Πώς ξέρεις αν θέλεις να κάνεις παιδιά;

[Ανώνυμος]

Πάντα ήθελα να κάνω παιδιά. Μάλιστα, είχα στο μυαλό μου και τον αριθμό. Δύο! Ιδανικός αριθμός για εμένα.

Αλλά αυτό αποτελούσε μία αόριστη σκέψη, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα. Ούτως ή άλλως είχα τις σπουδές μου, τις βόλτες μου, τα ταξίδια μου, και, γενικώς, περνούσα καλά και, ως ένα βαθμό, ανέμελα.

Με την πάροδο του χρόνου, όμως, κάποια στιγμή άρχισα να σκέφτομαι πιο έντονα ότι θέλω ένα παιδάκι. Σαφώς ήξερα ότι ο ενδεχόμενος ερχομός ενός παιδιού θα επιφέρει αρκετές δυσκολίες. Αλλά δε γνώριζα ούτε τι είδους δυσκολίες θα είναι αυτές ούτε το βαθμό τους. Παρόλο που στον περίγυρο υπήρχαν οικογένειες με παιδιά, δεν είχαμε κάνει ποτέ σχετικές συζητήσεις ούτε είχα δει από κοντά πώς είναι οι συνθήκες της καθημερινότητας με παιδιά.

Το παιδάκι, λοιπόν, ήρθε. Η ανεμελιά, οι “όποτε-θέλουμε” βόλτες, οι ξάπλες και οι ύπνοι έχουν δώσει τη θέση τους στις ανησυχίες, τις έννοιες, την κούραση και τη νύστα. Πολλή νύστα όμως! Ο βαθμός δυσκολίας είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο μπορεί να φανταστεί κανείς. Είναι δύσκολο να είναι κανείς προετοιμασμένος για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Όταν, όμως, αποφασίσει να κάνει παιδί και είναι συνειδητοποιημένος για αυτό, με ψυχραιμία και συνεννόηση, τα πράγματα απλοποιούνται. Ή τουλάχιστον μειώνεται λίγο ο βαθμός δυσκολίας.

Ώρες ώρες είναι τέτοια η κούραση που σκέφτομαι άντε να μεγαλώσει λίγο μήπως μπορέσουμε και κοιμηθούμε λίγο. Αν, όμως, στο ενδιάμεσο αποκτήσουμε και δεύτερο, φτού και από την αρχή. Και πάλι 2ωρες ή 3ωρες βολτούλες αγκαλιά μέσα στη νύχτα για να κοιμηθεί. Και να προσπαθείς με νύχια και με δόντια να μην κοιμηθείς όσο περπατάς πέρα δώθε και σου πέσει. Και όταν ξεκινήσει να περπατάει, πάλι θα είσαι από πίσω. Μη χτυπήσει, μην πιάσει κάτι που δεν πρέπει. Υπάρχει έντονη πνευματική κούραση εκτός από τη σωματική. Είσαι συνεχώς σε εγρήγορση. Και οι ώρες έλλειψης ύπνου διογκώνονται. Δεν είναι υπερβολή ότι όταν πας τουαλέτα, ηρεμείς για λίγα λεπτά.

Όμως πιο συχνά σκέφτομαι πόσο τον απολαμβάνω που είναι μικρούλης. Το παιχνίδι που κάνουμε. Οι άπειρες αγκαλιές. Το ότι γυρνάω από τη δουλειά, τα κάνει όλα πέρα και τρέχει στην αγκαλιά μου φωνάζοντας από χαρά. Και θέλω, τελικά, αυτό το διάστημα να περάσει όσο πιο αργά γίνεται. Γιατί ο καιρός περνάει γρήγορα και θέλω να “εκμεταλλευτώ” κάθε στιγμή μαζί του. Να τη θυμάμαι σαν χτες.

Αναλογιζόμενος τη μορφή που παίρνει η καθημερινότητα με τον ερχομό του παιδιού και ζυγίζοντας τα θετικά συναισθήματα που μου προκαλεί σε σχέση με τις δυσκολίες που προκύπτουν, έχω να πω ότι, πλέον, δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν θέλω να αποκτήσω ένα παιδί ακομά. Κι αυτό γιατί, πλέον, σκέφτομαι και τρίτο παιδάκι.

