— Πώς ξεκίνησε η «σχέση» σας με τον HIV;
Το 1987 είχα πάει στη Νέα Υόρκη, όπου παντρεύτηκα κι απέκτησα ένα αγοράκι –το τρίτο μου παιδί, είχα άλλα δύο από προηγούμενο γάμο–, το οποίο παρουσίασε εξαρχής διάφορα προβλήματα υγείας.
Οι γιατροί δεν έβρισκαν τι έχει, αποφάσισαν λοιπόν να εξετάσουν κι εμένα. Βρεθήκαμε και οι δύο οροθετικοί. Πρέπει να είχα μολυνθεί, μου είπαν, τουλάχιστον έναν χρόνο πριν.
Ενώ όμως εγώ δεν είχα παρουσιάσει συμπτώματα και γενικώς ειπείν δεν εκδήλωσα ποτέ, εκείνο ασθένησε και, δυστυχώς, έναν μήνα μετά, παρά τις προσπάθειες που έγιναν για να σωθεί, κατέληξε μέσα στο νοσοκομείο. Δεν υπήρχαν βέβαια τα σημερινά φάρμακα, που είναι πολύ πιο αποτελεσματικά και ίσως να το θεράπευαν.
Ο άντρας μου είχε κατατρομάξει, αρνούνταν και να υποβληθεί σε τεστ, ούτε συνεννόηση ούτε συμπαράσταση υπήρχε και γρήγορα χωρίσαμε.
— Το μοιραστήκατε τουλάχιστον με κάποιον φίλο, φίλη ή συγγενή;
Δεν τολμούσα καν. Απομονώθηκα εντελώς, η ψυχολογία μου βρέθηκε στο ναδίρ, ήταν πολύ άγριες οι εποχές για οτιδήποτε αφορούσε το AIDS. Επέστρεψα στην Αθήνα και ξεκίνησα αγωγή – τότε έπρεπε να παίρνεις πολλά φάρμακα που είχαν και αρκετές παρενέργειες.
Αδυνάτισα πολύ, πετάχτηκαν έξω τα κόκαλά μου, περιόρισα τις κοινωνικές μου επαφές από φόβο μην καταλάβει κανείς κάτι –το στίγμα ήταν ακόμα, βλέπεις, πολύ έντονο–, αναγκάστηκα δε, λίγο αργότερα, να εγκαταλείψω την ηθοποιία γιατί και η όψη μου είχε αλλάξει.
Έχουν σίγουρα γίνει μεγάλες πρόοδοι συγκριτικά με τη δεκαετία του ’80, αλλά οι φοβίες, οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις δεν εξαφανίστηκαν. Κάποιοι λ.χ. πιστεύουν ακόμα ότι μπορεί να κολλήσεις HIV με την απλή χειραψία, με ένα φιλί ή αν πιεις από το ίδιο ποτήρι.
Είχα παίξει ως τότε σε κάποιες παραστάσεις του Θύμιου Καρακατσάνη, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην «Εβίτα», στον «Αγαπητικό της Δημητρούλας» στο θέατρο Βέμπο, στο σίριαλ «Πίσω από τα κάγκελα» με τον Φαίδωνα Γεωργίτση, στο «Ρετιρέ» με την Κατερίνα Γιουλάκη και αλλού. Για καινούργια σχέση, πόσο μάλλον για άλλο παιδί, ούτε λόγος, ήταν αδιανόητα τότε αυτά για ένα οροθετικό άτομο.
Άσε που ο Ελληνοαμερικανός πρώην σύζυγος ήρθε και με βρήκε πεπεισμένος ότι είναι φορέας, ότι θα πεθάνει σίγουρα και ότι μόνο μαζί μου θα μπορούσε να σταθεί στο μεταξύ, για να με εγκαταλείψει οριστικά πλέον όταν εδέησε να κάνει τεστ, το οποίο βγήκε αρνητικό. Μάλιστα εγώ πήγα να παραλάβω τα αποτελέσματα, εκείνος δεν τολμούσε, του ανακοίνωσα δε το χαρμόσυνο νέο με δάκρυα στα μάτια από την ανακούφιση, διότι θα ένιωθα τρομερά ένοχη αν τον είχα κολλήσει. Είπα τότε: «Ψυχραιμία, δες τι θα κάνεις στο εξής με τη δική σου ζωή».
Αναφορικά με το στίγμα, έχουν σίγουρα γίνει μεγάλες πρόοδοι συγκριτικά με τη δεκαετία του ’80, αλλά οι φοβίες, οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις δεν εξαφανίστηκαν. Κάποιοι λ.χ. πιστεύουν ακόμα ότι μπορεί να κολλήσεις HIV με την απλή χειραψία, με ένα φιλί ή αν πιεις από το ίδιο ποτήρι.
— Και τα καταφέρατε, έστω κι αν τελικά εγκαταλείψατε την ηθοποιία.
