- Αυτό το θέμα έχει 27 απαντήσεις, 15 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 3 έτη, 8 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Καλημέρα,
Θα ήθελα να κάνουμε ένα thread για ερωτοαπαντήσεις σε καθημερινά θέματα μητρότητας/πατρότητας, κυρίως νέων γονιών (εγκύων, μωρών και μικρουλάκια).
Περιμένω το αγοράκι μου το Σεπτέμβριο. Υπάρχει πληθώρα πληροφοριών στο ίντερνετ με αποτέλεσμα να νιώθω χαμένη. Ενδιαφέρομαι να ακούσω πολύ τις ιστορίες σας, γιατί εκτιμώ πολύ τους σχολιαστές της α,μπα.
Για παράδειγμα, αυτό που με απασχολεί σήμερα το πρωι…
Κοιμάστε στο ίδιο κρεββάτι με το μωράκι σας; Μένω ΗΒ και ο Εθνικός Οργανισμός Υγείας τονίζει πολύ τους κινδύνους μια τέτοιας πρακτικής…Γεια και με το καλό!!! Έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου πλέον, αλλά κοιτώντας προς τα πίσω, έχω να πω το εξής: βρες τον παιδίατρο που θα εμπιστεύεσαι. Κάνε ραντεβού μαζί του/της, πριν γεννήσεις για τις βασικές ερωτήσεις. Συζήτησε με τον σύντροφο, αν το μεγαλώνετε μαζί, ποιες αρχές θέλετε εσείς και μόνο να έχετε στην οικογένειά σας. Τηρείστε όσα αποφασίσετε στηριγμένοι στην κοινή λογική, αλλά γνωρίζοντας επίσης ότι μπορεί να αλλάξουν πολλά. Για μένα ένα από τα δυσκολότερα σημεία ήταν οι γνώμες όλων των άλλων, που με γέμιζαν τύψεις, ενοχές, ανικανότητα.
Δεν κοιμήθηκα ηθελημένα με κανένα από τα παιδιά μου. Τρύπωναν όμως τα μικρά σκουληκάκια, στις 5 στο κρεββάτι. Στη βρεφική ηλικία, έχω ξενυχτήσει πολύ για να πηγαίνω τη μία στο κρεββάτι της, και υπήρξε και περίοδος που απλά δεν άντεχα.
Τις δυνάμεις σου θα μετρήσεις, τις αντοχές σου και τις αποφάσεις σου. (και την κοινή λογική).
Ευχαριστώ πολύ TER για την απάντηση. Είμαι στο δημόσιο σύστημα υγείας του ΗΒ, και ο γιατρός είναι και λίγο θέμα τύχης (όποιος σου λάχει), εντάξει αν δεν είσαι ευχαριστημένη, έχεις δικαίωμα να ζητήσεις να δεις κάποιον άλλον.
Ολοι όμως, όλοι, ακολουθούν τα ίδια προτόκολλα. Δηλαδή τους ρωτάς κάτι, και σε παραπέμπουν στις σημειώσεις που σου έχουν ήδη δώσει, που είναι στην ουσία δύο λίστες με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε μεθόδου. Και σου τονίζουν ότι είναι δική σου απόφαση.
Το θέμα είναι ότι τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα δεν είναι ξεκάθαρα (παρα μάλλον ενδείξεις) και είμαστε και εγώ και ο σύζυγος πελαγωμένοι μπροστά σε κάθε απόφαση. Εάν λειτουργήσω βάση λογικής, πρέπει σίγουρα να μην κοιμώμαστε στο ίδιο κρεββάτι. Αλλά θέλω…
Τέλος πάντων, ίσως η πραγματικότητα να με διαψεύσει.Ίσως μπορεί να υπάρξει μέση λύση, Velay. Τουλάχιστον στο θέμα του ύπνου. Να κοιμάστε με το λίκνο/κούνια/ότι έπιπλο έχετε κολλητά στο κρεβάτι. Εγώ αυτό ακολούθησα πάντως και όλοι ήμασταν happy. Αν εσύ και ο σύντροφός σου επιθυμείτε να είστε μαζί και οι τρεις στο κρεβάτι και έχεις διαβάσει τις σωστές συνθήκες κλπ τότε κάντε το. Αν κάποιος από σας (βάζω και το μωρό μέσα) νιώσει ότι δεν του πάει, δοκιμάστε κάτι άλλο. Συμφωνώ με αυτούσιο το σχόλιο της TER από πάνω. Και μην ξεχνάς ότι σε αυτή τη φάση, αντιμετωπίζεις το θέμα εντελώς θεωρητικά (δε γίνεται αλλιώς χεχε) όταν όμως έχεις στα χέρια σου αυτό το νέο ανθρωπάκι πολύ πιθανόν να νιώσεις πράγματα που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν και οι θεωρίες και τα σχέδια να έρθουν τα πάνω κάτω.
