- Αυτό το θέμα έχει 32 απαντήσεις, 23 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 4 έτη, 7 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Δημοσιεύσεις
-
Εγώ δεν το ήξερα σίγουρα. Σε μικρες ηλικίες έλεγα πάντοτε πως δεν ήθελα παιδιά,με τρομοκρατουσε η ιδέα του τοκετού. Μια θεία μου είχε δύσκολη γέννα και απ’ολες τις ιστορίες που είχα ακουσει για κάποιο λόγο προτίμησα να πιαστώ απ’ αυτήν ειδικα και να το κατατάξω στο μυαλό μου στην κατηγορία θρίλερ. Ίσως γιατί με την συγκεκριμενη ήμασταν πολύ κοντά και είχα πιάσει από κουβεντες αρκετές φρικιαστικες λεπτομέρειες- ήμουν 10.
Αφού πέρασα τα 30 και είχα και 2 χρόνια παντρεμένη άρχισα να το επιδιώκω. Όχι με πλήρη συνείδηση να πω αλήθεια, αλλά κάπως ελαφρα. Συμπληρωνα όλα τα κουτάκια και αυτό έλειπε. Οι δυσκολίες, η ευθύνη ενός παιδιού, τα έξοδα, δεν μου περνούσαν καν από το μυαλό. Απλά οτι θα ταν ωραία να χα ένα κοριτσάκι να το ντύνω, να το χτενιζω, σαν μια κούκλα για να παίζω. Ντρέπομαι που τα λέω, αλλά έτσι σκεφτόμουν.
Περνάει λοιπόν ένας χρόνος,τίποτα. Ολοι να ρωτάνε, και να μην έχω τι να πω. Λέω συνήθως πως δεν θέλω παιδιά, από αντίδραση, και ακούω με σηκωμένο φρύδι τα μειονέκτηματα της ατεκνης ζωής και τις θεωρίες του κάθε πικραμένου. Στο μεταξύ γύρω μου όλες φουσκωναν, έβλεπα παντού πιτσιρίκια, μα όλα μαζί ξεμυτισαν;
Στα δύο χρόνια πια, έχω αρχίσει να το δέχομαι. Ήταν περίοδος σημαντικών αλλαγών στη ζωή μου, γνωρίστηκα εκ νεου με τον εαυτό μου, άρχισα να τον προσέχω περισσότερο – σωματικά και ψυχικά,και ένιωθα τόσο καλά που είπα “εδώ θα μείνω” . Είχα σκεφτεί το θέμα, το είχα δουλέψει μέσα μου πρώτη φορά στα σοβαρά, το συζήτησα με φίλες, δεν θα μπω σε διαδικασία εξετάσεων και εξωσωματικής είπα – δεν θέλω, καλα είμαστε κι έτσι.
Σε αυτούς που επέμεναν να ρωτάνε έλεγα πια πως δεν μπορούμε, γιαγιάδες και θείες μου εφερναν λάδια και θαυματουργές ζώνες και αγιασμενα γονιμοποια φρούτα. Εγώ κατάσταση ζεν, διατηρούσα ψυχραιμία, υπεμενα στωικά και τα λαδωματα και το να με σταυρώνουν με κλωστες, τα φρούτα ευτυχώς έπρεπε να τα φας το πρωί πριν “μολυνθείς” με άλλη τροφή κι έτσι τη γλίτωνα – τα έφερνα σπίτι και τα πετούσα.
Τρία χρόνια μετά ήρθε. Δεν το επιδίωξα, δεν το περίμενα, δεν το ήθελα! Ποτάμι το δάκρυ, και τι θα κάνω τώρα, πως θα χωρέσω στο προγραμμα μου ένα μωρό, όλα τα πλάνα και τα σχέδια τούμπα. Ο τρόμος της γέννας, οι ιστορίες της θείας, οι ευθύνες, τα ξενύχτια, η εφ όρου ζωής δεσμευση – όλα βουνό. Και φυσικά οι τύψεις. Η αχαριστία για την “ευλογία”. Και το πάει η ζωή μου, τελείωσε!
