Ένας φίλος παιδικός αρώστησε με καρκίνο. Η περιπέτεια της υγείας του συνεχίζεται με τα πάνω και τα κάτω της. Για πολύ καιρό δεν έβγαινε από το σπίτι, γιατί δε μπορούσε. Μετά από κάποιο χειρουργείο, σε συνδιασμό με μια ντουζίνα φάρμακα φάνηκε να τα καταφέρνει. Δε διέφυγε το κίνδυνο να πεθάνει, αλλά πήρε κάποια κιλά, και δεν υποφέρει από ανείπωτους πόνους. Αποφασίσαμε λοιπόν να πάμε μια μικρή εκδρομή για να ξεφύγει και να τα πούμε. Κάπου εκεί στην άκρη ενός χωριού και κάτω από πλάτανο αιωνόβιο μου πετάει τη κεραμίδα. Στη δύσκολη φάση της αρρώστιας του, τότε που πονούσε φρικτά, και δεν ήξερε αν θα ζήσει. αποφάσισε να πεθάνει! Το συζήτησε με την οικογένειά του, βρήκανε τον τρόπο και το άτομο που θα τον βοηθήσει. Κάθε μέρα που περνούσε, του λέγανε να κρατηθεί άλλη μια μέρα. Την επόμενη ακόμα μία κοκ. Αυτή η σκέψη και μόνο ισχυρίζεται ότι τον βοήθησε, ότι ήξερε πως ανά πάσα ώρα μπορούσε να λυτρωθεί. Πιστεύει ότι μετά από αυτό, άρχισε να καλυτερεύει. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου! Πραγματικά θεωρεί ότι λειτούργησε, αλλά εγώ δε πείθομαι ότι η προοπτική της αυτοκτονίας λειτουργεί σα placebo. Τα φάρμακα και το χειρουργείο βοηθήσαν ουσιαστικά, όχι αυτή η σκέψη – γνώμη μου. Αν και του είπα ότι τον καταλαβαίνω (είπα ψέμματα) με βάζει σε σκέψεις. Φοβάμαι ότι αν κάποια στιγμή το τολμήσει, το ότι το ήξερα και δεν έκανα κάτι, με καθιστά υπεύθυνο. Από τη μία οφείλω να σεβαστώ την επιθυμία του και να το κρατήσω μυστικό. Από την άλλη ένας άνθρωπος που πονάει και είναι σε απόγνωση, πόσο διαυγή σκέψη έχει; Αν ο καρκίνος δείξει το άσχημο πρόσωπό του και τελικά το κάνει; Αν η οικογένειά του δεν έχει πει ψέμματα και όντως συνεργήσει; Γελάω πικρά για δυο λόγους. Όταν ο δημοσιογράφος Α. Βέλιος έκανε το ίδιο, είχα συμφωνήσει ως άλλος ένας τυχαίος σχολιαστής των κοινωνικών μέσων. Είναι πολύ διαφορετικό όταν συμβαίνει σε έναν δικό σου άνθρωπο. Ο δεύτερος λόγος είναι ενδεχομένως και πιο απίστευτος, αλλά αληθινός. Στο παρελθόν είχε αυτοκτονήσει ένας ακόμα φίλος και μέχρι τώρα σκέφτομαι τί θα μπορούσα να είχα κάνει για να τον σώσω. Τότε όμως είμασταν 18, παιδιά ουσιαστικά, τί να ηξερα; Τώρα στα 35 μήπως όφειλω να ξέρω;
-Καρκίνος με Σελήνη στο Σκορπιό
Σε κάποιες περιπτώσεις ο καρκίνος είναι μια νόσος που καταλήγει στον θάνατο. Αν οι πόνοι και η ποιότητα ζωής φτάσουν να γίνουν αφόρητοι, τότε σημαίνει πως το τέλος πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Συγκρίνεις μία αυτοκτονία ενός παιδικού φίλου, που μάλλον είχε συμβεί εξαιτίας ψυχολογικών θεμάτων με μια αυτοχειρία με σκοπό την έγκαιρη λύτρωση προς το αναπόφευκτο.
Εξαιτίας του επαγγέλματος έχω βρεθεί σε νοσοκομειακούς χώρους, οπότε έχω δει από κοντά πολλές φορές πως είναι να λιώνεις από τον καρκίνο. Δεν υπάρχει πάντοτε σωτηρία και αυτό το γνωρίζουν και οι νοσούντες αλλά και οι θεράποντες ιατροί.
Καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που πιστεύουν στα θαύματα μέχρι τελευταίας στιγμής. Καταλαβαίνω απόλυτα αυτούς που θεωρούν τη ζωή ως το ύψιστο αγαθό, που δεν έχεις δικαίωμα να την αφαιρέσεις. Ωστόσο η αυτοχειρία είναι δίκαιωμα του καθενός, και αυτή είναι η προσωπική μου γενική άποψη, που έχει εκφραστεί και εδώ. Σε περιπτώσεις ασθενειών τελικού σταδίου λοιπόν όπως καταλαβαίνεις, την κατανοώ απόλυτα.
Πιστεύω ότι αγαπάς πάρα πολύ τον φίλο σου και στεναχωριέσαι ανείπωτα στη σκέψη πως θα τον χάσεις. Δεν νομίζω πως θα δεχόταν κανένας να υποβοηθήσει μια αυτοχειρία, αν κάποιος δεν είναι σε τελικό στάδιο. Οπότε από αυτό μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής. Αν ο φίλος σου εν τέλει επιλέξει αυτή την έξοδο, θα είναι απλά για να υποφέρει λιγότερο.