Καλησπερα! Συγνωμη για την εκθεση, προσπαθουσα να το γραψω περιληπτικα και ημουν παντα κακη στις περιληψεις. Ειμαι 21 χρονων και μολις βγηκα απο μια σχεση σχεδον 2 χρονων. Μια πολυ εντονη σχεση, ειμασταν ουσιαστικα “μονοι μας στον κοσμο”, βλεπαμε ελαχιστα αλλα ατομα, δεν ειχαμε κοινες παρεες. Ωστοσο υπηρχε πολλη ζηλια, τσακωμοι, ανασφαλειες, ελλειψη εμπιστοσυνης και αλλα θεματα. Ταυτοχρονα ομως θελαμε πολυ ο ενας τον αλλον, ταιριαζαμε σε τοσα πραγματα. Παντα σκεφτομουν και ακομα σκεφτομαι, ειχε ολα τα χαρακτηριστικα που ηθελα να εχει το αγορι μου. Ακομα και αρκετα ελλατωματα του, τα εβρισκα καπως “γοητευτικα”. Απο την αλλη τον ειχε καταβαλλει κατι που θα αποκαλεσω καταθλιψη, ετσι το ελεγα παντα στον εαυτο μου, ξερω ομως πως δεν ειμαι γιατρος για να τον διαγνωσω. Ειχε παρατησει τις υποχρεωσεις του ολες, δυσκολα διασκεδαζε, ηταν ολη μερα στον υπολογιστη και συχνα μου ελεγε φρασεις σαν “δεν εχει τιποτα νοημα, δεν ξερω τι κανω με τη ζωη μου, ειμαι μπερδεμενος”. Ημουν και εγω σε μια μπερδεμενη κατασταση, πολλες φορες ενιωθα μονη, ειχα λιγους φιλους, ουτε καν κοντινους. Μου ηταν πιο ευκολο ομως εμενα να “ξεχαστω” πολλες φορες, ειδικα οταν ημουν μαζι του. Τελος παντων χωριζουμε, υπηρχαν προφανεις λογοι για αυτο, αλλα η αφορμη ηταν οτι παραδεχτηκε εκανε sexting οσο ειμαστε μαζι με αλλες γυναικες. Παντα ειχα trust issues, και δεν μπορουσα ποτε να τον εμπιστευτω 100%, χωρις λογο, και ηξερα πως ηταν μεγαλο μου λαθος. Και δυστυχως επιβεβαιωθηκε. Δεν του κραταω κακια, γιατι εδω ειναι το θεμα μου. Ειμαστε μονο 21. Ειμαστε σε ενα σημειο που καναμε και θα κανουμε τοσα λαθη στη ζωη μας, και δεν θελω να τον κρινω με βαση το τι μου εκανε, ακομα πιστευω ειναι τιμιο ατομο. Νιωθω πως αυτο που εκανε ηταν μερος αυτης της “καταθλιψης”, ο ιδιος μου πε ηταν εθισμενος με την συνηθεια αυτη. Και παλι ομως, ηταν μπερδεμενος, μου χε πει σκεφτοταν τις εμπειριες και την περιπετεια που θα ειχε αν ηταν μονος. Και μενα μου περνουσαν απο το μυαλο, αλλα ποτε δεν με επηρεαζαν, δεν με νοιαζανε πραγματικα. Και τελικα πιστευω κανεις στην ηλικια αυτη δεν θα επενδυσει 100% σε μια σχεση, και ελεγα πως εγω μπορουσα, και εχω αρχισει να σκεφτομαι σιγα που ειμαι μοναδικη, ισως λεω και εγω ψεματα στον εαυτο μου. Για τον λογο αυτο δεν θελω να ξανακανω σχεση στην ηλικια αυτη. Δεν κατακρινω σε καμια περιπτωση την ερωτικη σχεση με καποιον χωρις αισθηματα. Καποιοι μπορουν, και καλα κανουν. Και εγω μπορω πιστευω, και μαρεσει. Σιγουρα θα νιωσω καλα για λιγο, και μετα φοβαμαι θα με καταβαλλουν οι τηψεις. Μαρεσε που ειχα κατι αληθινο, και τωρα δεν το εχω, και δεν θα εχω κατι αληθινο, απλα θα διασκεδαζω. Πως θα νιωσω ομως; Ηδη νιωθω ασχημα και δεν εχω κανει τιποτα. Δεν ξερω πως θα μπορω απλα να ηρεμισω απο ολο αυτο το αγχος. Εχω αναγκη καποιον να μου απαντησει γιατι δεν μπορω να μιλησω σε κανεναν αλλον για το θεμα αυτο.
