Έχω κάποιο διάστημα που έχω αρχίσει να διαβάζω τα κείμενά σου. Ένα με έχει αγγίξει ιδιαίτερα, «Για εκείνες που δεν δικαιώθηκαν». Δύσκολο έργο αυτό που επωμίστηκες, να βρίσκεις λόγια για εκείνα, που όπως γράφεις και εσύ, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν λόγια. Πίστεψε με, ξέρω πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνεις. Είμαι η ίδια επιζήσασα σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα μου και παλεύω ακόμη και τώρα, πάνω από τριανταπέντε χρόνια μετά, να βρω λόγια. Όμως εσύ τα βρίσκεις, όσο λίγα και αν σου φαίνονται. Τα βρίσκεις, και τα στέλνεις εκεί έξω σε μας και έτσι νιώθουμε λιγότερο μόνες, λιγότερο ανήμπορες, λιγότερο στιγματισμένες. Να είσαι πάντα καλά… σε ευχαριστώ.
Μου αρέσει αυτή η λέξη, «επιζήσασα». Την διάβασα πρώτη φορά σε σχέση με την κακοποίηση σε ένα βιβλίο μιας αμερικανίδας συγγραφέα, που τώρα δεν θυμάμαι το όνομα της. Δίνει μια πιο θετική διάσταση σε αυτό που είμαι, απ’ ότι η λέξη «θύμα». Διέφυγα από το απόλυτο σκοτάδι, που για χρόνια ήταν η ζωή μου. Ταυτόχρονα αυτή η λέξη περιγράφει το πόσο απειλητικό, καταστροφικό ήταν αυτό που ζούσα. Θυμάμαι αυτήν την απόλυτη, την αδιαπέραστη σιωπή στο σπίτι μας και νιώθω να πνίγομαι ακόμα και σήμερα. Και όμως είμαι εδώ. Είμαι εδώ, αναπνέω, χαίρομαι και λυπάμαι, υπάρχω, ζω, είμαι μητέρα, φίλη, αδερφή, συνάδελφος αν και πολλές φορές δεν ξέρω αν είμαι αυτή που είμαι σήμερα παρόλα αυτά που έχω ζήσει ή επειδή έζησα αυτά που έζησα. Μάλλον και τα δύο.
Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για την κακοποίηση στα ελληνικά. Έχω δύο μητρικές γλώσσες. Όταν βρέθηκα για σπουδές στον τόπο καταγωγής της μητέρας μου, επιτέλους μακριά από το σπίτι μου, βρήκα το κουράγιο να αντιμετωπίσω το παρελθόν μου. Έκανα θεραπεία και για πάρα πολύ καιρό μου φαινόταν ότι αντέχω αυτή τη διαδικασία μόνο στην άλλη γλώσσα. Όπως δεν είχα ποτέ ένα σπίτι στην Ελλάδα, ένα μέρος που να αισθάνομαι ασφάλεια και αγάπη, έτσι μου φαινόταν ότι και τα ελληνικά σαν γλώσσα δεν μπορούν να με στεγάσουν. Οι λέξεις δεν περιγράφουν μόνο τον κόσμο μας. Μας παρηγορούν, μας δίνουν δύναμη, ελπίδα, μας ζεσταίνουν σε στιγμές μοναξιάς και δυστυχίας. Δεν είναι μόνο η σημασία τους είναι και ο ήχος τους, οι συνειρμικές εικόνες, οι μυρωδιές που μας φέρνουν στο νου, τα συναισθήματα που μας προκαλούν. Η κακοποίηση για μένα είχε κάνει κατάληψη και στις λέξεις. Η λέξη «αυτοκίνητο» σήμαινε τόπος βιασμού, ο πρώτος συνειρμός στη λέξη «ανεμελιά» ήταν «δεν την έζησα ποτέ», η λέξη «χάδι» μου έφερνε απλώς ναυτία. Πώς να σπάσεις τη σιωπή όταν ακόμα και οι λέξεις μοιάζουν ξένες, κενές, απειλητικές.
Τα χρόνια στο εξωτερικό μου φάνηκαν απελευθερωτικά και πράγματι ήταν. Απλώς με την αφέλεια των είκοσι και κάτι πίστεψα ότι δεν κινδύνευα πια, ήμουν καλά και τίποτα δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Κι όμως…Παντρεύτηκα και γύρισα στην Ελλάδα. Πίστευα ότι είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσω το παρελθόν μου στον τόπο που το βίωσα. Πίστευα ότι μπορούσα να κάνω μια καινούργια αρχή σε μια ζωή όπου θα είχε θέση η αγάπη, ο σεβασμός, η χαρά και το φως. Αλλά δεν μπορούσα να δω ότι είχα φυλακιστεί σε μια καινούργια κακοποιητική σχέση, αυτή τη φορά ψυχολογικά κακοποιητική. 18 ολόκληρα χρόνια μου πήρε να καταλάβω τι γίνεται. 18 χρόνια πάλι σκοτάδι, πάλι σιωπή. Βρήκα το θάρρος και έφυγα.
