Ερώτηση αν είναι εφικτό προς την Φαίνια. Είναι σωστό να αφήνουμε το παιδί μας, σε συγγενείς (συνήθως παππουδογιαγιάδες) για ένα χρονικό διάστημα 7-10 ημερών? Για να γίνω πιο συγκεκριμένη με τον άντρα μου ταξιδεύαμε πολύ πριν τη μικρή (τώρα είναι 3), από τότε στα ταξίδια, μόνο Ευρώπη, τη πηγαίναμε μαζί και δεν έχει μείνει ποτέ για μεγάλο χρονικό διάστημα μόνη (μόνο μια διανυκτέρευση, 2 φορές που υπήρχαν επαγγελματικά στη μέση). Φέτος σκεφτόμαστε να κάνουμε ένα μακρινό ταξίδι στη Ασία και δε θα θέλαμε να έχουμε τη μικρή μαζί, αλλά παρακολούθησα ένα σεμινάριο ενός παιδοψυχολόγου που έλεγε ότι τα παιδιά κάτω των 4 δεν αντιλαμβάνονται ότι οι γονείς θα λείπουν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και θα γυρίσουν, αντιθέτως νιώθουν εγκατάλειψη. Διερωτώμαι κατά πόσο είναι σωστό αυτό? Δηλαδή αν χρειάζεται να περιμένουμε 2-3 χρόνια για να είναι σε θέση η μικρή να καταλάβει, δε θα πάθουμε και τίποτα.
Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η σχέση που έχει αναπτύξει το παιδί με τους/τις παππούδες/γιαγιάδες. Αν, για παράδειγμα, η μικρή έχει πολύ στενή σχέση με τον παππού/τη γιαγιά, θα της είναι πολύ πιο εύκολο να ζήσει μαζί τους, σε σύγκριση με ένα παιδάκι που τους βλέπει σπάνια. Είναι αλήθεια ότι ένα παιδάκι κάτω των 5 ετών, δεν πρέπει να αποχωρίζεται τους ανθρώπους που το μεγαλώνουν, αλλά αυτό εξαρτάται και από το παιδί. Υπάρχουν δηλαδή γενικοί κανόνες, και μετά υπάρχει και η ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Άλλα παιδιά είναι πιο εύκολα στις αλλαγές, άλλα πιο δύσκολα. Στη θέση σας αρχικά θα δοκίμαζα για ένα μικρότερο χρονικό διάστημα (δύο μέρες), στο οποίο θα έκανα βίντεο κλήση με το παιδί, και θα έβλεπα την αντίδραση του γενικά στον αποχωρισμό. Θα καταλάβετε ποιο είναι το ωφελιμότερο για το παιδί σας. Πάντως η γενική οδηγία και οι ενδείξεις είναι πως όντως, ο αποχωρισμός για ένα παιδάκι τέτοιας ηλικίας μπορεί να είναι τραυματικός.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Εμένα με άφηναν μικρή σε κάτι θείους που πήγαινα που και που και δεν ήθελα να καθίσω με τίποτα έκλαιγα όταν πλησιάζαμε το σπίτι τους. Και μετά από χρόνια ανακάλυψα μέσα από θεραπεία πως έχω φόβο εγκατάλειψης που προκλήθηκε ακριβώς από αυτό.
Η αποψάρα μου είναι ότι πρέπει να παίρνετε το παιδί μαζί σας. ΕΣΕΙΣ είστε οι γονείς του και εσάς έχει ανάγκη, όχι τα γιαγιαδοπάππουδα. Αυτοί έκαναν το χρέος τους. Για μερικές ώρες κάποιο απόγευμα οκ, αλλά για τόσες μέρες το θεωρώ λάθος. Όσο και να γουστάρουν και να λωλαίνονται με τα εγγόνια τους, δεν είναι δουλειά τους ούτε έχουν πλέον τις αντοχές. Το να θέλετε να κάνετε ένα μακρινό ταξίδι είναι απολύτως θεμιτό αλλά πλέον δεν είστε οι δυο σας: έχετε και ένα παιδί. Η ζωή σας πλέον έχει αλλάξει και πρέπει να περιλαμβάνει και το παιδί.
