Έχω έναν προβληματισμό για τα όρια στις φιλίες και τις σχέσεις. Εξηγούμαι: Είμαι σε σχέση εδώ και 5 χρόνια. Ο σύντροφός μου έχει έναν και μοναδικό φίλο, τον Γ. Οι δυο τους είχαν πάντα μία πάρα πολύ συγκεκριμένη ρουτίνα όταν πρόκειται να βρεθούν. Ο Γ είναι 36, φιλόλογος που έχει κάποια λίγα ιδιαίτερα και ζει με την μητέρα του, αλλά είναι μάλλον στο όριο της οικονομικής ανέχειας. Γενικά έχει αποδειχθεί ένας άνθρωπος με πολλές ιδιαιτερότητες και ιδιορρυθμίες, κολλήματα (π.χ. χάλασε το κινητό του που είχε από το 2016 και δεν συζητούσε τίποτα άλλο από το να αγοράσει το 2020 το ίδιο μοντέλο και εταιρεία που είχε, ακόμα και μεταχειρισμένο ή μπακατέλα) και δεν έχει σχέση-πιθανολογώ από τα λίγα που ξέρω ότι ίσως δεν έχει κάνει και ποτέ του σχέση. Η ρουτίνα των δύο φίλων είναι η εξής: πάντα θα βρεθούν στο σπίτι του φίλου μου, περίπου 1 φορά την εβδομάδα και όταν το πει ο Γ, πάντα θα παραγγείλουν απ’έξω μία γενναία ποσότητα φαγητού (π.χ. ο Γ θα φάει 3 τυλιχτά σουβλάκια, ο φίλος μου 2, εγώ 1) και μετά τις 22:30, πάντα θα ξεκινήσουν να δουν μία ταινία ή έναν αγώνα μπάσκετ αρχειακό που θα προτείνει ο Γ. Η ουσία της ρουτίνας είναι οτι προσδιορίζεται πάντα από αυτό που θέλει ο Γ. Έρχομαι λοιπόν στον προβληματισμό που με στριμώχνει. Με τον φίλο μου μένουμε μαζί τον τελευταίο έναν χρόνο. Σ’αυτό τον ένα χρόνο και ανεξαρτήτως συνθηκών η ρουτίνα των δύο φίλων δεν έχει αλλάξει, ούτε τροποποιηθεί, ούτε έχει γίνει επαναπροσδιορισμός βάσει του γεγονότος οτι είμαι κι εγώ εκεί. Για την ακρίβεια από τον φίλο μου έχει τεθεί η συνθήκη που λέει ότι ο Γ είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος και θα πρέπει με κάθε τρόπο να σέβομαι όλη την ιδιαιτερότητά του χωρίς ποτέ να συζητηθεί οτι η ιδιαιτερότητά του μπορεί να καταστρατηγεί κάποιο προσωπικό μου όριο. Παραδείγματα: αν νυστάζω από τις 12:30 το βράδυ ο Γ δεν έχει συναίσθηση οτι ίσως είναι η στιγμή να φύγει από το σπίτι. Απλά πρέπει να πάω στο δωμάτιο για ύπνο. Αν δεν θέλουμε κι εγώ και ο φίλος μου να παραγγείλουμε, θα πρέπει ο φίλος μου να του κάνει πολύ ειδική εισήγηση για αυτό (μία φορά και με κόπο το έκανε γιατί ο ίδιος ήταν οικονομικά στριμωγμένος). Δεν μπορώ να του κάνω καμία ερώτηση για την δουλειά/ την ζωή/ την ρουτίνα του γιατί βιώνει πάντα ένα δράμα κι έχω παρασύνθημα από τον φίλο μου να μην τον ρωτάω. Το προχθεσινό όμως σκηνικό ξεπέρασε ένα εσωτερικό μου όριο και νιώθω σαν να έχω δαρθεί. Είμαστε και οι τρεις στο σπίτι του φίλου μου. Λαμβάνεται η απόφαση να παραγγελθεί πίτσα. Συνήθως με τον φίλο μου παραγγέλνουμε δύο διαφορετικές και τρώω 4 κομμάτια (δύο και δύο), τα υπόλοιπα δικά του (ναι, έχει κάποια κιλά παραπάνω και δεν το παλεύει το θέμα). Εδώ λοιπόν γίνεται το εξής: παραγγέλνουν δύο πίτσες με την μία να είναι για τον Γ και μάλιστα γίνεται η αναφορά ” 12 κομματιών και ό,τι περισέψει θα το πάρω στο σπίτι” και μία δεύτερη πίτσα για τον φίλο μου κι εμένα. Ε, έμεινα λίγο άφωνη. Αποφάσισα να φάω όσο πιο ήσυχα τρία κομμάτια από την πίτσα που αφορούσε εμένα, χωρίς να έχω το περιθώρια να σκεφτώ αν μπορώ να ρωτήσω να πάρω από την άλλη για ποικιλία. Κάπου στο ενδιάμεσο ο φίλος μου