Θέλω τόσο πολύ να ξεκινήσω με ψυχολόγο και έχω κάποιες προτάσεις απο γνωστούς, που φαίνονται μια χαρά, απλώς διστάζω. Για αρχη φοβαμαι μηπως, οπως μου συνεβη στο παρελθον, δεν καταφερω να ανοιχτω και δεν παρω τιποτα απο τη θεραπεια και χασω παλι τοσο καιρο χωρις αποτελεσμα. Την προηγουμενη φορα που ξεκινησα με μια ψυχολογο, κατεληξα να χειροτερευσω και το διεκοψα ενω δε μπορουσα καν να μιλησω ανετα, δεν ειχα κατι να πω πολλες φορες ενω αλλες ελεγα πολλα αλλα κατεληγα σε ενα κυκλο, καθε φορα το ιδιο μοτιβο και τα ιδια σχεδον λογια. Φοβαμαι πολυ επισης ακουσιες αντιδρασεις του ψυχολογου. Πχ η προηγουμενη, αν της ελεγα κατι που την εξεπληττε, μπορει να εκανε καποια εντονη γκριματσα που εκεινη την ωρα με αποδιοργανωνε γιατι ενιωθα απορριψη ή καπως περιεργα να συνεχισω. Πχ της ελεγα οτι παλιοτερα ειχα εναν ψυχαναγκασμο που κρατησε ενα μηνα (οχι κατι περιεργο ή ακραιο) και εκεινη την ωρα εκπλησσοταν και εκανε μια εντονη εκφραση με το προσωπο της που εμενα προσωπικα δε μου αρεσε γιατι μου φαινοταν σαν απορριψη. Αλλη φορα μου ειχε πει ‘α, ναι’? Και πολλες φορες ελεγε ‘μαλιστα’, με μια εκφραση ανιας. Το αποκορυφωμα ειναι οτι ξεχνουσε μερικα πραγματα που ειχα πει αρκετες φορες ενω επειδη σε αρκετες συνεδριες η σκεψη μου εκανε κυκλο, καποιες φορες μου ελεγε ‘Ωραια, πες μου ποιο ειναι το προβλημα, να το παρουμε απο την αρχη’. Ενω ειχα εξηγησει τοσες φορες το προβλημα και στην τελικη ηταν κυριως δικη της η ευθυνη να με κατευθυνει καπως για να μην κανω τον κυκλο που τοσο βαριοταν. Εδω να πω οτι ως ανθρωπος εχω μεγαλη ενσυναισθηση, ψυχογραφω πολυ καλα τους αλλους και οταν καποιος με βαριεται ή με αντιπαθει, το καταλαβαινω αμεσως και απομακρυνομαι διακριτικα, αλλα στον ψυχολογο τι να εκανα, εχοντας ξεκινησει ηδη καποιο καιρο? Κατεληξα απλα να κρυβω πραγματα γιατι φοβομουν μη δω καποια επικριτικη αντιδραση/αντιδραση ανιας και ξενερωσω μια ακομη φορα. Καποιες φορες που θα την ενδιεφερε περισσοτερο αυτο που ελεγα γουρλωνε τα ματια και φαινοταν οτι ενδιαφερεται ενω αλλες φορες μπορει να κοιταζε το ρολοι στον τοιχο ή να ειχε βλεμμα στο κενο ή στον απεναντι τοιχο. Εβλεπα πλεον τη σχεση μας σαν οικονομικη συναλλαγη και σκεφτομουν μερικες φορες ποσο βαριεται αυτη τη στιγμη, τη λυπαμαι λιγο που πρεπει να υιοθετησει το ρολο του ψυχολογου που ακουει τον οποιονδηποτε που λεει πραγματα που δεν την ενδιαφερουν ουτε στο ελαχιστο. Δεν ξερω, υποτιθεται οτι ο ψυχολογος ειναι αντικειμενικος και μας βοηθαει ως αντικειμενικος τριτος. Αν δω παλι καποιες αντιδρασεις αποδοκιμασιας πώς να το χειριστω? Θα με απογοητευσει παρα πολυ, δεν εχω κατι σοβαρο αλλα με προβληματιζει και θελω να το βελτιωσω. Ειμαι σε μια φαση της ζωης μου που ανετα με λες αποτυχημενη και επαγγελματικα και σε επιπεδο σχεσεων και φοβαμαι οτι θα με κρινει (μεσα της/του) και θα με θεωρει αποτυχημενη, και ισως συνειδητοποιησει οτι δεν εχει ξαναδει ασθενη τοσο αποτυχημενο. Συνεχεια το σκεφτομαι και αναβαλλω να το ξεκινησω επειδη εχω αυτες τις σκεψεις. Τι να κανω? Πώς να τις απωθησω και να ξεκινησω? Ευχαριστω πολυ!
Με κάθε καλή διάθεση, θα σου πω πως δεν νομίζω πως ψυχογραφείς πολύ καλά τους ανθρώπους. Νομίζω πως απλώς φοβάσαι πολύ πως οι άνθρωποι θα σε απορρίψουν, και ψάχνεις συνεχώς αποδείξεις αυτής της απόρριψης. Μακάρι να πέφτω έξω.
Να ξαναπάς σε ψυχολόγο. Και αν θεωρήσεις πως κουράζεται/ βαριέται/ σε κρίνει να της/του το πεις. Και να επιτρέψεις να κάνετε μία συζήτηση για όλες αυτές τις σκέψεις και τους φόβους σου, γιατί μου φαίνεται ότι παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο στη ζωή σου για να τις αφήνεις στην άκρη ή να τις θεωρείς δευτερεύουσες ή πως δεν έχουν χώρο στη θεραπεία. Έτσι όπως το περιγράφεις, μου φαίνεται σαν να είναι το α και το ω της θεραπείας σου.
Να σου πω μόνο πως ο ψυχολόγος δεν έχει την απόλυτη ευθύνη κατεύθυνσης της συνεδρίας. Αυτή την ευθύνη κυρίως την έχεις εσύ.