Και γέννησα. Καισαρική. Επιλογή δική μου, ενώ ο τοκετός είχε ξεκινήσει φυσιολογικά και όλα πήγαιναν καλά. Μου φέραν το μωρό στην κλινική και το κοιτούσα σαν χαζή. Αυτό ήταν μέσα μου; Με γνωρίζει; Δεν νιώθω την καρδιά μου να πλημμυρίζει από αγαπη. Φοβόμουν να το πιάσω και φώναζα τις νοσοκόμες να το βάλουν στο στήθος μου. Θα τα καταφέρω; Και τα κατάφερα. Και το αγαπησα, τόσο πολύ που δεν βρίσκω λεξεις. Και τελικά μάλλον το ήθελα, απλά δεν το ήξερα.
idril μου εγώ να σου ευχηθώ δύναμη να το επικοινωνήσεις με σεβασμό στις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες. Ένα παιδί μπορεί να είναι τα πάντα, take it from us που δεν έχουμε ούτε ένα.
Ξέρω πως είναι δύσκολο, φαντάζομαι όσο δύσκολο ήταν για εμένα να του πω πως τέλος δεν προσπαθούμε άλλο. Σκεφτόμουν πως είναι άδικο να του στερώ το δικαίωμα να προσπαθήσει να γίνει γονιός αλλά τελικά κατάλαβα πως το πιο άδικο ήταν η δική μου εξουθένωση.
Όταν άρχισα να μιλάω για εμένα, όταν σιγουρεύτηκα για αυτό που εγώ δεν ήθελα, αρχίσαμε και οι δύο να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε και όχι δυστυχισμένοι για αυτά που δεν μπορούμε να έχουμε.
Όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα (στα 33) έλεγα πως δεν θέλω παιδιά, με τρόμαζε η ευθύνη τους, η απώλεια της ελευθερίας, τα όποια άλυτα θέματά μου που εφόσον δεν τα έλυσα ποτέ, ήξερα πως δεν θα με κάνουν καλό γονιό. Τώρα, ξαφνικά, ενώ όλα τα επιχειρήματα που είχα για να μην κάνω παιδιά εξακολουθούν να υπάρχουν, νιώθω πως θέλω. Βέβαια πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου σαν προοπτική με την ψευδή ασφάλεια πως κάποια στιγμή, χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα για αυτό, θα συμβεί. Με τρομάζει το γεγονός να θέλω κάτι τέτοιο, καθώς αλλάζει άρδην πολλά πράγματα σε σχέση με το πως έχει ήδη διαμορφωθεί η ζωή μου, όπως η επιλογή του με ποιον άνθρωπο είμαι μαζί. Με τρομάζει να θέλω κάτι που βάζει έξτρα βαθμό δυσκολίας στο να βρεις κάποιον που να θέλει τα ίδια με εσένα. Επίσης, μιας και ποτέ δεν ήμουν σε καλή επικοινωνία με τα θέλω μου δεν μπορώ να είμαι σίγουρη αν όντως θέλω, αν το θέλω για τους σωστούς λόγους, μήπως απλά το θέλω γιατί δεν είμαι αρκετά ανεξάρτητη και δυναμική και προσπαθώ να βρω κάτι να “με γεμίσω” δεν ξέρω καν αν είναι επιθυμία αυτό που νιώθω, ίσως περισσότερο με τρομάζει το πως θα είναι τα πράγματα εάν δεν συμβεί ποτέ.
Παπί εγώ έκανα το λάθος και έφαγα ένα από αυτά τα γονιμοποιά φρούτα, βράδυ όμως γιατί ήξεραν πως αν με άφηναν θα το πετούσα κι εγώ, οπότε φάτο τώρα που σε βλέπω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο. Το αποτέλεσμα ήταν τροφική δηλητηρίαση (φυσικά) και τίποτα περισσότερο εννοείται.
