Έχω ένα ανιψάκι τριών μηνών. Είμαι ξετρελαμένη μαζί του, το λατρεύω, θέλω να περνάω συνέχεια χρόνο μαζί του, ανυπομονώ να μεγαλώσει και να παίζουμε, να διαβάζουμε, να πηγαίνουμε στις εξοχές και να κυλιόμαστε στα χορτάρια κλπ. Είναι ένα πολύ όμορφο μωρό. Δεν είναι απλώς χαριτωμένο, είναι από τα μωρά των διαφημίσεων. Και ενώ λοιπόν είμαι τόσο συνεπαρμένη με το γεγονός ότι είμαι θεία, έχουν αρχίσει να γεννιούνται κάτι κουλές σκέψεις τύπου “όταν κάνω εγώ παιδιά, θα είναι όμορφα ή θα είναι σαν κατσίβελοι και οι γονείς μου θα έχουν αδυναμία στο πρώτο εγγόνι που είναι κουκλάκι ζωγραφιστό;” ή “εάν όταν μεγαλώσει, δεν με συμπαθήσει καθόλου και δεν θέλει καθόλου να περνάμε χρόνο μαζί, τι θα κάνω;” ή ακόμη και μερικές φορές που το παίρνω αγκαλιά και δυσανασχετεί σκέφτομαι “από τώρα δεν με θέλει”. Να προσθέσω εδώ ότι οι προεκτάσεις αυτών των σκέψεων πάνε ως εξής: “και εάν συμπαθεί περισσότερο τον άλλο θείο της από τη μεριά της μαμάς της;” ή “εάν αγαπάει περισσότερο τους παπούδες της από τη μεριά της μαμάς της και οι δικοί μου γονείς που είναι μακριά και τρελαίνονται για αυτή στενοχωρηθούν;”. Η μαμά μου μου λέει ότι τα παιδιά αντιλαμβάνονται ποιος τους αγαπάει και δένονται περισσότερο με αυτούς που τους αγαπάνε ακόμη κι αν είναι μακριά. Αναρωτιέμαι αν αυτές οι σκέψεις είναι απόρροια χαμηλής αυτοεκτίμησης ή εάν απλώς η αγάπη για ένα νέο παιδάκι που δεν την έχω ξαναζήσει γιατί είναι το πρώτο ανιψάκι μου, είναι τόσο πρωτόγνωρη και έχω αγωνία πώς θα τη διαχειριστώ. Γιατί εάν πραγματικά είναι έλλειψη αυτοπεποίθησης, σοκάρομαι από το πόσο τεράστιο είναι το πρόβλημά μου (το ήξερα μεν ότι το είχα, αλλά σε τέτοιο βαθμό είναι αξιολύπητο).
– περίεργες σκέψεις
Δεν είναι αξιολύπητο, ούτε είναι περίεργες οι σκέψεις. Αυτό που έπαθες με το μωρό μοιάζει πολύ με έρωτα, και κάπως έτσι είναι η αγάπη προς ένα μωρό, έρωτας. Για την ακρίβεια, είναι σαν έρωτας χωρίς ανταπόκριση γιατί η διαδραστικότητα είναι περιορισμένη, οπότε η λαχτάρα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Ακόμα και οι γονείς σκέφτονται αυτά που λες, μη σου πω, ειδικά οι γονείς. Δεν αμφιβάλλω ότι έχεις έλλειψη αυτοπεποίθησης, για να το λες κάτι θα ξέρεις, αλλά δεν πιστεύω ότι η απόδειξη είναι αυτά που νιώθεις για το μωρό αυτό. Αυτά που λες για το ανιψάκι δείχνουν ότι θα είσαι μια πολύ καλή θεία, που είναι πολύ τυχερό που θα έχει στη ζωή του.
Έχετε ξεκινήσει ένα ταξίδι που θα περάσει από πολλά κύματα, αλλά δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι συναρπαστικό. Μη φοβάσαι για το μέλλον, η αγάπη δεν είναι σαν πίτα που μοιράζεται, η αγάπη τροφοδοτεί κι άλλη αγάπη, μπορούν όλοι να αγαπήσουν κι άλλους ανθρώπους. Επίσης συμφωνώ με αυτό που λέει η μαμά σου, τα παιδιά καταλαβαίνουν πολύ καλά ποιος τους αγαπάει, δεν έχουν βάλει ακόμα όλη την εκλογίκευση που μας μπερδεύει εμάς και βρίσκουμε χίλιες δικαιολογίες για να καθόμαστε εκεί που δεν μας θέλουν.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
“Όταν κάνω εγώ παιδιά, θα είναι όμορφα ή θα είναι σαν κατσίβελοι και οι γονείς μου θα έχουν αδυναμία στο πρώτο εγγόνι που είναι κουκλάκι ζωγραφιστό;” Τουλάχιστον προβληματική αυτή η φράση.
