Ιστορίες Τίντερ

Καλησπέρα κορίτσια και αγόρια του Α μπα community! Δεν έχω καταλάβει ακόμα πως θα λειτουργούμε εδώ, ωστόσο αποφάσισα να σας πω τη δική μου ιστορια Tinder για να ανοίξουμε με κάτι ευχάριστο (επειδή είμαι σίγουρη ότι θα έχουμε περίεργες αφηγήσεις)
Το 2014,καλή χρονιά του tinder θα έλεγα καθώς όλοι το πρωτοανακαλύπταμε και οι περίεργοι τύποι μπορώ να πω απουσίαζαν σε μεγάλο ποσοστό, βλέπω έναν τύπο ενδιαφέρον, από αυτούς που δεν είσαι και σίγουρη ότι θες να κάνεις δεξιά αλλά κάτι σ’ αρέσει οπότε λες άντε καλά. Στα επόμενα δευτερόλεπτα ακολουθεί ακαριαίο match και στέλνω το εξής:
-τι ψάχνεις εδώ μυστήριο αγόρι;
-τον έρωτα της ζωής μου κορίτσι
Αφού φλερταρα με το unmatch γιατί δεν ήμουν σε φάση να παίξω με έρωτες ζωής, έρχεται ξανά μήνυμα που λεει
-έλα πλάκα κάνω, δεν περιμένω τον έρωτα της ζωής μου από το tinder προφανώς
– ήμουν κοντά στο unmatch να σου ομολογήσω
-το γλίτωσα λοιπόν.

Μετά από 3 μέρες χαλαρού chatting, ήρθε η πρόταση για ραντεβού. Ένα βράδυ πριν το ραντεβού ήμουν σπίτι, σε απεγνωσμένη αναζήτηση σοκολάτας, κάτι που του εξομολογηθηκα γιατί ή λες τα κουσούρια σου από την αρχή ή ποτέ. ( ποιος βγαίνει ραντεβού με κάποιον που δεν πεθαίνει για σοκολάτες άραγε;)

Έτσι φτάνουμε στην Παρασκευή το βράδυ, με εμένα έντρομη στο μετρό Μοναστηρακίου να κοιτάζω γύρω μου να δω αν θα τον αναγνωρίσω. Του είπα να κρατάει ψηλά μια μπανάνα από τους πάγκους μπροστά για να μην κάνουμε άβολη την αναγνώριση, έκανε μάλλον ότι γέλασε από ευγένεια. Το εννοούσα. Δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο από το να προσπαθείς να αναγνωρίσεις άνθρωπο που έχεις δει 3 φωτογραφίες του, μέσα σε πλήθος.
Ωστόσο, τα κατάφερα. Και αντί για μπανάνα, κρατούσε την αγαπημένη μου σοκολάτα για να αναπληρώσω την έλλειψη τη χθεσινή. Παύση για χειροκρότημα.

Μέσα στις επόμενες δύο ώρες, πήγαμε για μπύρες, γελάσαμε, είχαμε τεράστιες παύσεις που και οι δύο δεν νιωθαμε άβολα, κάπου ένα φιλί και μια καληνύχτα.

Δεν ξαναβγήκαμε.Ωπ δεν το περιμένατε ε; Αλλά μην φανταστείτε κάποιο ghosting ή κάτι. Μιλήσαμε λίγο τις υπόλοιπες μέρες αλλά απλά χαθήκαμε κάπου στη μετάφραση.

