“Ο άνθρωπος από το χώμα προήρθε και στο χώμα θα καταλήξει”. Είναι μια φράση, τη οποία έλεγε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρή, και έχει μείνει χαραγμένη σε ένα από τα συρτάρια του εγκεφάλου μου. Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι η φράση ισχύει όντως στην πραγματικότητα. Καθώς λοιπόν είμαστε φτιαγμένοι από χώμα, θα πάρω ως παράδειγμα τον πηλό. Η ζωή μας διαμορφώνει λες και η συμπεριφορά μας είναι πηλός. Ο άνθρωπος πλάθεται από πολύ μικρός, για την ακρίβεια από τότε που έρχεται στον κόσμο.
Όλα τα ερεθίσματα που προκαλούνται τριγύρω μας -ή όπως εμείς οι ίδιοι το αντιλαμβανόμαστε- ίσως πρόκειται για χαρές, λύπες, στίγματα που έχουν μείνει του μυαλό χαραγμένα, εμπειρίες και οτιδήποτε άλλο.
Όλα αυτά μας δίνουν στον χαρακτήρα μας την τελική του μορφή -αν όχι την τελική του, το μέγιστο-. Κάποτε όμως ο πηλός Κρυώνει, αυτό που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε ή κάποια γεγονότα καθόρισαν να δημιουργηθεί ή ίσως και τα δύο. Βέβαια μπορεί να συμβεί το έξης. Μπορεί ο πηλός να σπάσει και να γίνει χίλια κομμάτια, αν κάτι συμβεί, αν κάτι πολύ βαρύ διαταράσσει τις συνθήκες της πήλινης κατασκευής μας. Το σίγουρο είναι ότι τα συστατικά δεν αλλάζουν αλλά η μορφή ναι. Όμως αν δεν ραγίσει αν δεν σπάσει, πλέον είναι πολύ δύσκολο να πάρει άλλη μορφή (διαφορετική).
Τουλάχιστον έτσι πιστεύουμε. Ότι είμαστε στερεοί. Και δεν μπορούμε να πάρουμε άλλη μορφή, γιατί οι ίδιοι -εμείς το πιστεύουμε για άγνωστο, φαινομενικά λόγο, ότι δεν είναι στη φύση μας -από τα υλικά και τον τρόπο που διαμορφωθήκαμε- να γίνουμε κάτι το διαφορετικό…
Και σε ποιον δεν αρέσει να είναι διαφορετικός; Άλλωστε θα ήταν πολύ βαρετό να ήμασταν όλοι ίδιοι.
Θα λέγαμε ίσως ότι,
Είμαστε όπως τα δαχτυλικά αποτυπώματα των χεριών μας.
Μοναδικά!
-Christiana Tzini.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
