Η Ζωή Ευσταθίου είναι η δημιουργός της χορογραφίας του δημοφιλούς βίντεο «Gathering» που γυρίστηκε στην Καλιφόρνια. Η χορογράφος κατάγεται από την Χαλκίδα και είναι 32 ετών. Έχει σπουδάσει σε Ανώτερη επαγγελματική σχολή χορού στην Αθήνα ενώ πρόσφατα αποφοίτησε από το τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Όσο σπούδαζε χορό, ταυτόχρονα, ταξίδευε πολύ. Επιθυμούσε να γνωρίσω διαφορετικές κουλτούρες και διαφορετικές ποιότητες στο χορό. Προσπαθούσε να εμπλουτίσει όσο το δυνατό περισσότερο το κινησιολογικό της υλικό πριν ακόμα αποφοιτήσει από τη σχολή. Για περίπου 8 χρόνια ζούσε στο Βέλγιο και από το 2018 ξεκίνησε την επιστροφή της στην Αθήνα.
Το Αμπα ήρθε σε επαφή μαζί της όπου μίλησε εφ’όλης της ύλης.
Όταν ξεκινάω μία καινούρια δημιουργία, αφήνω την έμπνευση να με «πλησιάσει». Παίρνω χρόνο για να περάσει η ιδέα μου στο υποσυνείδητο. Το περισσότερο κινησιολογικό υλικό που έχω φτιάξει στη μέχρι τώρα πορεία μου, έχει δημιουργηθεί, ξαφνικά, νωρίς το πρωί. Η συγκεκριμένη χορογραφική πρόταση και ιδέα ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της καραντίνας το 2021. Το βασικό χαρακτηριστικό και συναίσθημα εκείνης της περιόδου ήταν ο εγκλεισμός. Οπότε, η κύρια χορογραφική ιδέα διαμορφώθηκε από το αντίθετο του εγκλεισμού, την ελευθερία.
Το βίντεο γυρίστηκε σε μία έρημο, στην Καλιφόρνια. Δεν ήμουν παρούσα στα γυρίσματα, καθώς όλη η επικοινωνία είχε προηγηθεί με όλους τους βασικούς συντελεστές. Ωστόσο, ήμουν σε συνεχή επικοινωνία με τη σκηνοθέτιδα, αλλά και με τις χορεύτριες προκειμένου να μου μεταφέρουν το γενικότερο κλίμα εκείνης της ημέρας. Προηγήθηκαν πολλά Zoom meetings και υπήρξε αμφίπλευρη εμπιστοσύνη μεταξύ των συνεργατών.
Η ποιότητα της κίνησής μου βασίζεται στο στοιχείο του νερού. Εμπλουτίζω το συγκεκριμένο τρόπο κίνησης από το 2010, όταν ξεκίνησα να δουλεύω στενά με τη μέντορά μου. Στο επίκεντρο της έρευνάς μου βρίσκεται η αυθεντικότητα ης κίνησης. Σίγουρα, έχω επηρεαστεί από τη συνεργασία μου με την Anne Teresa De Keersmaeker, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια των συνεργασιών μου, επικεντρωνόμουν σε εκείνα τα στοιχεία τα οποία θα συμπληρώσουν το δικό μου, αυθεντικό τρόπο κίνησης. Η κινησιολογία μου δεν είναι αποκομμένη από το συναίσθημα, αλλά χαρακτηρίζεται από καθαρές γεωμετρίες στο χώρο και μίνιμαλ στοιχεία.