Ιιιχ και το δικό μου το θυμάμαι ήταν μαυρισμένο, αφυδατωμενο και ζαρωμενο, τόσες μέρες η γιαγιά το κουβαλούσε στο ταξίδι της που είχε γίνει σαν μια κόλλα χαρτί. Μήλο φυσικά,καθόλου τυχαίο,και κανένας δεν έβλεπε πόσο αλλοιωμένο ήταν-αφού είναι αγιασμενο δεν παθαίνεις τίποτα,και αντε μετά κουράγιο να πεις πάρτε την αυτήν την αηδία από μπροστά μου. Σε καταλαβαίνω που το έφαγες, λες μια ψυχή που είναι να βγει, ας παίξω λίγο το θέατρο του παραλόγου να γλιτώσω τη γκρίνια, μικρη η θυσία για λίγη γαλήνη. Αλλά τελικά όχι και τόσο μικρή, γιατί δεν είναι και λίγο στα καλά καθούμενα δηλητηρίαση.
no_roots, το σκέτομαι εδώ και καιρό κι εδώ είναι ένα πολύ καλό πεδίο να στο πω. Εκτιμώ τρομερά την αυτογνωσία σου και την ειλικρίνειά σου. Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένη στην ισορροπία που έχεις βρει.
Έτσι όπως το λες, μήλο μαυρισμένο και ζαχαριασμένο, μέσα σε πλαστική σακουλίτσα. Το συγκεκριμένο μάλιστα το είχαν πάρει από τον Μάιο, το είχαν βάλει στην κατάψυξη (ή έτσι μου είπαν) και μου το έδωσαν Αύγουστο. Το θέμα είναι πως, μες το κατακαλόκαιρο, το μήλο βγήκε από την κατάψυξη το πρωί, ταξίδεψε περί τις 3 ώρες και έμεινε σε μια τσάντα μέχρι το βράδυ που το έφαγα.
Ακόμα δεν το πιστεύω πως έκανα τέτοια βλακεία και χάλασα τις διακοπές μου, προσπάθησα βέβαια να μην την κάνω, αλλά χωρίς επιτυχία. Ήταν πολύ αστείο γιατί τρώγαμε σε μια ταβέρνα και όπως μου το είχε δώσει η ξαδέρφη μου το τύλιξα σε μια χαρτοπετσέτα και το άφησα δίπλα στο πιάτο μου (να το φάω αύριο). Ακόμα και στην τσάντα μου σιχαινόμουν να το βάλω έτσι όπως το έβλεπα με ζουμιά κλπ. Όταν λοιπόν τελειώσαμε και ο σερβιτόρος μάζεψε το τραπέζι, μάζεψε και το μήλο. Βρε που είναι το μήλο, τόσο κόπο που κάναμε να το βρούμε, πανικός. Δεν πειράζει, λέω εγώ, ήταν να μην το φάω τελικά. Ναι, πού τέτοια τύχη. Πήγε στην κουζίνα, έψαξε, το βρήκε και το έφαγα γιατί δεν σε εμπιστεύομαι, θα το ξαναχάσεις.
Σε ευχαριστώ πολύ Φούστα μου 🙂
Με έχει πιάσει νευρικό γέλιο… Και η δική μου γιαγιά μου έχει στείλει το μήλο της Χρυσοβαλάντους. Δεν έχω την καρδιά να της πω ότι είμαστε άθεοι. Είναι 83 ετών και μου έχει αδυναμία. Για μένα το κωλομήλο έχει μέσα στη θλίψη της υπογονιμότητας λάβει συμβολικές διαστάσεις. Αρνούμαι κατηγορηματικά να το φάω αλλά και να το πετάξω. Το έχω μέσα μέσα σε αλουμινόχαρτο (φοβάμαι να το ανοίξω) και σκέφτομαι το εξής. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές (αποτυχημένες εξωσωματικές, θεραπείες κλπ) το κοιτάζω και επιβεβαιώνω την έλλειψη πίστης σε οτιδήποτε πέρα από τις δυνάμεις μου. Πολύ απελευθερωτικό.
