Αγαπητή «Α, μπα»: Είναι καλύτερο να τους κάνω χειροποιήτο δώρο από το να αγοράσω κάτι;

Σε λίγες μέρες ο αδερφός μου θα αποκτήσει το πρώτο του παιδί, οπότε θα γίνω θεία για πρώτη φορά. Προσπαθούσα να σκεφτώ ένα ωραίο και πρωτότυπο δώρο μαιευτηρίου για το μωρό και μία μαμά σε ένα βιντεάκι στο youtube πρότεινε μεταξύ άλλων τα χειροποίητα δώρα, που είναι μοναδικά. Έτσι σκέφτηκα να κάνω το εξής (γιατί δεν πιάνουν τα χέρια μου και για παραπάνω): να αγοράσω τρία απλά καδράκια στο χρώμα του ανοιχτόχρωμου ξύλου που είναι ουδέτερο, να βάλω χρωματιστά χαρτόνια για background και ένα μικρότερο χαρτόνι στο κέντρο, όπου θα γράψω διάφορα για το μωρό (κάτι σαν γράμμα προς το μωρό, ευχές κλπ) για να μπορούν να τα βάλουν ως διακόσμηση στο παιδικό δωμάτιο. Αυτό το είχα αποφασίσει πριν δω το δωμάτιο του μωρού, οπότε το είχα οργανώσει και είχα κάνει τις πρώτες αγορές για τα υλικά που θα χρειαζόμουν. Φυσικά δεν τους έχω πει τι ακριβώς σκέφτομαι να κάνω, γιατί θέλω να είναι έκπληξη. Όταν πριν λίγες μέρες με κάλεσαν στο σπίτι και παρεμπιπτόντως μου έδειξαν και το παιδικό δωμάτιο, διαπίστωσα ότι είχαν βάλει στους τοίχους διάφορα αυτοκόλλητα, το είχαν διαμορφώσει δηλαδή πλήρως, ώστε δεν έχει χώρο για καδράκια ή οτιδήποτε άλλο (εκτός αν τα βάλεις επάνω στα αυτοκόλλητα, οπότε κάποια αυτοκόλλητα αναγκαστικά κρυφτούν). Η πρώτη μου σκέψη ήταν «δεν πειράζει, εγώ θα το κάνω το δώρο όπως το σκέφτηκα κι ας καταλήξει στην αποθήκη. Εγώ έτσι αισθάνομαι και έτσι θα κάνω, κι ας μην τους αρέσει ή κι ας μην το χρησιμοποιήσουν χωρίς παρεξήγηση από καμία πλευρά». Χθες που ετοίμαζα τα κάδρα προβληματίστηκα μήπως αφού ξέρω τώρα πως είναι το δωμάτιο, δεν πρέπει να τους τα πάω; Και επίσης, μήπως δεν είναι σωστό να εξαναγκάσεις κάποιον να βάλει στον τοίχο του δικού του σπιτιού κάτι που πρώτον θα περιέχει τις σκέψεις, τα λόγια και τα συναισθήματα ενός άλλου ανθρώπου (γιατί όπως είπα θα γράψω ένα είδος καλωσορίσματος για το μωρό σε κάθε καδράκι) και δεύτερον που μπορεί να μην είχε σχεδιάσει να το εντάξει στη διακόσμηση του δωματίου; Εάν τους αγόραζα ένα καδράκι από ένα κατάστημα, θα μπορούσαν να το αλλάξουν και να πάρουν κάτι άλλο που θα τους άρεσε. Κάνοντας όμως κάτι χειροποίητο, μπορεί να τους εξαναγκάζω από ευγένεια να το κρατήσουν και να το χρησιμοποιήσουν για να μην με κακοκαρδίσουν αλλά χωρίς να τους αρέσει. Είναι λίγο επικίνδυνο αυτό; Ή θα πρέπει αυτό που νιώθω εγώ ως θεία να το κάνω για το ανίψι μου; Τώρα που το σκέφτομαι φοβάμαι μην ακούσω κανένα σχόλιο «τι μπαρούφα δώρο είναι αυτό που θέλεις να τους κάνεις και έχεις την απαίτηση να το κρεμάσουν κιόλας». Θα πάρω και κάτι σε κόσμημα για το μωρό και για τη μαμά εννοείται, απλώς θέλω κάτι πιο προσωπικό και τρυφερό.

– cherchez la tante

Μωρέ μια καρτούλα που θα μπορούν να φυλάξουν κάπου εύκολα και για το μέλλον μου φαίνεται πιο καλή λύση. Εσύ θέλεις να διαβάζουν όοολοι οι επισκέπτες τις δικές σου σκέψεις και τα δικά σου συναισθήματα για κάτι τόσο προσωπικό, αφίσα στον τοίχο;

Δεν πιστεύω ότι ως θεία ή ως οποιοσδήποτε γενικότερα για οποιονδήποτε λόγο είναι σωστό να κάνεις δώρο ακριβώς όπως το νιώθεις αλλά πάντα σε συνδυασμό με το τι θέλει και τι χρειάζεται ο άλλος και τι θα τον κάνει χαρούμενο. Αιώνια διαφωνία αυτή στο όσα χρόνια ζω, πάγια η θέση μου δε στο θέμα δε. Τα δώρα τα κάνουμε για τους άλλους, όχι για εμάς.

Επίσης, δεν πιστεύω ότι κάτι χειροποίητο είναι απαραίτητα καλύτερο και πιο προσωπικό από κάτι έτοιμο. Εξαρτάται από το ποιος το φτιάχνει, και από το τι είναι. Το «χειροποίητο» σκέτο μπορεί να είναι και κάτι άσχημο ή κάτι άχρηστο, που δεν μπορείς και να το αλλάξεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News