Είμαι 35 χρονών, πέντε μηνών έγκυος, για πρώτη φορά. Η εγκυμοσύνη προέκυψε μετά από σύντομη γνωριμία τριών μηνών. Δυστυχώς υπήρξε μεγάλη πίεση από το συγγενικό μου περιβάλλον για ένα γάμο κ ένα παιδί. Η μητέρα μου από κλάματα για το ότι ήμουν ακόμη μόνη, πέρασε στη σιωπηρή απόρριψη, δεν μου μιλούσε καν δηλαδή, και στο τέλος έφτασε σε έντονες κατηγορίες για την εμφάνισή μου κ τις παρέες μου, που πραγματικά είναι όλα πολύ νορμάλ.
Να τονίσω το ότι μένω μόνη μου, δουλεύω πολύ σκληρά και ανελλιπώς από τα 22 που πήρα το πτυχίο, έκανα μεταπτυχιακό που το πλήρωσα μόνη μου, ενώ έμενα σε άλλη πόλη κ δούλευα, καθώς και τα μαθήματα και τις εξετάσεις για τις τρεις ξένες γλώσσες που έχω μάθει, έχω ταξιδέψει πάρα πολύ, ακόμη και μόνη μου. Ήμουν μόνη πολλά χρόνια μετά από έναν άσχημο χωρισμό, και παρότι έβγαινα, είχα παρέες, φρόντιζα την εμφάνισή μου, έκανα συνεχώς γνωριμίες που έπεφταν στο κενό. Συνήθως οι άλλοι δεν ήθελαν να το συνεχίσουν γιατί ”παρόλο που είσαι τόσο όμορφη και έξυπνη και καλό κορίτσι”, για κανένα δεν ήμουν αρκετή για να να μου δώσουν χρόνο για κάτι παραπάνω και κυρίως ”δεν θέλω να σε πληγώσω γιατί ενώ είσαι τόσο καλή δεν είμαι σε φάση για κάτι πιο σοβαρό”.
Ο τωρινός σύντροφος λοιπόν ήταν μια όαση στα χρόνια απόρριψης και δύσκολης μοναξιάς που είχα βιώσει και με είχαν τσακίσει. Η αρχή της γνωριμίας ήταν υπέροχη, επιτέλους κάποιος που κανόνιζε μαζί μου βόλτες, εκδρομές κτλ.. Αρκετά διαφορετικός από μένα, καθώς δεν έχει σπουδάσει και ασχολείται με την οικογενειακή επιχείρηση, άλλα μουσικά ακούσματα και στυλ, πράγματα που δεν με ενοχλούσαν, ούτε και με ενοχλούν. Ήταν ένας άνθρωπος γλυκός, ευγενικός, συνεννοήσιμος, περνούσα επιτέλους καλά. Οπότε δυστυχώς αφέθηκα χαλαρή και στο θέμα του σεξ, ευχόμενη κατά βάθος και μια εγκυμοσύνη, για να ηρεμήσω τους γονείς, να κάνω το χρέος μου στην κοινωνία, και για να πω ότι έκανα κ εγώ αυτό το βήμα. Η εγκυμοσύνη λοιπόν ήρθε πολύ γρήγορα, σχεδόν δεν το περίμενα, σε αυτή την ηλικία και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.. Ο σύντροφός μου κατενθουσιασμένος και αποφασισμένος να το κρατήσουμε και να μείνουμε μαζί.
Αυτά τον πρώτο καιρό. Έχει κοντά τρεις μήνες που όλα έχουν αλλάξει. Παρόλο που εξακολουθεί να θέλει το μωρό και εμένα, έχει γίνει πολύ οξύθυμος, στο παραμικρό μου παράπονο ή και γκρίνια αντιδρά πάρα πολύ έντονα, δεν μπορώ να τον ηρεμήσω με τίποτα, τον παρακαλάω να σταματήσει και δεν το κάνει, με προσβάλει και με μειώνει – έχω ακούσει τα αδικαιολόγητα αίσχη από αυτόν, για τις σπουδές μου, τον τρόπο που διασκέδαζα κτλ. Δυστυχώς έχω μπει κ εγώ στο ίδιο τριπάκι με προσβολές κτλ, πράγμα που σιχαίνομαι. Σταματά μόνο όταν εξαντλημένη, απογοητευμένη και σε απόγνωση αρχίζω να κλαίω, πράγμα που κάνω για ώρες. Σκέφτομαι με απόγνωση το πώς εγκλωβίστηκα με τον τρόπο αυτόν, άλλα όνειρα είχα για το πώς θα ήταν ο σύντροφός μου, η ζωή μου και για το πώς θα βίωνα την περίοδο αυτή. Μερικές φορές ξυπνάω και εύχομαι όλο αυτό να είναι ένα ψέμα, η εγκυμοσύνη να μην υπήρχε και να ήμουν ελεύθερη ξανά , να μπορώ να κάνω καινούρια αρχή, να επιλέξω άλλο σύντροφο. Δεν θέλω να ακούγομαι αχάριστη για την εγκυμοσύνη, απλά εύχομαι να ήταν με άλλες συνθήκες και άτομο.
