Είχα αργήσει για τη δουλειά και πήρα ταξί από την πλατεία της γειτονιάς όπου μαζεύονται όλοι οι ταξιτζήδες της περιοχής. Ο οδηγός κατευθείαν ενικό φυσικά και υφάκι (27 έτων είμαι, δεν ξέρω αν το δικαιολογεί έτσι στο μυαλό του). Λέω διεύθυνση, ξεκινάμε, ταξίμετρο κλειστό .
Εγώ: Ταξίμετρο θα βάλετε;
Αυτός: Δεν ξέρεις πόσο έχει η διαδρομή; Τόσες φορές σε έχω πάει!
Εγώ (τα χω χάσει λίγο μπροστά σε τόσο θράσος αλλά μένω ήρεμη): Κάποιες φορές είναι 3,5€ κάποιες πάει 4,5€.
Αυτός: Εγώ πάντα 4€ σου παίρνω. Και δεν το ανάβει .
Βράζω στο ζουμί μου και δεν μιλάω, σκέφτομαι πως είναι της γειτονιάς, ξέρει που μένω, που δουλεύω, μπορεί να έχω συνέπειες, μπορεί να ναι τρελός. Στέλνω απευθείας μήνυμα να πω τι γίνεται στο σύντροφο μου (φανατικός Αμπαϊστής), μου λέει “πρέπει να γίνεις δυσάρεστη αλλιώς θα συνεχίζει να το κάνει κλπ”
Παίρνω το απαραίτητο θάρρος αλλά ακόμα δεν μιλάω, για να γλιτώσω τη σύγκρουση. Χάνει τη στροφή μου, του το λέω, μου απαντάει απηυδισμένος ότι έπρεπε να του πω που στρίβουμε. Και εκεί αρχίζω.
Εγώ: Μα εσείς δεν είπατε πως με έχετε πάει τόσες φορές; (πάει να πει κάτι, ανεβάζω φωνή) Η συμπεριφορά σας είναι απαράδεκτη . Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μου μιλάτε ούτε στον ενικό, ούτε με αυτό το ύφος .
Αυτός (μαζεμένος και με πολύ ήπια φωνή ξαφνικά): Αν σου μίλησα άσχημα, συγγνώμη..
Εγώ (οριακά φωνάζοντας): Αν! Μου μιλήσατε φυσικά! Και όσο για το ταξίμετρο, είστε υποχρεωμένος να το χρησιμοποιείτε από το νόμο και κάποια στιγμή κάποιος θα σας αναφέρει, αν όχι εγώ .
Του δίνω τα λεφτά, δεν λέει λέξη, και βγαίνω γιατί δεν ήθελα να είμαι στιγμή εκεί μέσα. Λυπάμαι που δεν τον ανέφερα μόνο. Αλλά έτρεμα από τα νεύρα μου και από ένα συνδυασμό άγριας χαράς που μίλησα και φόβου καθώς ποτέ δεν ξέρεις τι συνέπειες μπορεί να έχεις.
Έκανα κάτι όμως. Μικρό ίσως , αλλά δύσκολο για μένα