Α μπα μου, πριν πολλά πολλά χρόνια είχες πει σε μια κοπέλα πως ο φίλος της (νομίζω) ήταν… Πώς το χες πει να δεις.. Κάτι σαν junkie της επικοινωνίας! Δηλαδή δίψαγε για κουβεντολόι και κόσμο.. Α μπα μου ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΥΤΟ!! Δεν ξέρω τι στα κομμάτια κατάρα ή ευλογία είναι αυτό που έχω.. ΔΙΨΑΩ να γνωρίζω καινούργιους ανθρώπους, να μου λενε τις ιστορίες τους, να μου δίνουν συμβουλές για μόδα, μαγειρική, μαλλιά, να μου λενε πληροφορίες για την Ιστορία, την πολιτική… Με ενδιαφέρουν τα πάντα και βρίσκω όλους τους ανθρώπους συναρπαστικούς!! Μάλλον γι’αυτό είμαι γενικά συμπαθής στον κόσμο και δε σου κρύβω πως όποιος με γνωρίσει αρκετά, συχνά επιδιώκει να με κάνει φίλη του! Πάμε στο πρόβλημα.. Εγώ νιώθω πραγματικούς και αληθινούς αδερφικούς φίλους 11 άτομα (πίστεψέ με, απειροελάχιστος αριθμός που προέκυψε από πολλά πολλά κόσκινα) Οι υπόλοιποι είναι γνωστοί. Λοιπόν, το πρόβλημα είναι πως μαζί με τον άπειρο κόσμο που ξέρω και συναναστρέφομαι, έχω και μία στρατιά γκρινιάριδων που μετά από 2-3 καφέδες, λανθασμένα συμπεραίνουν πως είμαστε φίλοι, πως πρέπει να λέμε τα σώψυχά μας, να τους παντρεύω και να βαφτίζω τα παιδιά τους… Είναι τρελό και εννοείται με ρίχνει ψυχολογικά γιατί νιώθω πως κάπου φταίω ενώ αλήθεια δε νιώθω πως έχω κάνει κάτι λάθος.. Είναι μεγάλο ελάττωμα αυτό που έχω? Πρέπει να είμαι πιο μαζεμένη με τους ανθρώπους? Βλέπεις εσύ σε όλο αυτό ένα είδος προδοσίας? Είμαι 37 χρονών, με μια μικρή δική μου επιχείρηση, παντρεμένη με ένα παιδί.
Το 1992 ο Robin Dunbar, ανθρωπολόγος και εξελικτικός ψυχολόγος, κατέληξε μετά από έρευνα που αφορούσε την εξέλιξη του εγκεφάλου και τις γνωστικές του λειτουργίες, σε σχέση με την ικανότητα μας να δημιουργούμε και να διατηρούμε σχέσεις, πως ένας μέσος όρος κοινωνικού κύκλου που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ανέρχεται στα 148 άτομα. Άτυπα ο Dunbar εξήγησε αυτό τον αριθμό ως “οι άνθρωποι που μπορείς να πετύχεις σε ένα μπαρ και δεν θα ντραπείς να κάτσεις απρόσκλητος για ένα ποτό”. Αυτός ο αριθμός, από τότε που ο Dunbar έκανε την έρευνα του έως σήμερα, μπορεί να έχει αλλάξει, ειδικά με την έλευση των σόσιαλ μίντια στη ζωή μας, αλλά σε κάθε περίπτωση οι περισσότεροι ειδικοί λένε πως δεν είναι εφικτό να ξεπερνά τα 200 άτομα.
Το 2014 μια έρευνα (από τα πανεπιστήμια της Οξφορδης και Τσέστερ της Αγγλίας και Ααλτο της Φινλανδίας) ασχολήθηκε με την ικανότητα να μας να δημιουργούμε και να διατηρούμε φίλους, σε αντιδιαστολή με τις αμέτρητες επαφές που μπορεί να έχει κάποιος στα κοινωνικά δίκτυα, και κατέληξε πως στην πραγματικότητα μπορούμε να έχουμε ελάχιστες στενές σχέσεις, και πως αυτό το όριο είναι τόσο συγκεκριμένο για τον καθένα που αν τύχει και χάσει κάποιον φίλο του, θα βρει κάποιον άλλον να τον αντικαταστήσει. Αυτός ο αριθμός (όχι ίδιος για κάθε άτομο, αλλά σε κάθε περίπτωση συνήθως κάτω των 10 ατόμων) ανθρώπων που μπορούμε να διατηρούμε στενές σχέσεις, εξηγείται από τον περιορισμένο χρόνο που έχουμε και από τα συναισθηματικά μας αποθέματα, που δεν είναι ανεξάντλητα.
Στατιστικά λοιπόν, δεν λες τίποτα το περίεργο. Εσύ έχεις καταλήξει όπως λες σε 11 στενούς φίλους και παρά πολλούς γνωστούς. Κανένα πρόβλημα με αυτό, αν μπορείς να είσαι ισάξια καλή φίλη και δεν αισθάνεσαι να γίνεσαι χίλια κομμάτια. Τώρα όλοι οι άλλοι που έρχονται και φεύγουν από τη ζωή σου, μπορεί να θέλουν να μπουν σε αυτόν τον στενό κύκλο και όπως είναι λογικό δεν μπορείς να τους βάλεις. Να σου πω την αλήθεια, η έννοια της παρεξήγησης επειδή δεν είσαι διαθέσιμη μου φαντάζει ιδιαιτέρως περίεργη μετά τη δεκαετία των 20. Δηλαδή τι κάνουν, σου κρατάνε μούτρα; Και έστω ότι σου κρατάνε μούτρα, εσένα πως ακριβώς σε αφορά αυτό;
Δεν υπάρχει ίχνος προδοσίας από τη μεριά σου, όχι. Αλλά μου φαίνεται ότι με κάποιον τρόπο θέλεις να τους ικανοποιείς όλους και να είσαι καλή με όλους. Δεν γίνεται να είμαστε καλοί με όλους, ούτε χρειάζεται. Δεν πειράζει αν ο κόσμος μας παρεξηγεί, αν περιμένει πράγματα από εμάς που δεν μπορούμε να του τα δώσουμε. Στη θέση σου θα αναρωτιόμουν γιατί με νοιάζει τόσο πολύ η γνώμη ενός ευρύτερου κοινωνικού κύκλου, ειδικά όταν δεν κάνεις τίποτα μεμπτό, εκτός από το να μην είσαι διαθέσιμη, το οποίο δεν είναι μεμπτό.