Φεμινισμός: Οδηγός για Αρχάριους

Αυτό το κείμενο είναι μάλλον απλοϊκό για τις εκλεκτές αναγνώστριες αυτού του σάιτ, αλλά εκτός του ότι μερικές φορές καλό είναι να ξεσκονίζουμε πληροφορίες που έχουμε αποθηκεύσει από καιρό, έχω καταλάβει ότι υπάρχει ανάγκη να έχουμε πρόχειρα επιχειρήματα όταν μιλάμε για φεμινισμό. Μέσα από τέτοια κείμενα θα βρεις σκέψεις που μπορούν να φανούν χρήσιμες από το φέισμπουκ στην παραλία, στην ταβέρνα και στο ποτό, και μαζί θα εξερευνήσουμε κι άλλες, εν καιρώ.

 Ας ξεκινήσουμε από εδώ:

Πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι ανόητες που υποκρίνονται πως είναι ίσες με τους άντρες. Είναι και πάντα ήταν πολύ ανώτερες.

~Sir William Golding, βρετανός συγγραφέας και ποιητής.

Το παραπάνω είναι ένα από τα πολλά ρητά που κυκλοφορούν στο ίντερνετ και «αποδεικνύουν» την ανωτερότητα του γυναικείου φύλου. Το συγκεκριμένο φαίνεται να έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, αφού «να, κοίτα, το έχει πει ένας διάσημος και καταξιωμένος συγγραφέας και μάλιστα άντρας, άρα δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι ισχύει, σωστά;»

Όχι. Πάρα πολλοί διάσημοι καταξιωμένοι άντρες και γυναίκες, ακόμα και συγγραφείς (σοκ και δέος), έχουν πει υπέρτατες ανοησίες.

Φράσεις σαν κι αυτό, που μοιράζονται και επαναποστάρονται, δημιουργούν στους άντρες αλλά και στις γυναίκες που δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα, την εντύπωση ότι αυτό είναι ο φεμινισμός.

Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το φεμινισμό.

Φεμινισμός δεν είναι γυναικεία κυριαρχία. Δεν είναι το «δεν χρειαζόμαστε τους άντρες, είμαστε καλύτερες» ούτε «10 λόγοι γιατί οι γυναίκες είναι ανώτερο φύλο». Αυτά είναι πράγματα που λέγαμε τα κοριτσάκια στα αγοράκια στο προαύλιο του σχολείου, στην πρώτη Γυμνασίου.

Ο φεμινισμός έχει να κάνει με την ισότητα. Όχι ανωτερότητα. Όχι μίσος προς τους άντρες. Ούτε ομοιότητα.

Κάποιος ή κάποια είναι φεμινιστής ή φεμινίστρια, αν πιστεύει στην ισότητα.

Ο λόγος που δεν λέμε απλά «είμαι υπέρ της ισότητας» (στα αγγλικά “egalitarian” ή “equalist”) είναι ότι όταν μιλάμε για το θέμα, αυτό που μας απασχολεί είναι το τι συμβαίνει σε σχέση με τα φύλα.

Δεν λέμε «πιστεύω ότι όλες οι ζωές μετράνε» (όπως υποστηρίζουν οι γραφικοί οπαδοί του All lives matter), ακριβώς επειδή ΔΕΝ ισχύει. Αν βάζαμε όλες τις ανισότητες στο ίδιο καζάνι, δεν θα ρίχναμε φως στα προβλήματα της κάθε κοινωνικής ομάδας που καταπιέζεται και δεν θα ξέραμε ποτέ ακριβώς πού και πώς δεν μετράνε το ίδιο. Θα το λέγαμε μόνο θεωρητικά, και στην ουσία θα παραμέναμε στα ίδια σκατά.

Η πραγματικότητα όμως αποδεικνύει καθημερινά ότι όλες οι ζωές δεν μετράνε το ίδιο. Καθημερινά και περίτρανα. Κι αν μείνουμε στο «εγώ δεν αναγνωρίζω την ιδιαιτερότητα του προβλήματός σου γιατί πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι», δεν βοηθάμε να βρεθεί καμία λύση.

Υπάρχουν άπειροι που ισχυρίζονται ότι πλέον δεν υπάρχει «γυναικείο ζήτημα» και ανάγκη για φεμινισμό στο «δυτικό κόσμο», μια και οι γυναίκες ψηφίζουμε και εργαζόμαστε και δεν μας πουλάνε οι γονείς μας στους συζύγους μας για πενήντα κατσίκες.

Αυτοί οι «αρνητές της ανισότητας» ή δεν βλέπουν τι γίνεται μπροστά στα μάτια τους ή βρίσκονται σε επίμονη άρνηση. Γιατί ναι, τον τελευταίο αιώνα η θέση των γυναικών έχει βελτιωθεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλα έχουν λυθεί. (Είμαστε πάρα πολύ μακριά από εκεί).

