Θέλω να μιλήσω για τη σχέση μου, μα τι πρωτότυπο! Λοιπόν, το θέμα μου είναι ότι ζω με έναν εν δυνάμει χειριστικο άνθρωπο. Ο σύντροφος μου εδώ και αρκετά χρόνια με προβληματίζει καθώς στην αρχή της σχέσης μας μου είχε χτυπήσει αρκετά καμπανάκια. Φτάσαμε να χωρίσουμε πολλές φορές. Ο λόγος πάντα ένας: η ζήλεια του. Ζήλεια που έφτανε σε παράλογα όρια, δεν μιλάω για ναζακια. Εγώ από την άλλη έχω μια συγκεκριμένη ανοχή με αυτό το θέμα: μηδενική. Δεν με κολακεύει καθόλου, αντιθέτως με κάνει να αισθάνομαι σαν πράγμα. Όπως καταλαβαίνεις οι καυγάδες μας ήταν τρελοί. Εγώ δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου, θα αρπαζομουν με την παραμικρή υπόνοια και έδινα μάχη. Νομίζω ήταν μεγάλη έκπληξη για αυτόν ότι όχι μόνο δεν αποδεχόμουν το επιχείρημα της αγάπης (αν αγαπάς, ζηλεύεις) αλλά του το αντέστρεψα ότι κάθε άλλο παρά αγάπη για τον άλλον είναι. Και μετά, ήρθε η ισορροπία. Σταμάτησε να ζηλεύει. Σταμάτησε να ρωτάει για κάθε αντρικό όνομα, σταμάτησε να έχει πρόβλημα αν βγαίνω με άντρες, σταμάτησε να πιστεύει ότι όλοι θέλουν να μου την πέσουν. Και ξαφνικά, η ειρήνη. Η σχέση μας βελτιώθηκε από τότε απίστευτα, και ζήσαμε εμείς καλά κι εμείς καλύτερα. Πώς γίνεται ρε α,μπα τώρα; σου φαίνεται εσένα αυτό πιστευτό; πάνε χρόνια πλέον που είναι έτσι. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, και σίγουρα δεν τον άλλαξα εγώ. Απλά δεν γίνεται. Δεν μπορώ να το εξηγήσω όμως. Δεν νομίζω ότι άλλαξα εγώ κάτι στη συμπεριφορά μου. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν θα χαθεί πάλι η μπάλα. Να ανησυχώ;
–Τιν
Κακώς πιστεύεις ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Αλλάζουν πάρα πολύ δύσκολα, και μόνο αν το θέλουν πάρα πολύ, αλλά αλλάζουν. Σίγουρα δεν τον άλλαξες εσύ. Άλλαξε γιατί κατάλαβε τι του έλεγες, και επειδή ήθελε να αλλάξει.
Αν δεν γινόταν να αλλάξει ο άνθρωπος με τίποτα, τι καθόμαστε και ασχολούμαστε με την ψυχολογία και την θεραπεία και την ψυχιατρική; Φυσικά και γίνεται. Δεν ξέρω αν ο δικός σου όντως τα κατάφερε (αν είναι χρόνια έτσι, όπως φαίνεται, ναι) αλλά ξέρω ότι αν κάποιος ωριμάσει αρκετά, μπορεί να αλλάξει.