Δεν νιώθω καμία ευτυχία, δεν επικοινωνούμε σχεδόν καθόλου, γιατί αν πω κάτι πέρα από το τι θα φάμε, πού θα πάμε κτλ, μια σκέψη μου, μια διαπίστωση, οτιδήποτε, εξοργίζεται. Επιμένει πως θέλει εμένα κ το μωρό ωστόσο, και θεωρεί αυτονόητο το γάμο. Οπότε τι να κάνω; Δεν έχω πρόβλημα οικονομικό, η δουλειά μου μου προσφέρει ένα σταθερό, καλό μισθό, πολύ καλό ωράριο, έχω δικό μου σπίτι, που μου παραχώρησαν οι γονείς μου, αυτοκίνητο, οι γονείς μου μένουν κοντά και θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Δεν θα ήθελα όμως να το ζήσω έτσι, πάλι μόνη μου να παλεύω, όπως τόσα χρόνια. Θέλω να έχω κάποιον δίπλα μου, να το ζήσουμε μαζί, να χαιρόμαστε μαζί.. Ο τωρινός κατά τα άλλα, είναι πολύ της οικογένειας, πιστός, σταθερός και αξιόπιστος. Θα κάνει σίγουρα ξανά οικογένεια γιατί το θέλει πολύ. Οπότε εγώ μόνη να το παλεύω και πάλι;; Πάντα φοβόμουν μήπως από απόγνωση κάνω λάθος επιλογή συντρόφου και φοβάμαι μήπως έκανα αυτό το λάθος; Αναγνωρίζω την τεράστια ευθύνη που έχω για την κατάσταση στην οποία είμαι. Τι μπορώ να κάνω όμως τώρα; Με συγχωρείς για το τεράστιο ποστ, αλλά ήθελα να είμαι όσο πιο κατατοπιστική μπορώ. Σε ευχαριστώ!
Ας ξεκινήσουμε από την εγκυμοσύνη. Η διαδικασία της εγκυμοσύνης είναι μια κατάσταση αρκετά απαιτητική και δύσκολη. Ο οργανισμός σου αυτή τη στιγμή περνάει από μία τεράστια ορμονική διακύμανση που μπορεί να διαταράξει κατά πολύ την ψυχολογία σου. Είναι διαπιστωμένο ότι αυτή η αλλαγή στην ψυχολογία μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους και στον σύντροφο. Πέρα από τις ορμονικές αλλαγές, το επικείμενο άγχος για τον νέο ρόλο που καλείστε να πάρετε σαν γονείς, μπορεί να είναι αρκετά αποδιοργανωτικό.
Τώρα όσον αφορά τα πριν και τα μετά. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να ζητήσεις άμεσα τη βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας για μία θεραπεία, μάλλον όχι σύντομης διάρκειας. Λες πως δεν νιώθεις καμία ευτυχία, και αυτό πιθανότατα θα χειροτερεύσει με την έλευση του παιδιού σου, γιατί αυτή τη στιγμή, όντας αποδιοργανωμένοι και οι δύο (εσύ και ο σύντροφος σου) δεν είστε σε θέση να εκτιμήσετε την κατάσταση με τη βαρύτητα που έχει.
Είσαι ένα νέο κορίτσι, ναι στα 35 σου είσαι ακόμη πολύ νέα, που έχεις όμως πολλή δουλειά να κάνεις όσον αφορά τις διαπροσωπικές σου σχέσεις και σε αυτό θέλεις μάλλον μια μικρή βοήθεια, γιατί αν μπορούσες μόνη σου, θα είχες βάλει ήδη όρια αρχικά στη μητέρα σου. Η απόρριψη που λαμβάνεις από τη μητέρα σου όλα αυτά τα χρόνια αρκεί για να σου φέρει τη δυστυχία. Όσον αφορά τον σύντροφο σου, περνάτε μια εύλογη κρίση- τρεις μήνες γνωριμίας είναι υπερβολικά λίγοι για να έχει κανείς τα εχέγγυα για τον χαρακτήρα του άλλου- η οποία επιδεινώνεται με την εγκυμοσύνη. Ποιος είναι πραγματικά, αν αυτός είναι ο πραγματικός του χαρακτήρας ή αν είναι μια προσωρινή δυσκολία, θα το καταλάβεις στην πορεία.
Για να κλείσω, μπορώ να σου πω με σιγουριά πως μπορείς να ευτυχήσεις και ως μόνη μητέρα, να μην έχεις καμία αμφιβολία για αυτό. Απλά για να φτάσεις στο σημείο να ευτυχήσεις, πρέπει να αρχίζεις να ξετυλίγεις το κουβάρι και να μάθεις γιατί μία νέα ανεξάρτητη γυναίκα σαν και σένα, που θα έπρεπε να νιώθει απολύτως σίγουρη για τον εαυτό της και τις επιλογές της, ετεροκαθορίζεται από τη μητέρα της και την κοινωνία. Δεν χρειάζεται να το πεις σε κανένα, αλλά είναι πολύ σημαντικό να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία. Ψάξε και βρες τον άνθρωπο που θα νιώσεις εμπιστοσύνη και σου ταιριάζει. Μην διστάσεις να δοκιμάσεις ξανά και ξανά μέχρι να βρεις αυτόν που θα σου εμπνεύσει εμπιστοσύνη ώστε να κάνετε μια ουσιαστική ψυχοθεραπευτική δουλειά. Θα σώσεις στην κυριολεξία και εσένα και το παιδί σου.