Συγνώμη για το σχόλιο, είμαι εκτός θέματος.
Και για να μπω στο θέμα μια που έκανα πειρατεία στη συζήτηση.
Πως ξέρω οτι θέλω παιδια;
Δεν ήξερα από πάντα αν ήθελα.
Για μένα δημιουργήθηκε η ανάγκη όσο δενόμουν με τον σύντροφο μου και ωρίμαζα σαν προσωπικότητα. Είχαμε συμπληρώσει μια δεκαετία μαζί, είχαμε πια δημιουργήσει ένα περιβάλλον ασφάλειας, σταθερότητας και μεγάλης αγάπης. Είχαμε αρχίσει να έχουμε ανησυχίες κοινωνικές,να νιώθουμε την ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου ανθρώπου αλλά δεν μας τρόμαζε το βάρος της ευθύνης. Ήταν σαν να υπήρχε περίσευμα αγάπης που ξεχείλιζε από παντού. Στους φίλους μας, στα παιδιά τους, τον σκύλο μας.
Συνέβη ταυτόχρονα και για τους δυο μας και όσο πιο δύσκολο έως απίθανο γινόταν να το αποκτήσουμε (το παιδί) τόσο πιο ξεκάθαροι γίνονταν οι λόγοι για τους οποίους το θέλουμε.Πέρασα ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ζωής μου λέγοντας ότι δε θέλω παιδιά. Μετά τα είκοσι κάπου στην πρώτη μου μεγάλη σχέση (και τρελή καψούρα) άρχισα να σκέφτομαι ότι το μέλλον με παιδιά μαζί του θα ήταν ωραίο. Με ενέπνευσε ο συγκεκριμένος άνθρωπος, πώς να το πω, ήθελα τα παιδιά του, θα μπορούσα να το περιγράψω ως πρωτόγονο συναίσθημα. Η σχέση βέβαια αυτή ήταν προβληματική για χιλιάδες λόγους, οπότε κάπου εκεί πήρα το δευτερο μάθημά μου, ότι δηλαδή δεν αρκεί να είσαι καψούρα με έναν γκόμενο (το πρώτο μάθημα ήταν ότι τελικά στα early 20s δεν πρέπει να λες μεγάλα λόγια). Όταν γνώρισα τον τωρινό σύντροφό μου και καθώς η σχέση μας εξελισοταν όμορφα, άρχισα να νιώθω πάλι έντονα την ανάγκη. Όχι μόνο γιατί ήθελα να παιδί του όμως. Αλλά και γιατί είχαμε φτιάξει κάτι καλό, μια καλή ομάδα, ένα καλό καταφύγιο και όλο αυτό θέλαμε να το μοιραστούμε και να το εξελίξουμε. Το λέει πολύ ωραία η Grandma πιο πάνω, η αγάπη ξεχείλιζε.
Στη φάση εκείνη, είχα μια αρκετά ρεαλιστική (όσο γίνεται) εικόνα για τις ευθύνες και την κούραση που θα φέρει ένα παιδί, αλλά τα έβλεπα ως ένα κομμάτι του παζλ, όχι σαν κάτι αρνητικό.Αυτά για το πρώτο παιδί….για το δεύτερο που δεν αποφασίζουμε αν θα έρθει είναι άλλη ιστορία !!!!
Έχω πολλές σκέψεις σχετικά με το θέμα. Η σύντομη απάντηση που θα έδινα είναι: ένστικτο. Ειδικά, αν πάει κόντρα σε αυτό που σου λέει όλος ο κόσμος. Εσύ ξέρεις καλύτερα πως αισθάνεσαι για το θέμα.
