Α, μπα μου γεια σου, σε διαβάζω πολλά χρόνια και θέλω να σε ευχαριστήσω για τους ορίζοντες που έχεις ανοίξει τόσο εσύ όσο και οι σχολιαστές στον τρόπο σκέψης μου. Το ερώτημά μου έχει να κάνει με το αν θεωρούμαι αφιλόξενη αν ζητήσω από τους επισκέπτες στο σπίτι μου να μην καπνίσουν ή να βγουν στην αυλή για να καπνίσουν αν δε μπορούν να κρατηθούν. Ο προβληματισμός μου ξεκίνησε από το σύντροφό μου. Ο ίδιος κάνει 2-3 τσιγάρα το βράδυ όταν βγαίνουμε, ενώ όταν είναι με φίλους του είναι σίγουρα μεγαλύτερος ο αριθμός. Την υπόλοιπη ημέρα, παραδόξως, δεν καπνίζει. Εμένα με πειράζει τρομερά ο καπνός, μερικές φορές μου κόβεται η αναπνοή αν εισπνεύσω και γι αυτό φροντίζει όταν θέλει να καπνίσει να μεταφέρεται σε άλλο σημείο του τραπεζιού μακριά μου, ώστε να γλιτώσω την άμεση επαφή με τον καπνό. Επιπλέον, έζησε από κοντά περίπτωση κοντινού μου συγγενή που λόγω χρόνιου καπνίσματος αρρώστησε βαριά, είδε τί πέρασα μέχρι να καταφέρω να τον φέρω σπίτι από το νοσοκομείου (20 ημέρες τον φρόντιζα καθημερινά, είχα πάρει άδεια από τη δουλειά διότι ήμουν η μόνη που μπορούσα να τον στηρίξω καθώς είναι άτεκνος, χωρίς γονείς – πολύ μεγάλη και πικρή ιστορία) και τότε μάλιστα είχε φοβηθεί και είχε κάνει προσπάθειες να το κόψει για κανα δίμηνο.Τώρα φτιάχνουμε το σπίτι μας και του έχω ζητήσει να σεβαστεί το γεγονός ότι ο χώρος που μένω/τρώω/κοιμάμαι δε θέλω να μυρίζει τσιγαρίλα. Έχουμε άλλωστε 3 αυλές (η μια εσωτερική, ανοικτή) ώστε να καπνίζει εκεί αν θέλει. Στην παρέα με ξέρουν, ξέρουν τις απόψεις μου και φυσικά τους έχω πει μεταξύ σοβαρού κι αστείου ότι όποιος θέλει να καπνίζει μπορεί να βγαίνει στην αυλίτσα (καπνίζουν σχεδόν όλοι εν τω μεταξύ). Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως κανείς δε θα με σεβαστεί. Ούτε ο φίλος μου. Είναι όλοι με την γνωστή καραμέλα: “έλα μωρέ… πόσο θα μυρίσει το σπίτι με 2 τσιγάρα” (μακάρι να ήταν δυο), “είσαι υπερβολική” και από το φίλο μου άκουσα και το ότι είναι μεγάλη αγένεια να πω στον άλλο να μην καπνίσει ή να βγει έξω! Είναι λέει σαν να μην τον θέλω στο σπίτι μου! Εν τω μεταξύ και η μητέρα του καπνίζει και μια μέρα που άναψε τσιγάρο εντός του φρεσκο-ανακαινισμένου σπιτιού (εγώ έλειπα) της είπε ο “καλός” μου χαριτολογώντας: “αν σε δει η Αντικαπνίστρια θα σε πετάξει έξω” κι αυτή έπιασε και μου το είπε εν είδη πλάκας ότι αποκλείεται εγώ (το καλό κορίτσι) να της πω κάτι τέτοιο, ενώ στο φίλο μου (μου το είπε ο ίδιος) απάντησε πως αν κάποιος της απαγορέψει να καπνίζει δε θα ξαναπατήσει (φουλ εκβιασμός). Η αλήθεια είναι ότι απέναντί της δεν “έγινα δυσάρεστη”, δεν είπα αυτό που σκεφτόμουν ακριβώς, μιας και ήταν η πρώτη φορά που αναφέρθηκε το θέμα και παίζουν πολλά που μου πέρασαν αστραπιαία από το μυαλό (αυτοί μας στήριξαν οικονομικά για την ανακαίνιση και μου έχουν και αδυναμία-δε μπορώ να πω ότι έχω παράπονο προς το παρόν). Παρόλα αυτά της είπα ότι κάτι τέτοιο δε θα το έλεγα ποτέ αλλά είναι αλήθεια ότι με ενοχλεί ο καπνός. Αφού λοιπόν σας παρέθεσα τα γεγονότα, επανέρχομαι στο ερώτημα. Όντως είναι αγένεια να ζητήσω κάτι τέτοιο; Για μένα και το ξέρουν όλοι (πλην της πεθεράς, ακόμα) είναι