ανέφερε στον Γ “ε, θα πάρουμε κι εμείς κανένα κομμάτι από την δική σου”. Ταυτόχρονα παρακολουθούσα δύο άνδρες να τρώνε εντελώς βουλιμικά και σαν τα γουρούνια. Προσπάθησα την επόμενη μέρα να εξηγήσω στον φίλο μου οτι το περιστατικό αυτό με δυσκόλεψε πολύ και η απάντηση που έλαβα ήταν οτι θα πρέπει να σέβομαι όλες τις ιδιαιτερότητες του Γ γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Διαφορετικά θα πρέπει να το πω οτι δεν μ’αρέσει η παρέα μαζί του για να πάρει ο φίλος μου μέτρα για αυτό. Τώρα τι μέτρα; Δεν έχω ιδέα! Ένιωσα έντονα την υπόδειξη οτι καλούμαι να πάρω την ευθύνη του γιατί αυτή η τριάδα δεν λειτουργεί, την ευθύνη του εγώ φταίω γιατί δεν λειτουργεί. Ένιωσα βασικά έντονα την υπόδειξη οτι δεν θα αλλάξουν τίποτα στην ρουτίνα τους, ακόμα και αν έχει πει ο φίλος μου οτι αυτή η ρουτίνα πολλές φορές δεν είναι λειτουργική για τον ίδιο, άρα θα πρέπει να εξαιρεθώ από την ρουτίνα. Αν η λύση είναι να εξαιρεθώ από την ρουτίνα, μήπως η ουσιαστική λύση είναι να πάρω την γάτα μου και να επιστρέψω σπίτι μου; Τι φάση; Κι εγώ γιατί νιώθω έντονα ότι δεν φταίω για την βλακεία που τους δέρνει;
-Τα νεύρα μου-τα χάπια μου-την γάτα μου κι ένα ταξί να φύγω;
Μιλάμε για μία πολύ ιδιαίτερη κατάσταση και φαίνεται ότι από τον φίλο σου (που στην ουσία είναι ο μόνος που θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει) δεν υπάρχει διάθεση αλλαγής. Πρόκειται για μία τελετουργία που δυστυχώς λαμβάνει χώρο στο σπίτι που κατοικείς πλέον και εσύ και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα, γιατί αν όλα αυτά συνέβαιναν στο σπίτι του ιδιότροπου φίλου, νομίζω δεν θα είχαμε καν θέμα συζήτησης.
Θα σταθώ κυρίως στον χώρο και στο κατά πόσο υπάρχει υποστήριξη από τον σύντροφο σου για εναλλακτική αυτής της τελετουργίας, δηλαδή κατά πόσο προτίθεται να πάει κόντρα σε αυτό ώστε να ικανοποιήσει και τα δικά σου θέλω.
Θα μείνω στο ζήτημα του χώρου αποκλειστικά, γιατί όλα τα υπόλοιπα που αναφέρεις, αισθάνομαι πως δεν θα έπρεπε να σε αφορούν. Τι τρώνε (ίσως θα έπρεπε να φροντίσεις για σένα αν ήθελες να φας παραπάνω, μιας και ξέρεις εκ των προτέρων πως ο φίλος σου τρώει πολύ και η μία πίτσα ίσως δεν σας φτάσει;), πως το τρώνε, τι συζητούν ή πως είναι η ατμόσφαιρα. Αυτό είναι κάτι που αφορά τους δύο φίλους. Όμως το κατά πόσο η τελετουργία μπορεί να αλλάξει ώρα/ημέρα/τόπο είναι κάτι που αφορά και εσένα πλέον, μιας και μένεις στο σπίτι. Δεν χρειάζεται να παίρνεις μέρος στην παρέα των δύο φίλων. Ούτε να σου αρέσει το τι κάνουν. Ούτε θα πρέπει απαραίτητα να προσαρμοστούν εκείνοι ώστε να σε ικανοποιήσουν, μιας και πρόκειται για τον προσωπικό χρόνο του φίλου σου και μιας και λες ότι είναι μια φορά τη βδομάδα και είναι ο μοναδικός του φίλος (όλοι θέλουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας, να τον διαθέσουμε όπως εμείς νομίζουμε).
Το ουσιώδες κατ’ εμέ στην όλη κατάσταση είναι αν μπορείς εσύ να διεκδικήσεις τον χώρο και την ησυχία σου (αν π.χ. νιώθεις αδιάθετη ή άκεφη και δεν θες επισκέψεις τη συγκεκριμένη ώρα/ ημέρα). Αυτό νομίζω είναι το ζητούμενο και αυτό που θα πρέπει να συζητήσετε και να διαπραγματευτείτε με τον σύντροφό σου.