Ναι, βρήκα κάποιες καλές δουλειές, πληρωνόμουν ικανοποιητικά, είδα πάλι τη ζωή αισιόδοξα, φοβόμουν όμως διαρκώς τις συνέπειες, αν τυχόν μαθευόταν κάτι. Με τα χρόνια ο φόβος και οι δισταγμοί ξεπεράστηκαν και η ανάγκη αφενός να αποδεχτώ τον εαυτό μου όπως είναι, αφετέρου να με αποδεχτούν οι άλλοι γι’ αυτό, μεγάλωσε.
Όταν το 2010 κυκλοφόρησε το βιβλίο-ντοκουμέντο «Η ζωή μου στο κόκκινο» με μαρτυρίες ανθρώπων με HIV, καθώς επίσης γιατρών και νοσηλευτών (έκδοση Focus on Health-Ελληνική Εταιρεία Μελέτης και Αντιμετώπισης του AIDS), ο θεράπων ιατρός μου κ. Λαζανάς, ο οποίος το επιμελήθηκε και γνώριζε ότι γράφω, μου πρότεινε να λάβω μέρος.
Δεν υπέγραψα με το πραγματικό μου όνομα, όπως άλλωστε ούτε και οι περισσότεροι συμμετέχοντες, όμως το κείμενό μου άρεσε και μου πρότεινε να γράψω κάτι και για το Πανελλήνιο Συνέδριο AIDS του 2018, το οποίο θα διάβαζα κιόλας σε ένα βιντεάκι, δίχως πάλι να φαίνομαι. Η στάση και η συμπεριφορά των άλλων απέναντί μου αν ανακάλυπταν ότι είμαι οροθετική είναι, βλέπετε, εκείνο που ανέκαθεν με φόβιζε περισσότερο και, έχοντας πληγωθεί ήδη αρκετά, θα δυσκολευόμουν πολύ να το διαχειριστώ και αυτό.
— Το στίγμα ήταν δηλαδή το μεγαλύτερο βάρος.
Ακριβώς. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε ίδιο μορφωτικό επίπεδο, ούτε ίδια πρόσβαση στη σωστή ενημέρωση, ούτε εξίσου ανοιχτούς ορίζοντες. Πολλοί παραμένουν «κουμπωμένοι», καχύποπτοι, μισαλλόδοξοι.
Πλέον όμως νομίζω ότι ξεπέρασα και αυτόν τον φόβο, οπότε, όταν μου είπαν ότι βρήκαν πολύ συγκινητική εκείνη την αφήγησή μου και ότι θα ήθελαν φέτος να συμμετάσχω στη συζήτηση «I’m Positive» που διοργανώνει στις 25/11 η Θετική Φωνή στη Στέγη, δέχτηκα μετά χαράς. Ναι, αυτή θα είναι η πρώτη μου δημόσια εμφάνιση ως οροθετική, έστω με το προσωπείο της ηθοποιού.
Εκτός από τα δύο μου παιδιά, που πλέον γνωρίζουν και είναι πολύ άνετα με αυτό, κανείς άλλος δεν ξέρει για μένα και ομολογώ ότι μια αγωνία την έχω – ήδη με παίρνουν γνωστοί και μου λένε ότι με είδαν σε φωτογραφίες σε λεωφορεία και τρόλεϊ στο πλαίσιο της καμπάνιας. Είμαι αποφασισμένη να προχωρήσω μπροστά.
— Τι άλλο γράφετε;
Κυρίως ποίηση αλλά και πεζά. Έκανα κάποιες αυτοεκδόσεις, συμμετείχα σε μια συλλογή διηγημάτων, κάνω μεταφράσεις και διασκευές θεατρικών έργων, έγραψα μάλιστα κι εγώ κάποιες μουσικές, κυρίως, παραστάσεις που ανέβηκαν στο σινέ Τριανόν, στο Μικρό Θέατρο Κεραμεικού και στο θέατρο Αλκμήνη. Επίσης, έχω συμμετάσχει στον πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό ποίησης «Βραυρώνια».
— Πού θα εστιάσετε στην ομιλία σας;
Καταρχάς, στη σημασία της έγκαιρης διάγνωσης και της ολοκληρωμένης ενημέρωσης, ιδιαίτερα όσον αφορά τις γυναίκες, οι οποίες μπορούν πλέον να τεκνοποιήσουν ακόμα και αν είναι οροθετικές, δίχως να ανησυχούν για την κάθετη μετάδοση, ότι δηλαδή ο ιός θα «περάσει» στο έμβρυο.
Αναφορικά με το στίγμα, όπου επίσης θα αναφερθώ, έχουν σίγουρα γίνει μεγάλες πρόοδοι συγκριτικά με τη δεκαετία του ’80, αλλά οι φοβίες, οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις δεν έχουν εξαφανιστεί, κάποιοι λ.χ. πιστεύουν ακόμα ότι μπορεί να κολλήσεις HIV με την απλή χειραψία, με ένα φιλί ή αν πιεις από το ίδιο ποτήρι.
Καιρός να μπει μια τελεία σε αυτό αλλά και να διδαχτούμε από το παρελθόν σε θέματα πρόληψης, περίθαλψης, ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, από τη στιγμή που σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με μια νέα πανδημία.
Συνέντευξη στον Θοδωρή Αντωνόπουλο
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