Γνώριζα από πολύ μικρή ότι θέλω να εργάζομαι στο χώρο του χορού. Γενικά, κινήθηκα στοχευμένα και πλησίασα τους ανθρώπους που πίστευα ότι θα με εμπνεύσουν για περαιτέρω έρευνα και δημιουργία. Αν θέλουμε να το συγκεκριμενοποιήσουμε χρονικά, όταν ξεκίνησα να έρχομαι στην Αθήνα από τη Χαλκίδα στα 13 μου, για καθημερινά μαθήματα χορού, ήταν έκδηλη η επιθυμία μου να ακολουθήσω αυτή την πορεία. Από το 2007 έως το 2010 σπούδαζα παράλληλα και χορό και ψυχολογία. Ωστόσο, το βάρος έπεφτε περισσότερο στη σχολή χορού, στην οποία πήγαινα το πρωί και τελείωνα τα μαθήματά μου αργά το βράδυ. Τα ταξίδια που έκανα κατά τη διάρκεια των σπουδών για να παρακολουθήσω σεμινάρια στην Ευρώπη, έγιναν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, διότι ήθελα να εφοδιαστώ όσο το δυνατόν περισσότερο με γνώση, ώστε όταν θα αποφοιτούσα από τη σχολή, να μπορέσω να ενσωματωθώ αμέσως στο επάγγελμα του χορευτή.
Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου ως χορεύτριας το έκανα στο Βέλγιο, όπου έμεινα και τον περισσότερο καιρό. Ωστόσο τα τελευταία δύο χρόνια που βρίσκομαι στην Ελλάδα προσπαθώ να κατανοήσω τον τρόπο με τον οποίο το επάγγελμα του χορευτή προσπαθεί ακόμα, να εδραιωθεί. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να μπορείς να κάνεις το επάγγελμα του χορευτή ωστόσο οι περισσότεροι χορευτές κυρίως στην Ελλάδα βιοπορίζονται από το επάγγελμα του δασκάλου χορού. Είναι αλήθεια ότι οι χρηματοδοτήσεις είναι ελάχιστες όσο αφορά τον πολιτισμό και κυρίως την τέχνη του χορού, αλλά αυτό που βλέπω στην Ελλάδα είναι μία διαρκή προσπάθεια και από το σωματείο των εργαζομένων στο χώρο του χώρου και από όλους τους εργαζόμενους χορευτές να εδραιώσουν το επάγγελμα αυτό, να βοηθήσουν στην εξωστρέφεια, ώστε να προσλαμβάνεται ο χορευτής ως επαγγελματίας και όχι ως χομπίστας. Ένας χορευτής εργάζεται σχεδόν όλη μέρα, πολλές φορές σε δύο θέατρα και παράλληλα διδάσκει σε μία σχολή χορού και ταυτόχρονα δημιουργεί τις δικές του παραγωγές. Αυτό που κυριαρχεί στην Ελλάδα είναι η δυσκολία του χορευτή να βιοπορίζεται από μία δουλειά και να μη χρειάζεται να εργάζεται σε διαφορετικούς χώρους και τομείς του χορού μέσα στην ίδια μέρα. Είναι δύσκολο σε μια χώρα στην οποία το θέατρο έχει μία κυρίαρχη θέση, πράγμα το οποίο το βρίσκω πολύ λογικό, γιατί από την Ελλάδα ξεκίνησε το θέατρο, ωστόσο ο χορός ακόμα δεν είναι αρκετά κατανοητός για το ελληνικό κοινό και χρειάζεται μία παραπάνω προσπάθεια του θεατή.
Η ένταξη μου στην ομάδα χορού Rosas της Anne Teresa De Keersmaeker ήταν μία στιγμή, η οποία σημαίνει για εμένα πάρα πολλά. Ήταν ένας στόχος τον οποίο τον είχα βάλει από τα 15 μου περίπου και θυμάμαι ότι, όταν πήγαινα για σεμινάρια στο Βέλγιο κατά τη διάρκεια των σπουδών μου και μοιραζόμουν αυτή μου την επιθυμία, όλοι την έβλεπαν σαν ένα άπιαστο όνειρο. Το όνειρο αυτό έγινε πραγματικότητα για εμένα το 2015 όταν μετά από μία audition διαρκείας, κατόρθωσα μεταξύ 3000 ατόμων που είχαν κάνει αιτήσεις, να ενταχθώ στην ομάδα αυτή. Αυτό που ακολούθησε, ήταν ένα όνειρο. Με αυτή την ομάδα, μου δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψω σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου, να συνεργαστώ με ανθρώπους από διαφορετικά πολιτισμικά backrounds και, ταυτόχρονα, να γνωρίσω διαφορετικούς πολιτισμούς. Έμαθα πολλά, δουλεύοντας σε μία ομάδα η οποία είχε στο δυναμικό της πολυτάλαντους χορευτές, μία ταλαντούχα χορογράφο που αφήνει ιστορία στο χώρο του χορού, καταπληκτικούς τεχνικούς και συνεργάτες οι οποίοι στάθηκαν κοντά μου καθόλη τη διάρκεια της συνεργασίας μας.
Ακόμα πιο σημαντική όμως ήταν για μένα η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μπορώ να εμπιστευτώ τις δικές μου δυνάμεις ως νέα χορογράφος. Ήταν η στιγμή που μπορούσα να χρησιμοποιήσω όλη αυτή την γνώση, ώστε να παρακολουθήσω μία ιδέα από το μηδέν να μεταλλάσσεται σε μία παραγωγή. Η συνεργασία μου με την Jacob Jonas Company στο L.A. που συνέβη μέσα στο 2021 ήταν κι αυτή μία πολύ σημαντική στιγμή και μια πολύ σημαντική πρόκληση για εμένα γιατί για πρώτη φορά χορογράφησα ένα γκρουπ χορευτών κάτω από περίεργες συνθήκες, αλλά συνεργάστηκα με καταπληκτικούς ανθρώπους με αφορμή τη δική μου ιδέα. Η διαδικασία της δημιουργίας λοιπόν για εμένα κάθε φορά είναι η πιο σημαντική στιγμή τη δεδομένη χρονική περίοδο. Οι καλύτερες στιγμές βρίσκονται παντού κι εμείς τις δημιουργούμε ανάλογα με το πόσο σημαντικό θεωρούμε ότι είναι αυτό που κάνουμε. Και όταν λέω σημαντικό, εννοώ σημαντικό για εμάς τους ίδιους, για την εξέλιξη μας ως ανθρώπους και ως καλλιτέχνες.
Σε αυτή την παραγωγή, τέθηκε μέσα μου το ζήτημα της φύσης του ανθρώπου γενικότερα και, έχοντας τρεις χορεύτριες, θέλησα να τις αποδώσω ως διαφορετικές πτυχές μίας γυναίκας. Βασίστηκα στην θεωρία του Φρόιντ και στις τρεις πτυχές του Id, του ego και του super-ego. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας και μέσα στο πλαίσιο του εγκλωβισμού, όλοι ήρθαμε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Περνούσαμε μέρες που ίσως να μην μιλούσαμε σε κανέναν ή να μην συναντούσαμε κάποιον και να ήμασταν κλεισμένοι μέσα στο σπίτι. Τότε, οι άνθρωποι αρχίσαμε να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας και τις πτυχές που μέχρι τότε ίσως να της κρύβαμε μέσα από την κοινωνικότητα μας. Στο τελικό αποτέλεσμα δεν ξέρουμε εάν αυτές οι τρεις γυναίκες, οι οποίες εξωτερικά μοιάζουν τελείως διαφορετικές, είναι εν τέλει διαφορετικές πτυχές ενός ατόμου. Ταυτόχρονα ήθελα να τονίσω την αποδοχή της διαφορετικότητας στην κοινωνία μας καθώς και την επιτακτική ανάγκη αναγνώρισής της.
