Ερώτηση αν είναι εφικτό προς την Φαίνια. Είναι σωστό να αφήνουμε το παιδί μας, σε συγγενείς (συνήθως παππουδογιαγιάδες) για ένα χρονικό διάστημα 7-10 ημερών? Για να γίνω πιο συγκεκριμένη με τον άντρα μου ταξιδεύαμε πολύ πριν τη μικρή (τώρα είναι 3), από τότε στα ταξίδια, μόνο Ευρώπη, τη πηγαίναμε μαζί και δεν έχει μείνει ποτέ για μεγάλο χρονικό διάστημα μόνη (μόνο μια διανυκτέρευση, 2 φορές που υπήρχαν επαγγελματικά στη μέση). Φέτος σκεφτόμαστε να κάνουμε ένα μακρινό ταξίδι στη Ασία και δε θα θέλαμε να έχουμε τη μικρή μαζί, αλλά παρακολούθησα ένα σεμινάριο ενός παιδοψυχολόγου που έλεγε ότι τα παιδιά κάτω των 4 δεν αντιλαμβάνονται ότι οι γονείς θα λείπουν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και θα γυρίσουν, αντιθέτως νιώθουν εγκατάλειψη. Διερωτώμαι κατά πόσο είναι σωστό αυτό? Δηλαδή αν χρειάζεται να περιμένουμε 2-3 χρόνια για να είναι σε θέση η μικρή να καταλάβει, δε θα πάθουμε και τίποτα.
Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η σχέση που έχει αναπτύξει το παιδί με τους/τις παππούδες/γιαγιάδες. Αν, για παράδειγμα, η μικρή έχει πολύ στενή σχέση με τον παππού/τη γιαγιά, θα της είναι πολύ πιο εύκολο να ζήσει μαζί τους, σε σύγκριση με ένα παιδάκι που τους βλέπει σπάνια. Είναι αλήθεια ότι ένα παιδάκι κάτω των 5 ετών, δεν πρέπει να αποχωρίζεται τους ανθρώπους που το μεγαλώνουν, αλλά αυτό εξαρτάται και από το παιδί. Υπάρχουν δηλαδή γενικοί κανόνες, και μετά υπάρχει και η ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Άλλα παιδιά είναι πιο εύκολα στις αλλαγές, άλλα πιο δύσκολα. Στη θέση σας αρχικά θα δοκίμαζα για ένα μικρότερο χρονικό διάστημα (δύο μέρες), στο οποίο θα έκανα βίντεο κλήση με το παιδί, και θα έβλεπα την αντίδραση του γενικά στον αποχωρισμό. Θα καταλάβετε ποιο είναι το ωφελιμότερο για το παιδί σας. Πάντως η γενική οδηγία και οι ενδείξεις είναι πως όντως, ο αποχωρισμός για ένα παιδάκι τέτοιας ηλικίας μπορεί να είναι τραυματικός.