Μεγάλη κουβέντα και όχι επί του παρόντος. Καλά να είμαστε και βλέπουμε…

Υ.Γ.1 Απαράδεκτο που αρκετοί αποχωρούν με τις πρώτες δυσκολίες. Ακούω συχνά τέτοια φαινόμενα.
Υ.Γ.2 Ένα παιδί ίσον κανένα λένε. ΌΧΙ! Ένα παιδί ίσον ΈΝΑ!. Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η έκφραση. Είναι σαν να θεωρούν το ένα παιδί είναι αμελητέα ποσότητα. Και όταν έρθει το δεύτερο, τότε το πρώτο αποκτά υπόσταση, γίνεται οντότητα.

[Λεμονιά Ξυνή]

Για εμένα η ανάγκη για παιδί δημιουργήθηκε σε μια φάση της ζωής μου που είχα εστιάσει καθαρά στο εαυτό μου. Μετά από έναν δύσκολο χωρισμό και τον θάνατο του αγαπημένου πατέρα (το φιλαράκι μου),πήρα την απόφαση και έφυγα από την πόλη μου για έξι μήνες επιλέγοντας να δουλέψω σεζόν, είχα την έντονη ανάγκη να φύγω από όλους και όλα και να ασχοληθώ μόνο με εμένα, ποια είμαι; Τι θέλω; Τι δεν θέλω; Τι μπορώ να κάνω; Τι δεν μπορώ να κάνω; Και εκεί απλά κατάλαβα ότι ναι θέλω να φέρω στο κόσμο ένα παιδί, είναι ένα “ταξίδι” που θέλω να το κάνω. Μετά από ένα χρόνο γνώρισα τον άντρα μου και όλα ήρθαν σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Όταν έμεινα έγκυος όλα σταμάτησαν να μοιάζουν ιδανικά, όσο προχωρούσε η εγκυμοσύνη θεωρούσα ότι έχω κάνει λάθος, δεν θα είμαι καλός γονιός, δεν θα καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε σαν ζευγάρι στις ανάγκες και στις υποχρεώσεις του παιδιού και στις ανάγκες της σχέσης μας, ένιωθα εγκλωβισμένη, θυμάμαι πολύ έντονα ότι στην σκέψη της αποβολής ένιωθα ανακούφιση, ταυτόχρονα ένιωθα τεράστιες τύψεις για το μωράκι που ήταν στην κοιλιά μου και του ζητούσα συγνώμη, κλαίγοντας, καθησυχάζοντας το ότι όλα θα πάνε καλά,θα παλέψω για αυτό με νύχια και με δόντια. Το πιο δύσκολο σε αυτή τη φάση ήταν ότι η οποία προσπάθεια έκφρασης αυτών των σκέψεων έβρισκε τοίχο από το περιβάλλον μου, συμπεριλαμβανομένου του συντρόφου μου. Αυτό συνεχίστηκε και μετά την γέννα, με ακόμα πιο έντονες σκέψεις και συναισθήματα, γιατί δεν νιώθω αυτή την απέραντη αγάπη για αυτό το πλάσμα; παρά μόνο τεράστια ευθύνη. Που είμαι εγώ; Γιατί το έκανα αυτό; Όταν το παιδάκι μας έγινε 1,5 ξεκίνησα να ξαναβρίσκω τον εαυτό, άρχισα να αισθάνομαι εγώ πάλι, ναι είχα κάνει σωστή επιλογή, όλα ήταν έτσι όπως έπρεπε να είναι. Ο σύντροφός μου όμως δεν ήταν καλά, μέσα σε όλο αυτό που βρισκόμουν εγώ πριν ήταν αυτός τώρα. Πλέον το παιδάκι μας είναι 2,5 και έχουμε βρει τις ισορροπίες μας και ναι το λατρεύουμε το παιδάκι μας και ναι ήταν σωστή η επιλογή μας.