Να πω κάτι σχετικό άσχετο που ζω αυτές τις μέρες…Η αδερφή μου έχει αφήσει τα παιδιά της 6 και δύο ετών στους γονείς μου για κανέναν μήνα, λόγω και έλλειψης εναλλακτικών , και μετά από παρακάλια της μητέρας μου. Ε η μητέρα μου πλέον τα έχει φτύσει στα μισά και έχει εμφανίσει θέματα υγείας, το κρύβει από την αδερφή μου γιατί αισθάνεται ότι ανέλαβε η ίδια υποχρέωση και γενικά υποφέρει και αυτή και όλοι μας.. το αναφέρω γιατί εκτός των άλλων ενα μεγάλο χρονικό διάστημα από προορισμό μακρινό, είναι αρκετά πιθανό να είναι και πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο για τον… Διαβάστε περισσότερα »
Εμενα με άφηνε στη γιαγιά στο χωριό όταν ήμουν μικρή,γιατί δούλευαν οι γονείς μου. Ίσως να μου έλειπε η μαμά μου γενικώς αλλά τραυμα από αυτό δε νομίζω να έπαθα.
Τους έκανες την καρδιά περιβόλι! 😛
Trigger warning! Αχ μου πατήσατε τον καλό τώρα.
Και οκ δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι ίδιοι κλπ και οι ανάγκες των γονέων κλπ. Αλλά δεν μιλάμε για ρομαντικό σουκου σε σαλέ, μιλάμε για ταξιδι-εμπειρια ζωής στην Ασία. Σε πολιτισμούς εντελώς διαφορετικούς σε αλλα χρωματα και αρώματα και γεύσεις και σκέψεις. Και δεν θέλετε να μοιραστείτε αυτήν την εκπληκτική εμπειρία με το παιδάκι σας; μα είστε οικογένεια! Και ξαναλέω άλλο δύο μέρες να αναθερμανουμε τις σχέσεις μας, άλλο τέτοια εκπληκτική εμπειρία. Πως σας πάει η καρδιά να μην πάρετε μαζί το άλλο μέλος της οικογενειας;
Προφανώς θεωρούν το ταξίδι αυτό κουραστικό και ίσως επικίνδυνο για τρίχρονο.
Alles Goed, ειλικρινή απορία το τρίχρονο παιδάκι θα θυμάται αυτή την εκπληκτική εμπειρία; Γιατί εγώ από τα τρία μου δεν θυμάμαι τίποτα. Οι πρώτες διακοπές που θυμάμαι είναι οταν ήμουν 7-8 κι αυτές αποσπασματικές και κυρίως από φωτογραφίες. Προσωπικά δεν θα έπαιρνα ένα τρίχρονο παιδί σε ένα τόσο κουραστικό ταξίδι γιατί κι αυτό δεν θα το χαιρόταν αλλά ούτε κι εγώ. Το φαγητό πχ στις ασιατικές χώρες είναι αρκετά διαφορετικό από το δικό μας, δεν θα ήθελα ούτε να ταΐζω το παιδί κονσέρβες ούτε να πάθει διάρροια από τα ντόπια φαγητά (και δεν μιλάω για την ποιότητα αλλά στην Ινδία… Διαβάστε περισσότερα »
AllesGoed υπάρχουν πάααρα πολύ διαφορετικές οπτικές πάνω στο θέμα. Εξαρτάται πώς έχεις συνηθίσει να ταξιδεύεις και επίσης τις παραστάσεις σου. Πχ εγώ θέλω να κανονίσω ταξίδι στην Κένυα για την οικογένειά μου, επίσης με τρίχρονο. Δεν διανοούμαι να μην πάρουμε τη μικρή μαζί, θα είναι φανταστικά. Τους κινδύνους και πώς να τους υπερκεράσω, τους γνωρίζω μιας κι έχω ξαναπάει στην Αφρική και δεν είχα θέμα σε πιο πρωτόγονες συνθήκες από ό,τι θα κανονίζαμε τώρα. Το συντρόφι μου από την άλλη, νομίζει ότι είναι ελαφρώς επικίνδυνο ταξίδι γιατί η μικρή δεν είναι τέρμα υπάκουη (άκουσον) και θα ήθελε να περιμένουμε λίγο.… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι δεν διαφωνώ ότι το ταξίδι στην Ασία με παιδί είναι πιο δύσκολο με το ταξίδι χωρίς παιδί. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι όταν αποφασίζουμε να κάνουμε παιδί αποφασίζουμε να προσθέσουμε άλλο ένα μέλος στην οικογένεια. Μου φαίνεται πολύ σκληρό να αποκλείεις το μικρό από τέτοιες ευχάριστες μοναδικές εμπειρίες. Στην τελική μπορούν να περιμένουν ένα χρόνο για να το κάνουν. Όσο για το τι θα θυμάται,δεν είναι μόνο το θέμα Τουρισμός,ναι οκ δεν θα θυμάται λεπτομέρειες, αλλα θα θυμάται συναισθήματα και εμπειρίες. Όταν ήμουν 3.5 χρόνων οι γονείς μου με πήραν μαζί σε συναυλία του Ross Daly στην Κρήτη. Θυμάμαι… Διαβάστε περισσότερα »
Έχεις αναμνήσεις απο 3.5 χρονων??!!! Ουάου! -δεν ειρωνεύομαι. το ζηλεύω, εγω βαριά έχω αναμνήσεις απο ταξίδι στην Ελβετία με τους γονεις μου στα 16 χαχα Εδω στην καθημερινότητα μας ομοίως προσαρμόζουμε πολλά πράγματα στο οτι είμαστε πια οικογένεια με ένα μικρό παιδί.Το προηγουμενο καλοκαιρι πηγαμε σε συναυλία καλη ώρα, σε νησι σε παραλια και μιλήσαμε οπως λες στο παιδι κτλ. Πάμε σε μουσεία, σινεμα, πικ νικ, θέατρα, βόλτα με το τρένο, ταξίδια στην ελλαδα με το αεροπλάνο, μπραντς κατα το οποίο αν δεν έχει παρέα παίζουμε μαζί με τα βιβλία της και μην πολυλογώ ειδικά εγώ δεν βάζω ποπο κάτω… Διαβάστε περισσότερα »
αχ ήθελα να γράψω κι αυτό και βιάστηκα. Δεν φαντάζεστε, ειλικρινά δεν φαντάζεστε πως ένιωσα φέτος τον οκτώβρη ένα σκ που αφήσαμε τη μικρή στη γιαγιά της για να πάμε Ναυπλιο για την επέτειο μας, όταν συνειδητοποίησα μετα απο ΠΟΛΎ καιρό οτι συζητούσαμε με τον άντρα μου στο αυτοκίνητο σαν ενήλικες άνθρωποι για ενδιαφέροντα θέματα. Ένιωσα οτι είχα ξεχάσει να κουβεντιάζω μαζί του, ήρεμα, χαλαρά! Εν τω μεταξυ σ αυτή την εκδρομή εκείνος ανέβασε 39 πυρετό κι εγώ αδιαθέτησα. Κι όμως η αίσθηση του να περπατάω μόνη μου χαζεύοντας τα μαγαζιά και να μπορώ να κουβεντιάσω λίγο σαν όχι μονο… Διαβάστε περισσότερα »
από το πολύ ωραίο blog τ@ sraosha “Παλιά αναρωτιόμουν τι νόημα έχει να πηγαίνεις τα βρέφη ταξίδια σε ωραίες πόλεις ή στη θάλασσα ή στα δάση (“δέντρα! πολλά δέντρα! κοίτα, δέντρα!”). Μετά κατάλαβα ότι το χιόνι που θα δει για πρώτη φορά ένα βρέφος 3 μηνών μέσα σ’ ένα παγωμένο διαμέρισμα, η όψη της θάλασσας (“νερό παντού!”), οι αγκαλιές και τα φιλιά, το τρένο, το αεροπλάνο, τα καπέλα και τα ρούχα και τα γέλια, όλα αυτά θα φτιάξουνε φωτάκι φωτάκι την προσωπική άβυσσο του ασυνειδήτου του, τον μεγάλο χώρο μέσα του, τη χώρα των ονείρων και των πόθων και την… Διαβάστε περισσότερα »
Τι όμορφο κειμενο βρε φουστα!