Κοίτα άγχος η θεία!! Εμένα πάντως η ανήψια μου με αγαπάει και την αγαπώ παρόλο που ψιλοχεστηκα όταν γεννήθηκε. Μην αγχώνεσαι,μια χαρά θα τα πάτε.
Αχαχαχα ωραία, παρηγορητικό αυτό γιατί κι εγώ ψιλοχέστηκα όταν γεννήθηκε η δική μου ανηψιά! Έχω και μια άλλη ανηψιά, όμως, από την ξαδέρφη μου, που ήταν όντως έρωτας με την πρώτη ματιά. Μένουμε μακριά και βλεπόμαστε το πολύ δύο φορές το χρόνο. Ε κάθε φορά σκέφτομαι πως μέχρι να με ξαναδεί θα με έχει ξεχάσει και θα έχει βρει κάποια άλλη να αγαπήσει περισσότερο από εμένα. Πλέον είναι 7 χρονών και ποτέ δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Κάθε φορά που ακούει πως θα πάμε χοροπηδάει από τη χαρά της και κάθε φορά που φεύγουμε κατεβάζει τα μουτράκια της. Όταν με… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν νομίζω ότι χάρηκε ιδιαίτερα κανένας συγγενής όταν γεννήθηκα εγώ, πέρα από τη γιαγιάκα μου. Αλλά δεν νομίζω κανείς σε όλο το σόι δεν χάρηκε με κανένα μωρό πολύ, πέρα από τα πρώτα μωρά. Το πόσο θα χαρείς με το μωρό, καμιά φορά έχει να κάνει και με τη σχέση που έχεις με το γονιό.
Μεγάλη αλήθεια αυτό. Εμένα, που δεν αντέχω την αδερφή μου, μου ήταν ψιλοαδιάφορη η πρώτη της γέννα και τώρα που έρχεται η δεύτερη ακόμα χειρότερα.
Με τη γέννηση ενός παιδιού πολλοί “άσχετοι” βρίσκουν ξαφνικά νόημα στη ζωή τους και ξεκινούν τα ενδοοικογενειακά γλέντια. Συνήθως είναι η πεθερά το πρόβλημα αλλά τώρα επειδή ειναι μακριά και χαλαρή μπουκάρει ο αντιπροσωπος αγωνιώντας τι θα γίνει αν το παιδί αγαπήσει την αλλη γιαγιά πιο πολύ από τη μαμά της. Ελπίζω όταν παίρνεις το μωρό αγκαλιά και δυσανασχετεί να το δίνεις πίσω στη μάνα του.
Επίσης να επισημάνω ότι τον πρώτο καιρό οι γονείς με το παιδί πρέπει να βρουν τον τρόπο να λειτουργήσουν ως οικογένεια και αυτο είναι αδύνατο με όλους τους λυσσασμένους που μπουκάρουν στο σπίτι για να καλύψουν τα δικά τους κενά.
Δηλαδή σε αυτό τον κόσμο υπάρχουν μόνον οι γονείς και το παιδί και όλοι οι άλλοι είναι άσχετοι;
Τι κτιτικότητα και αποκλειστικότητα είναι αυτή;
Ό,τι είσαι εσύ για το παιδί σου είναι ξέρεις και η πεθερά σου για τον άνδρα σου.
Με την τοσοδουλικη διαφορουλα ότι το ένα είναι βρέφος κ ο άλλος μαντραχαλος που μόλις έγινε πατέρας. Αλλά μην σας χαλάει αυτό, κατασκηνωστε ελεύθερα στο ξένο σπίτι!
Αναφερόμουνα στο προηγούμενο σχόλιο σου που τους αποκαλείς άσχετους και ότι και καλα οι άλλοι είναι αυτοί που θέλουν μέσω του μωρού να καλύψουν τα κενά τους.
Όσο για την ηλικία, περνούν γρήγορα τα χρόνια… δεν θα καταλάβεις για πότε θα βρεθείς και εσύ στην θέση των πεθερικών σου. Μια πιθαμη πιο περα… έλεγε η γιαγια μου…
Πες τα βρε φίλη, και πως γίνεται και τέτοιες επιστολές απελπισμένες και διψασμένες για αποκλειστικότητα…έρχονται πάντα από τις κουνιάδες??? (Της νύφης)
Δεν έχω ακούσει ως τώρα συγγενείς της μάνας να λςνε τέτοια.
