Α, μπα μου και σχολιαστές, θέλω την καθαρή ματιά σας. Αποφασίσαμε τον Ιούνιο με τον φίλο μου να παντρευτούμε κ οργανώσαμε τον γάμο μας σχετικά γρήγορα σε 3 μήνες (τον Σεπτ.). Κάλεσα κοντινούς μου φίλους με τους οποίους ήθελα να μοιραστώ την χαρά μου. Τέλη Ιούλη είχαμε τα προσκλητήρια και τα μοιράσαμε ή ειδοποιήσαμε όσους έλειπαν σε διακοπές. Στον γάμο συνέβη κάτι που δεν υπολόγιζα. Είχα ηχηρές απουσίες φίλων που περίμενα να συμμετάσχουν στην χαρά μου είτε με την παρουσία τους, είτε με το ενδιαφέρον τους. Δεν έδωσα αρκετή σημασία γιατί μάλλον δεν ήθελα να το δεχτώ και περίμενα μετά τον γάμο κάποιο τηλεφώνημα για ευχές. Κάποιες από αυτές τις ευχές ήρθαν από 20 μέρες έως 2 μήνες μετά ( στο ενδιάμεσο καμια επικονωνία) και κάποιες άλλες (από τρεις φίλες μου) ακόμα δεν έχουν έρθει. Το γεγονός αυτό με έχει αποξενώσει και διερωτώμαι “υπερβάλλω;”; Ωστόσο, σκέφτομαι αν ο/η φίλος/-η μου δεν θέλει να είναι κοντά μου σε μια μέρα γιορτής ή να μου ευχηθεί ή να ανταποκριθεί σε μια πρόσκληση, τότε έχει νόημα να συντηρώ μια τέτοια σχέση; Τι να του εμπιστευθώ και τι να μοιραστώ μετά από αυτά τα κενά; Κάθε σκέψη δεκτή…
– Παράπλευρη απώλεια γάμου
Αυτό είναι πολύ πιο κοινό από όσο φαντάζεσαι. Δεν υπάρχει ενιαία απάντηση για όλες τις περιπτώσεις. Έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις όπως νιώθεις, αυτό δεν λογοκρίνεται. Αν θεωρείς ότι αυτό από μόνο του είναι λόγος να διακόψεις μια φιλία, είσαι ελεύθερη να το κάνεις, δεν χρειάζεσαι ούτε έγκριση, ούτε γνωμάτευση από άλλους για το αν είσαι «υπερβολική». Κρατάμε ανθρώπους στη ζωή μας επειδή νιώθουμε κοντά τους. Αν χάσουμε αυτή την αίσθηση, γούστο μας και καπέλο μας.
Δεν θέλεις καθαρή ματιά. Χρειάζεται να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στις αποφάσεις σου, και τη δύναμη να ζεις με τις συνέπειες. Θέλεις να εκφράσεις τις σκέψεις σου σε αυτούς τους φίλους; Θέλεις να περιμένεις κι άλλο, πριν αποφασίσεις; Θέλεις να ξαναδείς αυτές τις φιλίες από απόσταση; Αυτό που δεν θέλεις είναι να αμφιβάλεις για αυτό που νιώθεις.
Στενοχωριέμαι τόσο μα τόσο πολύ για το ντρεσάρισμα που έχουμε υποστεί ώστε να αμφιβάλλουμε τόσο πολύ για τα συναισθήματα μας, όταν είναι αρνητικά. Το πρώτο που σκεφτόμαστε είναι ότι δεν έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε και είμαστε «υπερβολικές», σχεδόν παρακαλάμε να μας πουν άλλοι ότι ναι, είσαι υπερβολική, συνέχισε να καταπιέζεις τα συναισθήματα σου, μέχρι να σε φάνε ζωντανή όλες οι φορές που καταπιέστηκες και το κατάπιες.