“Θέλω να δω τις γυναίκες του Αφγανιστάν να φορούν χρώματα”

H αφγανή Πανεπιστημιακός Aliya Kazimy, μιλά στο μοντέλο και fashion icon, Halima Aden για τον τρόπο που οι Ταλιμπάν –και η ανακατάληψη της εξουσίας από αυτούς στο Αφγανιστάν σήμανε οπισθοδρόμηση- άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο ντύνονται οι Αφγανές. Μέσα από μία ψύχραιμη, ωστόσο όχι χωρίς συναισθηματική ένταση επιστολή, η Kazimy, μιλά για το

“Αγαπητή Χαλιμά,

Το να αντικρίζω τις αποχρώσεις των χρωμάτων είναι κάτι που πάντα μου έδινε χαρά. Μου άρεσε πολύ το μαύρο, αλλά αυτό ήταν πριν καταλάβω ότι θα καταδικαζόμουν να το φοράω για πάντα. Φανταστείτε για μια στιγμή ότι δεν έχετε το δικαίωμα να επιλέξετε το μήκος ή το χρώμα που θα θέλατε να φορέσε; Πώς θα σας φαινόταν; Θα νιώθατε ανεξάρτητες.

Δεν έχει να κάνει μόνο με το μήκος των φορεμάτων μας, έχει να κάνει με τα δικαιώματα για τα οποία παλέψαμε και τις ζωές που θυσιάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσουμε εδώ που είμαστε.

Το δικαίωμα να επιλέγεις το πώς θα ντύνεσαι είναι βασικό δικαίωμα. Δεν είμαι ενάντια στο να φοράω χιτζάμπ, μου αρέσει το χιτζάμπ, αλλά είμαι κατά του να με αναγκάζουν να φοράω ένα πράγμα μόνο, όπως είμαι και εναντίον του εξαναγκασμού να αποκαλύπτω σημεία του σώματός μου. Μου φαίνεται ανυπόφορο να παρεμβαίνει κάποιος σε μια τόσο προσωπική επιλογή, μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα.

Το να μας το αρνούνται αυτό, τις επιλογές στο στιλ και το ντύσιμό μας, είναι αυτό που βιώνουν οι γυναίκες στο Αφγανιστάν:  στερούνται το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην εργασία και σε άλλα πολιτικά δικαιώματα. Καθώς γράφω αυτό το γράμμα, η καρδιά μου πονάει για τους ανθρώπους μου.

Θυμάμαι ότι ως παιδί έλεγα τραγούδια ειρήνης και ονειρεύομασταν ένα όμορφο μέλλον. Θυμάμαι όταν κατέπεσε το καθεστώς των Ταλιμπάν και πήγαμε στο σχολείο για πρώτη φορά: ήταν μια μέρα γιορτής για μένα και όλα τα κορίτσια στο δρόμο. Θυμάμαι πώς τα πρόσωπα των ανθρώπων έλαμπαν από ευτυχία καθώς νόμιζαν ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει. Εκείνη τη μέρα νιώσαμε σαν τα πιο τυχερά κορίτσια στον κόσμο.

Ποτέ δεν πίστευα ότι οι μαύρες μέρες θα επέστρεφαν. Το λέω αυτό γιατί θέλω να μάθετε για την πραγματική κατάσταση των κοριτσιών στο Αφγανιστάν, ώστε να καταλάβετε ότι μετά από έναν ατελείωτο αγώνα,  αυτά τα κορίτσια είναι και πάλι αιχμάλωτα. Προοδεύσαμε για 20 χρόνια και τώρα έχουμε επιστρέψει στο μηδέν.

Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρόλο που ξέρω ότι είμαι ασφαλής, η ψυχή μου εξακολουθεί να θλίβεται, με κάθε έκρηξη ή επίθεση αυτοκτονίας που συμβαίνει στο Αφγανιστάν. Αμέσως η πρώτη μου σκέψη είναι πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν.

Ονειρευόμουν να σπουδάσω στο Χάρβαρντ από τότε που ήμουν έφηβη και τώρα που βρίσκομαι στις ΗΠΑ ξέρω ότι μπορώ να πραγματοποιήσω κάθε ένα από τα όνειρά μου και να χτίσω ένα καλύτερο μέλλον. Είναι ένα όμορφο συναίσθημα. Αλλά η καρδιά μου χτυπά για το Αφγανιστάν, τους ανθρώπους του και την οικογένειά μου.

Εύχομαι ειρήνη, και έναν κόσμο χωρίς πόλεμο

Aliya”.

ΠΗΓΗ: BBC.com

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News