– Νικη
Είσαι 21 και έχεις κάνει μόλις μια σχέση, και έχεις βγάλει συμπέρασμα για το τι θα έκαναν ΟΛΟΙ στην ηλικία σου; Σε όλη τη γη; Το ξέρεις φαντάζομαι ότι σε άλλες περιοχές της γης στα 21 παντρεύονται και έχουν παιδιά, και όταν λέω «άλλες» δεν εννοώ στην άλλη άκρη της γης, εννοώ ίσως σε άλλο νομό από αυτόν που ζεις.
Πάνω κάτω, και με λίγα λόγια, για να σε καθησυχάσω, κάνεις λάθος. Δεν ισχύει αυτό που λες. Δεν ισχύει το 100% έτσι κι αλλιώς. Είσαι νέα και έχεις μάθει να μετράς τη ζωή με απολυτότητα, μόνο που είναι με αρκετές αποχρώσεις παραπάνω τα πράγματα. Δεν είναι ή «αληθινά» ή «ψεύτικα».
Και τώρα ας επανέλθουμε στο σοβαρό θέμα, που είναι το πόσο έχεις εξιδανικεύσει μια σχέση που δεν πήγαινε καλά. Δεν θέλω να πω ότι ήταν κακοποιητική, σίγουρα όμως ήταν δυσλειτουργική και σε εμπόδιζε να αναπτυχθείς κοινωνικά και σε προσωπικό επίπεδο, έξω από αυτή. Δεν λέω ότι έφταιγε αυτός. Λέω ότι η απειρία σου σε κάνει να βλέπεις τα προβλήματα με έναν ρομαντικό τρόπο, και να βαφτίζεις την ένταση και την ασυμφωνία «πάθος» ή «ταίριασμα». Η τρέλα δεν είναι πάθος, η τρέλα είναι τρέλα. Δεν είναι η ζωή όπως στα βιβλία ή στις ταινίες. Η δικαιολογία για τη συμπεριφορά του απέναντι σου, ότι ήταν μέρος της «κατάθλιψης», είναι ανακουφιστική τώρα, αλλά δεν είναι ρεαλιστική εξήγηση. Η κατάθλιψη δεν σε κάνει να φέρεσαι σκάρτα στον άλλον. Αυτό είναι θέμα χαρακτήρα. Δεν θα πω «κακού» χαρακτήρα, γιατί και πάλι, δεν είναι δίπολα η ζωή. Αλλά είναι μια ένδειξη ενός συνόλου, μια πλευρά ενός ανθρώπου, που – θα ακουστώ σαν μαμά σου, και θα μπορούσα να είμαι – δεν θέλεις, δεν σε συμφέρει να θέλεις να είναι κοντά σου.
Συμβαίνει ακριβώς αυτό που λες: δεν είσαι μοναδική. Άρα, θα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα. Θα υπάρχουν άλλοι, που δεν είναι σαν κι εσένα, αλλά θα σου βγάζουν τον καλύτερο σου εαυτό. Η ζήλια, οι τσακωμοί, οι ανασφάλειες και η κοινωνική απομόνωση είναι ένδειξη ότι αυτή η σχέση σου έβγαζε τον κακό σου εαυτό στην επιφάνεια. Ότι συνυπήρχατε παρόλο που ήσασταν και οι δυο στα χάλια σας δεν κάνει την σχέση «αληθινή», αλλά «δυσλειτουργική». Δεν είναι κάποιο κατόρθωμα. Αντιθέτως, το κατόρθωμα είναι να βρίσκεσαι σε μια ισορροπημένη σχέση γεμάτη υποστήριξη, εμπιστοσύνη και αμοιβαιότητα.