Το αν θέλει κάποιος να κάνει παιδιά είναι προσωπικό θέμα και πιστεύω ότι ο τρόπος για να καταλάβεις αν θες παιδιά ή όχι, είναι να ασχοληθείς λίγο με παιδιά, να δεις πως είναι, να κατανοήσεις τις απαιτήσεις και τις στερήσεις που χρειάζεται και τελικά να το πάρεις απόφαση. Πιστεύω ότι πολύ σημαντικό είναι το να ξέρεις αν μπορείς να μεγαλώσεις ένα παιδί (σύμφωνα με τα στάνταρ, τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στις οποίες ανήκεις, αν πχ μπορείς να του παρεξεις ο,τι χρειάζεται κλπ)
Νομίζω πως η απάντηση έχει να κάνει με τις προσδοκίες που έχεις. Ο σύντροφός μου πάντα ήθελε μεγάλη οικογένεια και πίστευε ότι όλα θα είναι ρόδινα και ωραία. Φυσικά έπεσε από τα σύννεφα και συνέχεια αναρωτιέται τί έγινε και έχει αλλάξει τόσο ριζικά η ζωή του. Εγώ πάλι ήμουν πολύ επιψυλακτική και θεωρούσα ότι θα είναι κάτι απίστευτα δύσκολο, ότι θα χάσω τον εαυτό μου και όλα τα κακά που μπορούσα να φανταστώ. Ουσιαστικά τον άφησα να τελειώσει μέσα μου γιατί το θεωρούσα απίθανο να μείνω έγκυος τόσο απλά, βλέποντας άλλες κοπέλες στο περίγυρό μου να προσπαθούν χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μου όταν έμαθα ότι είμαι έγκυος που έπεσα σε κατάθλιψη για τους πρώτους 2-3 μήνες. Δεν έκανα έκτρωση και δεν το έχω μετανιώσει. Τα πράγματα τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολα όσο τα φανταζόμουν. Κάπως έτσι έκανα και το δεύτερο παιδάκι και τώρα το ψιλοσκέφτομαι για το τρίτο. Έπαιξαν και για τους δυο μας μεγάλο ρόλο οι προσδοκίες.
Έχω ένα παιδί. Με τον άντρα μου όσες φορές είχαμε συζητήσει για την απόκτηση παιδιού, καταλήγαμε ότι θέλουμε να γίνουμε γονείς. Θέλαμε να ζήσουμε αυτόν τον ρόλο και για μένα αυτό σημαίνει ότι πρέπει να δείξουμε πρώτα σεβασμό στο ίδιο το παιδί. Συγκεκριμένα, λέγαμε ότι ιδανικά θέλουμε 2 παιδιά. Αυτα, έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι δεν ξέρουμε τι ισχύει με τη γονιμότητα μας ως ζευγάρι. Είχα σκεφτεί ότι εάν δεν μπορέσουμε (έχω μια μορφή υπογονιμότητας λόγω έλλειψης κύκλου), υπάρχουν και άλλες λύσεις και ότι θα κάνουμε τις προσπάθειές μας. Όχι όμως με κάθε κόστος. Τελικά ήρθε ένα παιδί μετά από λίγο καιρό προσπαθειών.
Σαν ζευγάρι ειμασταν πάντα ανεξάρτητοι. Είχαμε τις δουλειές μας οπότε τηρουσαμε ο καθένας ένα πρόγραμμα και έπειτα κανονίζαμε από κοινού ότι θέλαμε. Για όλες τις υπόλοιπες ώρες, ο καθένας διέθετε ότι ήθελε για τον εαυτό του. Να πω ότι η ζωή μου ήταν γεματη ενδιαφεροντα και το απολαμβανα όλο αυτό. Γενικά υπήρχε ανεξαρτησία. Όταν όμως μιλάς για παιδί, εξαρχής γνωρίζεις ότι όλο αυτό θα αλλάξει, έχει την απόλυτη προτεραιότητα. Ήμουν συνειδητοποιημένη όσο το δυνατόν και θεωρώ ότι αυτό με βοήθησε με τον ερχομό του.
