκα εχει, το gaslighting το συνάντησα ως όρο πριν κανένα χρόνο και έμεινα για λίγη ώρα άναυδη…δεν το χωρούσε ο νους μου ότι υπάρχει όρος που περιγράφει ακριβώς αυτό που βιώνω! Από την άλλη ακόμα δεν έχω σιγουρευτεί ότι είναι όντως έτσι. Ο σύζυγος υποστηρίζει σθεναρά ότι εγώ τον αμφισβητώ, εγώ τον βγάζω τρελό συνέχεια λέγοντας ψέματα, εγώ του φέρομαι άσχημα…αν δεν ένιωθα τόσο παγωμένη θα με ενδιέφερε πραγματικά να πάμε σε έναν σύμβουλο γάμου γιατί πραγματικά το καταλαβαίνω ότι τα εννοεί αυτά που λέει και δεν προσπαθεί να με χειριστεί, απλως είναι σαν να ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα…ούτε μισό σημείο σύγκλισης. Στενοχωριέμαι αλλά δεν με νοιάζει πια γιατί νιώθω ότι προσπάθησα όσο μπορούσα. Δεν έχω τίποτε άλλο που να μπορώ να κάνω, πραγματικά. Ακόμα και το να το βουλώνω ό,τι βλακεία και να ακούω δοκίμασα, και έτσι έφτασα στην αδιαφορία: τώρα πλέον τα λέει δεν τα λέει, είναι δεν είναι σπίτι, ένα και το αυτό (βασικά όταν δεν είναι, πάρτυ).
Έχεις δίκιο ότι είναι σε βάθρο λόγω οικονομικών, αλλά άμα σου λέω κοντεύω σε ηλικία σύνταξης και δεν έχω αυτοσυντηρηθεί ποτέ, καταλαβαινεις ότι για μένα είναι μια εντελως πρωτόγνωρη και αξιοθαύμαστη δεξιότητα. Ντροπή, αλλά έτσι είναι. Αν ήμουν μόνη δεν θα ετίθετο θέμα, είμαι ολιγαρκής και καλή στη διαχείριση (αυτό το παραδέχεται και ο σύζυγος, ότι αν δεν ήμουν εγώ δεν θα τα είχε καταφέρει τόσο καλά. Η αλήθεια είναι ότι τα προσωπικά μου έξοδα είναι ελαχιστα, χωρίς κάποια καταπίεση, έτσι ήμουν πάντα). Ομως το παιδί με προβληματίζει πολύ. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μην του ξηλώσω ό,τι ήξερε, για να ικανοποιήσω τις προσωπικές μου ανάγκες. Βασικά νιώθω ότι η πρωταρχική μου προσωπική ανάγκη είναι να είμαι εντάξει απέναντι στο παιδί. Καταλαβαίνω ότι εφόσον χωρίσω θα είμαι πάντα ο φτωχός γονιός και δεν έχω πρόβλημα μ’αυτο, αλλά ο σύζυγος είναι πολύ απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του και δεν ξέρω τι θα γίνει. Σε δικηγόρο δεν έχω πάει ακόμα γιατί η δική μου δουλειά τώρα αρχίζει να παίρνει μπρος, δεν είναι τόσο κοντινή η ανεξαρτησία. Αν ήμουν μόνη θα ήταν εύκολο να βρω μια οποιαδήποτε δουλειά. Τώρα λόγω συνθηκών και παιδιού προσπαθώ να κάνω κάτι δικό μου ώστε να είμαι ευέλικτη γιατί μένουμε έξω και οι φουλ ταιμ δουλειες συνεπάγονται αυτόματα μεγάλο κόστος childcare. Ειναι δύσκολο, αλλά αν πετύχει και ο συζυγος φερθεί πολιτισμένα, θα είναι οκ. Κανενα από τα δυο δεν είναι δεδομένο δυστυχώς. Δεν ξέρω ποσο σοβαρά μπορώ να πάρω λεκτικές απειλές πάνω στο θυμό κάποιου, ίσως είμαι απλως δειλή, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον φοβάμαι. Δεν με έχει χτυπήσει αλλά με έχει σπρώξει (ώστε να φύγω στον απέναντι τοιχο φάση), μου χει τραβήξει μαλλιά, αυτιά, κοπανάει πράγματα, και γενικώς ο θυμός του είναι τρομακτικός και- για μένα- απρόβλεπτος. Ο ίδιος λέει ότι κανείς άλλος δεν του φέρεται τόσο άσχημα όσο εγώ και γι’αυτο βγάζει κι αυτός τον χειρότερο εαυτό του, αλλά ειλικρινά δεν κάνω κάτι επίτηδες για να τον προσβάλω ή να τον εκνευρίσω, παρολο που δεν με πιστεύει. Έτσι που τα γράφω ακούγομαι κακομοίρα αλλά παιδιά αν μας είχατε φίλους μπορεί και να λέγατε ότι όντως είμαι εγώ απότομη κι αυτός κάνει ό,τι μπορεί, δεν ξέρω πραγματικά τι γίνεται…