μεγαλύτερη αγένεια εκ μέρους τους το ότι με γράφουν κάθε φορά που είμαστε παρέα και δε σέβονται την υγεία μου. Μου φαίνεται τελικά ότι η πλειοψηφία των καπνιστών (ακολουθώ site αντικαπνιστών και βλέπω τί σχολιάζεται) ασκούν μια μορφή “bullying“, δεν ξέρω πως να το εκφράσω αλλιώς… Ένα “εγώ θα κάνω αυτό που μου αρέσει”. Ξέρω από φυσιολογία εγκεφάλου, καταλαβαίνω τί σημαίνει εξάρτηση κι ότι όλα παίζονται στον εγκέφαλο επομένως δύσκολα το κόβει κανείς αλλά το να μη σέβονται το διπλανό τους με βγάζει έξω από τα ρούχα μου. Όσο και να το συζητάω, ναι μεν με κατανοούν, αρνούνται δε να αλλάξουν τη στάση τους. Άσε που στην όλη ιστορία βλέπω ότι δεν έχω με το μέρος μου ούτε το σύντροφό μου και με προβληματίζει η στάση του για τη σχέση μας. Για τον εαυτό του προσπαθεί, είτε να μην καπνίζει όσο είμαστε μαζί ή να αλλάζει θέση όπως προείπα. Όμως μέχρι τώρα, παρά τα χρόνια της σχέσης μας δεν είχαμε συγκατοικήσει. Είναι η πρώτη φορά και οι όροι που θέτει ο ένας στον άλλο στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι εντελώς αντίθετοι. Τί με συμβουλεύετε να κάνω; Πώς να το χειριστώ;
–Αντικαπνίστρια
Δεν ξέρω πώς να το χειριστείς, θα σου πω μόνο τι βλέπεις λάθος κατά τη γνώμη μου, και δεν ξέρω αν το κάνεις επειδή σε συμφέρει, κατά κάποιο τρόπο. Αυτό που περιγράφεις δεν είναι μάχη μεταξύ καπνιστών και αντικαπνιστών. Ίσως είναι κακή ιδέα το σάιτ αντικαπνιστών, για την ακρίβεια, είναι σίγουρα κακή ιδέα, γιατί το μόνο που κάνει είναι να επιβεβαιώνονται οι προκαταλήψεις σου. Δεν είναι όλοι όσοι καπνίζουν σαν τον φίλο σου, τη μάνα του, και τους φίλους που σας περιβάλλουν (που δεν είναι τυχαίο δείγμα). Υπάρχουν καπνιστές που σέβονται απολύτως τα όρια των άλλων και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να βγαίνουν έξω. Υπάρχουν καπνιστές που δεν αντέχουν τον καπνό και δεν καπνίζουν ποτέ στο αυτοκίνητο τους, ας πούμε. Επίσης, υπάρχουν άνθρωποι που δεν καπνίζουν αλλά δεν τους κόβεται η ανάσα από τον καπνό και δεν τους πειράζει και τόσο πολύ.
Οι άνθρωποι που απειλούν και φέρονται με το «έτσι είμαι και σε όποιον αρέσει» δεν το παθαίνουν από το τσιγάρο. Ναι είναι μεγάλο πρόβλημα ο εθισμός, ο εθισμένος θα κάνει οτιδήποτε για να καπνίσει, αλλά αν του δώσεις λύση (εκεί επιτρέπεται), τότε θα καπνίσει εκεί που επιτρέπεται. Αν ήταν ο εθισμός κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις με τίποτα, θα κάπνιζαν άνθρωποι σε αεροδρόμια και νοσοκομεία. Προφανώς γίνεται να πας αλλού για να καπνίσεις, κάπου που δεν θα ενοχλείς. Προφανώς αν δεν το κάνεις είναι θέμα χαρακτήρα και όχι εθισμού.
Λέω στην αρχή ότι μπορεί να σε συμφέρει η ανάγνωση που περιγράφεις γιατί αν το αποδώσεις στον εθισμό, ξεμπέρδεψες. Αν το αποδώσεις στους συγκεκριμένους χαρακτήρες, αν παραδεχτείς ότι ο δικός σου άνθρωπος απλώς δεν σε σέβεται – δεν θεωρεί σημαντική μια ανάγκη σου- τότε πρέπει να το χειριστείς διαφορετικά. Δεν ξέρω πώς, αλλά όχι αποδίδοντας στο στην «ασθένεια». Θα μπορούσε να αντιδράσει αλλιώς, αλλά επιλέγει να μην το κάνει. Δεν είναι πέρα από τον έλεγχο του. Είναι επιλογή του, όπως είναι επιλογή όλων των άλλων.