Γεια σου πολυαγαπημένη Α, μπα! Σε λίγους μήνες μπαίνω στα σαράντα. Η δεύτερη και τελευταία μου σχέση έληξε πριν δέκα χρόνια. Ήταν μια σχέση τεσσάρων ετών που είχε φτάσει κοντά στο γάμο και επέλεξα να την λήξω καθώς έβλεπα ότι με το άτομο αυτό δεν ταιριάζαμε και η σχέση για μένα είχε ήδη βαλτώσει. Από τότε μόνη λοιπόν. Συνειδητά χρησιμοποιώ τη λέξη «μόνη» και όχι «ελεύθερη» όπως συνήθιζα γιατί έτσι νιώθω πια Α, μπα μου, απέραντη μοναξιά. Για την ιστορία, υπήρχαν κάποιες λίγες γνωριμίες διάσπαρτες μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια, κάποιες παντελώς αδιάφορες για μένα, κάποιες που με συγκίνησαν μεν, δεν εξελίχτηκαν ποτέ σε κάτι περισσότερο δε. Μέσα σ’ αυτές και μια ιστορία με τύπο που εγώ ερωτεύτηκα πολύ, εξελίχθηκε τελικά σε κάτι πλατωνικό κι απόμακρο και με πόνο ψυχής (και πολύ αργά δυστυχώς, μου πήρε χρόνο, βλακεία μου μεγάλη) τον έβγαλα απ’ την ζωή μου καθώς η προσδοκία για κάτι που ξεκάθαρα δεν θα ερχόταν ποτέ με έφθειρε πάρα πολύ. Πάντως τίποτα που να παραπέμπει καν σε συντροφική σχέση γενικότερα. Μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω κάνει προσπάθειες βελτίωσης. Με ψυχολόγο για να πάρω τα πάνω μου κάποια στιγμή που είχα μπλοκάρει γενικά, εξελίχθηκα επαγγελματικά, πρόσθεσα φίλους, άνοιξα γενικά (με προσπάθεια και όσο μπορώ, καθώς εσωστρεφής από τη φύση μου). Άλλαξα συνθήκες της ζωής μου, μετακόμισα, διάβασα, ταξίδεψα, δούλεψα και την εμφάνιση μου, γυμνάστηκα, προσπάθησα να βρω τι μου πηγαίνει, κλπ. Πέρασα και τη φάση casual sex μέσα από dating applications. Την πέρασα τελικά για να καταλάβω ότι δεν μου ταιριάζει, εγώ ξέρω πολύ καλά τι θέλω και δεν είναι αυτό. Περνούσα γενικώς καλά, με τα πάνω μου και τα κάτω μου, πάντα με πονούσε λίγο μέσα μου η απουσία συντρόφου αλλά συνέχιζα ακάθεκτη με το σκεπτικό ότι οκ, δεν θα αφήσω και τη ζωή να με προσπεράσει λόγω αυτού. Στο σήμερα νιώθω ότι η ζωή όχι απλά με έχει προσπεράσει, ούτε με κυάλια δεν την βλέπω. Σαφώς και ζωή δεν είναι μόνο ένας σύντροφος αλλά είναι κομμάτι κεφαλαιώδους σημασίας, για μένα τουλάχιστον. Πολλές φορές πιέζω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα αλλά κάπως ψυχαναγκαστικά, απλά για να κάνω κάτι, δεν τα απολαμβάνω πια όπως παλιά. Πολλές φορές νιώθω βαθιά θλίψη, κινούμαι πια μηχανικά, διεκπεραιωτικά θα έλεγα. Μόνο η δουλειά μου με γεμίζει και πάλι καλά! Δεν καλύπτουν το κενό ούτε οι φίλοι, ούτε τα ταξίδια, ούτε τα χόμπυ. Η λίμπιντο στο ναδίρ, έχω να κάνω σεξ ενάμιση χρόνο και δεν νιώθω καμία απολύτως επιθυμία, σαν να έχει πεθάνει μέσα μου αυτό το κομμάτι. Δεν θα μιλήσω καν για το κοινωνικό του θέματος, τα σχόλια, τα βλέμματα και όλα αυτά. Με ενοχλούν κι αυτά αλλά απείρως λιγότερο από την ουσία της μοναξιάς μου, είναι πια ζήτημα υπαρξιακό. Πιστεύεις ότι η λύση (στο πώς αισθάνομαι εννοώ όχι στην εύρεση συντρόφου, σ’ αυτό λύση δεν υπάρχει, δεν το ελέγχεις) είναι να δουλέψω το κομμάτι της αποδοχής της κατάστασης? Γιατί όσο ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει δεν καταλαγιάζει η θλίψη που νιώθω μέσα μου. Και πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, να φτάσεις στο σημείο δηλαδή να μην σε νοιάζει που πορεύεσαι μόνος στη ζωή, ενώ λαχταράς σαν τρελός να την μοιραστείς?
– Τελικά μαγκούφα
Όχι, δε νομίζω ότι γίνεται, όπως και δε νομίζω ότι είσαι καταδικασμένη. Νομίζω ότι χρειάζεσαι κι άλλη θεραπεία για να δεις πώς θα πετύχεις αυτό που θέλεις. Έχεις ακόμα πολλή ζωή μπροστά σου για να μιλάς σα να έχει λήξει κάτι. Σε έχει μπλοκάρει πιστεύω πάρα πολύ αυτό το «σαράντα» που είναι ένα τίποτα. Ο συμβολισμός είναι κατασκευασμένος. Από πολλές απόψεις μπαίνεις στα πιο δημιουργικά σου χρόνια. Αυτή η δεκαετία δεν έχει υμνηθεί, όχι ότι είναι παράξενο, μόνο στα είκοσι έχουμε αξία. Αλλά ας μην το κάνουμε και μόνες μας, στους εαυτούς μας.