Υπάρχουν χιλιάδες τρομακτικά πράγματα που επηρεάζουν και καθορίζουν τη ζωή εκατομμυρίων γυναικών καθημερινά. Από το τράφικινγκ, τη νόμιμη παιδεραστία, τις κλειτοριδεκτομές και τους νόμιμους βιασμούς, στα πιο κοντινά μας: στους βιασμούς που δεν αναφέρονται ή που δεν καταδικάζονται ή στους «γκρίζους» βιασμούς γιατί δεν ξέρουμε τι είναι συναίνεση, στην πολιτική, στη νομοθεσία, στις επιλογές καριέρας, στην εργασία, στις προσβολές, στο φόβο, στην ενδοοικογενειακή βία, στην ποπ κουλτούρα, στην πορνογραφία, στην καθημερινή αποτυχία μεταξύ των φύλων σε επικοινωνία και σε συνεργασία. Κι αυτή τη στιγμή, στο επίκεντρο της Δύσης, στην Αμερική, άντρες αποφασίζουν αν οι γυναίκες θα έχουν δικαίωμα να τερματίσουν ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Ό,τι κι αν λένε οι αντιφεμινιστές σε σχόλια στα σόσιαλ μίντια, ΔΕΝ έχουμε ισότητα.

Η λέξη «φεμινισμός» δεν είναι ιδανική, γιατί το πρώτο συνθετικό «φεμ-» ξενίζει πολύ κόσμο που θεωρεί ότι σημαίνει «οι γυναίκες είναι καλύτερες». Αυτό που λέγαμε στην αρχή. Πολύς κόσμος απορρίπτει το φεμινισμό πριν καν μάθει τι είναι, μόνο και μόνο από τη λέξη.

Ο μόνος τρόπος να μην λέμε και να μην ακούμε αυτή την απαίσια λέξη, είναι να μην την χρειαζόμαστε πια. Να την κλείσουμε για πάντα σε βιβλία Ιστορίας μαζί με τις μεγάλες μάχες και τους πολέμους της ανθρωπότητας. Να νικήσουμε. Γιατί ο φεμινισμός είναι όντως μάχη. Είναι μάχη διεκδίκησης ίσων δικαιωμάτων, ανεξαρτήτως φύλου. Η μάχη δεν είναι μεταξύ αντρών και γυναικών.

Εχθρός δεν είναι οι άντρες. Εχθρός είναι η πατριαρχία. Που δεν έχει να κάνει με τους άντρες αλλά με την ιδέα του πώς πρέπει να είναι και να φέρονται οι γυναίκες αλλά και οι άντρες. Αν ο φεμινισμός πετύχει, θα βγούμε όλοι κερδισμένοι.

Η τόσο μισητή λέξη «φεμινισμός», λοιπόν, δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Αλήθεια. Είναι ηλίθια λέξη και ηλίθια ιδέα για λέξη. Το μόνο που έχει νόημα να υπάρχει, είναι το αντίθετό της: «Μισογυνισμός» ή «σεξισμός».

[Η λέξη «σεξισμός» προέρχεται από τα φύλα, που στα αγγλικά το καθένα λέγεται “sex”. Είναι σαν να λες «φυλετισμός», με τη λογική της λέξης «ρατσισμός» που προέρχεται από τις «ράτσες», τα “races”.]

Η λέξη δεν θα έπρεπε να υπάρχει, γιατί το να πιστεύεις στην ισότητα –που, είπαμε, αυτό είναι ο φεμινισμός- δεν είναι κάτι παράξενο. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Δεν μπορεί να είναι κάτι ξεχωριστό.

Το να πιστεύεις στην ισότητα, θα έπρεπε να είναι το νορμάλ. Το αναμενόμενο. Η εργοστασιακή ρύθμιση. Δεν βγαίνει κανείς να φωνάξει «είμαι αντιρατσιστής». Εννοείται ότι είσαι. Άρα, γιατί σε σχέση με τα φύλα να έχουμε τη λέξη «αντιρατσισμός»;

Αλλά την έχουμε. Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να σε κάνει καχύποπτο. Να σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά όχι μόνο δεν έχουμε ισότητα, αλλά μήπως ο αγώνας για να έχουμε είναι τόσο μακρύς και δύσκολος, που χρειαζόμαστε λέξη μόνο και μόνο για να τον περιγράψουμε.

Κι όχι μόνο έχουμε λέξη, αλλά η λέξη είναι και ταμπού. Το να είσαι άντρας και να δηλώνεις φεμινιστής, είναι ταμπού. Το μόνο αντίστοιχο παράδειγμα είναι να θεωρείται κατακριτέο το να είσαι λευκός και αντιρατσιστής. Δεν είναι παράξενο;

Αλλά αύριο, φίλε άντρα, θα πας να γράψεις πύρινα στάτους στο φέισμπουκ ενάντια στο ρατσισμό. Μεθαύριο θα βγεις στους δρόμους να φωνάξεις ενάντια στο φασισμό. Αλλά γιατί να μην βγεις να φωνάξεις κι ενάντια στο μισογυνισμό; Γιατί να μην δηλώσεις περήφανα ότι είσαι αντισεξιστής; Γιατί να μην πεις δημόσια ότι είσαι φεμινιστής; κι ας είναι η λέξη απεχθής. Δεν χρειάζεται να είσαι γυναίκα, γκέι, μπάι, τρανς για να πιστεύεις στην ισότητα. Χρειάζεται απλά να είσαι άνθρωπος της προκοπής. Τι θέλεις να είσαι;

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News