Και φτάνουμε στον Οκτώβριο του 2015. Όπου μετά από αποτυχημένες επανασυνδέσεις με πρώην ( μην ξαναστείλετε ποτέ σε πρώην και μην κανονίσετε διακοπές επειδή τα ξαναβρήκατε γιατί θα καταλήξετε χωρισμένοι μπροστά στο Κολοσσαίο να σκέφτεστε τι πήγε λάθος με τη ζωή σας και είστε στη Ρώμη με λάθος άτομο, μια φίλη μου απ το χωριό, όχι εγώ) ανοίγω ξανά το tinder. Και βλέπω ξανά τον ίδιο τύπο. Και αφού ξανά κάνω ακαριαίο match ακολουθεί ο εξής διάλογος :
-Ακόμα εδώ; (εγώ)
-γιατι εσύ που είσαι; (αυτός)
-σωστό και αυτό. Πως πάει η ζωή;
-ανιαρή και καθημερινή. Θα ήθελες να την κάνεις πιο ενδιαφέρουσα;

Και βγήκαμε. Και ξαναβγήκαμε. Και γενικά ακόμα βγαίνουμε. Και τον λατρεύω.
(αγάπη μου άμα το διαβάζεις αυτό φέρε γάλα σπίτι, γιατί ξέρω ότι διαβάζεις α μπα κρυφά)

Πωπω φανταστικο!
Και ωραια αφήγηση και πολύ όμορφο το στορι σας!
Με ανατροπες, αγωνια..τι να πρωτοπω! χιχι

Πάρα πολύ όμορφη ιστορία!!😊

Πολύ ωραία και αισιόδοξη ιστορία !;)

Συνομιλουσα με ένα τύπο στο τιντερ είχαμε αρκετά κοινά και κοινούς γνωστούς οπότε μετά από κάποιες μέρες κανονισαμε για ποτό. Όλα καλά σε γενικές γραμμές. Πάνω στην κουβέντα μου πετάει ένα “εσείς οι γυναικες” κάτι με περίοδο; με φλερτ; δεν θυμάμαι ακριβώς αλλά χαμογελαω και πάω παρακάτω. Σε επόμενη συζήτηση που είχαμε για οδήγηση μου ξανά λέει “εσείς οι γυναικες” ότι δεν είμαστε καλές οδηγοί εν ολίγοις. Χαμογελαω “ανέλυσε μου” και ξεκινάει μια υπέρ ανάλυση για το ότι οι γυναίκες προκαλούν ατυχήματα, γιατί είναι ανασφαλεις στην οδήγηση ενώ οι άντρες πιο ρωμαλαιοι και δε φοβούνται οπότε οδηγούν καλύτερα κτλ. Ακούω και δε λέω τίποτα. Πίνω μια γουλιά από το ποτό μου, τον κοιτάω στα μάτια και του λέω μες στη γλυκα “για πες… Σε τι άλλα στερεότυπα πιστεύεις;”. Καταπιε τη γλώσσα του, είπε ότι δεν είναι στερεότυπα αλλά αλήθεια. Μετά από λίγο φύγαμε ούτε καληνυχτες ούτε τίποτα. Δεν ξανά μιλήσαμε ποτέ. 😛

Εγώ πριν περίπου 2 χρόνια (και κάτι παραπάνω) γράφτηκα γιατί λόγω τεράστιου φόρτου εργασίας, δεν είχαν την επιλογή να γνωρίσω κάπως αλλιώς κόσμο (το φίλος-φίλου, είχε εξαντληθεί). Μιλαγα με ορισμένους τύπους, και βγήκα και κάποια – ομολογουμένως – αποτυχημένα ραντεβου. Το πρώτο ραντεβού ήταν με κάποιον που είχε απο ότι φάνηκε , φωτογραφία προ δεκαετίας, και ο χρόνος, δυστυχώς ΔΕΝ ήταν με το μέρος του. Το δεύτερο ραντεβού ήταν με έναν (κατα ταλλα συμπαθέστατο) νεαρό με πολύ διαφορετικό σκοπό απο τον δικό μου (κοινώς, έψαχνε ένα friend with benefit). To τρίτο, με έναν τύπο που δεν μου έκανε κανένα κλικ. Κανένα όμως. Ζίρο, νάθινγκ. Νομίζω υπήρξαν 2 ακόμα, που για να μην τα θυμάμαι καν, φαντάζομαι ποσο αδιαφορα ήταν (και απο τις 2 πλευρές).
Στο ενδιάμεσο, επικοινωνούσα και με τον Μ. Σχετικά αραιή επικοινωνία, και μετά απο 1μιση μήνα, δεν είχε κάνει πρόταση να βρεθούμε. Χιούμορ, έξυπνος , ωραίος, όλα τα καλά του κόσμου. Λέω : Για να μην ζητάει να βρεθούμε ή 1) Θα έχει και αυτός καμια φώτο προ 10ετίας 2) Θα είναι παντρεμένος / δεσμευμένος ή 3) τέλος πάντων κάποιο κουσούρι. Too good to be true, και γιατί δεν θέλει να βρεθούμε;

