Στο τίμιο σπίτι μας, σίδερο δεν μπαίνει ποτέ. Αν θέλει ο καλός μου κανένα σιδερωμένο πουκάμισο μια στο τόσο, το σιδερώνει μόνος του. Κατά τα λοιπά, απολαμβάνουμε ό,τι προσφέρει ένα σωστό στέγνωμα σε κρεμάστρα και ζούμε ευτυχισμένοι με τις ζάρες που απομένουν. Σήμερα, για κάποιο λόγο, ήθελε ένα σιδερωμένο πουκάμισο. Στέκεται μπροστά στην ντουλάπα, πίσω από το γραφείο μου, όπου δουλεύω, και λέει μισο-αστεία, μισο-σοβαρά: «Καταλαβαίνω τον Τάδε που αρραβωνιάστηκε την Δείνα [οικονομικά εξαρτημένη από εκείνον], που του σιδερώνει τα πουκάμισα». Του λέω, «Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι σαν να λες σε μαύρο ότι η δουλεία είχε και τα καλά της, έτσι;». Διαμαρτυρήθηκε και μου είπε ότι φυσικά το καταδικάζει, απλώς καταλαβαίνει τα κίνητρα του Τάδε. Δεν το λες και πυρηνική φυσική, αλλά αφού καταδίκασε δεν το συνέχισα.
Τις προάλλες ήρθε η μάνα μου και είδε τις εν λόγω κρεμάστρες στο μπαλκόνι. Μου λέει: «Κι αυτό όμως, που αφήνεις τον Καλό σου με ασιδέρωτα πουκάμισα….». Της λέω: «Φαντάσου λίγο την Πεθερά μου να επιπλήττει τον Καλό μου που αφήνει ασιδέρωτα τα δικά μου πουκάμισα». Προς τιμή της, γέλασε.
Σιδερωμένο πουκάμισο, η επιτομή της γυναικείας προσφοράς στον άντρα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
