Αγαπητή Α,Μπα δε μπορώ να χωρίζω. Εχω τεραστιο προβλημα. Ειμαι 33 και σε ολες μου τις σχεσεις μεχρι τωρα, με χωριζουν οι αλλοι, ενω κατ ουσιαν εγω θελω να χωρισω. Φτανω τα πραγματα στα ακρα για να σταματησουν να μου μιλανε. Και δεν ειναι σε καμια περιπτωση επειδη φοβαμαι να μεινω μονη μου. Μπορω χωρις σχεση, κ μ’ αρεσει η φαση αυτη της ανεμελιας. Μ’αρεσουν κ οι σχεσεις βεβαια και οταν γνωριζω καλα τον αλλον και τον αγαπαω παντα σκεφτομαι οτι δε μπορω να τον αφησω και καλυτερα να ζουμε μαζι κ ας εχουμε προβληματα παρα να χωρισουμε. Το ιδιο και τωρα, μετα απο 5 χρονια σχεση, εχω συνειδητοποιήσει οτι εχει χαθει η μαγεία, εχουμε πολλα πραγματα που μας χωρίζουν, εκεινος ειναι μεγαλυτερος με παιδι, με 2 δουλειες και μηδεν ελευθερο χρονο. Ριζωμένος σε μια ψυχωτικη καθημερινοτητα υποχρεωσεων κ χωρις ιδιαίτερα ονειρα για το μελλον. Απ την αλλη εγω τωρα χτιζω τη ζωη μου επαγγελματικα, μ αρεσει να ταξιδευω κ να αλλαζω τοπο διαμονης, θελω να εξελιχθω και να μη με τρωνε τα προβληματα της πρωην οικογενειας του. Απ την αλλη τον αγαπαω, τον εχω συνηθισει, τον γουσταρω για πολλα πραγματα αλλα ξερω οτι μας χωριζουν άλλα τόσα. Το ξερω οτι ειναι φαση αλλα λεει η λογικη κ αλλα η καρδια. Το θεμα δεν ειναι αν πρεπει να χωρισω, αλλα πως χωριζουν οι ανθρωποι ??
Το «τον έχω συνηθίσει, τον γουστάρω για πολλά πράγματα» δεν είναι η καρδιά σου που τα λέει. Η λογική σου είναι και πάλι. Δεν είναι κάποια ρομαντική μάχη μεταξύ του θέλω και του πρέπει. Έχεις κάποιους λόγους που σε κάνουν να θέλεις να χωρίσεις, και άλλους, που είναι συνήθως η συνήθεια, που σε δυσκολεύουν. Αυτό είναι το συνηθισμένο. Αν είχες μόνο λόγους για να χωρίσεις, δεν θα έστελνες ερώτηση, θα χώριζες.
Αυτό που χρειάζεται – ίσως- φροντίδα στην δική σου περίπτωση είναι ότι δεν μπορείς να χωρίσεις και φέρεσαι άσχημα μέχρι να φύγει ο άλλος. Πράγματι, πρέπει να μάθεις πώς χωρίζουν οι άνθρωποι. Δεν ξέρω γιατί δεν μπορείς, δεν είναι επειδή οι άλλοι έχουν και τα καλά τους και δυσκολεύεσαι. Όλοι δυσκολεύονται, αλλά δεν το αποφεύγουν όλοι με τον τρόπο που το αποφεύγεις εσύ. Οι περισσότεροι παίρνουν την ευθύνη και το κάνουν, όσο δύσκολο κι αν τους φαίνεται. Αν θέλεις να μάθεις γιατί φέρεσαι έτσι, πρέπει να πας σε ψυχολόγο.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τους σιχαίνομαι τους ανθρώπους που σε φτάνουν στο αμήν για να μην είναι αυτοί που θα πουν το ρημαδοθελωναχωρισουμε. Στο μεταξύ – επειδή έχω βρεθεί στην άλλη πλευρά – εσύ βλέπεις την άθλια συμπεριφορά αλλά εκλογικευεις την κατάσταση σκεπτόμενη ότι αν ήθελε να χωρίσουμε θα το έλεγε, άρα περνάει φάση και θα τον στηρίξω τον άνθρωπο μου, δεν θα τον αφήσω στα δύσκολα. Όταν χωριζαμε μετά από 13χρονια τον ρώτησα πόσο καιρό ήθελε να χωρίσουμε. 4 χρόνια!!!! Αλλά δεν το έλεγε και μάλιστα ένας από τους όρους για να χωρίσουμε ήρεμα ήταν να ξέρουν όλοι ότι το είπα εγώ, για… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορεί να ακούγεται δυσκολο, αλλα το να επισκεφτείς ψυχολόγο για το γεγονός ότι προτιμάς να μη σε χωνεύουν πια από το να ξεστομίσεις τα λόγια του χωρισμού, είναι μια ευκαιρία να γνωρισεις καλύτερα τον εαυτό σου. Τί πιο ενδιαφέρον απο αυτο;
πολύ όμορφα το έθεσες.
Πιστευω οτι εισαι ο πρωην μου ο Κωστακης!
Τι εγινε τελικα Κωστακη την παντρευτηκες τη χωριατισσα γ@@ω το κερατο που μου φορτωσες;
χαχαχαχαχα
Αυτή την κομματάρα, την έχω πιο κοινωνικο-πολιτική για κάποιο λόγο. Το απόλυτο τραγούδι χωρισμού για μένα είναι οι Βυθισμένες Άγκυρες του Πασχαλίδη: “Θα κατεβάσω απ’ το ταβάνι σου τα αστέρια κι όλο τον κόσμο σου θ’ αφήσω χτυπημένο ξέρω στα λόγια μου ακονίζονται μαχαίρια νιώθω να σφίγγουν την ζωή μου κρύα χέρια και με το θάρρος μου απ’ τα γόνατα κομμένο. Όμως απόψε πρέπει να τα καταφέρω δεν έχω δύναμη τα πόδια μου να πάρω μακάρι να ‘τανε κάπως αλλιώς δεν ξέρω μακάρι να ‘τανε και πάλι να σε θέλω και να σου πω: “σήκω μαζί μου θα σε πάρω”… Διαβάστε περισσότερα »
συμφωνώ απόλυτα!!!
“πόσες βλακείες είπα για να ξεμπερδέψω” μεγάλος στοίχος!
Νομίζω ότι σε αυτή τη συμπεριφορά, του να μην θέλεις να πεις σε κάποιον να χωρίσετε για να μην τον στεναχωρήσεις, εμπεριέχεται και λίγος ναρκισισμος. Ότι είμαι τόσο μα τόσο σημαντικός για τον άλλον που τί θα κάνει χωρίς εμένα, θα διαλυθεί. Χαίρομαι που το ξεπέρασες με τη μέθοδο τσιρότο, είναι η πιο αποτελεσματική.
Ναι, αλλά, Maggie, είναι πολλοί εκεί έξω που προσπαθούν χειριστικά να μην τους χωρίσεις, κλαίγοντας, όπως αναφέρει η Mitsi, ή λέγοντας ότι θα πεθάνουν χωρίς εσένα, είσαι όλη τους η ζωή κλπ κλπ. “Αν είναι να με χωρίσεις, καλύτερα σήκωσε το όπλο κ πυροβόλησέ με, έτσι κ αλλιώς θα με σκοτώσεις” μου έχουν πει. Λίγο ενοχικός να είσαι και λίγο ευαίσθητος,
όχι νάρκισσος, το σκέφτεσαι μετά διπλά κ τριπλά.
Απ’ό,τι αντιλαμβάνομαι, σου είναι πολύ πιο εύκολο να σου θυμώνει ο άλλος, γιατί είναι ένας έμμεσος τρόπος να βιώσεις τη θλίψη και τον πόνο ενός χωρισμού, αλλά χωρίς ουσιαστικά να τα επεξεργαστείς, από τον άμεσο που είναι το να πάρεις τα κουράγια σου και να κάνεις την κουβέντα που πρέπει να γίνει, και που τσούζει, πονάει, και είναι πολύ πιο δύσκολη από τις φωνές και το θυμό. Νομίζω μάλιστα ότι η συμπεριφορά που περιγράφεις είναι κάτι σχετικά συνηθισμένο. Πώς χωρίζουν οι άνθρωποι; Σεβόμενοι και τον απέναντί άνθρωπο και τον εαυτό τους. Γιατί δεν είσαι μόνο εσύ στην εξίσωση αυτή, είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Σίγουρα είναι πιο καλό για όλους να τους κοροϊδεύεις και να τους πληγώνεις επειδή δεν έχεις τα κοτσια να είσαι ειλικρινής #not
Νομίζω ότι φοβάσαι να αναλάβεις την ευθύνη του χωρισμού. Όταν χωρίζεις τον άλλον, οφείλεις και να ακολουθήσεις, ας πούμε, ένα πρωτόκολλο. Όπως το να απομακρυνθεις πραγματικά, να μην ανταποκρινεσαι σε κλήσεις κτλ. κι επειδή σε τρώει μέσα σου η καλή πλευρά του συντρόφου, φοβάσαι ότι δε θα ακολουθήσεις το πρωτόκολλο και προτιμάς να μεταθέσεις την ευθύνη του χωρισμού αλλού. Εντάξει κι εγώ είμαι πολύ ευθυνοφοβη γενικώς αλλά νιώθω ότι εσύ το τερμάτισες.
Δηλαδή προτιμάς το ρολο της bitch από το να πάρεις το βάρος της απόφασης πάνω σου. Συμφωνώ ότι θα σε βοηθούσε γενικότερα να ψαχτείς με έναν ψυχολόγο.