[ElementaryMyDearWatson]

Πάντα ήξερα ότι δε θέλω παιδιά. Όχι απλά ότι δε θέλω, αλλά δε τα ήθελα καν γύρω μου, με ενοχλούσε η παρουσία τους. Θα χρησιμοποιήσω τη λέξη “σιχαινόμουν” όσο μη πολιτικά ορθή και υπερβολική και αν ακούγεται. Αλήθεια είναι.

Ώσπου γνώρισα κάποιον και στο τρίμηνο, έμεινα έγκυος. (Με αντισυλληπτικά εγώ και προφυλακτικό κάθε φορά που κάναμε σεξ. Κι όμως.) Όταν κατάλαβα τη καθυστέρηση που είχα και πήρα τέστ εγκυμοσύνης, καθόμουν στη μικροσκοπική κουζίνα τότε, με τον νεαρό και του είχα δώσει το τέστ γιατί δε μπορούσα καν να το δω. Περνάει η ώρα και μου λέει “It’s positive”.

Αυτός εντωμεταξύ να έχει ένα χαμόγελο και εγώ να σκέφτομαι, “στον τρίτο είμαστε, αν πέσω, σίγουρα θα ψοφησω και εγώ και αυτό”. (Ναι, ξέρω. Αλλά είπαμε, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.)

Τεσπά, μετά από άπειρες συζητήσεις και καθησυχασμούς από τον πατέρα ότι θα είναι εκεί σε όλα, αποφασίζω να το κρατήσω, με τον νεαρό να επιμένει ότι θέλει να παντρευτούμε όσο πιο σύντομα γίνεται. Του ξεκαθάρισα ότι περάσαμε καλά ένα τρίμηνο αλλά δε ξέρω τίποτα ουσιαστικό για αυτόν, ούτε αυτός για μένα οπότε ο γάμος ήταν out of the question.

Γεννήθηκε το μωρό και φύγαμε κατευθείαν για τη πόλη του στην Αγγλία (να αναφέρω ότι είναι Άγγλος, είμαι Ολλανδή και όλα αυτά γίνανε στην Ολλανδία) εκεί που είχε σπίτι και δουλειά.

Πέρασαν 3 χρόνια με μένα σπίτι να φροντίζω το παιδί και αυτόν να δουλεύει – ευτυχώς είχε μια δουλειά με υψηλές αποδοχές, που μας εξασφάλιζε μια άνετη ζωή και μου επέτρεπε να μη χρειαστεί να δουλεύω.

Πλέον το παιδί είναι 12 και εμείς ζούμε στην Ολλανδία μόνιμα για τώρα τουλάχιστον.

Συνεχίζω να μη θέλω τα παιδιά γύρω μου, δεν άλλαξε κάτι σε αυτό. Απλά πλέον δε τα σιχαίνομαι, έμαθα να μου είναι παντελώς αδιάφορα, σα να μην υπάρχουν.

Αν είχα επιλογή και γύριζα το χρόνο πίσω, δε θα έμενα έγκυος. Εξακολουθώ να θεωρώ το ρόλο του γονιού έναν ρόλο που δεν ήταν για μένα αλλά τον πληρώ όσο καλύτερα μπορώ μιας και ήταν επιλογή μου. Το παιδί μου το αγαπάω όσο τίποτα αλλά δε ζω και αναπνέω για αυτό μόνο. Είχα ζωή πριν από αυτό, έχω ακόμη και θα έχω και όταν με το καλό ανοίξει τα φτερά του να φύγει.

Με τον σύντροφό μου ευτυχώς όπως αποδείχθηκε, είμαστε super compatible σε όλα και μετά από μια δεκαετία και, τα πάμε υπέροχα. Και αυτό έτυχε, δε το είχα προγραμματίσει.

Για το τέλος, αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή αυτή θα ήταν να προσέξετε ΠΟΛΥ ποιόν θα διαλέξετε για πατέρα των παιδιών σας. Και φυσικά, αντισύλληψη εις το άπειρο, αν δεν είστε έτοιμοι.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις