Τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, όμως οι φίλες σου είναι λαμπερές κουκλάρες. Βρίσκουν τους καλύτερους κι εσύ, που ατενίζεις τον κόσμο από 15cm χαμηλότερα με τα συνηθισμένα, συμπαθητικά αλλά όχι καρακαλλονής χαρακτηριστικά, βολεύεσαι με τα αποφάγια -δηλαδή τον φίλο του κ.Τέλειου, ή συχνά με τίποτα. Οσο ώριμα και να το δεις, όταν όλοι θυμουνται τις υπέροχες φίλες σου αλλά αμυδρά εσένα, αυτό είναι μετρήσιμο, υπάρκτό, χειροπιαστό θέμα -η αορατότητα. Ο ψυχολόγος θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι είσαι μια χαρά, που οκ, είσαι, αλλά στο πεδίο της καθημερινότητας, το μια χαρά δεν είναι αρκετό. Της δικής σου καθημερινότητας. Και οι κουκλες φίλες είναι καλά παιδιά, δε θέλεις να τις κόψεις. Πρόβλημα.
-Invisible
Γιατί να τις κόψεις; Βρες κι άλλες παρέες.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Επίσης θα βοηθούσε αν δεν χαρακτήριζες άλλους ανθρώπους “αποφάγια”. Η πικρία φαίνεται και είναι απωθητική.
Κι εμένα αυτή η φράση μου χτύπησε, να αποκαλείς κάποιους ανθρώπους “αποφάγια” (άσε που είναι και κάπως creepy. Τρώγονται οι άνθρωποι;). Δε δείχνει μόνο πικρία, δείχνει και μια κακομοιριά, μια μιζέρια.
δειχνει οτι κανει παρεα τις φιλες, οχι επειδη ειναι “καλα παιδια”, αλλα γιατι θα θελε να ηταν οι φιλες.
“Τρώγονται οι άνθρωποι;” μα ναι φυσικά όπως λέει και το γνωστό τραγουδάκι με ένα μικρό καράβι που ήταν α α αταξιδευτο.
Πωπω! Αυτό ακριβώς! Εν τω μεταξύ δεν μπορώ να καταλάβω αφού θεωρεί τους άλλους “αποφάγια” και τον εαυτό της “αόρατο”, πώς περιμένει να κερδίσει τον “κ. Τέλειο” αυτή και όχι η “λαμπερή κουκλάρα” φίλη; Όχι ότι συμφωνώ με αυτή τη λογική αλλά δεν γίνεται να διαχωρίζει τους ανθρώπους σε αποφάγια και μη, αλλά να εξαιρεί τον εαυτό της.
Άσε δε που τα “αποφάγια ενός είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου”.
Έχετε όλοι δίκιο, απλά πρόκειται προφανώς για νεαρό κορίτσι και χρειάζεται χρόνο, για να χτίσει την αυτοπεποίθησή της.
Μακάρι να είναι λόγω του νεαρού της ηλικίας, γιατί δυστυχώς γνωρίζω και άτομα άνω των 30 με τέτοιο σκεπτικό….
δεν θα χτισει αυτοπεποιθηση καλλιεργωντας τα συμπλεγματα της.
Πράγματι. Και μάλιστα όταν βάση των όσων γράφει και η ίδια είναι για αυτούς “αποφάγι”. Έχει βάλει τον εαυτό της σε 2η μοίρα και μάλλον αυτό βγαίνει και στους άλλους. “Οι ωραίες φίλες μου και γω”
Αποκλείεται να είναι άλλος ο κ.Τέλειος για τη φίλη και άλλος για ‘σένα;
Γιατί αυτή η παρέα έχει Alpha male κοπάδι είναι;
Εγώ τι ρόλο έχω στην παρέα μου άραγε;
Γιατί όχι τον κ.Τέλειο από άλλη παρέα στο κάτω κάτω;
Είναι ο πρόεδρος του 15μελούς, δεν έχει πιο τέλειο;
Σε ποιά τάξη πάτε;
Τα είπες όλα μόνο με ερωτήσεις. Μακάρι τουλάχιστον να είναι όντως μαθήτρια, γιατί όσο πιο γρήγορα σπας τέτοια καλούπια για τον εαυτό και στις σχέσεις τόσο το καλύτερο.
Σκόρπιες σκέψεις 😅
μα αυτό μου ρθε και μενα στο μυαλό επίσης και για κάποιο λόγο η δεύτερη ταινία του Shrek για τον κύριο Τέλειο
Εγώ περισυ: αυτό που περιγράφεις. Αόρατη.
