Σερβιέτες στον ήλιο

Όλη μου τη ζωή, κάθε μήνα έχω συνηθίσει να περνάω την περίοδό μου ανέμελα, ανώδυνα και αεράτα, σαν διαφήμιση σερβιέτας με φτερά, με άσπρα παντελόνια εφαρμοστά και καβάλα σε άλογα που κάνουν μπάντζι τζάμπινγκ και τραβάνε σέλφιζ χλιμιντρίζοντας χαρωπά. Αλλά από πέρυσι που πάτησα τα 40, πονάω τόσο κάθε φορά, που νιώθω ότι τα τελευταία ωάρια τα λιγοστά φεύγουν κοπανώντας λιγουλάκι παραπάνω πίσω τους την πόρτα ή μάλλον θα έλεγα πως εγκαταλείπουν το πλοίο πέφτοντας ηρωικά και ουρλιάζοντας με όλη τους τη δύναμη «καταραμένη, ούτε αυτό το μήνα έπιασες παιδί, θα σε εκδικηθώ, θα το πληρώσεις!»

Οπότε αυτή την περίοδο είμαι χάλια. Και το πληρώνω και σε πόνο και σε σερβιέτες. Γι’ αυτό θα μιλήσω σήμερα γι’ αυτές. Σερβιέτες, λοιπόν. Εγώ παίρνω τη γνωστή μάρκα με το κάλυμμα αλβεονέτ. Από πάντα. Εσείς οι μικρές δεν ξέρετε πώς ήταν παλιά οι σερβιέτες. (ΟΚ, δεν μιλάω για τότε που αντί για σερβιέτες βάζανε πετσετάκια και πανιά και ξέρω ‘γω εφημερίδες ή ψόφιους αρουραίους και άλλα τέτοια φρικαλέα που συνέβαιναν πριν τον πολιτισμό. Όχι τόσο παλιά).

Μιλάω για το 1988 που παιδίσκη ακόμα είχα την πρώτη μου περίοδο η οποία κράτησε όλο τον Αύγουστο (γλέντια), μέχρι κάποια στιγμή στη δεκαετία του 90. Εκείνη την εποχή, οι σερβιέτες ακόμα είχαν μέγεθος XXL και πάχος πάνας. Φουλ πάνας μωρού 12+ μηνών, έξτρα ντράι. Θυμάμαι στο σχολείο που για να πακετάρεις σερβιέτα, να τη συσκευάσεις σε ικανό αριθμό χαρτοπετσετών και να τη μεταφέρεις με ασφάλεια σε στελθ μόουντ σαν αόρατο μαχητικό αεροσκάφος με φτερά ως την τουαλέτα, έπρεπε να έχεις κάνει πωλήτρια σε κατάστημα ρούχων ή έστω ένα σεμινάριο παπιέ μασέ ή οριγκάμι. Χρειαζόταν μαεστρία.

Διότι. Κανείς. Δεν. Έπρεπε. Με. Τίποτα. Να. Καταλάβει.

Όχι να καταλάβει ότι έχεις περίοδο, παραδόξως, η ίδια η περίοδος ήταν σεβαστή, γιατί σου έδινε και δικαιολογία να μην κάνεις Γυμναστική. Επίσης ήταν σεβαστή γιατί καλυπτόταν από ένα πέπλο μυστηρίου, μια και τα αγόρια δεν είχαν καταλάβει τι συνέβαινε ακριβώς και ντρέπονταν υπερβολικά να το συζητήσουν, άρα θα μου πεις ταμπού, αλλά όχι ανομολόγητο και ντροπιαστικό.

Ενώ λοιπόν το «είμαι αδιάθετη» ήταν αποδεκτό, (όχι «έχω περίοδο» βέβαια, μην είμαστε και τελείως αηδιαστικές, είπαμε, λίγο ευφημισμό γιατί δεν μπορούν να αντέξουν οι ευαίσθητες ψυχούλες μας την πραγματικότητα του να είσαι γυναίκα), δεν μπορούσες να θεαθείς με σερβιέτα. Η σερβιέτα ήταν αποτρόπαιο θέαμα. Η σερβιέτα ήταν το μεγάλο ταμπού. Και, δεν θα μιλήσω καν για τα ταμπόν. Ήταν γνωστό ότι όσες φορούσαν ταμπόν στο σχολείο ήταν τσούλες, μην αμφισβητούμε τα θέσφατα.

