[sktpsx]

Οrigami καλημερα, διαβασα την ιστορια σου και θα ηθελα να αναφερθω σε δυο σημεια.

1) ο συζυγος σου. Ο συζυγος σου, μου θυμιζει παρα πολυ τον πατερα μου. Αντικοινωνικος μονοχνωτος που λεει οτι ειναι “μοναχικος λυκος”, δεν ειναι κακος.Η μητερα μου στον αντιποδα, κοινωνικη ευχαριστη παντα με το χαμογελο, να επιδιωκει να συναναστρεφεται κοσμο. Δεν χωρισαν ποτε σχεδον 40χρονια παντρεμενοι, ξερεις απο τους κλασσικους αταιριαστους γαμους. Το συμπερασμα μου τωρα 40χρονια μετα ειναι οτι, ο μεγαλος χαμενος της υποθεσης ηταν και ειναι η μανα μου. Εχασε εμπειριες εχασε ζεστασια εχασε τρυφεροτητα εχασε τον εαυτο της. Που ειναι η προσωπικοτητα της μαμας μου;πουθενα. ποτέ δεν εκφραστηκε.
Ο πατερας μου απο την αλλη εκανε αυτο που ηθελε.Ηθελε να απομονωνεται ειχε τις ασχολιες του (περιβολια φυτα δεντρα γλαστρες κτλ). Δεν τον ενοχλησε ποτε κανεις.
Υπαρχουν και αλλα στοιχεια στους χαρακτηρες τους, αλλα, το διαταυτα ειναι οτι ο μονοχνωτος επιβληθηκε και η κοινωνικη περιοριστηκε σε βαθμο ασφυξιας.

2) ο συζυγος μου ειχε παλια μια μακροχρονια σχεση. Στην αρχη καλα, με τον καιρο χειροτερα .Η κοπελα ειχε καποια διαχρονικα ζητηματα(δεν μπορουσε να βιοποριστει μονη της, δεν τα πηγαινε καλα με τους δικους της, δεν ειχε φιλους, δεν ειχε παρει το πτυχιο της,δεν μπορουσε να δουλεψει, γενικως πολλα δεν) Ολα αυτα τα “δεν” τα ειχε αναλαβει ο συντροφος, με αποτελεσμα, απο ενα σημειο και μετα, αφου εφυγε ο ερωτας εμενε γιατι την λυποταν. Την λυποταν για χρονια. Καποια στιγμη εγινε το μπραφ και χωρισαν. Περασαν τα χρονια, και καμια φορα οταν μιλαμε για τα παλια με τον συζυγο μου, το μονο ΤΟ-ΜΟΝΟ που εχει να μου πει για εκεινη την εποχη, ειναι οτι λυπαται που δεν εφυγε νωριτερα και πηγαν τα χρονια του χαμενα. Χαμενες εμπειριες.
Μπορει και η μανα μου να λυπαται τον πατερα μου, και ο συζυγος μου να λυποταν την πρωην, αλλα τελικα οι μεγαλοι χαμενοι ηταν αυτοι οι δυο. Γιατι και ο πατερας μου και η πρωην μια χαρα την ζουν την ζωη τους. Και φυσικα κανεις απο τους δυο (πατερας + πρωην) δεν γυρισε να πει ενα ευχαριστω. Ευχαριστω που με στηριξες ευχαριστω που κλειστηκες ευχαριστω που μου εκανες παρεα.
Στο διαταυτα, η λυπηση θα επρεπε να ειναι ενα προσωρινο συναισθημα, που να μας προστατευει απο το να γινομαστε καφροι. Αν κραταει πολυ μας κανει κακο.

[sktpsx]

Γεια σου Velay, με το καλο να ερθει το μωρο!
Να σου πω οτι και εγω εχω δυο μικρα, (4 και 2)και εχω τα περισσοτερα φρεσκα στο μυαλο μου.
Δυο ας πουμε συμβουλες ειναι:
1) κανε οσο πιο πολλες βολτες καφεδες σινεμα γενικως οτιδηποτε αυθορμητο σου ερχεται στο μυαλο. Η ζωη αλλαζει ριζικα παντοτινα ,δεν ξερω ποια αλλη λεξη να χρησιμοποιησω, με τον ερχομο του παιδιου.
2) να εχεις φαγητο μαγειρεμενο στην καταψυξη. Οταν γεννησα ετυχε να μην εχουμε καθολου βοηθεια (η μαμα μου αρρωστησε και η πεθερα…αστο) και μας βρηκε το νεο δεδομενο εντελως απροετοιμαστους. Κυριολεκτικα πεινασαμε. Στο δευτερο παιδι ειχα κανει τα κουμαντα μου.
Και ενα τελευταιο και πιο γενικο. Να εχεις τον συντροφο σου κοντα. Μην τον αποκλεισεις απο πουθενα. και στον τοκετο (στον τοκετο στεκεται στο κεφαλι σου, δεν ειναι απο κατω να βλεπει τα διαφορα) και στα ξενυχτια παντου. Καλυτερα να ξενυχτατε παρεα και να ειστε και οι δυο κουρασμενοι, τον πρωτο καιρο τουλαχιστον.
Η πιο γλυκεια αναμνηση ολα αυτα τα χρονια, ηταν ενα ξημερωμα που εκλαιγε το μωρο, και λεω στον δικο μου, ασε το παω στο σαλονι να ηρεμησει κοιμησου εσυ. Περναγε η ωρα και δεν ηρεμουσε ,μετα απο λιγο βλεπω τον συντροφο να ανοιγει την πορτα. Ηρθε να μου κανει παρεα. Να το περασουμε μαζι.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις