Βγαίνω από πολυκατοικία που είχα βρεθεί για δουλειά και εκείνη την ώρα είναι ένας κύριος γύρω στα 50-60 με ποδήλατο που θέλει επίσης να βγει, οπότε σπεύδω να του ανοίξω την πόρτα για να περάσει χωρίς να παιδεύεται αυτός και να καθυστερώ εγώ:
– «Κανονικά εγώ έπρεπε να σας ανοίξω την πόρτα!»
– «Α! μα τι λέτε… Έχετε και το ποδήλατο…»
Μουρμουρητό του στυλ: «Πού οδεύουμε;!;», «Έχουν χαθεί όλα πια!», «Οι νέες γενιές έχουν ισοπεδώσει τα πάντα!»
Τον καλοκοιτάω για να βεβαιωθώ ότι όντως είναι ενοχλημένος και δεν αστειεύεται…Ευτυχώς εκεί κοντά είχε γιαλό για να ρίξω το καλό… Ή έστω να περπατήσω.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ελα, ειναι πολύ γλυκό, έπεσες ισως στον μοναδικό εναπομείναντα που το κάνει αυτο, άνθρωποι παλαιάς κοπής, έτσι μάθανε, καποια στιγμή θα σβήσει κι αυτό και θα μείνουν τα καγκουρια που σε βλεπουν να πασχιζεις με τη βαλίτσα στις σκαλες και δεν πλησιαζουν να βοηθήσουν.
Αυτό που λέτε “ένας κύριος γύρω στα 50 – 60” και η άλλη τον χαρακτηρίζει και “παλιάς κοπής” κάπως μου κάνει, βρε παιδιά. Κατάλαβαινω ότι είστε πολύ νεώτεροι, αλλά κι εμείς δε ζούμε στη δεκαετία του εξήντα, μωρά ειμασταν τότε. (είμαστε αυτοί που γυρνούσαμε με sleeping bag στα νησιά και κάναμε γυμνισμό.) εγώ πάντως πάντα ανοίγω ή κρατάω την πόρτα όταν προκύπτει (και μάλλον μου χει μείνει απ’τη Γαλλία όπου περιμένεις τον άλλο ακόμα κι αν είναι στα δέκα μέτρα) και ποτέ κανείς δε μουρμούρισε γι αυτό. Όσο για το πού οδεύουμε, οδεύουμε προς το συντηρητισμό και χωρίς τρόπους μάλιστα.
Αχ κι εγώ το ίδιο σκέφτηκα! Ένας μεσόκοπος κύριος παλαιάς κοπής σαν τον 55άρη Μπραντ Πιτ ας πούμε…
Οχι, με παρεξήγησες, δεν είμαι 20 χρονών, το παλαιάς κοπής στον εξηντάχρονο πήγαινε στο παλαιών αρχών, παλιομοδίτικο, πώς να το πω, είναι κάποιοι άνθρωποι που θες από τους γονείς, θες από το περιβάλλον, ενστερνίστηκαν τον τρόπο που φέρονταν οι άνθρωποι από τις αρχές του 20ου αιώνα. Είμαι τυχερή να έχω δυο τρεις φίλους στην ηλικία μου που φέρονται έτσι, σαν τη μύγα μες στο γάλα και τους χαίρομαι. Είναι αυτό το ιπποτικό, να σου δώσουν το σακάκι αν κρυώνεις, να κουβαλήσουν τη βαλίτσα σου γιατί είναι λιγότερος κόπος για αυτούς κλπ. Στην Ελλάδα έχει αρχίσει να εκλείπει κι εγώ που… Διαβάστε περισσότερα »
Μην είσαι σίγουρη οτι είναι καγκουριά. Προσωπικά εδώ και χρόνια δεν παρέχω ποτέ αυτοβούλως βοήθεια (σε άγνωστη), παρά μόνο αν μου ζητηθεί για να αποφεύγονται εικασίες του τύπου οτι πας να κάνεις πέσιμο ή δε ξέρω τι άλλο μπορεί να φανταστεί. Από μακρυά και αγαπημένοι και αστην να αγκομαχά, αν θέλει βοήθεια έχει στόμα και μιλιά. Έκανα και ρίμα!
Άστην να αγκομαχά.
Όλοι εμείς που χρειαζόμαστε συχνά βοήθεια, ζούμε αναγκαστικά σε έναν κόσμο όπου είμαστε ζητιάνοι. Η ζωή μας όλη πολύ συχνά είναι γεμάτη από διαλόγους όπου, επειδή ζούμε σε μια κοινωνία που δεν σέβεται τα άτομα με αναπηρία (δεν είναι μόνο αυτοί σε καροτσάκι), οπότε δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν αυτόνομα, ζητάμε τη βοήθεια περαστικών. Δεν έχεις ιδέα τί δροσιά στην ψυχή είναι όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα και βρίσκεται κάποιος από το πουθενά να με βοηθήσει γιατί απλά το είδε και ήρθε. Υπέροχοι άνθρωποι.
Κάτσε στη γωνιά σου μη σε πούνε γύπα.
Φωτεινή βάζεις ταμπέλες και βγάζεις συμπεράσματα βάσει της κάθε ταμπέλας και μου είναι δύσκολο να απαντήσω.
Διαφωνώ κάθετα με όσα συμπεράσματα βγάζεις, ή μάλλον τσουβαλιάζεις.
Αυτό μου θύμισε στα ΜΜΜ κάποιους ηλικιωμένους που εσύ σηκώνεσαι κ τους προσφερεις τη θεση σου με ολη την καλη διάθεση και αυτοί θυμωνουν και αισθανονται προσβεβλημενοι! Χαχαχαχα
οριστε οριστε να μας ανοιγουν πορτες και οι γυναικες εκει καταντησαμε οριστε σηκωθηκαν τα ποδια να βαρεσουν την κεφαλη(πως και δεν ειπε κατι τετοιο ο τυπος? χαχαχαχα)
Πνίγηκα λιγάκι χαχαχαχαχα!!!!!!! Θεά!