Άμπα καλησπέρα!Πήρα το θάρρος να σου γράψω γιατί σε διαβάζω χρόνια και θεώρησα ότι ήθελα να σου πω κάτι που πείραξε,όπως θα το έλεγα και σε μια φίλη μου.Αυτό που με “πείραξε”,περισσότερο με στεναχώρησε θα έλεγα ,ήταν το συγκεκριμένο άρθρο: Ξέρω ότι δεν είχες κακή πρόθεση όταν το έγραφες,ήθελες να γράψεις ένα χιουμοριστικό ως ένα βαθμό άρθρο,να καυτηριάσεις κάτι που θεωρείς εσύ όπως κι η πλειοψηφία των ανθρώπων, ιδιοτροπία. Κι εγώ για πολλά χρόνια αυτό πίστευα.Ότι είμαι ιδιότροπη,παράξενη.Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου,υπέφερα με το φαγητό.Έτρωγα,και τρώω,ελάχιστα φαγητά κι αυτά μαγειρεμένα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.Δεν μπορούσα να φάω κεφτεδάκια με χοντροκομμένο κρεμμύδι πχ ή πατάτες στο φούρνο.Το τοστ μου μόνο με γαλοπούλα(συγκεκριμένης μάρκας)και τυρί επίσης συγκεκριμένης μάρκας.Υπάρχουν φαγητά ανάμεσα σε αυτά που τρώω που δεν μ’αρέσουν καν ιδιαίτερα,απλά είναι ανεκτά όπως τα φασολάκια ή τα αυγά.Υπάρχουν και πολλά,πάρα πολλά που δεν αντέχω καν τη μυρωδιά τους στο δωμάτιο όπως τα σουτζουκάκια ή η μπανάνα. Καθώς μεγάλωνα,η πεποίθηση ήταν γενικώς ότι φταίνε οι γονείς μου για την παραξενιά μου.Κι εκείνοι το πίστευαν.”Την έχετε μία και την κακομάθατε” ήταν η φράση που άκουγα συνεχώς.Αφόρητο άγχος σε κάθε οικογενειακό τραπέζι,ήξερα ότι θα άκουγα πάλι το κλασικό”Γιατί δεν τρως?Δεν σαρέσει τίποτα καλέ?” με ύφος δήθεν καλοπροαίρετο,στην ουσία όμως επικριτικό.Απέφευγα να τρώω έξω και πλέον το κάνω μόνο με πολύ κοντινούς μου φίλους και το αγόρι μου που με ξέρουν και δεν κρίνουν,σε πολύ συγκεκριμένα μαγαζιά. Ζήλευα τα άτομα τριγύρω που έδειχναν να απολαμβάνουν το φαγητό και αντιμετώπιζαν κάθε νέα γεύση γεμάτοι ενθουσιασμό.Για μένα ήταν εφιάλτης.Δεν ήταν ότι δεν δοκίμαζα.Δοκίμαζα.Αλλά το κρασί κι η μπύρα μου έφερναν τάση για εμετό παρόλο που όλοι όσοι ήξερα με κοιτούσαν σαν να ήμουν τρελή όταν τους το λεγα.Δεν μπορούσα να φάω όταν μύριζα φέτα κοντά μου ή τζατζίκι.Τρελαινόμουν στην ιδέα να τσιμπήσω πατάτα από το πιάτο του αγοριού μου κι αυτή να έχει ακουμπήσει στη σος που είχε δίπλα.Είχα και πρόβλημα με οποιαδήποτε έντονη γεύση.Οτιδήποτε υπερβολικά πικάντικο,αλμυρό ,πικρό απλά δεν το άντεχα.Επίσης η αίσθηση της πείνας δεν φαινόταν να με βοηθάει σε κάτι.Είχε τύχει να μαι νηστική μία ολόκληρη μέρα,να χω μπροστά μου μια πίτσα και να μην μπορώ να φάω απλά και μόνο στην ιδέα της γεύσης της πιπεριάς παρόλο που ένιωθα να λιμοκτονώ. Η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη όπως καταλαβαίνεις λόγω αυτού.Έμαθα να μαγειρεύω,αρκετά καλά κιόλας,ακριβώς γιατί για να μου αρέσει κάτι έπρεπε να ‘ναι μαγειρεμένο με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.