Κι εγώ είμαι ξετρελαμένη με τον ανιψιό μου. Μόλις γεννήθηκε και τον είδα μου κόπηκαν τα πόδια. Την πρώτη φορά που τον πήρα αγκαλιά, ήταν λες και κρατούσα το πιο πολύτιμο πράγμα του κόσμου. 3 χρόνια μετά αισθάνομαι τα ίδια κι ακόμα περισσότερα. Εμείς ήμασταν ανέκαθεν μακριά, τώρα είμαστε ο ένας στη μία και ο άλλος στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Παρόλα αυτά το ξέρω ότι με αγαπάει κι αυτός πολύ, μου έχει επίσης αδυναμία και το έδειχνε από πολύ μικρός. Όποτε του πουν ότι θα πάω σπίτι του στήνεται στο παράθυρο και περιμένει να δει το αμάξι, μόλις μπαίνω… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι του αδερφού σου ή της αδερφής σου το παιδάκι? Απλή περιέργεια και να σου ζήσει.
Ευχαριστώ πολύ! Είναι της αδερφής μου και νομίζω ένας από τους λόγους που μου έδειχνε προτίμηση από νεογέννητο είναι ότι οι φωνές μας είναι ολόιδιες (ούτε η μαμά μας δεν μας ξεχωρίζει στο τηλέφωνο) και του θύμιζα τη μαμά του 😛
Είσαι πολύ μα πολύ γλυκούλα!!! Πρέπει να είσαι και μικρή απ´ότι καταλαβαίνω! Όλα θα πάνε σούπερ, το νινί θα σε λατρεύει ( κι εμένα τα παιδιά μου τρελαίνονται για τη θεία τους που αντιλαμβάνονται πόσο τα αγαπάει).
Όσο για τα παιδιά σου και κατσίβελοι να είναι, θα τα λατρεύεις μέχρι θανάτου και θα τα βλέπεις τα ομορφότερα του κόσμου! Όχι δεν είναι αστείο, όταν κάνεις παιδιά θα καταλάβεις για τι αγάπη μιλάμε…
Άλλος με τους κατσιβελους! Παιδιά, οι κατσιβελοι, ρομα, τσιγγάνοι, γυφτοι, είναι ωραίος λαός, είναι ρατσιστικό να τους ταυτίζετε με “ άσχημους ή δυσάρεστης εμφανισης” ανθρώπους.
Από ότι κατάλαβα, είσαι η αδερφή του πατέρα του παιδιού. Τα παιδιά έχουν ένστικτο αλλά θα τολμήσω να πω και κάτι άλλο. Τα παιδιά νομίζω πως δεν συμπαθούν όποιον φέρεται “ασχημα” στη μαμά τους, που συνδέεται άμεσα μαζί της ειδικά τους πρώτους μήνες. Μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ κάτι για τον ρόλο του πατέρα! Εννοώ αν θες να σε θέλει το ανηψι, πρέπει να έχεις άριστη θέση με τους γονείς! Επειδή τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα!!!!
Αχ οι τρελοθειούλες! Η αδερφή μου λατρεύει τις κόρες μου και μάλιστα έχει φτάσει στο σημείο να μου λέει ότι αποκλείεται να αγαπάει τα παιδιά της όσο αγαπάει τις δικές μου!!! Και το πιστεύω ότι το εννοεί (εντάξει τώρα αυτο αισθάνεται, τι να της πω)…. Πάντως είναι αμοιβαίο, οι μικρές πεθαίνουν για αυτήν…
Διαχειρίσου το όπως έχεις διαχειριστεί ήδη άλλα πράγματα και τώρα μπορείς να βγαίνεις πρώτο ραντεβού με κάποιον που θα σε ενθουσιάσει, χωρίς να σε τρώει μετά το σαράκι τι θα γίνει αν τελικά αυτός δε θέλει τρίτο παιδί.
οι σχέσεις με τα μωρά καλλιεργούνται και διευρύνονται καθώς μεγαλώνουν, αλλάζουν μορφή και τρόπους έκφρασης και από ένα εξιδανικευτικό επίπεδο (όπως το δικό σου, τώρα) περνούν σε άλλο πιο ουσιαστικό. Μακάρι όλα αυτά που φαντάζεσαι να τα κάνεις πράξη γιατί τότε θα οικοδομήσεις μια γερή σχέση με το παιδί, η οποία όμως θα διατηρηθεί εφόσον συνεχίσεις να ενδιαφέρεσαι στον ίδιο βαθμό. Πράγματι, τα παιδιά καταλαβαίνουν ποιος τα αγαπάει, όπως και μεις άλλωστε. Μερικές φορές δε χρειάζεται καν να κάνεις φοβερά πράγματα μαζί τους ( είναι και λίγο ψυχαναγκαστικό ), αρκεί μια συζήτηση, ένα χαμόγελο, ενθάρρυνση και ενδιαφέρον για τη ζωή… Διαβάστε περισσότερα »