Βρήκα το α,μπα. Αποφάσισα πως πρέπει σιγά σιγά να σταματήσω να προσδιοριζω την αξία μου από την ανδρική ματιά.
Εγώ φέτος: το έλα να δεις σουξέ.
Αποτελεσμα; Προσωρινή εκτόξευση αυτοπεποίθησης. Φούσκα. Μπαμ.
Έκανα σχέση, και να δεις που είμαι πάλι πίσω στην αφετηρία. Τώρα συνέχεια ανασφάλεια πως οι φίλες μου είναι καλύτερες και τι μου βρίσκει.
Θέλει πολλη δουλειά το πρόβλημα μας φίλη. Μπρος πίσω. Όλο μπρος και όλο πίσω. Το πρόβλημα (το δικό μου τουλάχιστον) πολύ βαθύτερο… και δεν σταματά στην ομορφιά.
Πολύ ειλικρινής απάντηση. Σ ευχαριστούμε πολύ που τη μοιράστηκες.
Πιο παλιά λόγω δουλειάς έκανα παρέα με μοντέλα. Δεν ήταν φίλες μου αλλά μιας και πέρναγαμε σχεδόν 20ωρες μαζί βγαίναμε και για ποτό μερικές φορές. Λοιπόν τότε ένιωθα αυτό που περιγράφεις. Αόρατη! Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω τους κι εγώ κάπου στην άκρη σαν ταπεινό χαμομηλάκι… Ήταν πραγματικά εξοντωτικό αυτό το πράγμα, ήμουν και σε μικρή ηλικία, η αυτοπεποίθηση μου ήταν στα πολύ down κ ερχόταν αυτό και την αποτέλειωνε. Εάν θυμάμαι καλά μετά απέφευγα να βγω μαζί τους κ έβγαινα με κοινούς θνητούς κ κάπως ίσιωσα. Αλλά ναι, είναι ενοχλητικό γιατί κι αυτές δε φταίνε σε τπτ, απλά γεννήθηκαν… Διαβάστε περισσότερα »
Κάτι μου λέει πως και ανάμεσα σε αυτές τις κοπέλες αυτές θα υπήρχε κάποια που ένιωθε αόρατη. Δλδ αν βγαίνατε παρέα τραβούσαν την προσοχή όλες, εξίσου;
Πολύ παθητικό το ‘βολεύομαι με τ’ αποφάγια ‘ βρε φίλη. Ξεκίνα να το σκέφτεσαι αντίστροφα, διάλεξε εσύ, μην περιμένεις να σε διαλέξει ο κάθε τυχαρπαστος. Μόλις καταλάβεις ποια είσαι και τι θες, θα έχεις λόγο στο τι γίνεται στην προσωπική σου ζωή. Το πόσο ωραίες είναι οι φίλες σου δεν έχει σχέση. Αν μη τι άλλο βγαίνεις κι ακομπλεξαριστη. Εγώ πάντως πορευομαι με την ατάκα της Ελένης Ραντου (δεν θυμάμαι σε ποια σειρά το είπε): Είμαι ωραία αλλά όχι και πολύ, γιατί καταντάει ενοχλητικό 😁🤩
Ποια ακριβώς είναι τα “αποφάγια”; Ο “φίλος του κυρίου Τέλειου” είναι το μέλος της αντρικής παρέας που δεν είναι τόσο εντυπωσιακός εμφανισιακά όσο ο φίλος του ο Τέλειος (όπως συμβαίνει και στην περίπτωσή σου); Τον Τέλειο θα τον είχες τραβήξει εσύ αν δεν ήταν δίπλα σου η ομορφότερη φίλη, που τραβάει όσα βλέμματα σε άλλη περίπτωση θα έπεφταν πάνω σου; Αν οι φίλες σου δεν ήταν δίπλα, εσύ που δεν πληροίς τα κριτήρια του μοντέλου, πάλι οι άντρες που προσεγγίζεις δεν θα είχαν το αντίστοιχο δικαίωμα να σε κατατάξουν στα “αποφάγια”; Μήπως αυτό που φταίει είναι το σύστημα αξιολόγησης των… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό κάνει ακριβώς.
Και με αφορμή την ορθότατη χρήση της φράσης “ερωτικό κεφάλαιο” σε αυτό το συγκείμενο, δράττομαι της ευκαιρίας να αναφέρω ξανά το τελευταίο μου κόλλημα, την κυρία Eva Illouz και το “Γιατί πληγώνει ο έρωτας” το οποίο το συνιστώ σε όοοοολους.