Νομίζω μόνο εμπειρικά μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση. Και εφόσον δεν έχω δικά μου παιδιά μπορώ να απαντήσω μόνο το πως το βίωσα εγώ ως παιδί. Εμένα κάθε καλοκαίρι οι γονείς μου μας άφηναν για 15 μέρες στη μία μου τη γιαγιά και για άλλες 15 στην άλλη, μέχρι να έρθει ο Αυγουστος και να πάμε διακοπές με τη μαμά μου γιατί ο μπαμπάς μου ερχόταν μόνο τα ΣΚ και τον Δεκαπεντάυγουστο. Επίσης, σχεδόν κάθε Σάββατόβραδο του χειμώνα το περνούσαμε εναλλάξ στις γιαγιάδες μας. Και όλο αυτό συνέβαινε απο πολύ μικρή ηλικία δική μου (απο τα 2-3) και… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ χαίρομαι που το λες Daria, κι εγώ έκανα μερικές μέρες διακοπές από μικρή με θείους, και θυμάμαι να περνάω πολύ καλά. Το μόνο που ήταν αρνητικό ήταν το μπούκωμα με φαγητό που δεν μου άρεσε με την υπόσχεση πως θα μου αρέσει, αλλά 3-4 χρονών έκανα σαφές ότι δεν το δέχομαι και το έκοψαν. Έχουν μείνει οι ιστορίες για το πώς τούς έφτυνα φέτα κι ελιές στα μούτρα και δεν μπορούσαν με τίποτε να με κάνουν να τα φάω 🙂
Ε καλά και εμένα οι γιαγιάδες μου με μπούκωναν στο φαγητό. Ε μετά πήγαινα διακοπές με τους γονείς μου (άλλη φάση εντελώς) και ξεμπούκωνα! Σιγά τα αυγά. Μια χαρά περνούσα, και αν συγκρίνω με τα ξαδέρφια μου που η θεία μου δεν τα άφηνε να μείνουν στη γιαγιά μας πάνω απο 2 ώρες, ανεξαρτητοποιήθηκα και πολύ πιο γρήγορα σαν άνθρωπος απο τους γονείς μου χωρίς φυσικά να τους έχω βγάλει απο τη ζωή μου. Φυσικά κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Κι εμάς τα καλοκαίρια μας άφηναν στις γιαγιάδες στα εκάστοτε χωριά μέχρι να έρθει ο Αύγουστος να πάρουν άδεια. Μάλιστα με το σετ παππουδογιαγιάδων που δε συμπαθούσαμε μας άφηναν και παραπάνω. Και εγώ και ο αδερφός μου υποφέραμε. Δεν ήταν ότι περνούσαμε άσχημα ούτε μας μαστίγωναν ούτε νηστικά μας άφηναν. Το στρες όμως που ζήσαμε εκείνα τα καλοκαίρια δεν περιγράφεται. Αυτός είναι και ο λόγος που κι εγώ και ο αδερφός τελειώσαμε με τα πτυχία των αγγλικών πριν πάμε καν Λύκειο: ανακαλύψαμε ότι το φροντιστήριο έκανε εντατικό τα καλοκαίρια και έτσι “πηδήξαμε” τάξεις, προτιμήσαμε να κάνουμε μάθημα από το να… Διαβάστε περισσότερα »
Γι αυτό φυσικά και είπα οτι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική.
