Γεια σου Αμπα!Να σου ζήσει το μωράκι σου! Είμαι η Άννα,είμαι 31 ετών. Στα 22 γνώρισα μια κοπέλα, μέσω κοινής δραστηριότητας, με την οποία ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα επειδή μολις είχαμε γυρισει απο σπουδες και ολοι οι φιλοι της ελειπαν. Την εβαλα στην παρεα μου,η οποια τη δεχτηκε αλλα καταλαβαινε οτι διαφερουμε πολυ και ποτε δε θα γινει κομματι της. Με τα πολλα,περασαν τα χρονια,εγω αλλαξα πολη,προσθεσα νεα μελη στον κυκλο μου κρατώντας τις 2 κολλητες μου,εκανα σχεση,αλλαξα δουλεια κλπ. Τωρα παλι ειμαι στην πολη μας,με τις ιδιες για μενα συνθηκες(δουλεια,σχεση,κλπ) αλλα δε θελω να κανω παρέα μαζι της. Με κουραζει αφανταστα. Εχει μια αρνητικη αυρα..δε βρισκω τιποτα κοινο πια να πω,οι φιλοι μου για τους ιδιους λογους δε τη θελουν. Ειναι μια πανεμορφη κοπελα,εχει πολλα προσοντα,παρολα αυτα βγαζει μια ανασφαλεια-κυριως στην προσωπικη της ζωη που τοσα χρονια ειναι ανυπαρκτη-και μια μιζερια που πηγαζουν απο πολλα(κυριως οικογενειακα). Δε θελω συνεχεια να λεω οχι και οποτε βγαινω νιωθω οτι χανω ωρες απο τη ζωη μου. Καταλαβαινω οτι ενας καφες δεν ειναι κοπος αλλα οταν εχω χρονο μεσα στην εβδομαδα ΜΟΝΟ για αυτον τον καφε,ε δε θελω να τον πινω μαζι της. Και φυσικα οταν βγαινω με αλλους, βλεπω το υφος “με αυτους μπορεις με εμενα οχι”. Δε θελω να λεω ψεματα αλλα νιωθω ενοχες. Πως να το χειριστω; Ευχαριστω Άννα
Θα καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις όταν σταματήσεις να έχεις ενοχές. Δεν χρειάζεται να έχεις. Δεν εξαρτάται από εσένα η ευτυχία της. Αν δεν περνάς καλά μαζί της μην δεσμεύεις τον χρόνο της, δεν την βοηθάς σε κάτι αν κάνεις μαζί της παρέα επειδή την λυπάσαι. Επειδή την απορρίπτεις εσύ και οι φίλοι σου δεν σημαίνει ότι δεν έχει ελπίδα για άλλες παρέες, δεν είσαστε εσείς το βαρόμετρο της κοινωνίας
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Επειδή είχα μια παρόμοια εμπειρία, τι γίνεται όταν ο ίδιος σου δείχνει ότι δεν μπορεί χωρίς την παρέα σου επειδή δεν έχει άλλες παρέες; Κοινώς,αγκιστρωνεται;