Πριν απο ενα χρονο η μητερα μου διαγνωστηκε με καρκινο 1ου σταδιου, ευτυχως αντιμετωπισιμο. Το μονο που χρειαζεται να κανει ειναι εξετασεις καθε 3 μηνες και καποιους κυκλους ανοσοθεραπειας η οποια ειναι σχετικα ανωδυνη. Γενικοτερα για να σε βαλω στο κλιμα, η μητερα μου ειναι χωρισμενη και ζει μονη της. Ο αδερφος μου λογω δουλειας λειπει πολυ καιρο κιεγω ζω με τον συντροφο μου. Με την μητερα μου εδω και χρονια δεν εχουμε καλες σχεσεις, τσακωνομαστε συνεχεια και γενικοτερα εχω την αισθηση πως ζηλευει την ανεξαρτησια μου και την χαρουμενη σταση που προσπαθω να κραταω στη ζωη. Ειναι πολυ δυστροπος ανθρωπος, γεματη επαρση και με την πεποιθηση πως ειναι παντα σωστη. Οταν προεκυψε το θεμα υγειας, χωρις δευτερη σκεψη ημουν -ημασταν ολοι- διπλα της. Ανελαβα τα παντα με τους γιατρους, τις εξετασεις της κιετρεχα για να ειναι καλα, να μην στεναχωριεται και να ξεπερασουμε μαζι το κακο. Το προβλημα λοιπον ειναι πως μου βγαζει την πιστη οταν ερχεται η ωρα για το τσεκ απ. Ενω της υπενθυμιζω πως τα εχει παει εξαιρετικα μεχρι τωρα και πως δεν πρεπει να τα παραταει, εκεινη λυσσαει οπως παλια, μου μιλαει γεματη ειρωνια οτι εγω δηθεν ενδιαφερομαι, οτι εγω την αρρωσταινω που της το υπενθυμιζω συνεχεια, αρνειται να κανει τις εξετασεις της και ακυρωνει τα ραντεβου της. Τελευταια φορα απλα τις πεταξα στα μουτρα ολα τα χαρτια και της ειπα πως ειναι το πιο αχαριστο ατομο που ξερω, το κριμα στο λαιμο της και πως απο δω και περα ειναι η ιδια υπευθυνη για τον εαυτο της. Ειλικρινα με αυτα που μου λεει θελω να την δειρω μπας και συνελθει και απο την αλλη στεναχωριεμαι πολυ γτ ξερω πως μονη της απλα δεν προκειται να κανει τις εξετασεις της. Τσαντιζομαι γτ υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουν την πολυτελεια να αντιμετωπισουν τον καρκινο κι γτ εκεινη επιδεικνυει μια σταση αλαζονειας απεριγραπτη. Ξερω πως φοβαται αλλα δεν ειναι λυση να μας γραφει ολους. Δεν ξερω τι να κανω, μου ανεβαινει η πιεση και γενικως νιωθω πως οδευω προς την καταθλιψη. Κανω καπου λαθος? Μπορω καπως αλλιως να το αντιμετωπισω η απλα ειναι απο τις καταστασεις που σε αφορουν μεχρι ενα σημειο και μετα παγωνεις?… Ευχαριστω πολυ για τον χρονο σου
Θεωρητικά αυτή η ερώτηση μοιάζει με την προηγούμενη, μιας και οι δύο έχουν κεντρικό άξονα ένα παιδί που πασχίζει να λύσει ένα πρόβλημα που είναι του γονέα και όχι δικό του. Καταλαβαίνω την αγωνία του καθένα να προστατέψει τους γονείς του. Είναι μια αγωνία που προέρχεται από συναισθήματα είτε ευθύνης είτε ευγνωμοσύνης είτε ανασφάλειας (μην πεθάνεις και μείνω χωρίς μητέρα/ πατέρα) είτε όλα αυτά μαζί. Και αυτό είναι απολύτως ανθρώπινο και κατανοητό. Κάπου όμως πρέπει να κατανοήσουμε πως οι γονείς μας είναι ξεχωριστά όντα, ενήλικα, θεωρητικά υπεύθυνα, και πως μπορούμε να τους προστατέψουμε και να τους προσφέρουμε όσο εκείνοι μας το επιτρέπουν. Όπως γίνεται σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Για αυτό άλλωστε και νομικά η ακούσια νοσηλεία γίνεται μόνο σε ψυχιατρικά ασθενείς.
Θα σταθώ στο σημείο που λες πως οδεύεις στην κατάθλιψη. Η ασθένεια ενός γονέα και η πιθανή απώλεια αυτού, είναι από μόνα τους ψυχοπιεστικά γεγονότα. Αν βλέπεις πως επηρεάζεσαι τόσο, που όντως παρατηρείς έκπτωση στη λειτουργικότητα σου, τότε θα πρέπει να ξεκινήσεις θεραπεία. Η μητέρα σου οπωσδήποτε πρέπει να κάνει θεραπεία η ίδια, αλλά προφανώς αυτό είναι κάτι που το γνωρίζεις και που ενδεχομένως της το έχετε προτείνει, αλλά το έχει απορρίψει.