Νίκο, ενώ συμφωνώ απολύτως μαζί σου, έχω μια μικρή ένσταση για μια φρασούλα που χρησιμοποίησες, το “ερωτικό κεφάλαιο”. Θεωρώ ότι πρόκειται για μια τάση που μας έχουν περάσει ασυνείδητα -και εξαιρετικά διαβρωτικά- ο νεοφιλελεύθερες ιδέες, κάνοντάς μας να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με οικονομικίστικους όρους και όρους οικονομικού ανταγωνισμού. Στο ίδιο ακριβώς πεδίο κινείται και η αποθέωση των (ποσοτικών) “ερωτικών επιδόσεων” των αντρών, η οποία υποβάλλει όσους τσιμπήσουν αυτό το τυράκι σε έναν εξαντλητικό μαραθώνιο σύγκρισης με τους άλλους.
Αυτό ακριβώς που λες λέει, δεν επικροτεί την προσέγγιση, σωστά -κατά τη γνώμη μου πάντοτε- διαβάσατε και οι δύο την κατάσταση προσεγγίζοντάς την από την κοινωνιολογική της σκοπιά και όχι από την ψυχολογική. Τα ίδια γράφει και η Ilouz που αναφέρω, μόνο που τα γράφει με παραδείγματα κι αναλύει το πώς και το γιατί ο νεοφιλευθερισμός και ο καπιταλισμός επηρεάζουν μεταξύ άλλων και τις ερωτικές σχέσεις.
Είναι πολύ άσχημο να χαρακτηρίζεις ανθρώπους ως “αποφάγια”. Το ότι εσένα δεν σου αρέσουν ή δεν σου ταιριάζουν δεν σημαίνει ότι είναι σκάρτοι, προβληματικοί, κατώτεροι τέλος πάντων. Σημαίνει μόνο ότι δεν αρέσουν σε εσένα.
Σου εχει τυχει να μιλας με καποια φίλη/γνωστη για καποιον αντρα (φιλο, σελεμπριτι δεν εχει σημασια) για τον οποίο εσυ να λιωνεις αλλά για τη φιλη να ειναι αδιαφορος ή να τον βρισκει χάλια; Το αντίστροφο σου έχει συμβεί; Δεν μπορεί να τους βρίσκεις όλους τέλειους. Ομοίως και οι γκόμενοι δεν μπορεί πάντα να βρίσκουν μονο τις φιλες σου τελειες. Καποια στιγμή θα βρεθεί ένα κλικ, θα αρέσεις σε κάποιον που θα σου αρεσει και εκείνος. Για κανέναν δεν ειναι εύκολο ή καθημερινό να βρει ενα συντροφο.
Ο φεμινισμός δεν είναι επιστημονική αλήθεια. Είναι κοσμοθεωρία.
Για εμάς σίγουρα είναι ο ένας και μόνος στόχος. Αλλά δεν θα εμπιστευόμουν
ψυχολόγο για τις κοσμοθεωρίες του. Ακόμα και εάν αυτές είναι απόλυτα συμβατές με τις δικές μου.
Ενδεχομένως κάτι σε σύμβολο, coach etc ναι. Αλλά για ψυχολόγο προτιμώ να είναι αντικειμενικός και αμερόληπτος. Έως και ψυχρός.
Και εάν το πλαίσιο κάποιου άλλου είναι ο ρατσισμός?
Είτε είναι κάποιος βαθιά θρησκευόμενος?
Εμένα μου χτύπησε πολύ άσχημα αυτό με τα αποφάγια. Άνθρωποι είμαστε όλοι ,όχι νούμερα βαθμολόγησης. Το προσπερνω όμως…..
Πριν από 14 χρόνια ένα από τα καλύτερα παιδιά που έχω γνωρίσει ποτέ (παραλίγο να παντρευτεί την κολλητή μου) είχε πει ότι νιώθει σαν τον Κάσπερ.Εκεινο το βράδυ λοιπόν τα έφτιαξε με τη Μ. γνώρισε την υπόλοιπη παρέα και τον λατρέψαμε. Χώρισε με τη Μ. παντρεύτηκε μετά από χρόνια και τον περναμε ολ@ να του ευχηθούμε (και η Μ.)
Θέλω να πω, άλλαξε παρέες. Βρες ανθρώπους να σε αγαπανε και να σε εκτιμάνε για αυτό που είσαι.