Ως χορεύτρια εργάζομαι κανονικά 6 ώρες την ημέρα πάνω στον κλάδο μου. Βρίσκομαι σε μία διαρκή δημιουργία και αναζήτηση, καθώς και αναγνώριση της ανάγκης για εξωστρέφεια του έργου μου. Επίσης, ως χορογράφος, έχει αναλάβει μία εταιρεία παραγωγής την προώθηση του έργου μου σε φεστιβάλ στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό και βρισκόμαστε σε καθημερινή επικοινωνία. Ένας χορευτής/χορογράφος, συχνά είναι υπεύθυνος και για την επικοινωνία του έργου του, για την εξωστρέφεια, για την αναζήτηση χρημοτοδοτήσεων και φεστιβάλ ώστε να παρουσιαστεί το έργο του. Η πειθαρχία, ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι κατά την εκπαίδευσή μου ως χορεύτρια. Όσο δουλεύω πάνω σε αυτό το αντικείμενο, θεωρώ ότι η οργανωτικότητα είναι εκείνη που κυριαρχεί στον τρόπο που εργάζομαι προσωπικά. Επίσης, η συνέπεια, είναι μία έννοια που επιθυμώ να αναπτύσσω ως άτομο και καλλιτέχνης. Η συνέπεια προς το καλλιτεχνικό μου έργο, την πορεία μου, αλλά και τις συνεργασίες μου. Σέβομαι τους συνεργάτες μου και αναγνωρίζω ότι η ομαδική δουλειά είναι εκείνη που θα μετατρέψει μία ιδέα σε πραγματικότητα.
Πολλές auditions… Πολλές απορρίψεις.. Πολλές ματαιώσεις. Προσωπικά, στην αρχή της πορείας μου πήγαινα σε πάρα πολλές auditions με αποτέλεσμα να έχω δεχτεί και πολλές απορρίψεις. Με έχουν απορρίψει επειδή δεν ήμουν ξανθιά, με έχουν απορρίψει επειδή δεν έμοιαζα με Ασιάτισσα, με έχουν απορρίψει, γιατί τελικά δεν ήθελαν κανέναν χορευτή, αλλά μόνο τη χρηματοδότηση της διοργάνωσης της audition.
Δεν το είχα καταλάβει από την αρχή.. Δεν είχα καταλάβει ότι η απόρριψη δε σχετίζεται καθόλου με την τεχνική μου ή τον τρόπο που χορεύω, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, είχε να κάνει με το πώς φαίνομαι.. Το γεγονός ότι είχα συνεχείς ακροάσεις, βοήθησε θεραπευτικά.. Ακόμα κι αν είχα βιώσει μία ματαίωση, για να επιτύχω στην επόμενη ακρόαση, όφειλα να συγκεντρωθώ και πάλι από την αρχή. Αποφοιτώντας, δεν είχα υψηλή αυτοεκτίμηση, ούτε ήξερα τρόπους βελτίωσής της.
Σταδιακά, πίστεψα σε εμένα. Ανακάλυπτα τί μου άρεσε να κάνω και τί όχι και εστίασα στη διαμόρφωση ενός δικού μου τρόπου κίνησης. Πιστεύω τώρα πια, ότι η εστίαση στον εαυτό, με βοήθησε να εξελιχθώ και να πιστέψω πραγματικά στην αυθεντικότητα του εαυτού μου.
Έχω δεχτεί την αδυναμία κατανόησης της φύσης του επαγγέλματός μου. Εκεί, όμως, είμαι «όλη αυτιά». Η άγνοια είναι ένα υπέροχο ερέθισμα, ώστε να καταλάβω από πού πηγάζει και σιγά σιγά να προσπαθήσω να «περάσω» την πληροφορία στο συνομιλητή μου. Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται το χορευτή ως επαγγελματία, αλλά είμαι πάντα εκεί για να ανοίξω μία συζήτηση και να βοηθήσω στην κατανόηση.
Μελλοντικά ετοιμάζω το επόμενο σόλο μου. Κάθε φορά που δουλεύει ένας καλλιτέχνης με τον εαυτό του τον εξελίσσει και στην ομαδική συνεργασία του. Ταυτόχρονα, έχω την τελευταία μου παραγωγή, το ντουέτο ‘We find each other in the Plenum’, το οποίο συνεχίζει τις live παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Τέλος, είμαι σε συνεχή επικοινωνία με την Jacob Jonas Company για μία πιθανή παραγωγή στο L.A. Ελπίζω να κατορθώσουμε να «βγούμε» από την πανδημία και να μεταβούμε σε μία διαφορετική καθημερινότητα, η οποία θα χαρακτηρίζεται από δημιουργία, ταξίδια (νοητά και φυσικά), σεβασμό και αλληλεγγύη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