Έφυγα και από την Ελλάδα. Θέλω πια να ζήσω κάπου όπου όταν θα περπατώ στους δρόμους, δε θα μου γνέφουν από παντού οι αναμνήσεις. Δεν αντέχω άλλο το γνώριμο στις εικόνες, στους ήχους και στις μυρωδιές, γιατί το γνώριμο θα είναι πάντα συνδεδεμένο με τον πόνο, την απελπισία και την στεναχώρια. Όμως εγώ θέλω να αφήσω πίσω μου πια και τον πόνο και την απελπισία και την στεναχώρια. Έχω ανασκαλέψει τη μνήμη μου για χρόνια, έχω κοιτάξει μέσα στο πηγάδι των παιδικών μου χρόνων, έχω κλάψει, έχω πονέσει. Έτσι κατάφερα να πάω παρακάτω. Είμαι ευγνωμών για κάθε ώρα θεραπείας, αλλά τώρα νομίζω ότι φτάνει πια. Θέλω από δω και πέρα να κοιτάω μπροστά. Στα σχεδόν 50 μου χρόνια το έχω κερδίσει αυτό το δικαίωμα.
Θέλω να είμαι κάπου, που θα έχω τη δύναμη να κάνω όνειρα και σχέδια, που θα έχω την ψυχική ηρεμία να ανακαλύψω αν μπορώ να γράψω. Πάντα ήθελα να γράψω. Μου αρέσουν οι λέξεις. Για μένα οι λέξεις έχουν κάτι πολύ υλικό, μια υπόσταση σχεδόν φυσική. Νιώθω να τις αγγίζω, να τις περιεργάζομαι, να ανακαλύπτω από καιρό σε καιρό και ένα άλλο μυστικό τους. Ποτέ δεν πίστεψα όμως ότι μπορώ να γράψω. Πλησίαζα τις λέξεις μόνο σαν αναγνώστρια. Τώρα όμως θέλω να δοκιμάσω. Για μένα.
Με μεγάλη εκτίμηση
Κ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κ. αισθάνομαι θαυμασμό, σε θαυμάζω για το θάρρος σου, για το ότι καταφέρνεις να κοιτάς μπροστά, για τον τρόπο που βουτάς μέσα στις λέξεις, εκείνες τις ανείπωτες που όταν τελικά ειπωθούν αλλάζουν τον χωροχρόνο μας, τον προσωπικό. Γράφεις πάρα πολύ όμορφα, πολύ θα ήθελα να διαβάσω κάτι δικό σου! Με μεγάλη εκτίμηση.
Με άγγιξε πολύ το κείμενο σου Κ. Σ’ ευχαριστώ κ γω γι αυτό.
Σε ευχαριστώ, το είδα αργά, εύχομαι να δεις ότι είμαι εδώ. Δεν είσαι πια αναγνώστρια, αν και αναγνώστριες μένουμε για πάντα. Ήρθε η ώρα σου να μιλήσεις. Σε χρειάζονται τόσες, αλλά θα δεις και ότι μιλώντας, πρώτα απ’ όλους, εσένα θα βοηθήσεις. Οι λέξεις κάνουν ό,τι λες, κι ακόμα περισσότερα. Και γιατρεύουν. Το ξέρω καιρό, και μάλλον σήμερα το έμαθες κι εσύ. Μην το φοβάσαι, μην το αφήνεις άλλο, ήρθε ο καιρός. Ξεκίνησες ήδη. Είσαι δημιουργός.
Γράφεις υπέροχα, έχεις εξαιρετική ικανότητα. Μου άρεσε πολύ και με έκανε να ταυτιστώ η φράση “Θέλω πια να ζήσω κάπου όπου όταν θα περπατώ στους δρόμους, δε θα μου γνέφουν από παντού οι αναμνήσεις”. Εχω κι εγώ συχνά την ίδια αίσθηση αλλά δεν είχα βρει τρόπο να το εκφράσω.
Προχώρα, τώρα κανένα εμπόδιο δεν θα σε σταματήσει. Καλή τύχη! <3
ΥΓ Πού είναι η Ειρήνη; Ειρήνη γύρνα πίσω να μας εκπαιδεύσεις, ανοίγουν τα σχολεία
Γειά σου Κ., Ενώ πάντα τα σχόλια μου απευθύνονται σ’εκείνες που ρωτάνε, μ’εσένα μου ένιωσα την ανάγκη να σε χαιρετίσω. Χαιρετίζω τον τρόπο που γράφεις, χαιρετίζω το πώς αισθάνεσαι. Ξέρω, σε βλέπω, το βλέπω αυτό που είσαι. Ταυτίζομαι απολύτως με την τελευταία παράγραφο. Όταν είπα στη δική μου θεραπεύτρια τι συνέβη στη δική μου ζωή, της είπα ότι δεν ήταν τραυματικό. Ότι δεν με επηρέασε, δε μου άλλαξε τη ζωή γιατί δεν ήταν άγριο. Μου απάντησε με τρόπο, θέλοντας να με βοηθήσει να μην υποτιμώ τα γεγονότα, κάτι που το νόημα του ήταν ότι δεν τραυματίζει μόνο ο βιασμός. Αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Όλοι εμείς πάντως πιστεύουμε ότι μπορείς να γράψεις!
Εύχομαι από εδώ και πέρα μόνο όμορφες στιγμές!
εισαι Νικητρια. να γραψεις, γραφεις υπεροχα κ εχουμε πολλα να μαθουμε απο σενα. απο καρδιας ενα μεγαλο ευχαριστω για το κειμενο σου, σου ευχομαι καλη τυχη σε ολα, στα ομορφα χρονια που ερχονται.
Τι καταπληκτικό κείμενο!
Ακούγεσαι μια πραγματικά θαρραλέα γυναίκα!
Πολυ δυνατο κειμενο!
Γράφεις πολύ όμορφα! Και σίγουρα έχεις πολλά να πεις