Velay ειμαστε εδω να τα λεμε 🙂
Εχω ενα κοριτσακι που κλεινει τα 3.5 χρονια τον Ιούλιο.Τα κορίτσια στα είπαν πολύ καλα.
Ούτε εγω κοιμήθηκα στο ίδιο κρεβάτι με το μωρο σαν στανταρ.
Το σύστημα έπαιξε ως εξής, το πρώτο της 7μηνο είχα λίκνο που άνοιγε στο πλάι κι έδενε στο δικό μας κρεβάτι, οπότε ήταν σαν να κοιμόμαστε μαζί αλλά είχε το δικό της κρεβατάκι όπως είπε και η φούστα.
7μηνών την πήγαμε σε κούνια στο δωμάτιο της -τα δυο μας δωματια ηταν απεναντι με τις πορτες ανοιχτές και κάμερα που χρησιμοποιούσαμε με ήχο(οχι ανοιχτη τη νυχτα). Δίπλα στη κούνια έβαλα πολυθρόνα θηλασμού κι ακόμα κι όταν δε θήλαζα πια με βοήθησε στα ξενύχτια. Πολλά βράδια και ώρες τις πέρασα εκει.
Κάπου στον 1.5 χρόνο άρχιζε να ξυπνάει μέσα στη νύχτα και να ζητά να έρθει στο κρεβάτι μας και τότε συζητήσαμε πώς να το χειριστούμε και καταλήξαμε για να είμαστε όλοι καλά να την παίρνουμε όποτε το ζητούσε. Το σημαντικό ήταν οτι την κοίμιζα στο κρεβάτι της, αλλά στο δικό μας ερχόταν κΑθε νύχτα γύρω κάπου μεταξύ 2-4 τα ξημερώματα για εναν χρόνο.
Στα 2.5 το έκοψε μαχαίρι, όταν ανοίξαμε τη κούνια και την κάναμε κρεβάτι και δεν ηθελε με τιποτα να ερθει, “θελω το κρεβατακι μου” ελεγε. Και μας έλειψε τρελα!
Τώρα είναι 3-4 μέρες που ξυπναει παιρνει το μαξιλαρι της κι έρχεται παλι γιατι “θελω να ειμαι κοντα σου μαμα” και της αφήνουμε με χαρά για όσο το έχει ανάγκη.
Αυτά που εν ολίγης θέλω να σου πω είναι:
1. Κρατάς τους βασικούς κανόνες ασφάλειας
2. Συμφωνειτε με τον σύντροφο σου ποια είναι η κοινή γραμμή που θέλετε να έχετε σαν βάση (πχ εγω σου ειπα θεωρησαμε σημαντικο να ξεκινα τον υπνο της στο κρεβατι της)
3. κάνεις το καλύτερο δυνατό για την ισορροπία της δικής σου οικογένειας και μόνο χωρίς τύψεις
4. καλύπτεις τις συναισθηματικές ανάγκες του μωρού σου και αργότερα παιδιού σου -αν το παιδί μου έχει ανάγκη αυτες τις μέρες να κοιμάται δίπλα μου, να το κάνει!Με το καλό 🙂
Πολύ ωραίο και επεξηγηματικό σχόλιο, Μαρίνα! Είπες κάτι πολύ σωστό: να ξεκινά τον ύπνο της στο κρεβάτι της. Όποια συναισθηματική ανάγκη εννοείται ότι την καλύπτουμε, αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό να μαθαίνουν εξ αρχής ότι ο καθένας μας έχει το χώρο του (και το χρόνο του). Αυτό με το να ξεκινά ο ύπνος στο κρεβάτι ήταν μια πολύ βασική αρχή για εμάς τους δυο γονείς. Γι’ αυτό το λόγο και αποφύγαμε να πέφτει για βραδινό ύπνο σε αμάξια, καρότσια, βόλτες και πάει λέγοντας και μετά να τη μετακινούμε στο κρεβάτι της. Όπως επίσης ήμασταν “αυστηροί” με την ώρα που θα πάει για ύπνο, τη ρουτίνα που ακολουθούσαμε και με τις συνθήκες πριν και κατά τη διάρκεια του ύπνου (όχι οθόνες, δυνατές μουσικές και φώτα κλπ). Σε αυτά τα μέτρα καταλήξαμε διαβάζοντας, παρατηρώντας γύρω μας οικογένειες αλλά κυρίως έχοντας τις αντιδράσεις του παιδιού σαν οδηγό.