Αγαπητή φίλη, στην περίπτωσή σας το σωστό είναι αυτο που έχει προταθεί, να την αφήσετε κι άλλες φορές για λίγο γιατί έχει μείνει πολύ λίγο με τον παππού και τη γιαγιά ώστε να φύγετε ξαφνικά τόσες μέρες. Επειδή οι απαντήσεις είναι κυρίως της μιας πλευράς, θα απαντήσω απο την άλλη πλευρα 🙂 Η μητέρα μου ειναι πολύ νέα και είχε με την μικρή μου -ετών 3,5 αυτή τη στιγμη, πολύ συχνή επαφή απ ‘οταν γεννήθηκε -περνάμε χρόνο με τη γιαγια και τον παππού και σπίτι μας ή σπίτι τους και σε διακοπές Χριστουγέννων ή Πάσχα όλοι μαζί. Πάντα με ενθάρρυνε… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα, και πάνω κάτω την ίδια στρατηγική ακολουθώ κι εγώ. Κάποτε είχα διαβάσει ότι όσο χρονων είναι το παιδί, τόσες μερες συνίσταται (το μέγιστος) να αποχωριστεί τους βασικούς φροντιστές του (δηλαδή να λείπουν πχ και οι δυο γονείς και να είναι με παππού/γιαγιά). Άρα 1 νύχτα αν είναι ενός, 2 αν είναι 2 χρονων κλπ.
Με όλο το σεβασμό στην ψυχολόγο, δε νομίζω ότι η βίντεο κλήση μπορεί να βοηθήσει, αντιθέτως θα χειροτερέψει την κατάσταση. Το παιδί δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι εστί βίντεο κλήση και το πιθανότερο είναι να έρθει σε πλήρη σύγχυση.
Εξαρτάται εάν θα είναι η πρώτη φορά που θα κάνει βιντεοκλήση το παιδι. Μένω στο εξωτερικό με την οικογένειά μου και οι βιντεοκλήσεις είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Η κόρη μου, 4 χρονών σήμερα , θέλει να βλέπει τις γιαγιάδες και τους παππούδες της.
Πιστεύω ότι ένα παιδί 3 ετών έχει αντίληψη της εικόνας, όπως και γενικότερη αντίληψη του που είναι ο μπαμπάς που είναι η μαμά (για παραδειγμα η μαμά είναι στη δουλειά, αλλά θα τη δούμε στην οθόνη). Θα συμφωνούσα μαζί σας αν το παιδί ήταν μικρότερης ηλικίας. Όπως πάντα φυσικά δεν υπάρχουν κανόνες.
Παιδιά δεν έχω, αλλά έχω δει παιδάκι 3 χρονών να μιλάει με γονείς σε βιντεοκλήση, μια χαρά καταλάβαινε.
Κι εγώ δεν ξέρω αν βοηθάει. Εκεί στα 3 εχει τύχει οταν επαιρνα το γιο μου απο επαγγελματικα ταξίδια και να μην τον νοιάζει και να με γραφει και να μου ουρλιάζει γυρνα πισω ΤΩΡΑ. Και ηταν με τον πατερα του.
Εξαρτάται Εντελβάις, τα παιδιά που μεγαλώνουν με την καθημερινή επαφή μέσω βιντεοκλήσεων μια χαρά καταλαβαίνουν. Και συνδέονται με τους ανθρώπους που βλέπουν έτσι, τους γνωρίζουν, και είναι διαχυτικά απέναντί τους όσο και απέναντι σε γνωστό που βλέπουν συχνά κανονικά. Δεν θα ξεχάσω τη μέρα που ο σύντροφός μου πήγε να επισκεφθεί την οικογένειά του για λίγες μέρες, και ακόμη η κόρη μου δεν καταλάβαινε τι σημαίνει “είναι πολύ μακριά”. Την πήρε τηλέφωνο από το αεροδρόμιο, του είπε γεια, τι κάνεις και μετά πήγε να παίξει. Όταν την πήρε βιντεοκλήση από το σπίτι, με τη γιαγιά της δίπλα του, κατάλαβε αστραπιαία… Διαβάστε περισσότερα »
Είναι απολύτως σεβαστό ότι θέλετε να περάσετε χρόνο μαζί και να κάνετε τέτοιο ταξίδια-εμπειρίες ζωής, το καταλαβαίνω απόλυτα. Εγώ προσωπικά ένας ενδοιασμός που θα είχα για ταξίδι σε τόσο μεγάλη απόσταση + τις πολλές μέρες απουσίας, είναι η πιθανότητα το παιδί να αρρωστήσει ή να συμβεί κάτι και να μην μπορώ να επιστρέψω όσο άμεσα χρειάζεται στην Ελλάδα. Δε θέλω να φέρνω την καταστροφή, αλλά είναι κάτι που θα με ανησυχούσε πολύ.