Σαν νέοι γονείς ενημερωθηκαμε σχετικά, είχαμε άποψη για το τι μας ταιριάζει, πώς αντιμετωπίζεις κάποιες καταστάσεις κλπ, υπήρχε γενικά κοινή γραμμή. Όμως. Στην πράξη δεν το βίωσα έτσι.
Το παιδι είναι 2 χρόνων κι ακόμη εμείς δεν έχουμε βρει την μεταξύ μας ισορροπία σαν ζευγάρι, πως να πορευθούμε με αυτό. Πολλές φορές νομίζω ότι δεν είμαστε δίπλα δίπλα, αλλά ο ένας απεναντι απο τον άλλο και προσπαθούμε να εξηγήσουμε κάθε φορά γιατί κάνουμε το καθετι. Στον άντρα μου δεν ήρθαν όλα όπως τα περίμενε, κάτι άλλο φαντάστηκε, το γεγονός ότι πρέπει μονίμως το προγραμμα του να είναι προσαρμοσμένο σύμφωνα με τον παράγοντα “παιδί” τον αγχωνει; Τον αποσυντονιζει;
Χωρίς να το έχει πει, είμαι σίγουρη ότι πιστεύει ότι το παιδι είναι πρωτίστως δική μου “υποχρέωση” και ότι αυτός έρχεται συμπληρωματικα: όταν δεν μπορώ εγώ, όταν δεν προλαβαίνω εγώ, όταν δουλεύω, όταν είμαι άρρωστη, όταν κάτι άλλο υποχρεωτικό με κρατάει μακρυά του. Είναι πολύ καλός μπαμπάς. Κ πιστεύω κ γω καλή μαμά. Όμως όλο αυτό με εξαντλεί. Μου έχει πει ότι θέλει 2ο παιδί. Ενώ σαν ιδεα θα το ήθελα, σαν σκέψη με βαραίνει. Ξέρω ότι θα περάσω πάλι δύσκολα με ένα μωράκι, ότι κι αυτό θα είναι δική μου δουλειά συν το ότι θα υπάρχει κι ένα μεγαλύτερο παιδι. Πώς θα τα βγάλω πέρα; Φυσικά έχουμε μια κυρία που μας βοηθά και υπάρχει αυτή η λύση και για ένα 2ο παιδι. Αυτός το βλέπει ότι θα έχω την κυρία για βοήθεια (εγώ μπορώ να πάρω άδεια ανατροφής 11 μήνες, εκείνος δουλεύει πολλές ώρες). Εγώ το βλέπω ότι η βοήθεια μου είναι αυτός. Και όταν δεν θα μπορεί αυτος, τότε θα είναι η κυρία, στην ουσία, η κυρία αυτή, θα εξυπηρετεί τον ίδιο και όχι ότι θα βοηθάει εμένα. Δεν ξέρω εάν καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Προς το παρόν δεν σκέφτομαι φυσικά να κάνω το 2ο παιδι. Μόλις μεγάλωσε λίγο το πρωτο και νιώθω ότι μπορώ να πάρω ανάσες, έχουμε καλή επικοινωνία με το 2χρονο, έχουμε περάσει σε άλλη φάση.
Θα ήθελα μάλλον κι ένα 2ο. Αλλά έχω αποφασίσει ότι εάν τελικά το κάνω, θα γίνει όταν θα έχω τα ψυχικά αποθέματα να το περασω ξανα όλο αυτό και ότι όταν θα λέω στον εαυτό μου “νιώθεις μοναξιά και καθηλωμένη αλλά δεν πειράζει, θα μεγαλώσει και θα περάσει” δεν θα με ενοχλεί τόσο και θα ξέρω ότι ο λόγος που το έκανα, είναι ότι το ήθελα. Σίγουρα δεν θα περιμένω κάτι διαφορετικό από τον άντρα μου, από αυτό που είδα όταν ήρθε το 1ο.
Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