Ένιωσα πολύ άσχημα όταν διάβασα το άρθρο σου. Παρουσίαζες κάτι που εμένα με ταλαιπωρούσε και με ταλαιπωρεί ακόμη, όλη μου τη ζωή,σαν επιλογή. Σαν κάτι που ένα άτομο θα μπορούσε να διορθώσει αν ήθελε αλλά δεν το κάνει γτ θέλει να ‘ναι περίεργος. Ειδικά η φράση,” Μπορείς να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου και να μάθεις κι άλλες γεύσεις.”με τσάκισε. Ήταν σαν να ήμουν εγώ η άχρηστη. Μόνη μου δυσκόλευα τη ζωή μου. Ίσως και να ισχύει για κάποιους δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι δεν ίσχυε για εμένα. Τυχαία έπεσα πάνω σε ένα άρθρο για το ARFID(Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder)ή πιο απλά Selective Eating Disorder.Άρχισα να διαβάζω το ένα άρθρο μετά το άλλο,για κάτι που άκουγα πρώτη φορά αλλά ταυτόχρονα φαινόταν τόσο γνωστό.Είχα όλα τα συμπτώματα.Είναι διατροφική διαταραχή,όπως η βουλιμία ή η νευρική ανορεξία αλλά συνήθως δεν έχει εμφανή συμπτώματα όπως εκείνες και ακόμη δεν είναι ευρέως γνωστή.Έπαψα επιτέλους να νιώθω ότι η σχέση μου με το φαγητό ήταν δικό μου φταίξιμο,δική μου επιλογή.Σκοπεύω να αναζητήσω ψυχολογική βοήθεια καθώς υπάρχουν πολλές μαρτυρίες ανθρώπων που κατάφεραν να το ξεπεράσουν.Το θέλω πολύ. Ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις.Δυστυχώς δεν είμαστε όλοι όσοι έχουν θέμα με το φαγητό απλά παράξενοι.Πιστεύω ότι υπάρχει πολύς κόσμος που υποφέρει από ARFID και δεν το ξέρει,που χει περάσει χρόνια από τη ζωή του να κρίνεται από όλους εσάς τους λάτρεις των διαφόρων γεύσεων γιατί απλά δεν υπάρχει γνώση της διαταραχής από τον περισσότερο κόσμο όπως κάποτε δεν υπήρχε γνώση για τη βουλιμία ή την νευρική ανορεξία. Το ARFID ευτυχώς δεν θεωρείται τόσο επικίνδυνο αν κι έχουν καταγραφεί περιστατικά που άνθρωποι δεν έτρωγαν μέρες επειδή δεν έβρισκαν κάποιο φαγητό από τα πολύ συγκεκριμένα που έτρωγαν. Δεν έχω κάποια ερώτηση. Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για το χρόνο σου 🙂
Έγραψα για τους παράξενους στο φαγητό, και όχι για ανθρώπους που έχουν διατροφικές διαταραχές..
Υπάρχουν και οι πραγματικά σκέτο παράξενοι, και είναι πολύ περισσότεροι, όπως τους περιγράφω μέσα στο κείμενο «Οι Δύσκολοι από την άλλη ικανοποιούνται απολύτως με πράγματα όπως προτηγανισμένες τηγανιτές πατάτες, με σοκολάτα οποιασδήποτε ποιότητας, με κρουασάν περιπτέρου, με λασπωμένα μακαρόνια, με λιγδιασμένες τυρόπιτες από τυχαίους φούρνους. Τρώνε μπιφτέκια, ίσως κοτόπουλο –όχι το μπούτι, το στήθος, κατεψυγμένες κροκέτες, παλιομοδίτικες πάστες, οποιοδήποτε σιροπιαστό. Στον φραπέ (αν πίνουν) βάζουν δέκα κουταλιές γάλα και κρέμα γάλακτος επειδή βασικά δεν τους αρέσει η γεύση του καφέ αλλά νομίζουν ότι τους ξυπνάει». Προφανώς μιλάω για μια ομάδα ανθρώπων που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που περιγράφεις εσύ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος ταυτίζεται με κάτι που δεν έχω γράψει και μετά διαμαρτύρεται, αλλά έβαλα την ερώτηση σου ως ενημερωτική για όσους διαβάζουν, σε περίπτωση που και κάποιος άλλος έχει αυτή την διαταραχή και δεν το ξέρει.