Αγαπητή Αμπά, θα ήθελα τα φώτα σου σε ένα θέμα το οποίο δε μπορώ να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου πολύ εύκολα. Σε λιγότερο από ένα χρόνο μου έχει συμβεί μια παρόμοια συζήτηση με 3 διαφορετικούς ανθρώπους. Για την ιστορία, και οι 3 ήταν άντρες, οι 2 παντρεμένοι με παιδιά (ένας γιατρός μου και ένας παλιός μου καθηγητής) καθώς και ένας παλιός μου καθηγητής σε σχέση άλλα πάρα πολύ κυνικός σαν άνθρωπος. Με αφορμή μια τυχαία συνάντηση με τον καθηγητή που είναι παντρεμένος και με δύο παιδιά θέλησα να σου γράψω. Ο λόγος είναι ότι ενώ αυτό τον άνθρωπο είχα να τον δω περίπου δύο χρόνια και δεν είχα καμία επαφή μαζί του να του πω τα νέα μου κτλ απλά τον έχω φίλο στα social media (στα οποία δεν είμαι καν σούπερ ενεργή), με το καλημέρα ουσιαστικά άρχισε να μου λέει ότι είμαι πάρα πολύ μικρή για να έχω σχέση τόσα χρόνια (είμαι 26 και έχω 3,5 χρόνια σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο, είναι η πρώτη μου σχέση) και ότι στο μέλλον θα είναι δύσκολα και τώρα που είμαι μικρή πρέπει να ζήσω τη ζωή μου κτλ. Εκτός το ότι δεν εκτιμώ ανθρώπους που ουσιαστικά δεν ξέρω, να ανακατεύονται στη ζωή μου, ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω για ποιό λόγο να πείς τέτοια πράγματα στον άλλον. Παρόμοια περιστατικά ήταν και με τους άλλους δύο και σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν ξεκίνησα εγώ τη συζήτηση για τα προσωπικά μου. Όντως μπορεί κάποια στιγμή να βαρεθούμε με το αγόρι μου και να χωρίσουμε, μπορεί να είμαστε για πάντα μαζί μπορεί πολλά πράγματα καθώς η ζωή δεν είναι προβλέψιμη. Οπότε τι νόημα έχει να μου κάνουν 45+ χρονών άντρες αυτές τις συζητήσεις? Δηλαδή να χωρίσω το αγόρι μου με τον οποίο εδώ και 3,5 χρόνια περνάω υπέροχα και έχω βρει αυτό που χρειάζομαι σε μια σχέση επειδή που το είπε ένας παλιός καθηγητής? Δεν είναι ότι δεν έχω σκεφτεί ότι όντως μπορεί στο μέλλον να θέλω να ζήσω περισσότερα καθώς δεν είχα κάποια ιδιαίτερη περιπέτεια πριν από το σύντροφό μου. Αλλά και πάλι τα έχω ζυγίσει και λέω προτιμώ τώρα να ζήσω αυτό που με γεμίζει και αν στο μέλλον θέλω να ψαχτώ θα το κάνω? Ή αν συνεχίσει έτσι η ιστορία μπορεί και να μη θέλω αφού βλέπω έξω τι κυκλοφορεί και ξέρω ότι αυτό που έχω είναι σπάνιο και όμορφο. Η ερώτησή μου είναι τι έχουν να κερδίσουν από τέτοιες συμβουλές τέτοιοι τύποι. Είναι απλά προβολές της δικής τους βαρετής απ ότι φαίνεται καθημερινότητας? Είναι πατρονάρισμα? Κάτι απ όλα? Τι γνώμη έχεις για αυτούς? ΥΓ. Για όλους αυτούς τους “πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου και χαραμίζεσαι να έχεις μακροχρόνια σχέση τόσο μικρή”, υπάρχουν άλλοι τόσοι που μου λένε “πωπω άντε πότε θα παντρευτείς και θα κάνεις παιδιά? Μεγάλωσες!”. Τρέχα γύρευε!
– Τελικά είμαι μικρή ή μεγάλη?
Ακριβώς επειδή είναι τρέχα γύρευε, και οι μισοί λένε το ένα και οι άλλοι μισοί λένε το άλλο, γιατί θέλεις απάντηση που εξηγεί γιατί σου λένε αυτό και όχι το ανάποδο;
Έχουμε πει υπερβολικά πολλές φορές εδώ ότι ό,τι και να κάνει μια γυναίκα, δεν μπορεί να κερδίσει. Δεν έχει σημασία ποιος σου είπε όλα αυτά, κατά τύχη είναι τρεις άντρες 45+, θα μπορούσες να τα ακούσεις από τον οποιονδήποτε και την οποιαδήποτε. Για την ακρίβεια, είναι αξιοσημείωτο ότι το έχεις ακούσει μόνο από τρεις ως τώρα. Το μόνο που εξηγείται από την ηλικία σου, και όχι εντελώς, είναι η σχετική σου αφέλεια σχετικά με το πώς λειτουργεί ο κόσμος. Είσαι 26, είναι ώρα να αρχίσεις να προβληματίζεσαι για την θέση της γυναίκας στην κοινωνία, για τις απαιτήσεις που έχουν όλοι από σένα να μην είσαι ούτε το ένα, ούτε το άλλο, αλλά ταυτόχρονα να είσαι και το ένα και το άλλο, και το «ένα» και το «άλλο» είναι όλα όσα κάνεις: η σχέση σου, το μήκος της φούστας σου, τα παιδιά που δεν κάνεις ή κάνεις ή πότε τα κάνεις, τα μαλλιά σου, τα κιλά σου, η δουλειά σου και γενικότερα τα πάντα. Η ηλικία σου είναι ένα από αυτά τα όλα. Είσαι και μικρή και μεγάλη, ανάλογα με την περίσταση, έχεις την λάθος ηλικία για να κάνεις το ένα ή το άλλο – όποιο κι αν είναι αυτό. Είπαμε, δεν μπορείς να κερδίσεις, έτσι είναι στημένο το παιχνίδι.
Ως υποσημείωση, ισχύει ότι όταν κάποιος άγνωστος σου δίνει συμβουλές χωρίς να έχεις ζητήσει βοήθεια, για τον εαυτό του και τις δικές του επιλογές μιλάει.