Nobiles τι ωραία ιστορία, καταλαβαίνω ότι σου ακούγομαι ούφο αλλά από δω που στέκομαι είναι μεγάλο κατόρθωμα να έχεις μια τόσο όμορφη σχέση ώστε να μπορείς και να την λήξεις όμορφα. Αυτό δεν είναι σύμπτωση ούτε τύχη, είναι μεγάλο παράσημο για σένα, που επέλεξες έναν τέτοιον άνθρωπο και που καλλιεργησες μια τόσο σωστή και ισότιμη σχέση. Ποσω μάλλον που την ξεκινήσατε από μικροί! Καταλαβαίνω τον καημό να χωρίζεις έναν άνθρωπο που αγαπάς, αλλά και πάλι θα το πω: ποσο μπράβο για την ωριμότητά σου να καταλάβεις ποιο είναι το σωστό και για τους δυο σας. Σαν εσένα θέλω να γίνω όταν μικρύνω 🙂
Γνωσιακή συμπεριφορική είχα κάνει κι εγώ μικρή για λίγο και με έβγαλε από μια κατάθλιψη, φοβερό εργαλείο δεν λέω αλλά η τωρινή θεραπεια που κάνω (που δεν είναι γνωσιακή, είναι το λίγο απ’ολα) ε έχει μεγάλη διαφορά. Πιστεύω ότι όλοι πρέπει να κάνουν ψυχοθεραπεία, στο γιατρο δηλαδή πώς πάμε για τσεκ απ, δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να μην ωφελείται απ’αυτο. Ειδικά στο θέμα της αυτογνωσίας είναι φοβερή ώθηση.
Τα λέω βέβαια εγώ που μόνο όταν είμαι ένα βήμα πριν ή μετά την απόπειρα παίρνω την απόφαση να πάω, αλλά ναι, το πιστεύω ότι είναι το καλύτερο δώρο για τον εαυτό.Αχ, Γβρμ, κορίτσι μου
Μη νομίζεις οτι δεν πονάει όπως και να ‘χει. Και ναι, μέσα στη θλίψη μου νιώθω και περήφανη, αλλά δεν θα έπρεπε, ήμουν απλά τυχερη.
Κάνε τις επαφές σου με κάποιον δικηγόρο. Να μην είναι της οικογένειας, δεν έχεις κάποιον φίλο φίλου; Να σου τα πει. Μην πάρεις βιαστικές αποφάσεις. Αλλά δεσμεύσου ότι κάποια στιγμή θα πάρεις αποφάσεις. Και να θυμάσαι ότι να σε σπρώχνει στον τοίχο κάποιος ΠΟΤΕ δεν είναι μηδαμινο…
Δεν ειχα σκοπό να συμμετέχω, γιατι διάβασα τη συζήτηση λίγο απο σπόντα και δεν εχω εμπειρία γάμου ή διαζυγίου, αλλα σε σκεφτόμουνα και είπα να πω αυτό που ήθελα να πω.
Καταλαβαίνω οτι κατηγορείς τον εαυτό σου γιατί θεωρείς οτι έκανες λάθος και επηρεάζουν και άλλους οι αποφάσεις σου, αλλα με στεναχωρεί πολύ που δεν μπορείς να σου συγχωρήσεις λάθη που τωρα μπορεί να σου φαίνονται εμφανή αλλα τα κρίνεις με την εμπειρια και πληροφορίες που απέκτησες μεσα σε χρόνια. Βλέπω πως γράφεις και είμαι σίγουρη πως πήρες τις αποφάσεις που πήρες με τις καλυτερες προθέσεις, με τις βάση οσα ήξερες και μπορούσες τότε.
Δεν περιμένω να απενεχοποιήσεις τον εαυτό σου απο ενα μνμ άγνωστης στο α,μπα, αλλα να ξέρεις οτι οι καλές σχέσεις ειναι σπάνιες και βοηθουνται συχνα απ τις συγκυρίες. Ούτε ειναι ολοι τόσο ευτυχισμένοι όσο νομίζεις, δεν ξερεις τι κουβαλάνε.
Καλή δύναμη και πολλη διαδικτυακή αγάπη!
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