Και πάμε στο τώρα. Οι ονομασίες πάνω στις σερβιετοσυσκευασίες έχουν ξεμείνει από την τότε εποχή, κι ακόμα λένε πάνω “ultra” και “plus”. Το ultra έχει να κάνει με το «τρομερά λεπτή» σε σύγκριση με τις προηγούμενου τύπου, παρόλο που δεν υπάρχουν πια. Το έχουν αφήσει για εφέ. Το plus σημαίνει «με φτερά» και δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχουν πια σερβιέτες χωρίς φτερά. Αλλά δεν πειράζει. Η σερβιέτα πρέπει να έχει πολλαπλά ονόματα σαν τίτλους ευγενείας. Ultra super plus cotton soft sensitive aloe. Γιατί τίποτα λιγότερο δεν αξίζει να αγγίζει το αιδοίο σου -συγγνώμη, την ευαίσθητη περιοχή σου.

Η παράλληλη μεγάλη επανάσταση με το γεγονός ότι οι σερβιέτες έγιναν λεπτές, εκτός του ότι δεν ένιωθες πια ότι αναβιώνεις τη βρεφική σου ηλικία, ήταν το ότι η κάθε μία σερβιέτα έρχεται πλέον μέσα στη δική της ξεχωριστή συσκευασία μέσα στη μεγάλη πολύ-συσκευασία. Γιατί οι προηγούμενες ήταν τόσο χοντρές που δεν δίπλωναν. (Φαντάσου να προσπαθείς να διπλώσεις σφουγγαράκι πλυσίματος πιάτων. Δεν κάθεται διπλωμένο. Πάλι περήφανο πετιέται και ξαναϊσιώνει). Αυτό άλλαξε τα δεδομένα. Η ζωή έγινε πιο εύκολη. Οι σερβιέτες ήρθαν ένα μικρό βήμα πιο κοντά στο άπιαστο όνειρο της ανεμελιάς των διαφημιστικών τους. Μια νέα εποχή ανέτειλε.

Δηλαδή, θες να πεις, πηγαίναμε στην τουαλέτα απλά κρατώντας στο χέρι τη σερβιέτα; Όχι βέβαια! Εννοείται ότι θα πας με την τσάντα σου, έστω το νεσεσέρ σου, μια σακουλίτσα, ένα κάτι. Γιατί, α πα πα, ντροπή.

Εδώ και μια δεκαετία, στη δουλειά –σε όποια δουλειά- κάνω την επανάστασή μου. Έχω αποφασίσει να βάλω τέλος στην παράνοια, και παίρνω τη σερβιέτα μου σκέτη και πάω να αλλάξω στην τουαλέτα σφυρίζοντας χαρωπά. (Δεν ξέρω να σφυρίζω, δεν έχει να κάνει). Ανά τα χρόνια, έχω εισπράξει πολλά σοκαρισμένα βλέμματα αλλά ευτυχώς λιγοστεύουν όσο μικραίνουν σε ηλικία τα συναδελφο-παιδιά.

Αλλά σκέψου. Έχεις εποχιακή αλλεργία και έχεις συνάχι. ΟΚ, όλοι ξέρουν ότι έχεις συνάχι, τι να κάνουμε τώρα, δεν είναι ντροπή αλλά δεν θες να δει ο κόσμος μύξα, προφανώς. Δεν θες ούτε να δει ο κόσμος το χρησιμοποιημένο σου χαρτομάντιλο, ίου. Δεν θες να δει ο κόσμος ούτε το καθαρό χαρτομάντιλο, πριν το χρησιμοποιήσεις. Εντάξει. Έχεις κι εσύ τα θέματά σου, δεν πειράζει, δεκτό. Αλλά όχι, δεν είμαστε καν εκεί. Είμαστε στο ότι δεν θες να δει ο κόσμος το πακέτο με το ξεχωριστά συσκευασμένο χαρτομαντιλάκι, πριν το χρησιμοποιήσεις. Ντρέπεσαι γι’ αυτό.

Είναι ώρα να μπούμε σε μια νέα εποχή. Σε μια πιο ειλικρινή και απενοχοποιημένη περίοδο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News