Επιτέλους, μετά απο τόσες εβδομάδες, βρεθήκαμε . Πρώτη ματιά : Ωραίοτερος απο ότι φανταζόμουν ! Καθίσαμε για καφεδάκι, που (απρογραμμάτιστα) συνέχισε σε δείπνο. Στο τέλος ακολούθησαν τα ” χάρηκα που σε γνώρισα, θα τα ξαναπούμε” .. Ωχ σκέφτηκα και εγώ. Ξέρετε, το ”θα τα ξαναπουμε” είναι το αντίστοιχο του ”Ωπα φιλε, χαθήκαμε, έχουμε χρόνια να τα πούμε να πάμε για κανα καφεδάκι”’; και δεν τα λέμε ποτέ….

Παρόλα αυτά τα ξαναείπαμε, τα ξαναείπαμε, τα ξαναείπαμε και ακόμα τα ξαναλέμε, δύο χρόνια μετά, ετοιμάζοντας τον γάμο μας !!!

Οταν μετακόμισα σε άλλη πόλη πριν κάποια χρόνια δεν γνώριζα κανέναν. Γνώρισα άτομα για παρέα όμως δεν είχα και τόσες παρέες αρχικά για να βγαίνω. Μετά από προτροπής φίλης κατέβασα ένα dating app που δεν είναι τόσο γνωστό (εκείνη χρησιμοποιούσε αρκετά και αυτό της άρεσε). Η αλήθεια είναι οτι το χρησιμοποιούσα αραιά και δεν έχω πολλές ιστορίες. Γνώρισα ενδιαφέροντα και όχι άτομα όμως σε γενικές γραμμές έχω καλή εμπειρία. Βγήκα ραντεβού με 3 4 άτομα που όμως δεν πήγαν κάπου εκτός από έναν που όμως ήταν απλά για σεξ (ούτε εγώ ήθελα σχέση μαζί του απλά να περάσω καλά). Ώσπου 1 εβδομάδα πριν φύγω για τις καλοκαιρινές μου διακοπές (3 εβδομάδες παρακαλώ) γνωρίζω έναν πολύ ενδιαφέρον τύπο και μου άρεσε πολύ η συζήτηση μαζί του. Λίγο πριν φύγω συναντηθήκαμε και περάσαμε τέλεια. Από αυτά τα ραντεβού που μιλάς και μιλάς και μετά βλέπεις οτι πέρασε η ώρα και κάποια στιγμή πρέπει να πας σπίτι.

Χάρηκα εγώ γιατί από κοντά ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον και ωραίος όμως σκεφτόμουν οτι στις τρεις επόμενες εβδομάδες που δεν θα βλεπόμασταν μπορεί να χάλαγε η κατάσταση, μάτια που δεν βλέπονται έλεγα…κι όμως έκανα λάθος και χαίρομαι γι αυτό. Όταν επέστρεψα με περίμενε στο αεροδρόμιο κι από τότε δεν σταματήσαμε να κάνουμε σχέδια μαζί! Και τώρα 2 χρόνια μετά σχεδιάζουμε τον γάμο μας 🙂