Επίσης ήταν κάτι που δε νιώσαμε ότι μας καταπιέζει και είχε εξαιρετικά αποτελέσματα για τον ύπνο και την ξεκούραση του παιδιού. Αν κάποιος άλλος γονιός νιώθει ότι κάτι από τα παραπάνω τον καταπιέζει λόγου χάρη, να προσπαθήσει να βρει κάποια άλλη διαδρομή.
Για το θέμα της συγκόιμησης πάντως υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες οδηγίες. Απαγορεύεται αν ο γονιός που κοιμάται με το μωρό έχει καταναλώσει αλκοόλ, έχει καπνίσει, έχει απνοια, ή είναι υπερβολικά παχύσαρκος. Επίσης δεν είναι καλό να έχεις λυτά μακριά μαλλιά και φαρδιά ρούχα. Όλοι αυτοί οι λόγοι μπορούν να προκαλέσουν πνιγμό στο παιδί. Κατά τα άλλα, η συγκοίμηση ειδικά στην αρχή και ειδικά για θηλάζουσες μητέρες ειναι πολύ καλή επιλογή. Ένα λίκνο κολλητά στο κρεβάτι σου ως συνέχεια αυτού βοηθά και στο να είστε σίγουροι οτι το παιδί δεν θα πέσει.
Το να μάθει ένα μωρό να έχει το χώρο του και το κρεβάτι του όταν μόλις έχει βγει από μέσα σου είναι λίγο νωρίς. Φυσικά ο καθένας επιλέγει το σωστό για τον εαυτό του και το μωρό θα προσαρμοστεί. Στη γέννα πάντως κατάλαβα πως είμαστε θηλαστικά, και πως οι επιλογές μας ειναι κατά πολύ θέμα κουλτούρας. Στη φύση τα κοντινότερα σε μας θηλαστικά θεωρούν αυτονόητο πως το νεογνό ειναι κολλημένο στη μάνα του, και σιγά σιγά μεγαλώνοντας κατακτά περισσότερες δεξιότητες και ανεξαρτησία. Η ουσία δηλαδή ειναι να καλύπτουμε τις ανάγκες του μωρού, χωρίς να ξεχνάμε τις δικές μας, με στόχο να κατακτήσουν την ανεξαρτισία τους όταν είναι έτοιμα και να πατήσουν στα πόδια τους μόνα τους.
Παιδιά σας ευχαριστώ πολύ, τα λέτε πολύ ωραία όλες σας. Φιλάκια.
Cloud on Toast, πολύ ωραίο σχόλιο και το δικό σου! Εκεί που αναφέρω μαθαίνει το χώρο του και το κρεβάτι του, δεν εννοώ από νεογέννητο λεχούδι. Για τους 2-3 πρώτους μήνες είχαμε το λίκνο κολλητά στο κρεβάτι, πολλά μεσημέρια κοιμόμασταν στο διπλό με τη μπέμπα που έλειπε ο άντρας μου και είχαμε χώρο, μετά είχαμε τη μεγάλη κούνια δίπλα στο κρεβάτι μας. Α και επίσης έπαιξε πολύ χουζούρι στο sling – ένα αξεσουάρ που μου έλυσε τα χέρια. Στο δικό της δωμάτιο πήγε όταν ήταν ενός χρόνου. Σε όλο αυτό ακολουθήσαμε τις ανάγκες του παιδιού και την ανταπόκριση στις αλλαγές. Όταν επέστρεψα στη δουλειά που ήταν λίγων μηνών, έκανε ένα τρομερό πισωγύρισμα στον ύπνο εκεί που τα πήγαινε τέλεια. Αναπληρώσαμε με ύπνο βραδινό αγκαλιά μέχρι να νιώσει ασφάλεια και μετά όλα έστρωσαν.
