Αγαπητή Α μπα και σχολιαστές, θα ήθελα να σας ρωτήσω ποια είναι η άποψη σας για την θέση που πρέπει να παίρνει ο/η σύντροφός όταν το έτερον ήμισυ βρίσκεται σε σύγκρουση με κάποιον τρίτο. Και δίνω παράδειγμα: εγώ σε ιατρείο με τον σύντροφό μου να νιώθω άβολα με την συμπεριφορά του γιατρού και τις οδηγίες του, αφού νιώθω ότι δεν με ακούει και φέρεται απαξιωτικά. Δείχνω με τον τρόπο μου τον εκνευρισμό μου (οχι με τον πιο ώριμο τρόπο η αλήθεια είναι, σε τέτοιες περιπτώσεις συγχιζομαι και δείχνω νευρικη). Ο σύντροφός μου μένει αμέτοχος και σαν να μην καταλαβαίνει τι γίνεται, το οποίο μου επιβεβαιώνει όταν φευγουμε: ότι δηλαδή με είδε εμένα νευρική αλλά δεν κατάλαβε γιατί, κάπως του στυλ ‘είσαι υπερβολική’ (τελικα δεν ήμουν υπερβολική, πήγα σε άλλον γιατρό που θεώρησε τις οδηγίες του πρώτου λάθος και με βοήθησε πολύ με το θέμα που ειχα). Μέσα στα 7 χρόνια που είμαστε μαζί αυτό έχει συμβεί 3, 4 φορές (εννοώ να βρεθώ σε κάποια συγκρουση) κι ο σύντροφός μου αντιδρά πάντα με τον ίδιο τροπο: αμέτοχος στην σύγκρουση και εκ των υστέρων να μου λέει ότι είμαι υπερβολική. Εγώ πληγωνομαι πολύ και νιωθω προδομένη από αυτό αφού περιμένω να με καταλάβει και εν τέλει να πάρει το μέρος μου και να με υπερασπιστεί ή τουλάχιστον να φαίνεται ότι είναι μαζί μου. Από την άλλη αντιλαμβάνομαι ότι η δική του εμπειρία δεν συνάδει με την δική μου κι ότι όντως αυτός δεν θα εκνευριζοταν με τα ίδια που εκνευρίζουν εμένα (γενικά είναι πολύ πράος, δεν ενοχλείται με τίποτα και τα παίρνει όλα πολύ χαλαρά ενω εγώ είμαι κάπως πιο ευαίσθητη) Θα εκτιμούσα πολύ την γνώμη σας σε αυτό το θέμα. Νιώθω ότι ίσως κάτι πρέπει να αποδεχτώ για να μην στεναχωριέμαι τόσο και τα κραταω αλλά δεν ξέρω τι κι αν είναι καλό για την σχέση μου. Ευχαριστώ πολύ εκ των προτέρων.
Σε παραπέμπω στην απάντηση της σημερινής ερώτησης που δημοσιεύτηκε στις 13:00.