Πιο πολύ ήθελα να τονίσω ότι προσπαθήσαμε από την ώρα που γεννήθηκε να σεβαστούμε τον ύπνο της και το πρόγραμμά της. Το να σε πάρει ο ύπνος σε ένα μέρος με μουσικές, φωνές και φώτα δεν είναι ο,τι καλύτερο. Γίνεται, δεν είναι αδύνατον να κοιμηθείς υπό τέτοιες συνθήκες αλλά βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα επηρεάζεται η ποιότητα του ύπνου. Ξαναλέω βέβαια, αν ένα ζευγάρι καταπιέζεται από αυτό το μοντέλο και δεν μπορεί να δεσμευτεί να είναι σπίτι κάθε βράδυ στις 8 για να κοιμίζει το μωρό, να μην το κάνει γιατί δε θα είναι αυθεντικό.
Να ρωτήσω και κάτι για τον πόνο της γέννας; Υπάρχει κάποια που έχει γεννήσει χωρίς επισκληρήδιο;
Πως είναι ρε παιδιά, μπορείτε να τον περιγράψετε λίγο; Δηλαδή με τι συγκρίνετε; Και ο μπαμπας; Ηταν όλη την ώρα μέσα στην αίθουσα τοκετού; Από την μία τον θέλω, απο την άλλη δεν είμαι σίγουρη αν υπάρχει λόγος να μπει σε τέτοια διαδικασία (εγώ προσωπικά δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι σε θάλαμο τοκετού ως συνοδός σε γέννα). Αυτός θέλει να είναι, αλλά φυσικά, αν του πω όχι θα το δεχτεί.Velay, αν θυμάμαι καλά μένεις Β. Ιρλανδία, οπότε θα σου πρότεινα να μιλήσεις με γυναίκες που έχουν γεννήσει υπό το “βρεταννικό μοντέλο” το οποίο διαφέρει αρκετά από τις συνθήκες ενός ελληνικού μαιευτηρίου. Όσον αφορά τον πόνο, εγώ θα τον περιέγραφα ως πολύ πολύ δυνατούς πόνους περιόδου. Εζησα πόνους μετά από πρόκληση, δε γέννησα με φ.τ. οπότε δεν έχω την “πλήρη εμπειρία”, αλλά με αυτό θα μπορούσα να το παρομοιάσω.
Γεια σας και από εμένα!
Τι μου θυμίσατε τώρα! Όταν γεννήθηκε η κόρη μου,13 χρόνια και βάλε πριν, το λίκνο δίπλα από το κρεβάτι μας ήταν σωτήριο (και με γλύτωνε από τις νυχτερινές διαδρομές για τον θηλασμο!). Είχαμε όμως ήδη ετοιμάσει το δωμάτιό της και στη διάρκεια της ημέρας την κοιμίζαμε στην κούνια της, οπότε η μεταφορά στπ δωμάτιό της μερικούς μήνες αργότερα ήταν ομαλότατη για όλους. Της άρεσε να είναι αναμμένο το φωτιστικό-ενδοεπικοινωνία και η λειτουργία με μουσικούλα για να αποκοιμηθεί (σε αντίθεση με τον γιο μου,αργότερα, που ήθελε μόνο το φωτσκι!)
Όταν βγάλαμε το κάγκελο της κούνιας, η μικρή μας έκανε από τα 2 έως τα 4 βραδινές επισκέψεις κατά καιρούς. Μετά από λίγα χαδάκια και ζουζουνιές, όμως, δεν είχε κανένα πρόβλημα να την πάμε αγκαλίτσα στο κρεβάτι της, το δεχόταν αδιαμαρτύρητα. Ο μικρός μου,πάλι, στην ” μετά λίκνο” περίοδο ήταν στο δωμάτιο με την αδερφή του και,όταν στα 3 του μετακομίσαμε σε ιδιόκτητο σπίτι με δικό του δωμάτιό,τις πρώτες μέρες έφευγε από το κρεβάτι του και ξάπλωνε στο… πάτωμα (ευτυχώς με ενδοδαπέδια θέρμανση!) έξω από το δωμάτιό της! Το πρωί έλεγε ότι δεν θυμόταν τίποτε..!
Καλή ανατροφή στα ζουζουνάκια σας εύχομαι@
Οσο για τον πατέρα, ο πατέρας ειναι εκει για να στηρίξει εσένα. Να μπορείς να κρατηθείς πάνω του να πάρεις δύναμη. Αν δεν έχετε τέτοια σχέση, τότε καλύτερα να μην ειναι.
Για το θέμα του τοκετού μου αρέσει πολύ το Γερμανικό μοντέλο. Υπάρχουν εδω ειδικοί χώροι για τη γέννα που οργανώνονται αποκλειστικά από μαίες. Εκεί μπορείς να γεννήσεις αν δεν υπάρχει κάποιος ιατρικός λόγος που σου το απαγορεύει, ειναι πολλοί σχολαστικοί σε αυτό, και ειναι όλα φυσικά. Η λογική ειναι πως αν είσαι υγιής, οι πόνοι της γέννας σου δείχνουν το δρόμο. Είσαι ενεργητικός παίκτης και όχι έρμαιο των πόνων. Μπορείς να κινήσαι να κάνεις ότι χρειάζεται για να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Εγώ δυστυχως αν και ξεκίνησα με αυτό τον τρόπο έπρεπε να μεταφερθώ σε νοσοκομείο μιας και ο τοκετός κράτησε 42 ώρες και χρειάστηκε αντιβίωση. Νομίζω όμως οτι άν κρατήσει μέχρι 12 ωρες και έχεις δυνάμεις, μπορείς να το αντιμετωπίσεις πολύ καλά. Να πιστεύεις στο σώμα σου και να το βοηθήσεις. Υπάρχουν σεμινάρια τοκετού, φαντάζομαι και στην Ιρλανδία.
Γεια σου Velay, με το καλο να ερθει το μωρο!
Να σου πω οτι και εγω εχω δυο μικρα, (4 και 2)και εχω τα περισσοτερα φρεσκα στο μυαλο μου.
Δυο ας πουμε συμβουλες ειναι:
1) κανε οσο πιο πολλες βολτες καφεδες σινεμα γενικως οτιδηποτε αυθορμητο σου ερχεται στο μυαλο. Η ζωη αλλαζει ριζικα παντοτινα ,δεν ξερω ποια αλλη λεξη να χρησιμοποιησω, με τον ερχομο του παιδιου.
2) να εχεις φαγητο μαγειρεμενο στην καταψυξη. Οταν γεννησα ετυχε να μην εχουμε καθολου βοηθεια (η μαμα μου αρρωστησε και η πεθερα…αστο) και μας βρηκε το νεο δεδομενο εντελως απροετοιμαστους. Κυριολεκτικα πεινασαμε. Στο δευτερο παιδι ειχα κανει τα κουμαντα μου.
Και ενα τελευταιο και πιο γενικο. Να εχεις τον συντροφο σου κοντα. Μην τον αποκλεισεις απο πουθενα. και στον τοκετο (στον τοκετο στεκεται στο κεφαλι σου, δεν ειναι απο κατω να βλεπει τα διαφορα) και στα ξενυχτια παντου. Καλυτερα να ξενυχτατε παρεα και να ειστε και οι δυο κουρασμενοι, τον πρωτο καιρο τουλαχιστον.
Η πιο γλυκεια αναμνηση ολα αυτα τα χρονια, ηταν ενα ξημερωμα που εκλαιγε το μωρο, και λεω στον δικο μου, ασε το παω στο σαλονι να ηρεμησει κοιμησου εσυ. Περναγε η ωρα και δεν ηρεμουσε ,μετα απο λιγο βλεπω τον συντροφο να ανοιγει την πορτα. Ηρθε να μου κανει παρεα. Να το περασουμε μαζι.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
